|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Sep 10, 1999 06:00 PM Cairns: de sky-rail
Dan gaan we naar de skyrail, een kabelbaan die ons boven de toppen van het tropisch regenwoud brengt. Deze kabelbaan is 7,5 km lang en het hoogste punt is gelegen op 545 meter, en de hoogste pyloon is 40 meter hoog. Het geeft ons een prachtig uitzicht over het regenwoud en zijn begroeiing en we zien ook enkele prachtige vergezichten. Als we instappen verliest Daphne haar kaartje, het valt door de gleuven in de wand en verdwijnt dan in het regenwoud. Je ziet hier de verschillende vegetatie, die op een brochure wordt uitgelegd, we laten ons dit voorlezen door Deb en we proberen dan de bomen of planten te ontdekken. We zien ook de Barron Falls, maar ik was te laat om een foto van deze watervallen te maken vanuit de skyrail. Hier kunnen we uitstappen om door het regenwoud te wandelen en hebben ook een uitzicht over de Falls. Hier leren we ook de eerste andere mensen van de tour kennen, Tanja van Duitsland. Als we uitstappen, vertellen we aan de opzichter dat Daphne haar kaartje verloren heeft, ze zegt, dank je dat je ons vertelt dat je het regenwoud vervuild hebt, maar ze regelen toch dat zij verder mee kan als we terug instappen naar het eindpunt. Daar krijgen we te horen dat Anja haar camera vergeten is in de sky rail en dat deze terug gevonden is, gelukkig voor haar. Dan hebben we nog een uur tijd om doorheen Kuranda te wandelen. Ik en Daphne wandelen hier samen rond en komen af en toe nog enkele bekenden tegen.
|
Sep 10, 1999 06:00 PM Terug naar Cairs met de toeristische trein
Dan is het tijd om de toeristische trein naar Cairns te nemen, je railt hier allereerst naar de Barron Falls waar er een fotostop wordt gehouden. Je hebt onderweg een aantal prachtige vergezichten en de trein spoort rustig door, langs valleien, kloven en een waterval. Je krijgt regelmatig de kans om een prachtige foto te maken als je tijdig afdrukt in de rijdende trein. Daphne valt regelmatig in slaap en ik betrap mij er zelf op dat ik af en toe moet proberen om mijn ogen open te houden. In de trein leren we Jamie en Valerie kennen, van Canada. Zij zitten ook op onze Contiki tour. Als we in Cairns aankomen, staat de Contiki bus klaar om ons naar het hotel te brengen waar we van ons avondeten kunnen genieten. Hier krijgen we ook te horen dat de kamerindeling anders is: ik lig samen met Shane van Nieuw-Zeeland, Johan van Zuid-Afrika en Miguel. Het eerste wat Johan doet, is voor iedereen een bourbon inschenken. Johan en Shane weten wat plezier maken is, ik zal nog veel aangename momenten met hun beiden doorbrengen. Ik vertel Shane van die groene mieren, want deze lopen op de balustrade op het hout werk. We proberen om zo’n mier te pakken te krijgen en likken hun groene kont. Deze hebben inderdaad een citroenzuur smaak; het is een beetje bijtend. Na het eten gaan we naar Johns sportbar in Cairns, het is hier zeer druk en veel lawaai. Het is eigenlijk geen goede plaats om iedereen te leren kennen. Ik en Carole zijn de enigen die van onze groep gaan, maar later komen Peter en Anne-Marie ook binnen. Ze zijn eerst gaan internetten. Seb is ook van de partij en later zien we Miguel ook opduiken en Dino is ook afgekomen. Hij is een beetje ontgoocheld dat de andere meisjes er niet zijn. Er zijn wel veel mensen van Contiki daar, maar je krijgt niet echt de kans om met iedereen kennis te maken. Dit is dus de eerste dag met de grote groep, maar het is nog niet duidelijk met hoeveel we nu eigenlijk zijn.
|
Sep 09, 1999 06:00 PM Mossman Gorge
Als de morgen van vrijdag 10 september aanbreekt, dan weet iedereen dat vandaag de laatste dag is aangebroken dat we met deze kleine groep samen zijn, want morgen rond de middag komen de anderen er ook al bij. We stoppen allereerst bij een klein tankstation waar er achter een draad enkele kangoeroes worden gehouden. We hebben ze kunnen voederen en deze dieren eten dan ook uit onze hand. Op de palen langs de poort kruipen vele groene mieren, Dean vertelt dat de aboriginals deze gebruiken als medicijn. Hun steek geeft vitamine C vrij. Hij vraagt ons om hun groene kont te likken, enkele van de dames doen dit dan na aandringen van hem, maar de meesten bedanken toch voor de eer. Daphne heeft het natuurlijk weer gedaan, het prikt een beetje op de tong, zegt ze, en het smaakt inderdaad naar citroenzuur.
Nu gaan we naar dat ijscreme-fabriekje. Het is een klein familiebedrijf en ze gebruiken alleen maar ingrediënten die in het regenwoud voorkomen. Geen bewaarmiddelen of kleurstoffen worden aan de ijscrème toegevoegd enkel de natuurlijke rijkdommen van het Daintree nationale regenwoud worden gebruikt. Het smaakt in ieder geval goed en je hebt de keuze uit verschillende smaken. Dan vervolgen we onze tocht naar Mossman Gorge, waar helderblauw water ons toelacht. We verorberen onze sandwich en maken hier een kleine wandeling. Helaas is de tijd te kort om te zwemmen, ofschoon het water er verleidelijk uit ziet. We wandelen naar een hangbrug die over dit riviertje hangt en om de een of andere reden begint iedereen een beetje te springen op deze brug die dan ook al snel aan het wiebelen slaat, het geeft een raar gevoel als de brug onder je heen zwaait, zeker als je de cadans eens kwijt bent. Sommigen proberen een foto te maken van die bende op de brug.
|
Sep 09, 1999 06:00 PM Een Bungy jump voor Caroline
Dan begint de tocht naar de Bengi-jump waar Seb en Carole de moed hebben om een duik van 45 meter te maken. Seb staat daar redelijk kalm te wezen, maar hij voelt de zenuwen opkomen en vraagt dan ook om te mogen springen. Carole daarentegen heeft een beetje meer overtuiging nodig, maar ze doet het toch maar. Moedig zijn ze wel, ook Dino maakt een sprong. Iedereen vraagt hen hoe het was en we bekijken dan nog eens tezamen de video’s van de helden. Na deze stunt reizen we verder naar Kuranda waar we onze intrek nemen in het Rainforest resort, een eco-lodge en dit betekent dat er geen airco is en we denken al dadelijk aan Miguel. Maar hier hebben we een chalet met 3 bedden op de boven verdieping en één dubbel bed op de beneden verdieping. Natuurlijk geven we dit laatste aan Miguel, zodat we minder last hebben van zijn snurken, kwestie van een zo groot mogelijke afstand tussen ons te creëren. Miguel heeft vandaag veel last van zijn tand, hij is namelijk de eerste dag een vulling kwijtgeraakt en is daarom al vroeg naar bed. Wij spelen eerst nog een spelletje pool: Peter en Seb tegen mij en Gill en daarna spelen we nog enkele spellen tegen lokale personen. Hier zie ik ook voor de eerste keer een “stubbie-cooler”. Je vraagt je misschien af wat dat toch is. Wel dit ding bestaat in verschillende vormen en is gewoon een bierfles-koeler. Het is gemaakt van isomo of een soort van rubber en het zorgt ervoor dat de warmte van onze hand het koude flesje bier niet opwarmt. Je vindt deze overal in Australië en krijgt dit meestal standaard als je een fles bier bestelt. Ik ga nadien nog even naar de chalet van de meisjes toe, dit omdat Peter al naar bed is gegaan en Seb met Gill aan het rondwandelen is. Maar we gaan allemaal vroeg naar bed, als ik naar binnenga, hoor ik niemand snurken, dat belooft veel goeds. Maar als ik bovenkom, hoor ik de band spelen in onze achtertuin, heerlijk zo’n privé partij. Maar ze stoppen toch rond een uur of twee vertelt Peter later, ik heb toch nog goed geslapen blijkbaar.
|
Sep 08, 1999 06:00 PM Cape Tribulation - 1
Vandaag, donderdag 9 september, gaat de trip naar het regenwoud, met onze 4x4 bus. Eerst gaan we een tocht maken doorheen het tropisch regenwoud. Dit wandelpad loopt volledig over een houten brug, een tiental centimeter boven de grond. Je ziet hier allerlei bomen en planten, bomen met hoge wortels, die soms wel op 1 meter boven de grond beginnen. Je ziet hier zelfs bomen die hun wortels als snorkels gebruiken, om lucht te halen in de vochtige ondergrond. Dan stappen we terug in onze bus om eerst onze lunch te gaan oppikken. Daarna vordert de tocht slechts langzaam omdat het nogal een heuvelachtig parcours is en Dino meermaals de 4x4 moet inschakelen om dan met een slakkengangetje naar boven te schokken. We hebben soms verrassende zichten over de oceaan die nu en dan aan de rechterkant tussen de bomen door komt piepen. Hier krijgen we ook onze morning song te horen. Bij Contiki in Australië hebben ze namelijk als traditie dat er een bepaald liedje wordt gekozen als goede ochtendsong. Dit wordt dan elke morgen gedraaid en iedereen moet dan meezingen en klappen. De keuze die Gill voor ons gemaakt heeft is “The land down under” van Men at work. Daar we nog moeite hebben met de woorden wordt dit een aantal maal herhaald. We rijden nu verder het regenwoud binnen en komen aan een kleine beek waar we op de oever onze lunch gaan verorberen en waar het water ons uitnodigt om een frisse duik te nemen, zeker met een buitentemperatuur van boven de 30 graden. Een paar mensen vinden het te koud om in het water te stappen, maar de temperatuur is ongeveer hetzelfde als in ons zwembad, dus zeer aangenaam en verkwikkend. De ondergrond is bedekt met rottende bladeren die van de bomen zijn gevallen. Het is echt verfrissend na die lange tocht doorheen het regenwoud, hotsend en botsend over de hoofdweg. Dino komt hier ook nog aangedragen, met een slang. Hij heeft dit groot exemplaar iets verderop in een klein stroompje gevonden. Als hij ermee komt aangedragen glipt de slang uit zijn hand en verdwijnt in het regenwoud. Cape Tribulation wordt volgens Sarah, die ik later pas zal ontmoeten, Cape Trib genoemd door de mensen die daar zijn geweest. Wie ben ik dan om dit niet te doen. Op de terugweg naar Cape Trib, stoppen we nog aan een grote boom. Hier moeten we van Gill naar boven klimmen zodat we een groepsfoto kunnen nemen. Carole zit al snel in die boom, maar het naar beneden klimmen gaat wat langzamer, daar ze niet goed kan zien waar ze haar voeten kan zetten. Als iedereen terug beneden is, gaat de tocht verder naar het strand van Cape Trib. Hier zien we naast de dames wc een grote spin hangen in haar web. Eens op het strand aangekomen, beginnen we met het spelen van Frans cricket. De regels zijn zeer simpel: de speler staat in het midden en heeft een bat of slaghout, hij moet zijn benen bij elkaar houden en als de bal zijn benen raakt is hij uit. De anderen staan in een cirkel rond hem. Iemand rolt of gooit de bal in de richting van de speler, als hij de bal raakt met de bat en hij wordt niet gevangen dan mag de speler bewegen en zich opnieuw opstellen. Raakt hij de bal niet, dan mag hij zich niet verplaatsen of omdraaien. De bedoeling is om hem uit te krijgen en dan mag de persoon die hem uitgooit zijn plaats innemen. Dit spelletje begint al gauw te vervelen en we schakelen dan over op “ultimate frisbee”. Dit is een soort van rugby, maar dan met een frisbee, maar tackelen is niet toegestaan. De bedoeling is om de frisbee over de achterlijn van de tegenstrever te krijgen door de frisbee naar elkaar toe te gooien. Maar eens je de frisbee in je handen hebt mag je niet meer verder lopen en moet je deze verder spelen. Ondanks dat we een speler minder hebben, winnen we toch met overtuigende 5-1 cijfers. Na deze zweetpartij gaan we ons onderdompelen in de oceaan. Er heerst een rustige golfslag en we laten ons dan ook rustig drijven. Als we ons nadien aan het afdrogen zijn op het strand, besluiten ik en Peter om terug naar ons hotel te wandelen, de anderen prefereren de bus. We wandelen een stukje door het regenwoud en de rest van de weg is over het strand, een gezonde wandeling. Jammer dat de anderen een beetje luier zijn aangelegd.
|
Sep 08, 1999 06:00 PM Cape Tribulation - 2
Onze chauffeur van Oz-tours, Dean, door iedereen Dino genoemd, kan ik niet helemaal plaatsen, hij heeft wat domme manieren aan zich en zet zich ook graag dicht bij de vrouwen. Dezen beginnen dit na een tijdje vervelend te vinden. Maar hij weet heel veel over de natuur en de dingen die erin voorkomen, maar toch komt hij anders over. Die avond gaan we weer naar PK om te eten en als we dan terug naar ons resort wandelen over de donkere straten, wil Daphne een ijscrème gaan eten. Iedereen is dadelijk overtuigd, maar helaas is het kraampje al gesloten. We moeten dus nog tot morgen wachten, want dan gaan we een ijscreme-fabriekje bezoeken. Als we terug in ons resort zijn aangekomen, gebruiken we het eerste deel van de avond om de lijst met optionals in te vullen en de rest van de avond wordt gevuld met spelletjes. Het is een gezellige avond en deze groep heeft een echt goede verstandhouding. Deb en Daphne houden zich met Miguel bezig, ze gebruiken zijn elektronische vertaler om met hem te praten en als dat niet helpt, dan zijn er nog altijd die geweldige gebaren van Deb. Iedereen begrijpt ze, maar ze werken ook regelmatig op de lachspieren. Miguel is weer in goede doen deze nacht, maar Peter heeft een oplossing gevonden, hij zet de airco aan in het midden van de nacht en dit monotoon geluid doet ons toch inslapen. We hebben hier naderhand een goede theorie over ontwikkeld. De eerste theorie is dat door de koudere lucht, de luchtwegen zich anders gaan gedragen en dit het snurken tegenhoudt. De tweede theorie is dat hij een geluid hoort dat sterker is dan zijn snurken en dat hij probeert hierboven uit te komen en als dat niet lukt, geeft hij het op en stopt met snurken. De derde theorie is eigenlijk nog simpeler: Miguel wordt door het geluid van de airco wakker en snurkt dus ook niet meer. Maar niet de theorie is hier belangrijk, wat telt is dat we een goede nachtrust hebben gehad.
|
Sep 07, 1999 06:00 PM Van Fitzroy Island naar Cape Tribulation
Het is dan ook heel gezellig als de volgende morgen woensdag 8 september de wekker afloopt. Als ik, Peter en Seb dan een douche nemen en we weten dat er niemand in de buurt is, buiten een grote sprinkhaan, vloeken we een 5-tal minuten voor deze verloren nacht. We hebben er goed mee gelachen. Na het ontbijt staat er een wandeling naar de vuurtoren en naar de hoogste top van het eiland op het programma. Het is een wandeling met steile stukken, de weg is voorzien van twee stroken beton zodat men er met een 4x4 ook naar boven kan. Het is een golvende omgeving, maar met een aantal kuitenbijters die de groep al snel uit elkaar slaan. Bij de vuurtoren aangekomen heb je een ruime uitkijk over de oceaan. Naast deze vuurtoren loopt door de struiken en bomen een pad naar beneden: dit is met het blote oog niet te ontdekken als je hier niet bekend bent. Dit pad loopt langs het graf van de hond van één van de vuurtorenwachters en leidt dan verder naar een groep vrijliggende rotsen die een mooi uitzicht geven over de oceaan. Ze zijn juist groot genoeg om ons allemaal te bevatten. We genieten een tijdje van het uitzicht onder de stralende zon en klauteren dan terug naar het pad en begeven ons dan terug over het slingerende pad naar de vuurtoren. Dan wandelen we een eindje terug, om een zijweg in te slaan zodat we de top kunnen gaan overwinnen. Deze stukken lopen nog steiler en gaan over in een zandpad. Met de nodige zweetdruppels bereiken we de top waar enkele reusachtige rotsblokken alles domineren. Daphne zit al dadelijk als één van de eerste op de hoogste en verstverwijderde blok. Ze heeft van daaruit een aantal foto’s genomen. Het uitzicht hier kan weer iedereen bekoren en het is heet, zeer heet, het is duidelijk waarom dit deel tropisch wordt genoemd en regenwouden kent. Hier wordt door iedereen een fotosessie gehouden. Ik en Anja besluiten om iets verderop een paar alleenliggende rotsblokken te beklimmen zodat Daphne van daarboven een foto van ons kan maken. Als we op deze rotsblokken proberen te geraken, merken we dat dit niet zo gemakkelijk is. Het is zoeken naar een paar goede steunpunten voor onze handen en voeten. Maar uiteindelijk geraken we er toch zodat Daphne die foto kan nemen. Deze rotsblokken zijn maar drie meter hoog, maar ook het afdalen is niet zo eenvoudig. Als we dan terug bij de groep komen, kunnen we weer naar beneden wandelen. Enkel Anne-Marie heeft deze klim niet gemaakt omdat zij astmatisch is.
De groep is één geheel, iedereen kan goed met iedereen opschieten en we klikken als het ware aan elkaar, enkel Miguel houdt zich een beetje afzijdig omwille van zijn moeilijkheden met het engels. Voor het eten wordt het zweet weggewerkt met een duik in het zwembad en blijkbaar houdt iedereen ook een reisverslag bij, want na het eten begint iedereen koortsachtig alles te noteren in hun schriften. Alleen Miguel en Seb houden geen verslag bij. Dan moeten we onze spullen meenemen en naar de boot gaan die ons terug naar het vaste land zal brengen. In Cairns staat een 4WD (four Wheel Drive) op ons te wachten. Onze gids is Dean, maar wordt al snel door iedereen Dino genoemd. Dit is een bus die uitgerust is met een vier wielaandrijving en ze zal ons naar het Daintree National Park brengen. De bus is vanbinnen eerder aan de kleine kant, bij het instappen stoot ik al onmiddellijk mijn hoofd en ik was niet de enige, hoor. Je moet gebukt gaan om je hoofd niet te stoten. Het Daintree regenwoud is het grootste maagdelijk tropisch regenwoud in Australië. Eerst gaat het over de grotere wegen naar de Daintree rivier die we dan met een veerboot oversteken. Hierna volgt een kleinere weg naar ons verblijf, Ferntree Rainforest Resort, in Cape Tribulation, maar er is nog altijd geen noodzaak geweest om de 4x4 in te schakelen. Na het diner zitten we allemaal samen op de veranda, met enige drankjes, die we eerder al gekocht hadden in een drankenhal. We spelen een aantal spelletjes die de sfeer er goed inbrengen. Daarna gaan we naar PK, een backpacker hostel waar een feestje bezig is. We feesten duchtig mee en iets na middernacht gaan we terug naar ons resort en daar installeren de meesten zich weer op onze veranda om nog wat na te praten alvorens te gaan slapen. Miguel laat deze nacht weer van zich horen en ik denk nogmaals aan mijn oorstopjes die in mijn rugzak in Cairns liggen. Bij onze buren, de ene helft van de meisjes, ligt er ook iemand te snurken, namelijk Anne-Marie. Dit is ook al de tweede nacht dat ze haar kamergenoten wakker houdt.
Cape Tribulation ligt ongeveer 150 km ten noorden van Cairns. De kaap kreeg ook zijn naam van kapitein James Cook toen hij in de late 1700 zijn schip op het Endeavour Reef zag lopen. Het is één van de weinige plaatsen in Australië waar het regenwoud tot aan de zee loopt.
|
Sep 06, 1999 06:00 PM Kennismaking met de andere Contiki mensen
Dag 4, dinsdag 7 september, begint al vroeg, want onze bus vertrekt namelijk al om 7 uur. Nu ontmoeten we de mensen van onze groep voor de eerste keer in de vertrekhal. De gids Gillian Goby uit Sydney, Australië, 2 meisjes uit Engeland, Kirsty Colman (25), advocate uit Londen en Carole Maddock (28), advocate uit Birmingham, Anne Marie Hutchen (23) een computerbediende in een supermarkt in Calgary, Canada, Anja Feuerlein (22), studente geneeskunde uit Schwabach, Duitsland, Daphne Wickham (30), chiropractor uit San Antonio in Texas, USA, Deb(ra) Larsson (26), geneeskundig assistent uit Adelaide, Australië, Peter van Zon (35), netwerkdeskundige uit Heeze, Nederland, Seb(astian) Skyrme, bankbediende uit Londen, Engeland en Miguel De Ramon (30), import/export uit Valencia, Spanje en mij natuurlijk. We zijn dus met 6 meisjes en 4 jongens en een vrouwelijke gids, dit wordt een goede groep. Gillian vraagt ons of we haar briefje hebben zien hangen, want ze heeft namelijk gezien dat we onze grote rugzak of “backpack” bijhebben. Ze heeft namelijk opgehangen dat we voor de eerste 4 dagen een kleine zak moeten pakken. We krijgen dan ook enkele minuten om dit te doen, als we nu maar niets vergeten zijn in onze haast. Een lokale bus brengt ons naar een catamaran die ons naar Fitzroy Eiland brengt. Hier krijgen we koffie en koekjes en glijden over het water naar het eiland onder een brandende zon. Het is hier prachtig, een eiland met groene bomen omgeven door diepblauw water en witte stranden. Het lijkt gewoon een foto uit een vakantie-brochure. We installeren ons in een houten barak waar de 4 jongens samen een kamer delen en de 6 meisjes delen onder hun 2 kamers.
Fitzroy eiland is een “continentaal” eiland of “hoog” eiland bestaande uit graniet, het ligt ongeveer 35 km ten zuidoosten van Cairns. Dit heeft dan ook zijn invloed op het planten en dierenrijk, dat dan ook fel gelijkt op de fauna en flora op het continent. Het kan zich hier namelijk niet zo geïsoleerd evolueren als op een afgelegen eiland. Voor de laatste ijstijd, een 8000 tot 5000 jaar geleden, behoorde Fitzroy eiland tot de bergketen achter Cairns. Als het oceaanniveau met 100 meter steeg ten gevolge van het smelten van de ijskap, werd de vallei tussen Fitzroy en de bergen overstroomt, waardoor Fitzroy als een eiland achter blijft. Op 10 juni 1770 zeilde kapitein James Cook langs het eiland door en gaf het de familienaam van de hertog van Grafton.
|
Sep 06, 1999 06:00 PM Relaxing op Fitzroy Island
We houden het rustig vandaag, eerst spelen we frisbee in het water, al drijvend en zwemmend achter dat ding aan. Je drijft hier heel gemakkelijk in dat water, je hoeft je niet eens moeite te doen om boven te blijven. We vormen een grote cirkel in het water en gooien de frisbee rond, maar dit loopt niet helemaal van een leien dak. Maar als je in dit helder blauw water mag drijven, onder een brandende zon, dan waan je jezelf in een paradijs. Je bent omgeven door vrienden, met op de achtergrond enkele zeilboten die voor anker liggen en op de voorgrond is een kraakwit strand aan de voet van een groen bos. Helaas kent dit strand ook heel veel dood koraal zo hard als een steen, slecht voor de voeten. Lopen over dit dood koraal is als lopen over kiezelstenen: het voelt zeer ongemakkelijk aan. Maar als je dan aan het water komt, beginnen de kleine rotsblokken die onder het wateroppervlak verborgen liggen. Het is zeer moeilijk om hier het water in te wandelen, daar je constant je evenwicht dreigt te verliezen. Maar voor zo’n idyllische plek is het zeer rustig hier op dit strandje. We zonnen nog een beetje en proberen elkaar een beetje te leren kennen onder deze brandende zon, zeker een graad of 35. Zonder dit koraal en die stenen is dit een ideale vakantieplek.
Na de lunch die we nuttigen aan de rand van het zwembad, wandelen we naar Nudey beach om te gaan volleyballen. Nudey beach betekent niet wat de naam zegt, een naakt strand. Ook hier is het zeer rustig, er is namelijk maar één koppel aanwezig op dit strand. Mijn team heeft deze volleybalwedstrijd verloren en we moeten dus de anderen een pint bier betalen. Het terrein had wel enkele mankementen, er ligt namelijk een grote tak verankerd op één speelhelft en er is een denkbeeldig net, dat volgens de scheidsrechter Gill nogal eens van hoogte verandert. We zonnen en zwemmen nadien nog een beetje, maar algauw zit iedereen in de schaduw van de bomen. Enkel Gill en Miguel vertoeven nog in de hete zon. Miguel is in slaap gevallen en Gill en Deb halen een geintje met hem uit, ze smeren een lachend gezicht op zijn borst met zonnebrandolie. Dan gaan we terug naar ons onderkomen voor een douche om dan snel naar de bar te gaan om wat te drinken, te eten en enkele spelletjes te spelen, vooral drinkspelletjes.
We leren op deze manier de andere mensen van de groep beter kennen, maar enkelen zijn al redelijk snel naar bed, zoals Anne-Marie en Daphne, die laatste noemt zich dan ook nog een nachtraaf. We krijgen ook een aantal vaste regels opgelegd zoals niet vloeken na het avondeten en niet spillen met eten en drinken. Wie hier tegen zondigt moet 50 cent boete betalen, een goede 12,5 Bef. We ontmoeten hier ook nog een andere groep van Contiki, die de tour in de andere richting hebben gedaan en maken er een gezellige avond van. Ook was er nog de lokale dorpsdronkaard, Chris, hij is afkomstig van Tasmanië. Dit betekent dat iedereen in Australië je ziet als iemand uit een achteruitgesteld gebied. Een voorbeeld: wat is het verschil tussen een foto en een Tasmaniër. Een foto is ontwikkeld. Dit is hoe een Australiër denkt over mensen uit Tasmanië. Maar als ik Chris bekijk, kan dit wel eens waar zijn. Hij kan slecht tegen de grappen over zijn geboorteland, maar die mop met die foto heeft hijzelf die avond wel een keer of vier verteld. Op een gegeven moment krijgt hij een drankje van een maat van hem en als hij een slok neemt, lijkt het wel alsof hij moet overgeven. Ik zie Seb al bleek wegtrekken, want Chris kokhalst in zijn richting. Achteraf vertelt Seb ons dat hij hetzelfde dacht. Als we terug naar onze kamer gaan, proberen we het Zuiderkruis te zien, maar dit is niet gelukt, omdat het achter de bomen verscholen ligt. Die nacht heeft Miguel de hele nacht gesnurkt. Ik lig in het bed boven hem en ook al schud ik met het bed of gooit Peter een deken vanaf de andere kant, hij blijft snurken, de hele nacht door en rond 4 uur in de morgen nemen de vogels ook deel aan de kakofonie.
|
Sep 05, 1999 06:00 PM Mijn eerste dag in Cairns
Als we rond 4h30 in Darwin landen ben ik eigenlijk al aan mijn derde dag bezig, het is namelijk al maandag 6 september. We besluiten om elkaar minstens nog eens te spreken via e-mail, zeker als ik haar in Adelaide niet zou kunnen bereiken. In Darwin moet iedereen uit het vliegtuig en na een half uur wachten kan ik het laatste stuk van mijn vliegreis aanvatten naar Cairns. Als ik terug in het vliegtuig zit, voel ik mij vermoeid. Ik ga dan ook proberen te slapen. Als ik tijdens het ontbijt door het raampje naar buiten kijk, is de omgeving, die eerst nog totaal zwart was, vervangen door een rode gloed in de verte. Het lijkt wel alsof er een rode muur is opgetrokken aan het gezichtseinder. Dit rood gaat via oranje over in donderblauw en dan breekt opeens de zon door en dit zet de motor in een oranje gloed. Je ziet nu ook duidelijk het onderliggende land. Rond 8h25 landen we in Cairns en als ik dan als één van de laatste uit het vliegtuig stap, houdt één van de stewards me tegen en vraagt of ik met shearwater heb geraft in Victoria Falls. Hij heeft dit namelijk ook gedaan en natuurlijk mijn T-shirt herkend. Als ik dan de luchthaven uitwandel, zie ik een busje van het hotel staan en alhoewel mijn naam niet op de lijst van de chauffeur staat, kan ik toch instappen en meerijden. De twee Italianen, die naast mij op het vliegtuig naar Singapore zaten, zitten ook op deze bus. Rond 9 uur arriveer ik dan in het Rhiga Colonial Club Resort. Ze vertellen mij dat ik nog een tijdje moet wachten alvorens ik op mijn kamer kan, maar ze kunnen me nu wel al inchecken. Ik ben dan eerst maar een douche gaan nemen in de gemeenschappelijke ruimte en heb dan de omgeving een beetje verkend. Mijn rugzak heb ik in de Contiki bergkamer neergelegd. Om 11h00 heb ik de bus naar Cairns genomen, om daar na wat sightseeing rond 15.30 terug in het resort aan te komen. Ik kan nu inchecken en even rustig gaan relaxen. Maar het duurde een tijdje voor ze mij een kamer konden toewijzen, ze hebben mij namelijk om 10 uur al uitgecheckt in hun computer en nadat een tweede persoon geprobeerd heeft om mij terug in het systeem te krijgen, kan ik mijn kamer betrekken. Met computersystemen kan je soms wel eens last hebben. Ik ben nog altijd alleen op een kamer met 4 bedden. Maar rond 16h15 valt er iemand binnen, ik begin me in het engels voor te stellen, “Hello, I’m Alan”, hij antwoordt dan “Hello, I’m Peter”. Dan vraag ik “Where are you from?” Hij zegt dat hij van Holland is. Ik vertel hem dan maar dat ik van België ben en dat we dus in het Nederlands kunnen verdergaan. Hij is dus Peter van Zon uit Nederland en is 3 uur na mij in Schiphol vertrokken om dan via Frankfurt-Bangkok-Melbourne en Sydney uiteindelijk in Cairns te geraken, wat een lange omweg zeg. Dit is zijn tweede Contiki tour en hij is ook voor 6 weken in Australië. We zijn die avond samen iets gaan drinken en vragen ons constant af wie de andere mensen zijn op deze Contiki trip, je kan het namelijk niet van hun gezichten aflezen en niemand van ons tweeën heeft ook maar ergens een melding van Contiki zien hangen. We proberen nog om via de receptie de namen of kamer nummers vast te krijgen, maar deze willen ze niet doorgeven. De receptie heeft ons zelfs in de verkeerde kamer geboekt en na wat uitleg van onze kant besluit ze om ons alle twee in dezelfde kamer te plaatsen, maar daar zaten we natuurlijk al, maar nu is de computer ook terug in orde.
Als we nog aan het drinken zijn, zien we plotseling aan een tafel vol vrouwen, iemand die naar het lijkt een Contiki shirt aanheeft. We besluiten om gewoon nog enkele pintjes te drinken en nog geen contact te zoeken. Maar eigenlijk zijn we vroeg naar bed gegaan. Als we al een tijdje in bed liggen komt er nog iemand binnen vallen: Duncan uit Canada. Hij gaat morgen duiken en neemt dus geen deel aan onze trip.
|
Page:
10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20
|
|
|
