|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Nov 01, 1998 09:00 PM The Krugerpark
Today Monday 2 November we are going to the Krugerpark for some game viewing activities. But instead of all organized, we can drive here ourselves. A lot of roads are paved, but there are a lot of roads also that are dirt. And this with our brand new white Audi A4. We drove around before going to our camp "Shukuza". Here we booked a game tour for the night and the morning. We put our stuff in the room that we had and saw that on the veranda there is a fridge. A strange place to put this one. We bought some supplies and had a little relaxing rest before going on that night "evening" game drive. Driving our selves we saw a lot of impala and some pigs. But not many more animals were in sight.
The guide of the evening drive told us that the luck of seeing a animal is even great during these guided drives as during a self drive. But she promised one thing, that we are going to see impala. Well we saw a hippo running back into the water, impala of course and a lot of different animals. After dusk, she handed out 2 lamps for game spotting. We saw some different kind of animals. Coming back we had one bier before going to bed and to have that early breakfast.
After eating our breakfast, we put everything back in the fridge and went to the guide. During this drive we were very very lucky, to see a group of 8 lions crossing the road in front of us. They even lay down for a photo-session. Nice of them don't you think so? A few minutes later the vanished in the bushes. A few moments earlier or later, we should have missed them.
Coming back in the camp we are going to our room and see that there lays some buttercup on the ground. Monkeys we think, then we noticed our fridge is open. They took the bread, sirop, sausage, and butter out of our mouth into theirs. Does #$%#$#$% baboons.
We have to leave now to the next rest-camp in Krugerpark called "Berg and Dal". We decided to take a long drive before getting there. We saw some rhinos passing us. A huge animal, bigger than our car. We were surprised at first, because he was coming out of the bushes and we almost came very close to him. But Thieu saw him on time. We stopped to have a look. He was running away. 5 minutes later we saw 2 rhino's, a mother and a child. They also run when we tried to get closer for a better view. We even saw a few giraffes. We arrived a little after 2 o'clock I think at our restcamp. Around 4 we went for another drive and we saw almost nothing except an elephant and off course some impala's and zebra's.
That night we wanted to have another "braai". We bought all the necessary stuff, like meat, sausage, wood, matches, and drinks. And it looked like we are going to have a great BBQ. Thieu tried to make the wood burning. And it took some time, but when it finally started it also started to rain. And this was then another BBQ fallen into the water. Luckily our lodge has a cookingplate, so that we can bake the meat in a pan. But this gave also some problems because sometimes the power went out. You see a real experience in the South African bush. Yeah, in a comfortable lodge.
After finishing our meal, the rain stopped and it was very nice outside. The plans for the next day needed some adaptation. Like going first on a small car drive around the park and then to Swaziland. Because we know what we can see here and we don't know what to expect in Swaziland.
|
Nov 01, 1998 09:00 PM Onze eerste dag in het Krugerpark
Vandaag op maandag 2 november gaan we naar het Krugerpark om naar de wilde dieren te kijken. We willen ook een aantal ‘gamedrives’ meemaken. Maar behalve de georganiseerde rondritten kan je hier ook zelf rondrijden. De meeste wegen zijn voorzien van een goede asfaltlaag, maar er zijn ook verschillende verharde zandwegen. Hier moeten we dan ook door met onze gloednieuwe witte Audi A4. We rijden een tijdje rond alvorens naar ons rustkamp “Shukuza” te gaan. We zien enkele impala’s en wilde varkentjes. Na het inchecken in Shukuza begeven we ons naar ons huisje. Het zijn kamers met op het terras een frigo. Een vreemde plaats om een frigo te zetten dachten we. Achter ons huisje is een grasperk met enkele bomen en banken en daarachter loopt een omheining. Deze moet ons scheiden van de wilde dieren. We hebben ook een prachtig uitzicht op een rivier. Je kan hier in de schaduw van de bomen en de koelte van de rivier de wilde dieren observeren. Maar daar er een brandende zon aan de hemel staat, is de activiteit van deze beesten onbestaande. Het is onmenselijk heet. Het doet ons denken aan Lake Kariba. We gaan enkele inkopen doen en stoppen dit in onze frigo. Ondertussen hebben we ook een nacht en een ochtend game drive geboekt. Maar eerst nog een relaxerende rustpauze inlassen.
De gids van deze avondrit vertelt ons dat de kans om een wild dier te zien op een begeleide tocht even groot is als wanneer men zelf rondrijdt. Maar ze belooft één ding, dat we impala’s zullen zien. Wel we zien een nijlpaard dat snel terug naar het water loopt, impala’s natuurlijk en verschillende andere dieren. Bij het invallen van de duisternis deelt ze 2 lampen uit om het wild te zoeken. We zien nu andere, meer van het nachtleven houdende dieren. Maar het is moeilijk om met deze lampen iets te ontdekken. Je moet al kijken naar het reflecteren van de ogen in het licht, om een dier waar te nemen. Maar we hebben toch verschillende dieren gezien. Terugzijnde hebben we nog een bier gedronken en zijn gaan slapen omdat we al vroeg uit de veren moeten de volgende dag, maar ook omdat de bar al gesloten was. Terwijl we van onze pint genieten, horen we wat lawaai aan het hek. We zien enkele mensen staan met een licht in hun handen. Ze staan niet ver van de draad verwijderd en bevinden zich kort bij de bron van het geluid. Als we dichterbij komen, zien we nog snel een schaduw verdwijnen in de duisternis. Het blijkt dat we 2 hyena’s hebben weggejaagd die zich aan wat afval tegoed aan het doen waren.
|
Oct 31, 1998 09:00 PM De streek rond Pilgrims Rest
Zondag 1 november start als een donkere dag. Aan de hemel hangen veel wolken, een overblijfsel van gisteren, of een voorbode van verder onheil ? Vandaag gaan we voor een rondrit door het prachtige landschap van Mpumalanga waar de Blyde rivier een aantal kloven heeft gevormd. We rijden de hele dag onder een bewolkte hemel. Op een aantal plaatsen hangt een dichte mist zodat het uitzicht totaal belemmert is. Bijvoorbeeld aan God's Window, waar men normaal een onbelemmerd zicht heeft of de schitterende natuur hangen nu enkel mistflarden. Je ziet de wolken opstijgen uit de onderliggende bossen en langs de steile kliffen omhoog trekken. Net alsof men daaronder een reusachtig pot water aan het koken is. Deze slierten waterdamp stijgen op uit de dichte wouden en lijken daarna richting hemel te trekken. We hebben een beetje rondgewandeld in het park aan God's Window, maar de lucht wilde niet opklaren om ons een beter zicht te gunnen. God' s Window was niet onze eerste stop, deze was aan de Mic Mac Falls. Een serie van kleine watervalletjes, eerder wat rotsen opgestapeld in een klein riviertje. Jammer dat de zon er niet wil uitkomen. Net alsof men daaronder een reusachtig pot water aan het koken is. Deze slierten waterdamp stijgen op uit de dichte wouden en lijken daarna richting hemel te trekken. We hebben een beetje rondgewandeld in het park aan God's Window, maar de lucht wilde niet opklaren om ons een beter zicht te gunnen. God's Window was niet onze eerste stop, deze was aan de Mic Mac Falls. Een serie van kleine watervalletjes, eerder wat rotsen opgestapeld in een klein riviertje. Jammer dat de zon er niet wil uitkomen. Onze tocht brengt ons langs een aantal schilderachtige plaatsen, waar we jammer genoeg enkel ten volle van kunnen genieten als de zon tussen de wolken komt piepen. We besluiten dan maar om door te rijden naar Pelgrims Rest. Een toeristisch stadje, hier hebben we een beetje rondgewandeld, maar alles was al gesloten. We hebben een heuvel beklommen om naar het plaatselijke kerkhof te wandelen. Dit om mijn en Thieu' s honger naar genealogie te stillen. Als we in Pilgrims rest vertrekken begint het donker te worden. We rijden hier over een golvend parcours en tot overmaat van ramp begint zich tezamen met de duisternis nog een hardnekkige mist te vormen. We vorderen slechts zeer moeizaam en ik wordt dan ook door verschillende auto's voorbijgestoken. Ze lijken deze wegen zeer goed te kennen, ik waag het zelfs niet om ze te volgen, daar er soms tussen de mistflarden diepe afgronden zichtbaar zijn. We komen redelijk laat terug in onze chalet en besluiten om maar terug op dezelfde plaats te gaan eten. Hiermee komt er dan een einde aan deze duistere dag. Onze chalet in de Likusasa Country lodge heeft een strooien dak, en Jean en mijn bed bevinden zich hier op een zolder vlak onder. Ik moet er niet bij vertellen dat dit een zeer warme plaats is om te overnachten. Zweten doe je genoeg en het bed heeft helaas een doorhangende matras. Je wordt dan 's morgens badend in het zweet wakker na een onrustige nacht. We zijn hier twee dagen gebleven.
|
Oct 30, 1998 09:00 PM Een bezoekje aan Soweto - deel 1
Een andere zaterdag in Pretoria. Het is vandaag al de 24 dag van onze vakantie. De tijd vliegt toch als je plezier hebt. Het is de 31 ste oktober. Vandaag staat Witrivier op het programma. Maar eerst nog een bezoek aan Soweto. We rijden naar Johannesburg waar we door een minibus worden opgepikt. Van hieruit gaan we naar hun kantoor voor alle formaliteiten te regelen. Dan is het Soweto, here we come. Het is met een kleine groep dat we Soweto gaan verkennen met Jimmy’s face to face.
Als eerste stopplaats wordt een taxistand gekozen. Niet een taxistand waaraan je hier zou denken, maar hier zijn een hele hoop minibusjes te wachten. Mensen staan in een rij om in zo’n busje te stappen, naar God weet waar. Ze maken speciale tekens om aan te duiden waar ze naar toe willen. Er wordt dus niet gewerkt met lijnnummers, gewoon met een teken van de hand of de plaats van een vinger. Dit is dan ons eerste contact met Soweto, een overvolle taxistandplaats, je kan het vergelijken met een trein of busstation bij ons, maar dan overvol. We wandelen vanuit deze standplaats over een smalle brug. Deze brengt de mensen over de straat heen naar een ziekenhuis. Je kan hier Soweto voor je zien liggen. Maar Soweto groeit, elke dag meer en meer. Soweto lijkt niet zoals ik het mij voorstelde; een vervallen krottenwijk. Het lijkt anders, de verwachtingen zijn te negatief ingesteld, denk ik, maar wat kan je verwachten van een plaats die enkel negatief in het nieuws komt. In het ziekenhuis doen ze niet aan “armen genezing”, hier werken zeer goede dokters en specialisten. Je ziet mensen in scheepscontainers. Dit zijn hun kantoren om hun bussines te doen. Ja, er zijn veel bedrijfjes in Soweto, zoals private telefoonoperatoren, winkels, koffiehuizen, kapperszaken, ... je noemt het, ze hebben het. Op elke open plek waar mensen bijeenkomen, zie je mensen die op de straat hun waar verkopen , alles ligt uitgestald op de grond, gemerkt met prijzen. Het is eigenlijk een grote markt. We begeven ons terug naar ons busje en beginnen rond te rijden door Soweto over de grotere wegen. We zien meer containers, stenen huizen met garages. Sommige hebben een auto, maar deze staat bijna altijd buiten. Waarom, wel de meeste mensen verhuren hun garage als woonst. Kwestie van geld te verdienen.
|
Oct 30, 1998 09:00 PM Een bezoekje aan Soweto - deel 2
Onze volgende stop is aan één van de “townships”. Terwijl we stoppen worden we omringd door een horde kleine kinderen die ons aanstaren. We wandelen hier door zeer nauwe straatjes. Ja die straten, of moet ik zeggen steegjes. We wandelen gewoon op de grond, geen asfalt, een aarden pad met kuilen. Het is meer een wandelpad dat tussen de kris kras neergeplaatste huizen krult. Deze huizen zijn opgetrokken uit verschillende materialen, van houten panelen tot aluminium platen. Deze aluminium platen zijn soms gewoon gestolen van de daken van een tankstation of een busstation. Onze gids vertelt ons dat men tegenwoordig als men een bus- of gasstation bouwt men er geen dak meer oplegd. Het wordt toch gestolen om er huizen mee te bouwen. Deze huizen zijn allemaal klein. We hebben de eer gehad om in zo’n huisje te mogen kijken. Ze lijken niet alleen klein, ze zijn het nog ook. We zijn in een 2-kamer woning binnengeweest. Eén kamer om te koken, te eten en te leven. Niet groter dan 3 op 3 meter, denk ik. Daarnaast een nog kleinere ouderlijke slaapkamer. Zeer privaat afgeschermd door een gordijn. Ze leven hier met 3 of 4 mensen. Dit gezin telt maar 2 kinderen, wat toch zeer klein is naar Soweto normen. Hier ontbreekt echt elke luxe, geen stromend water, geen eenvoudig kookvuur, ja, je wordt er stil van als je deze leefomstandigheden ziet. Dan vraag je je af waarom sommige mensen hier durven te klagen.
Er zijn ook enkele buitenhuizige toiletten aanwezig. Maar als iemand van de jongens of mannen moet plassen, dan doen ze dat tussen de huizen, waar je dan even later de kinderen ziet spelen. Nee, een totaal gebrek aan hygiëne. De kinderen hangen nog altijd rond ons als bijen rond de honing. Maar ze zijn niet opdringerig, ze proberen eerst met je te praten alvorens ze proberen wat snoep of geld te vragen. Ik vroeg aan de gids waarom de huizen allemaal nummers hebben. “Wel, dit is voor de postbedeling”, vertelt hij. Maar ik kan geen logica vinden in de nummering. We wandelen in een kring tussen de huisjes door en krijgen een goed maar triestig beeld van het dagelijkse leven in dit township. De gids vertelt dat er nog ergere plaatsen in Soweto te vinden zijn, maar dat het daar niet veilig is om naar toe te gaan. Hier heeft Thieu een geweldige foto gemist. Angie met haar GSM omgeven door die kinderen tussen de vervallen woningen. Een brug tussen technologie en verlangen of luxe en armoede. Alsof twee totaal verschillende werelden op dat ene moment hier samenkomen.
|
Oct 30, 1998 09:00 PM Een bezoekje aan Soweto - deel 3
Terwijl we verder rijden, rijden we langs de vroegere huizen van Desmond Tutu en Nelson Mandela. Soweto heeft iets om trots op te zijn. Hier bevindt zich namelijk de enige straat op de wereld waar er 2 nobelprijs winnaars hebben gewoond. Het huis van Desmond Tutu is omgeven door veiligheidscamera’s. We hebben ook even gestopt aan het huis van Winnie Mandela. Maar we zijn er niet op de koffie geinviteerd. Nadien zijn we dan maar naar het allereerste koffiehuis in Soweto gegaan. We hebben hier van een klein ontbijt genoten. Onze volgende tocht brengt ons naar de rijkere buurt van Soweto. Hier zie je villa’s, van de miljonairs van Soweto: mensen met een legaal bedrijf en apothekers oftewel drugdealers. Maar als ze je hier droppen, zal je niet zeggen dat je in Soweto bent. (En als iemand je dat vertelt, dan zal je het niet willen geloven.) Soweto is dus niet enkel sloppen, maar er staan ook villa’s van de hogere klasse, zoals dat heet. De trip doorheen Soweto is een ervaring om te herinneren. Het is zo verschillend van wat je gewoon bent in ons leven. Je kan je dat niet voorstellen. Het is totaal anders, alsof je in een andere wereld bent aanbeland. Zoals bijvoorbeeld die mensen die leven in hun stenen huizen, zij verhuren hun garage of zelfs hun tuin aan mensen. De huurders zetten hier dan een aluminium hut neer om in te wonen en te leven. Zij moeten dan natuurlijk huur betalen aan de “landheer”. Een vreemde situatie. Je ziet veel stenen huizen waarond een aantal aluminium hutten zijn gebouwd.
Na dit bezoek aan Soweto is de tijd gekomen om afscheid te nemen van mijn e-mail vriendin Angie. Bye Angie. Nee, zo gemakkelijk als dat was het niet. Maar we moesten afschied nemen want onze volgende stop is Witrivier, een plaats in de noordelijke Drakensbergen. Alhoewel ik dit van Sophia niet mag zeggen. Want de enige echte Drakensbergen liggen tegen Lesotho. In alle brochures worden ze de Transvaalse Drakensbergen genoemd terwijl deze tegen Lesotho de Natalse Drakensbergen heten. Maar het is een lange rit naar Witrivier, ook al omdat we door verschillende bergpassen willen rijden om er te geraken. Kwestie van de natuur eens goed te bekijken. Ook hier liggen we weer in een afgelegen vakantie park. Als we willen gaan eten, begint het te gieten. Terwijl we dan parkeren aan het restaurant zien we de diensters allemaal uitgedost in Halloweenkleren. Het is Halloween. Een prettige omgeving om te eten; buiten dondert en bliksemt het en je wordt dan nog bediend door heksen, trollen en ander “tuig”, zelfs de stroom is weggevallen. Toch een speciale belevenis.
|
Oct 30, 1998 09:00 PM a visit to Soweto and we said goodbye to Angie
Another Saturday in Pretoria, it's already the 24 day of our vacation. Time flies when you have fun. It's the 31 October. Today we are going to Witrivier. But first we had planned a visit to Soweto. We drove to Johannesburg where we being picked up by a minibus. With a small group we shall explore Soweto.
First we stopped at a taxistop place. A lot of minibuses standing there. People standing in line to get in such a bus, to who knows where. They have special signs to indicate where they want to go. Here we had our first contact and walk in Soweto. We walked on a small bridge, which brings people across the road to the hospital. You can have a look on a piece of Soweto. But Soweto is growing every day even more. Soweto didn't look like I expected. But what can you expect. You see people in shipping containers. These are used as offices to do their business. Yes there are a lot of businesses in Soweto, like private phone operators, shops, coffeehouses, barbershops … You name it, and they have it. Each free place where a lot of people are coming, there are people selling goods on the streets. It's like a big market place. Then we started for a ride through Soweto, across the bigger roads. We saw more containers, brick houses with garages. Some have a car, but almost every time this car is outside. Because the most people rent their garage to others as a place to live.
Our next stop in Soweto is in one of the townships. We walked across the narrow streets. Yeah, streets, they are alleys or even less. It's just a walking path, which curves around the houses. These houses are build with different kind of materials, from wooden plates until aluminum plates. These aluminum plates are sometimes stolen from the roofs of buss stations. Our guide told us that when they build a new buss station or gas station, they don't put a roof on top of it. The people take the roof and build houses with it. The houses all are very small. We went inside one of these houses. They don't only look small, they are small. We went in to a house with 2 rooms. 1 for cooking and eating and living. No more than 3 by 3 I guess. And next to that one, a even smaller parental bedroom. Privately stacked away with a wall and a curtain. They only life there with 3 or 4 people they had 1 or 2 children. A small family for Soweto. You be quiet if you see the living conditions of these people.
There are some outdoor toilets available. But when some guys have to pie, they do that between the houses, where some minutes later children are playing. The children are hanging around us like bees around a honey pot. But they are not pushy, they tried to start a conversation with you and then try to get some candy or money. And Thieu missed there a good photo opportunity. Angie talking in her cell-phone surrounded by those children in the scenery of those worn-down houses. A bridge between technology and wanting or luxury and poverty. Like two different worlds coming together in that moment of time.
Then we drove around some more, came next to the former house of Desmond Tutu and Nelson Mandela. Soweto as something to be proud of. Here is the only street in the world, where 2 Nobel price winners lived. The house of Desmond Tutu is surrounded with surveillance cameras. We also saw the house of Winnie Mandela. After that we went to the first coffeehouse in Soweto. We had a small breakfast there.
Our next drive, takes us to the richer part of Soweto, here you see villas. The millionaires of Soweto are living here. People with legitimate businesses and pharmacists or drug-dealers. But if you are dropped here you can't tell that you are in Soweto and if anybody tells you that, you won't believe it. Thus Soweto is not only slums but also villas from the upper class. This trip around Soweto is an experience to remember. It is so different of our live, that you can't imagine that. It is so total off.
Like for instance, the people living in a brick house, they rent their garage or even their lawn or backyard to people to live in. Then people will come and put up their own aluminum hut there. They have to pay then rent to the "landlord". A strange situation. You see there a lot of houses with those little huts around it.
This is also the time to say goodbye to my e-mail friend Angie. Bye Angie. No it wasn't as easy as that. We had to say goodbye. Our next stop is Witrivier, a place in the northern Drakensbergen. It was quiet a long drive; also because we wanted to drive through some of the mountain passes in that area.
|
Oct 29, 1998 09:00 PM Gold Reef City - deel 1
Als we vrijdag 30 oktober ontwaken voel ik een beetje spijt in mijn hart, want het zal mijn laatste avond met Angie zijn vandaag. Jammer. In de voormiddag staat Gold Reef City op het programma. Dit is een themapark net buiten Johannesburg. Hier valt me weer iets op wat ik enkel nog maar in Zuid-Afrika heb gezien. Aan de ingang van het park hangt een bord waarop wordt vermeld dat alle personen hun vuurwapens aan de ingang moeten achterlaten. Blijkbaar worden er in Zuid-Afrika veel wapens gedragen. Er worden routinecontroles gehouden en alle vrouwen moeten hun handtas openen. Dit park is Disney World in een verkleinde uitgave. Je hebt hier allerlei plezierritjes en allerhande attracties. Er is hier een stad gebouwd: huizen, winkels en lokalen die de bezoeker een indruk moeten geven van het leven in Johannesburg in de pioniertijd van eind 19de eeuw. Maar de grootste attractie is een wandeling in een verlaten goudmijn. Dit is de hoofdreden waarom we hier zijn.
Deze mijn is een oude goudmijn maar er wordt geen goud meer gedolven omdat dit niet meer rendabel is. De hoeveelheid goudstof op een kilo steen is te laag om nog op een winstgevende manier te winnen. (Om een kilo goud te winnen moet men gemiddeld 130.000 kilo erts omhoog halen.) Ze hebben de mijn dan maar geopend voor bezoekers om hen een blik te gunnen in het reilen en zeilen in de ondergrond. Je krijgt een helm en een licht met een batterij of moet ik hier zeggen een batterij met een licht. De batterij moet je via een riem over je schouder hangen en het lampje houd je dan vast. Iedere groep krijgt een gids mee die je doorheen het labyrint van gangen begeleid. Je wordt nog met de orginele liften naar beneden gebracht. Deze liften bestaan uit 2 of 3 verdiepingen om het volk te laden. Je wordt een goede 60 meter naar beneden gebracht. We bevinden ons nu in schacht 14 van de stilgelegde Crown Mines (ooit de rijkste goudmijn ter wereld). De gangen zijn elektrisch verlicht, maar sommige passages zijn toch ietswat donkerder. De gids geeft een boeiende uitleg over de werk- en leefcondities binnenin de mijn. Interresant om te horen. De begeleide tour neemt ons langs soms onverwachte plaatsen, zoals een bar (al lang gesloten), een infirmerie, een kleine leefruimte. Ook de waterpompen worden niet vergeten. Als deze pompen stilvallen, komt de mijn onder water te staan. Er wordt zelfs een demonstratie van de goudwinning gegeven. De oude manier, met hamer en beitel, de modernere manier met een elektrisch drilboor. Een lawaai dat dit maakt, is oorverdovend. Zelfs op ettelijke tientallen meters echoot dit lawaai door de gangen, weerkaatsend op de stenen muren om dan in je oren te verdwijnen. RRRRRRRRRRR, wat een lawaai, stel je eens voor dat je dit dag in dag uit moet aanhoren, en dit meer dan 8 uur per dag, ofwel word je zot ofwel word je doof.
De gangen zijn groot, groter dan ik dacht. Maar deze grote brede gangen zijn de routes waarlangs de lorries hun rijke lading naar boven brengen. We hebben hier veel geleerd van de werk- en leefomstandigheden. Een bezoekje zeker waard. Als we terug aan de oppervlakte komen, worden we door een stralende zon begroet en moeten we terug aan het licht gewoon geraken.
|
Oct 29, 1998 09:00 PM Gold Reef City - deel 2
Na deze ondergrondse tocht maken we een wandeling door het park. Ze hebben hier inderdaad een oude mijnstad proberen te bouwen. Maar je kan ook zeggen dat dit op een oude western stad lijkt of op een filmset. Dit lijkt allemaal veel op elkaar. We zijn een demonstratie over het gieten van een goudstaaf gaan bekijken. De uitvoering van het geheel laat een beetje te wensen over. Een oudere man (dit heeft niets met zijn leeftijd te maken) vertelt aan een microfoon een verhaaltje over het gieten van het goud. Na ettelijke minuten beginnen ze aan hun demonstratie. De “pot goud” wordt uit een roodgloeiende oven gehaald met een grote stalen grijparm. Ze nemen de kruik met het gesmolten goud en gieten deze om in een gietvorm. In deze gietvorm krijgt het goud de kans om af te koelen. Na een kleine minuut wordt de vorm omgekeerd en daar heb je dan een mooie goudstaaf op de tafel liggen. Maar deze is niet puur genoeg. Dan gaat de uitleg verder, dat dit proces zich ettelijke keren herhaald alvorens je een staaf hebt met een goede zuiverheidsgraad. Ze eindigen met deze goudstaaf terug in de roodgloeiende oven te zetten en hem te smelten voor de volgende demonstratie. Ze eindigen met een uitdaging, iedereen die een goudstaaf met 2 vingers recht omhoog van de tafel kan heffen, mag hem mee naar huis nemen. Je mag hem niet kantelen, want dan is de poging ongeldig. Verschillende mensen hebben het geprobeerd en nog vele zullen het proberen, maar die staaf zal deze plaats nooit verlaten. Ik heb het niet geprobeerd, heb hem wel even in de handen genomen. Deze kleine staaf weegt namelijk een 25 kilo en heeft een waarde van 7 miljoen Belgische frank, naargelang de geldende goudprijs.
We zijn ook naar een Can-Can dans gaan kijken. Maar wij waren de enigste toeschouwers daar, na een tijdje kwamen er nog 2 mensen aangewandeld. De demonstatie in de straat heeft dan ook maar twee nummers geduurd. Dat was dat dan. We zijn dan naar het traditioneel dansen gaan kijken. Zeer indrukwekkend. De muziek, de optredende mannen en vrouwen (met onblote borst). Dit zijn de eerste inlandse vrouwen die ik met ontblote borst heb zien rondlopen. Ja natuurlijk valt ons dat op, we zijn mannen, hé. Maar dat is niet belangrijk. Het optreden is groots, ze stralen een geweldige energie uit. Er staat een grote groep kijklustigen en de dansers lijken zich echt te amuseren. Maar er wordt niet enkel een traditionele begeleiding gebruikt, ze schakelen soms over naar een gitaar of ze ruilen hun blote voeten voor rubberen laarzen, waar ze dan met hun handen op kletsend zichzelf begeleiden. Een show die aanspreekt en de toeschouwers boeit.
Maar als je Gold Reef City nu vergelijkt met een pretpark, dan valt dit in het water. Ze kunnen geen show verkopen zoals de Amerikanen. Ze presenteren zich op een totaal andere manier. Maar al bij al is Gold Reef City een bezoekje waard, vooral de mijn en de traditionele dansers zijn de trip waard. Onze volgende stop brengt ons terug naar Pretoria. Misschien nog even vermelden dat ik het stuur al sinds gisterenavond aan Angie heb gegeven zodat ze in haar tweede favoriete auto, na de BMW, kan rondrijden. Ze brengt ons naar een cafe “news cafe” genaamd. Ze maken hier overheerlijke cocktails. De tafeltjes zitten overvol, het lijkt een populaire plek te zijn. We doen ons hier te goed aan die overheerlijke cocktails. Je kan ze in allerhande mixen bestellen. Het is een hele menukaart vol, te veel om op te noemen. Na nog een tweede sterkere cocktail genuttigd te hebben, moeten we ons prepareren voor onze laatste avondmaal in Pretoria. Ze heeft een plaats geboekt in een populair restaurant “Cynthia’s”.
|
Oct 29, 1998 09:00 PM Pretoria - bij Cynthia
De eigenaar is een voormalige Nederlander, je ziet het nog aan zijn manieren. Het eten is voortreffelijk en het is een zeer gezellige avond geworden. Ik denk dat de foto’s dat wel zullen bewijzen. Komt dit nu door het gezelschap of door de omgeving. Hier moet ik ook denken aan een opmerking die Thieu heeft gemaakt. Achter ons zitten een paar Japanners te samen met een groep Zuid-Afrikanen. Deze Zuid-Afrikanen spreken veel Nederlands onder elkaar, wat bij Thieu de reactie ontlokt dat het onbeleefd is om in een groep onder elkaar in een taal te praten die de andere persoon niet verstaat. Ik dacht in mijn eigen, ja hoor, mijnheer moet dit juist zeggen. De avonden in Zimbabwe heeft hij namelijk hetzelfde gedaan met Marianne. Je ziet maar hoe een mens veranderd naargelang de kant dat hij staat. Enigszins met spijt in ons hart gaan we terug naar haar appartement, want we weten allemaal dat dit onze laatste avond bij Angie gaat zijn. We hebben die avond onze vriendschapsbanden nog wat dieper aangehaald.
We weten ook dat we morgen nog een groot event gaan missen. Een zeer groot event. Het is de rugby finale tussen de “Blauw Bulle” en de “Western Province”. Dit vindt morgenmiddag plaats in Pretoria enkel een paar uur nadat wij vertrekken. Als ik dit op voorhand had geweten, dan was ik zeker nog een dag langer gebleven om deze finale te kunnen zien. Maar nu zijn helaas al alle boekingen gemaakt en kunnen we niet anders dan in de vroege namiddag te vertrekken. Maar eerst moet er nog iets anders gebeuren: slapen.
|
Page:
12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22
|
|
|
