|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Oct 29, 1998 09:00 PM Gold Reef City
Today Friday 30 October will be the last evening that we are with Angie in Pretoria, shame. During the morning we went to Gold Reef City. An amusement park outside Johannesburg. There I noticed again some thing what I only had seen before in South Africa. When we entered the park, there is a sign that says that all people have to leave their firearms at the gates. This means for me that a lot of people are carrying guns. They even checked Angie's purse to look for a gun. But she doesn't carry one. This park is a Disney world in a smaller version. You have here also joy rides, attractions all kind. The main attraction is a walk in the mine. This was the mean reason why we here for.
This mine is an old gold mine where there is no production any more due to a low amount of gold dust in the ore. They just opened the mine then for visitors. You were brought ### meters below the surface by a double or quadruple elevator. But before entering the mine every one gets a helmet and a light with a battery or do I have to say a battery with a light and each group gets a guide who will bring you in the labyrinth of the mine hallways. Electrical lights lighted the mine, but some passageways are somewhat darker. The guide gives the explanation about the working and living conditions inside a mine. Quit interesting to hear all this. The guided tour took us to several places, like a mine bar (closed off), an infirmary, and water pumps (otherwise we had so swim or hold our breath for a very long time). They even gave a demonstration in winning gold. The old way with hammer and cutter, and also the new method of the electrical drilling boor. A noise that that thing makes, unbelievable. Even if you are several meters away, the noise is pounding through the passageways, bouncing of the walls straight into your ears. RRRRRRRRRRRRRRR, what a noise, imagining to hear that noise day in day out, more then 8 hours a day. You have to be deaf soon.
Those passageways are big; we only walked across the routes where they bring up the gold ore. We learned a lot of the way of working and living there. A visit worth while. Coming back up again, the sun was shining in our faces and we had to get used to the light again.
After this visit we had a stroll across the park. They tried to build an old mining town, but you can also say that it looked like an old western décor of a movie set. We also went to the pouring of the gold. This was a demonstration in the making of a gold bar. The explanation wasn't that good. An older guy, (this has nothing to do with his age) has the mike and tells a story about the pouring of the gold. After several minutes they do an demonstration. The gold was already melted in an very hot furnace. With an big metal grabber, they took the molten gold (in an jar) out of the furnace and poured it into a mould. In this mould they let the gold cool down. A minute later they turning this mold and you have a gold bar. But it is not pure enough. Then there is some more explanation and they end with melting the gold again and with a dare. Everybody, who can lift a gold bar with 2 fingers of one hand straight upwards, can take this bar with him home. Several people tried, but didn't succeed. This is almost or even impossible due to the shape of the gold bar. I didn't try it. Just touched it.
We also went to a can-can dance. But we where the only 3 spectators there. They danced in the street, 2 numbers and they stopped. So much for that. We also saw the traditional dancing. Very impressive. The music, the people performing, man and women (bear breasted). These were the first native women we saw with bear breasts. Yes, we noticed that, we are guys you know. But this is not important, the dances are, and they are aussem. There was a big crowd looking and they enjoyed themselves. The dancers gave them all.
But I have to say that except for the mine and the traditional dancers, this place is nothing compared to an American amusement park. The South Africans can't make a show like the Americans do. They don't present it in a entertaining way. Let's say the pouring of the gold. If an American has to made this, he gives a big show about it; they do things very different they see everything big. So I was a little disappointed about Gold Reef City. But I enjoyed the mine and the dancers and the company I was in. Thanks Angie this was a special mention for you.
Our next stop is back in Pretoria. Angie wanted to take us to the news café. A place to drink cocktails. Very good cocktails I have to say. All kind of mixtures you could order there. And the place was stacked. I think that almost every table was taken. A very popular place. Now we had to prepare ourselves to go to the restaurant Angie booked.
The food here was very good. The patron was a former Dutch man. And you see still at his manners that he's from Holland. Another great evening spend in Pretoria, is it the surrounding or the company. Who knows?
We know that we are going to miss some thing tomorrow. A very big thing. The rugby final between the "Bleu Bulls" from Pretoria and Western Province. They shall play tomorrow afternoon, a few hours after we have to leave Pretoria. If I had know upfront. I had stayed a day longer to see this final. But now all the arrangements are already made and therefore we have to leave tomorrow afternoon. But first there is still one thing to do. Sleeping.
|
Oct 28, 1998 09:00 PM Onze eerste dag in Pretoria
Het eerste ontwaken in haar appartement is op donderdag 29 oktober. Ze heeft zelfs een ontbijt voor ons klaargemaakt (spek en eieren), maar eerst heeft ze ons een kop koffie op bed gebracht. We hadden de dag ervoor namelijk met haar gegrapt om dit te doen, een ontbijt op bed. Ik had nooit gedacht dat ze dat zou doen, maar ze deed het toch. Vandaag zal Angie ons doorheen Pretoria loodsen, naar de meest interresante en beste plaatsen. Ze heeft zich zeer goed aan van haar taak gewijd. We hadden ons geen betere en liefelijkere gids kunnen bedenken. Ja, ik weet het, ik ben bevooroordeeld, maar ja ik kan dat ook niet helpen.
Maar alvorens aan deze tocht te beginnen, moeten we onze huurauto ophalen. Daarom brengt Angie ons eerst terug naar dat bureau. Het meisje dat daar zit zegt dat ze geen Toyota Carolla meer in voorraad heeft en dat ze ons dan maar een andere auto meegeeft. Je zal niet kunnen geloven wat we nu meekrijgen, nee hoor geen aftands wrak. We krijgen een kraakzuivere witte Audi A4 automatique 1800 met een zeer duurogend interieur mee. Hij is zelfs gloednieuw, want hij heeft nog maar 500 km op te teller. We nemen deze auto natuurlijk en het kost ons geen cent meer. Ze vraagt ons wel om over een paar dagen nog eens langs te komen om te zien of er geen Toyota beschikbaar is. Natuurlijk doen we dit, vertellen we haar, maar we denken: “je zal ons hier niet meer zien en we houden deze wagen.”
Dan begint onze tocht doorheen Pretoria, eerst gaan we langs de “Union Buildings”, de regeringsgebouwen. Deze gebouwen liggen op de heuvel, Meintjeskop, waardoor je een uitzicht krijgt op de stad. De stijl is pseudo-Grieks; twee grote vleugels flankeren een half-cirkelvormig centraal gebouw met colonnade en twee torens met een koepel van 55 meter hoog. Het hele gebouw, opgetrokken uit lichte zandsteen, is 275 m lang. Aan de voet van het gebouw ligt een park waar een standbeeld van Louis Botha staat. Er bloeien prachtige bloemen langs het wandelpad. Volgens Angie worden hier op veel braai’s en picnics gehouden op een zondagvoormiddag. Dan gaan we meer het stadscentrum in en we wandelen door drukke winkelstraten in de richting van het kerkplein met het “charger” standbeeld. Rondom het plein staan enkele gebouwen opgetrokken in Victoriaanse stijl.
Ook het voortrekkersmonument buiten Pretoria hebben we bezocht. Dit is een indrukwekkend bouwsel, het vertelt de geschiedenis van de boeren. Dit verhaal staat in marmer gekerfd langs de binnenmuren van het bouwwerk. Het is een hoog gebouw, ik weet niet hoeveel trappen we hebben gemaakt, maar Angie, Thieu en Jean kunnen samen met mij bevestigen dat het er veel waren. Het zicht vanop de top is prachtig, in de verte ligt Pretoria aan je voeten. We gaan nu naar de Hartbeespoortdam. We hebben onze wagen geparkeerd in het laatste dorpje voor de dam en zijn dan al wandelend naar de dam getrokken. Na een kleine 15 minuten zijn we dan aan de dam geraakt, maar eerst moet je nog door een tunnel gaan. Dit laatste stuk is éénrichtingsverkeer en wordt door verkeerslichten geregeld. Met deze dam is er een meer gecreeerd waar er aan waterrecreatie wordt gedaan. Angie neemt ons mee naar de beste plaatsen en ze doet dit met een enthousiasme dat je bij een andere gids misschien niet vindt. Ze is er trots op dat ze haar stad kan tonen. Hierna zakken we af naar een kleine markt waar we een klein hapje nuttigen. Want we zijn vanavond op een braai uitgenodigd bij Sophia thuis. Angie heeft voor het vlees gezorgd en wij hebben de drank ingeslagen. Sophia heeft een zwembad langs haar huis liggen. Het is maar een kleintje maar je kan er toch een frisse duik in nemen. Maar alleen Angie, Jean en ik zijn een frisse duik gaan nemen. Sophia had ook een andere vrouw uitgenodigd, Tanja. Zij is nogal nieuwsgierig van aard en wil veel weten over het leven in België. Zij combineert onze antwoorden met haar eerdere reis ervaringen.
|
Oct 28, 1998 09:00 PM Een braai bij Sophia
Thieu is degene die ervoor moet zorgen dat het vuur in de houtskool blijft. Hiervoor krijgt hij een mooi voorschot zodat hij zijn kleren niet vuil hoeft te maken. Maar dit is een speciaal voorschot. Het heeft enkele verborgen attributen. Ja, een speciaal dingetje is hierin verwerkt. Ik heb trouwens een mooie foto om dit te bewijzen. Want als Sophia haar hand in het schortje stopt en er iets uithaalt, schieten we allemaal in de lach en Thieu laat dan zijn gekende uitspraak over de lippen glippen: “whooaaaaa”. Denk maar aan die bewuste olifant in Chobe. Ja, je weet dat nog. Er is namelijk een nep penis verborgen in het schort en Sophia heeft deze nu open en bloot gelegd. Het is eigenlijk lachwekkend. Het vlees is zeer goed klaargemaakt, maar weer veel te veel. Je ziet de kilo’s er zo aanvliegen. Vooral bij Jean wordt dit een probleem. Opnieuw blijft er veel over. Maar de avond is geslaagd. Na deze braai beginnen mijn ogen zwaar te worden. Ze beginnen een beetje met mij te lachen en willen me in het zwembad gaan gooien, vooral Thieu en Jean. Maar ik neem ze de wind uit de zeilen en stel voor om nog een frisse duik in het zwembad te maken. Ik daagde ze eigenlijk uit om te gaan zwemmen. Maar enkel Angie wil me dit keer vergezellen. Het was koud, steenkoud in dat water. Brrrr, om kippenvel van te krijgen. Dan vraagt Thieu aan Sophia om de lichten buiten te dempen en ik en Angie ............ neen, we hebben gewoon wat gedobberd en zijn dat snel terug uit het water gekropen om het een beetje warm te krijgen. Het is verdomd koud in het water, maar we waren te trots om dit op dat moment toe te geven. Een goed ding is dat ik niet meer zo moe ben als tevoren, maar toch nog niet wakker genoeg om ettelijke uren met Angie te praten, recht naar bed.
|
Oct 28, 1998 09:00 PM Exploring Pretoria
Thursday 29 October is the first day of awaking in Angie’s home. She cooked for us a very good breakfast (bacon and eggs) and brought us Coffee on bed. We joked with her the day before to do this, a breakfast on bed. I didn’t believe that she would do that, but she did. Today, she will guide us through Pretoria, to see the most interesting places and seeing the best sights. And she did this very well, we could not ask for a better and lovelier guide. I’m biased I know.
But first we had to pick our car up. We went in Angie’s car back to the office. There the girl said that she didn’t have any Toyota Carolla anymore. So we got an other car instead. You will not believe what car she had given us. No not some vehicle, but an Audi A4 automatic 1800 with a very expensive interior. And even brand new, only 500 km on the teller. We took this car off course and it costed us no penny more. She asked us to come back in a few days here or in an other office to see it there was an other Toyota available. We said off course we will do that and thought we won’t do that.
Angie showed us the Union Buildings and the park below it with the statue of Louis Botha. We walked across some shopping streets to the Church Square with the Charger Statue. And also we visited the “Voortrekkers” monument. An impressive building outside Pretoria. It tells the history of the Boers, all stories are carved in marble. It is also an high building. I don’t dare to say how many steps we made, but there were a lot of them. Angie, Thieu and Jean can confirm that. And the view on the top of that building is impressive. Then we went to see the Hartbeespoort Dam. We parked our car in the last village and walked for maybe 15 minutes to the dam. Before getting on the dam, we had to walk through a tunnel. She takes us to the best places to see and does this with an enthusiasm that you don't find by a normal guide. She's proud to show us her city.
Here after we went for a small lunch because later that evening Sophia and Angie invited us to a braai in Sophia’s house. Angie bought the meat, again enough. And we bought the drinks, also enough I think. At Sophia’s house, with a swimming pool we had a lot of fun and a good braai. But also a good swim in her swimming pool. But only Jean Angie and me went in, splashing around. Sophia invited also an other lady Tania, she is a very curious women and wants to know more about the ways of live in Belgium. She combines this with her experiences from her travels.
Thieu was the man who had to make sure that the braai went OK. Sophia had a very nice short for him to hang on. With some hidden attributes. Yes, a special thing was in there. We have a nice picture of that to prove it. Sophia puts her hand in the short and gets something out. Remember the elephant in Chobe, yes you do. There was a penis hidden inside it and she took it out. It was quiet hilarious. The meat was very good and the kilos are coming on. Too bad that I'm not that a big eater. After the braai, I was very tired and they were joking with me about that. And they, especially Jean and Thieu, wanted to through me in the pool to get me awake or through some water in my face. I dared them to join me in the pool and only Angie wanted to join me. It was cold but we wouldn’t show that at that moment. And then Thieu and Sophia turned out the lights and me and Angie ............ no, we just had a little swim and went back out of the water to get warm, because it was bloody cold in the water but we were to proud to say that at that time. But I was not as tired any more, but still not awake enough to spent another hour talking with Angie. I think that I neglected Sophia too much that evening.
|
Oct 27, 1998 09:00 PM Mijn eerste ontmoeting met Angie
De volgende dag woensdag 28 oktober is de laatste dag van deze tour en dit betekent dat we terug naar ons vertrekpunt worden gebracht. Maar eerst moet ik Jacques nog gaan wakker maken, hij ligt namelijk met een houten kop in zijn bed. Blijkbaar een beetje te diep in het glas gekeken. Wanneer ik de rekening van de vorige avond wil betalen, zegt Mayne dat er niets opstaat. Ik heb dus gratis naar Angie gebeld en tevens hebben we alle 3 de hele avond gratis gedronken. Terwijl ik in de bus stap, vraagt iedereen naar mijn oorlogswonde, de tamtam werkt hier blijkbaar ook al razendsnel. De meeste medereizigers worden aan de luchthaven van Johannesburg afgezet waar zich dan het traditionele afscheidsceremonie afspeelt. Waarwel, tot schrijfs het was mooi om jullie te leren kennen. Enkel wij 3 en Frank en Heather worden in Pretoria, de woonplaats van Angie, afgezet.
Ik heb al verschillende keren aan dat moment gedacht waarop ik haar ontmoet. Maar je weet niet wat je moet verwachten. We schrijven al meer dan 2 jaar met elkaar, maar een echte ontmoeting is nog iets anders. We komen natuurlijk 2 uur te laat in Pretoria aan. Ik had Angie gisteren al verwittigd dat we later kunnen zijn en dat ik haar zou bellen zodra we in Pretoria zijn. Ik bel haar natuurlijk te laat, we zijn namelijk al aan het station van Pretoria voor ik er erg in heb. Ze was juist aan een slaatje bezig toen ik haar aan de lijn krijg. We wachten buiten op haar en we kijken rond of we haar niet zien komen. Opeens duikt ze achter ons op, dit verrast ons wel een klein beetje. “The lady in red”, net zoals dat liedje, je weet wel. Angie is gekleed in een rode jurk met witte schoenen. Echt tijd om kennis te maken was er nauwelijks want ze tornt ons mee naar haar wagen.
Die eerste ontmoeting voelt vreemd aan. Iemand voor het eerst ontmoeten is toch anders, ook al kennen we elkaar al meer dan 2 jaar, het is vreemd, zeer vreemd. Moet je haar omhelzen, een kuise zoen geven of juist een hand schudden? Vreemden die elkaar kennen en die zich voor de eerste keer ontmoeten. Wel niets van dit alles, een hand, een vriendelijke goedendag en volg mij maar naar de auto. We starten ons gesprek in het engels, maar even later waren we al in het afrikaans bezig, dit is een beetje gemakkelijker voor ons allemaal. Eerst leveren we nog een gevecht met onze bagage, want dit allemaal in haar auto proppen, loopt niet van een leien dak. Maar uiteindelijk is het gelukt, al hebben ik en Jean daar op die achterbank een beetje benepen gezeten. Maar dit ritje heeft maar een kleine 5 minuten geduurd. Ze brengt ons naar haar appartement en hier kunnen we drie nachten verblijven. We voelen ons onmiddellijk thuis, ze heeft zo’n persoonlijkeid die je dat gevoel geeft. Later merken we dat ze zeer gemakkelijk vrienden maakt en bijna met iedereen overweg kan.
|
Oct 27, 1998 09:00 PM Een dinetje met Angie
We gaan eerst kijken of we onze huurauto al kunnen afhalen zodat we niet van haar afhankelijk zijn om rond te rijden. Maar als we aan het bureau komen, is dit al gesloten. Europcar heeft in een hotel een bureau staan waar deze auto’s worden verhuurd. Angie neemt hier direct het initiatief en laat de bediende opbellen. Een dame antwoordt dat ze wel wil terug komen, maar dat dit wel 20 minuten kan duren alvorens ze terug op haar plaats is. Als we willen wachten, dan is dat geen probleem, anders moeten we morgen terug komen. We besluiten dat laatste want niemand voelt er iets voor om hier 20 minuten rond te hangen.
Angie heeft voor ons een “sit down dinner”, georganiseerd. Ze heeft nog twee van haar vriendinnen, Ann en Sophia, uitgenodigd. Dit maakt dan samen 6 personen voor een diner bij kaarslicht. Ja hoor bij kaarslicht, alle elektrische lampen worden uitgedraaid en de kamer wordt enkel door kaarsen verlicht. Dit alles om een gemoedelijke sfeer te scheppen. Een prachtige atmosfeer voor ons eerste dineetje in Pretoria. Ik moet nog vermelden dat Angie een zeer goede kok is. Volgens haar vriendinnen schijnt ze beroemd te zijn om haar diner-partijtjes die ze organiseert. Ik kan dit onmiddellijk geloven. Het smaakte eigenlijk naar meer, maar als je bekijkt wat er nadien nog overblijft, denk ik dat ze een klein leger had verwacht. Na dit diner wordt er gezellig gekletst en gelachen en ook worden de nodige foto’s gemaakt van de verbroedering tussen België en Zuid Afrika. Na zo een tijdje te hebben doorgebracht stelt Sophia voor om een tochtje te maken langs de pitoreske uitzichten op Pretoria, langs de zichtpunten langs een hoger gelegen weg. Oh, zeg ik, je wilt over “loverslane” gaan rijden, het vrijerspaadje. Ze beginnen te giechelen en geven me gelijk. Thieu besluit om naar bed te gaan en we gaan dan onder ons vijven. We vertrekken met de auto van Ann. De zichten over Pretoria zijn adembenemend en ook Angie die naast mij zit valt in deze categorie. Er zijn enkele auto’s geparkeerd, maar die mensen hebben andere bezigheden en hebben geen tijd om een blik op Pretoria te werpen.
Later die avond hebben Angie en ik nog een zeer goed gesprek gehad. We hebben uren weggekletst en dat voelde zeer goed aan. Ik denk dat deze 3 dagen ons veel betere vrienden zal maken en ons dichter bij elkaar zal brengen.
|
Oct 27, 1998 09:00 PM Angie organised a good day for us
Wednesday 28 October is the last day of the tour and this means that this is the day that we are brought back to the point of origin. We first brought almost everybody back to Johannesburg Airport except us tree and Frank and Heather. We were brought to Pretoria, the hometown of Angie.
I was already thinking a few times at that moment of meeting her. But you don’t know what you can expect of this meeting. We communicate already more then 2 years and a real meeting is always something else. We arrived in Pretoria off course 2 hours to late. I called Angie the day before that we could be later and that I shall call her when we shall arrive. Well I also called her too late. We were already at the station before I noticed that. So we had to wait there. When we are sitting there, she came from behind us and I was a little surprised about that. The lady in red, like the song, you know. She was wearing a red dress and white shoes.
The first encounter was a little bit odd. Meeting someone for the first time in real life except that we are knowing each other already for a long time. It feels strange, very strange. Do you have to huge her, to give her a decent kiss of just shake a hand? Strangers who know each other are meeting for the first time. We followed her to the car and started to talk in English, but a few moments later we talked in Afrikaans, this is a little bit easier for all of us. First we had to struggle with our luggage for a few minutes, to get it in to the car, but we managed. She told us that she was making the salad when I called her. We were brought to her apartment and we can stay here for three nights such as we had planned. We felt immediately at home. She has that personality that lets you fell directly at home. She makes very easily friends and can relate almost with everybody.
We wanted first to get our rental car, so that we are independent to drive around. But coming to the office it was already closed. It was a bureau in a hotel. Angie then took the initiative and let them call the lady. She wanted to come back, but then we had to wait for 20 minutes or we could come back the next day. We decided to go back the next day and let us drive by Angie if necessary.
Angie organized for us a sit down dinner. She invited 2 girlfriends of her, Ann and Sophia. So we were with 6 persons for a dinner by candlelight. A lot of candlelight's. The electrical lights were put out and candles lighted the place. A very pleasant atmosphere to have our first diner in Pretoria. She’s a very good cook, no a terrific cook. She seems to be famous for the dinner parties that she throws, her friends say. I believe that immediately. It was very good, I know this does it to short, but I'm looking for a better way to put this on paper. It was terrific, and taste for more, but she made too much. Shame to leave it unfinished. Then we sat down and had a very good time, with a lot of laughs, talks and a bundle of pictures taking of this socializing between South Africa and Belgium. They proposed to go for a drive to see picturesque sights of Pretoria., to have the nice viewpoints from a higher road. Oh, I said, driving on loverslane (or something like that). They giggled and said I was right. The views over Pretoria are breathtaking and Angie sitting next to me fits in that same category. There are some cars parked there to look at the scenery, or no they aren't looking that much. To busy with some other things.
Later that night Angie and me had a very good talk, we talked for hours and I felt pretty good about that. I think these 3 days will bring us closer together and make us even better friends.
|
Oct 26, 1998 09:00 PM Ons vertrek uit Zimbabwe
Met het ochtendgloren van dinsdag 27 oktober begint onze laatste dag in Zimbabwe en ook mijn laatste kans om deze weddenschap te winnen. We stoppen langs de weg om wat inkopen te gaan doen. Langs de wegen heb je namelijk verschillende stalletjes waar ze stenen en in minder mate houten beeldjes verkopen. Hier heb ik mijn laatste kadeau gekocht, een zandstenen giraf. Je kan je niet voorstellen hoe goedkoop deze handgemaakte beeldjes zijn en ze zijn van een prachtige kwaliteit. Jammer dat ik maar 1 koffer bijheb, want anders had ik veel meer zaken meegenomen. Ik heb ondertussen al verschillende stenen beeldjes gekocht en ook enkele gehaakte tafelkleedjes. Terwijl we aan een tankstation stoppen om wat te eten, lopen de Engelsen naar een winkeltje waar ze manden verkopen. Ze komen terug met enkele prachtexemplaren aan ongelofelijke prijzen. Ik heb dan maar even niet aan mijn koffer gedacht en ben er ook enkele gaan kopen, een grote schotel, een korf en een open schaal. Echt handwerk aan meer dan democratische prijzen.
In dit tankstation hebben ze ook een giraf en een kudu lopen. Op vraag van Jacques (voor de toeristen natuurlijk) laten ze deze los lopen. Je kan hier dan ook die giraf en kudu aanraken en er mee op de foto gaan staan. De giraf is een wees die hier is komen aanlopen en verzorgd wordt. Vooral Mitch is hier in zijn sas, ik denk dat hij deze zo zou hebben meegenomen als hij had gekund.
Tijdens de laatste stop van die dag is er een korte maar krachtige bui geweest, wat maakt dat ik mijn weddenschap gewonnen heb. Maar ik heb deze maar laten vallen net zo als de andere die ik gewonnen had.
We moeten natuurlijk ook weer de grens passeren alvorens in Zuid-Afrika te komen. Het heeft ons ongeveer een uur gekost om hier door te geraken. Gelukkig hebben ze aan de Zuid-Afrikaanse grens onze chauffeur Maurice naar het begin van de lijn gebracht. Er was namelijk een lange lijn van zwarte vrouwen die een vergunning nodig hadden om naar Zuid-Afrika te gaan. Ze hebben een aantal van deze vrouwen een paar maal moeten terugbrengen naar het einde van de rij. Het lijkt wel een lagere school: iedereen mooi in de rij en dan zijn er natuurlijk altijd een paar die proberen voor te kruipen. Je kan je natuurlijk al voorstellen hoe deze vrouwen keken als ons blanke chauffeur naar het begin van de lijn wordt gebracht en zijn formaliteiten kan afhandelen. Nee, ze keken niet vriendelijk. Dit heeft ons zeker een dikke 2 uur uitgespaard. We zijn dus terug op Zuidafrikaans grondgebied aanbeland en zijn weer op weg naar Louis Trichardt. We gaan onze laatste nacht doorbrengen in Mountain View, het hotel waar onze tocht ook begonnen is. Het eerste wat we doen als we daar aankomen is onze zwembroek aanschieten en een frisse duik nemen in het zwembad. Ja een frisse duik, want het water is koud. Maar we hebben gezwommen, Jean, Matthew, Mitch en ik. Het is koud maar verfrissend na een lange bustocht. Die avond hebben we weer een verjaardagsfeestje. Franks verjaardag, die Australier. Hij zit aan de kop van de tafel en is behoorlijk kwaad omdat hij langs Matthew en zijn broer Mitch zit. Hij kan namelijk niet met hun praten en had hier liever Jacques zien zitten. Op een gegeven moment jaagt hij hen zelfs weg, niemand heeft het in de gaten totdat ze huilend terug binnen komen. Dit gedrag is toch wel een ontgoocheling voor de hele groep. Achteraf is de hele groep, behalve Frank (Aussie) en Heather, die ontgoocheld waren over wat er gebeurd was naar de bar gegaan. De gebruikelijke zes, Jean, Mathieu, Jacques, Maurice, Marianne en ik hebben deze avond dan toch nog meer gezelschap gekregen.
|
Oct 26, 1998 09:00 PM Mountain View en weer een verjaardags feestje
5 van deze personen spreken Nederlands of Afrikaans en Marianne is de enige die enkel Engels spreekt. We proberen of spreken dan ook Engels onder elkaar, behalve Mathieu die zich geen moeite wil doen. Ik denk wel dat hij Engels kan praten, maar het gewoon vertikt. Ik ben eigenlijk een beetje ongoocheld in hem daarom. Want als je in iemands gezelschap bent en je moet dan luisteren naar mensen die je niet verstaat, dat is niet plezant.
Maar terug naar die avond, het wordt luidruchtig in de bar, omdat Wayne, één van de eigenaars, de CD opendraaidt, zelfs na herhaaldelijk aandringen weigert hij om het volume lager te zetten. We besluiten dan maar om in de nabij gelegen zitruimte plaats te nemen om op ons gemak een praatje te kunnen slaan. Rond 12 uur komt Maurius, de andere eigenaar, ons vragen of we niet terug naar binnen komen. Het is namelijk zijn verjaardag en hij wenst ons te tracteren en belooft tevens om het volume lager te zetten. Het is nog een prachtige avond geworden daar. Maurius en Wayne vormen een homo-koppel en vooral Wayne kan nog al geestig uit de hoek komen. Op een gegeven moment ben ik in een discussie verwikkeld met Maurius over de kwaliteit van het Zuidafrikaans bier. Ik vertel hem dat dit niet zo goed is als ons Belgisch bier. Hij grijpt daarop speels mijn glas en wil dit uit mijn hand trekken. Maar ik wil niet loslaten en het glas springt kapot. Er druipt bloed op het tapijt. Wiens bloed is dit? Mijn. Ik heb me in 2 vingers gesneden, één van de snedes is nogal diep. Het loopt vlak langs mijn nagel van de rechter wijsvinger. Ik bloed als een geslacht rund. Ik ga dan naar de badkamer om de wonde onder de waterkraan schoon te spoelen. Na enkele minuten plak ik er een pleister op. Het bloeden wordt hierdoor wat gestelpt. Als ik deze wonde de volgende dag bekijk is het een diepe snede langs mijn nagel. Ik heb dagelijks de pleister moeten vervangen zodat ik deze dan weer strak kon aantrekken om het vlees terug aan elkaar te laten groeien. Pas de laatste dagen, wanneer we in de Drakensbergen bij Lesotho, zijn is de wonde geheeld. Zelfs in Swaziland, al 8 dagen later was het nog altijd niet aan elkaar aan het groeien. Ik heb dan een nieuw bier gevraagd, maar we hebben niet meer verder gediscusieerd. Terwijl we het nog gezellig maken, is Jacques in een 21-spel verwikkeld geraakt met Maurius en Wayne. Hij heeft hier zwaar verloren, heb ik achteraf vernomen. Ik ben rond 4 uur naar bed gegaan, de laatste avond je weet wel. Morgen, ok vandaag, zal ik Angie voor de eerste keer in levende lijve ontmoeten. Ik denk al aan een paar dagen aan onze ontmoeting en weet niet echt wat ik moet verwachten.
|
Oct 26, 1998 09:00 PM My first meeting with Angie
Tuesday 27 October looks like another great day. During the drive we stopped one time to do some shopping, like buying stone statues, here I bought the last one, a giraffe. This craftwork is very cheap here in Zimbabwe and has a very good quality. Unfortunately, I only have 1 suitcase; otherwise I had bought more. I had bought several pieces in stone and some baskets. The last stop before the border was at a fueling station and restaurant. Here they had a Giraffe and a kudu walking around. They were orphans and we were allowed to approach them close and I was then touching an giraffe and an kudu.
I won that bet I told you about. It rained again this last day not much maybe for a few minutes. But I told Jacques to forget this bet, because I didn’t want to take his bier.
We had to pass the bordercontroll again to get back into South Africa. It took us almost an hour. And luckily the took our driver Maurice to the front of the line. (There were a lot of black women waiting already in the line, and they did everything to get ahead in the line.) The officer had to bring some women 3 or 4 times back to the end of the row. But this advantage for Maurice gave us some bad looks. But it spared us at least 2 hours of waiting. Now we are going back to Louis Trichardt were we slept the first night. Arriving there took us first to the swimmingpool, very cold, but we swam Jean Mitch Matthew and me. It was cold but refreshing. Afterwards we had another birthday party. Frank’s birthday (Aussie), he was sitting at the top of the table and was upset that he sat next to Matthew and his brother Mitch. He can’t talk with them. And at a certain time, he chased them away. This was a disappointment for the whole group. Afterwards the whole group, the usual ones, me, Jean, Mathieu, Jacques, Maurice and Marianne and the others except Frank and Heather, he was disappointed because of the table incident.
The usual crowd stayed each evening in the bar after Chobe. 5 persons who are speaking Dutch or Africans and one, Marianne, who speaks only English. We all tried to speak in English except for Mathieu and I am a little disappointed in that also. Because he didn’t even try to speak English. And staying in someone’s company listening to people whose language you can’t understand is not very pleasant.
But back to that evening, I was getting very loud in the bar because Wayne, one of the owners put on the CD very loud. He refused to get the volume down. We went then to the room next door to sit and to have a chat. At 12 o’clock Maurius, the other owner comes to ask us back in. It’s his birthday and he will put the volume down. We had a very nice night there. At a certain moment in time I was discussing with Maurius the quality of SA bier and telling that it was not as good as the Belgian one. He grabbed my glass and tried to get it out of my hand, but I didn’t let go and the glass snapped. Blood was dripping on the carpet. Whose blood is that? Mine. I cut my 2 fingers, one was not deep but the other one is a very deep cut in my right pointing finger, just next to the nail. It was off course bleeding like hell. A went to the bathroom to hold it below the water and a few minutes later I put on a bandage. This stopped the bleeding. The cut only closed one of the last days. The last time that I hat to put it on was in Drakensbergen near Lesotho. Even in Swaziland (8 days later) it was still not growing together. I asked a new bier, but we didn’t start that discussion again. The day after they all asked for my war wound. They all heard it. I went to bed around 4 o’clock. Yeah, the last evening you know. Tomorrow, ok today I’m meeting Angie for the first time. I'm already thinking about this meeting, a lot. Later more about this, OK.
|
Page:
13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23
|
|
|
