|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Sep 22, 1999 02:00 PM Springhook Nationaal Park
Enkele minuten later begint Kirsty naast mij te springen en te schreeuwen: “Take it off, there is something on my finger.” Ze schud haar hand heftig heen en weer en kijkt ondertussen de andere kant uit. Er bevindt zich een teek of bloedzuiger op haar vinger. Het is als een kleine worm. Hij krult zich op, zijn lichaam omhoog om dan als een omgekeerde U een stap te zetten. Dit is zijn manier van voortbewegen. Een begeleider komt aangelopen en brandt de teek weg met een sigaret. Dan begint iedereen zichzelf te checken. Ik vind er één op mijn kous, een andere op mijn schoen en 2 op mijn T-shirt. Ondertussen heeft ook Marie-Ann een teek op haar been gevonden. Barbara heeft hen eraf geknipt met haar vingers. Even later heeft ze al een tweede teek bij Marie-Ann moeten verwijderen. Als we iets verderop staan te wachten, komt er een bus met Japanners aan en deze begeven zich ook op het grasperk om wat rond te kijken. We lachen onder elkaar om wat er komen gaat.
|
Sep 22, 1999 02:00 PM Springhook Nationaal Park
Als we beginnen, start ik achteraan, maar daar er enkele zeer trage fietsers bij zijn, schuif ik ze al snel voorbij zodat ik op de 3de plaats hang. We stoppen een keer of 5 onderweg, om te checken of iedereen nog OK is en om op de achterblijvers te wachten. Als ik op de 2de plaats hang, moet ik teveel freewheelen achter de gids aan, daarom besluit ik om dan na de volgende stop als laatste te gaan rijden. Ik laat de anderen uit het zicht verdwijnen om ze dan weer in te halen. Dit is de enige manier om wat snelheid te halen. Ik blijf zo een tijdje jojo spelen. Helaas is deze trip naar beneden snel afgelopen. Na een groepsfoto worden we terug naar ons hotel gebracht.
|
Sep 22, 1999 02:00 PM Thema restaurant Dracula's
Het is een wandschilderij dat voor dit effect heeft gezorgd: het blijken uiteindelijk maar een tiental treden te zijn. Dit is de toegang tot de bar, waar ook iedereen als een nachtmerrie gekleed is. We bestellen ons een bier en moeten dan terug een trap naar beneden nemen, waar we per 4 in een karretje moeten plaatsnemen. Dit brengt ons door een soort van spookhuis. Opeens springt er iemand naar het karretje toe en mept met een hamer op de voorkant van onze kar, die al aardig gedeukt is. Nu valt het ons pas op dat die deuken er zijn. Na de rit ben je eigenlijk maar 2 meter verder geraakt, je ziet als je uitstapt, achter het zwarte gordijn de andere mensen aanschuiven. We worden dan naar onze tafel begeleid, recht voor het podium in de midden nog wel. O ja, een prachtige plaats voor ons Contiki mensen. Ons voorgerecht wordt al snel gebracht. Zelfs de opdieners zijn gekleed als horrorfiguren. Ze zijn verbaal een beetje ruw tegen de gasten. Dit hoort allemaal bij de speciale sfeer. Als we ons voorgerecht verorberd hebben, begint het eerste deel van het cabaret, humoristisch. Er worden moppen verteld en enkele sketches uitgevoerd. Het is al een geweldig begin van de avond. Er wordt ook getoond hoe je een cocktail kan maken, maar met deze ingrediënten, denk ik dat je slokdarm zal doorbranden. Na deze sketch krijgt Lori een cocktail aangeboden, een echte ditmaal. Ze aanvaardt deze natuurlijk zonder problemen.
|
Sep 22, 1999 02:00 PM Springhook Nationaal Park
Dag 20, donderdag 23 september, om 9 uur vertrekken we voor onze mountainbike trip downhill. We worden opgehaald door een minibus met een aanhangwagen vol mountainbikes. Je vraagt je waarschijnlijk af wie wij zijn, wel de volgende personen gaan mee om deze trip te maken: Barbara, Marie-Ann, Kirsty, Pieter-Paul, Jen, Karina, Carole, Daphne, Brian, Leslie en ikzelf. We stoppen onderweg ergens om naar een kleine waterval te gaan kijken waarna we nog een stop houden om enkele woudparkieten te gaan voederen. De begeleiders doen wat jam op een bordje en de parkieten komen al aangevlogen. Een bonte mengeling van kleuren. Als je het bordje vasthoudt, dan zetten ze zich zelfs neer op je handen, armen, schouders en er zijn er zelfs die zich op mijn hoofd nestelen. Deze vogels zijn niet bang voor mensen. Dan gaan we naar Springhook Nationaal park.
|
Sep 22, 1999 02:00 PM Thema restaurant Dracula's
Jen en ik gaan nog wat joggen op het strand. We hebben een goede 20 minuten gelopen alvorens we terug besluiten te wandelen. Als we terug op de straat komen, zien we een groep van ons zich klaar maken om te gaan surfen. We praten nog even me ze, maar we moeten voortmaken. Om 18h00 vertrekken we naar Dracula’s, een thema-restaurant. Het restaurant straalt de sfeer van Dracula uit, zeer luguber. Aan de deur worden we door een duister figuur opgewacht. Deze laat ons een kamer binnenschuiven die op een bibliotheek lijkt. Na een kort Dracula-achtig praatje gaat een verborgen deur open en zien we een zeer lange trap naar boven leiden. Het lijkt wel alsof we naar een toren moeten gaan. Dan stapt er een man op de trap. Dit alles blijkt een optische illusie te zijn.
|
Sep 22, 1999 02:00 PM Thema restaurant Dracula's
Tijdens de pauze laten ze een video-montage zien van de man die op de karren klopt met zijn hamer. Sommige personen schrikken zich een hoedje, anderen kijken gewoon van wat gebeurt er hier en nog anderen hebben blijkbaar niets in de gaten. Maar onze nieuwe chauffeur, Chris, spant toch de kroon. Hij springt van schrik op de schoot van Gill, zij wisten dit natuurlijk, het is opgezet spel. Na de hoofdmaaltijd gaan de sketches verder en wordt er gevraagd of iemand geïnteresseerd is in een foto van de tafel. Maar Gill regelt een groepsfoto op het podium tezamen met enkele van de opdieners. Contiki heeft hier de enigste foto op het podium gemaakt. Na het dessert is het tijd voor de hoofdact. Dit is gewoon geweldig. Beginnende met een show in een ultraviolet licht met gewone witte lappen of mensen met een fluorescerend pak. De rest van de show is een musical met vele hoogstandjes. De vele mensen die niet zijn meegegaan, hebben zeker iets gemist. Na deze geweldige voorstelling gaan we weer naar Melbors voor een avond van dansen en drank. We staan lange tijd op de dansvloer en rond 2 uur ga ik met Karina en Rebecca naar het hotel terug.
|
Sep 22, 1999 02:00 PM Springhook Nationaal Park
Hier doen we eerst een wandeling naar de twin falls (een tweeling waterval). Het begin is vlak en leidt langs een vallei die door een bomenrij gedeeltelijk van het oog wordt onttrokken. Maar algauw gaat het wandelpad over in een zanderig pad dat zich slingerend langs een steile flank naar beneden laat leiden. Als we dan terug op het vlakkere gedeelte komen, wandelen we doorheen een spleet in de rotsen alvorens we in de verte de waterval zien opduiken. Het wandelpad gaat achter deze waterval door. We wandelen dan rond het kleine meertje dat hier ontstaan is en we begeven ons dan op de terugweg. Als we terugkomen van onze wandeling is de barbecue al gereed en kunnen we aanvallen. Na het eten rust ik nog even op het gras. Anderen die al op een bankje hadden plaatsgenomen, volgen mijn voorbeeld. Ik lig op mijn rug, mijn gezicht bedekt met mijn pet om de zon af te schermen.
|
Sep 21, 1999 02:00 PM Surfers Paradise
Voor de studiotour stappen we in een shuttle, een auto met 3 grote aanhangwagens waar je gemakkelijk met 6 personen naast elkaar kan plaatsnemen. Er kunnen zo zeker een 100 personen tegelijkertijd vervoerd worden. Deze studiotour brengt ons langs de kantoren, waarvan we enkel de buitenkant zien en een vijver waar er normaal enkele series worden gefilmd, maar er is geen actie bezig. We zien dan een korte show uit de batman forever film, met zang, dans en enkele lichteffecten. Dit is de originele Riddler’s Lair set. Dan gaan we naar de studio’s om een demo te krijgen van de trucs die men in een film toepast. Bijvoorbeeld hoe men met een blauw scherm de illusie opwekt dat men met een zeer gevaarlijke scène bezig is. De vrijwilliger staat gewoon verkleed op het podium voor een blauw scherm. Door dan een andere film erover heen te draaien, zie je hem door de lucht vliegen als superman. Of je ziet haar hangen aan een gebouw dat op instorten staat. Een mooie truc.
|
Sep 21, 1999 02:00 PM Surfers Paradise
Als we dit theater verlaten, start de parade door main street. Alle figuren stappen of rijden aan ons voorbij. Van de mensen van de police academy tot batman, een bonte mengeling. Dan gaan we naar “Lethal Weapon”, een super achtbaan. Als we aanschuiven, zijn we 3 personen kwijt geraakt. Ik laat mijn kleine rugzak achter en ga kijken of ik Pieter-Paul, Shane en Karina kan vinden. Maar dezen zijn niet direct zichtbaar en ik ben dan nog net op tijd terug om met de rest van de groep naar binnen te gaan. We zien de achtbaan in actie, er zijn 2 loopings, een driedubbele kurkentrekker om dan te eindigen met een paar horizontale bochten. Maar dit is geen gewone achtbaan, je zit namelijk niet in een “treintje” dat op rails staat, maar je zit in je stoel die aan de bovenzijde over de rails loopt. Dit maakt dat je de rit aan de buitenkant van de baan maakt en niet aan de binnenkant. Je wordt volledig ingepakt: een beugel wordt over je schouders heen geplaatst, die tegelijkertijd ook je hoofd omsluit. Als we omhoog gaan, denk ik: “waar ben ik aan begonnen?” Als ze daarboven zouden stoppen, dan denk ik dat ik uitgestapt was. Ik hoor naderhand dat Yuki dit ook aan het denken was, de anderen trouwens ook. Als je naar boven wordt getrokken, dan voel je opeens een versnelling als je naar beneden begint te vallen en de rit begint. Eens je bezig bent, is het een prachtige snelle rit, je voelt de kriebels in je buik en je wordt door de krachten tegen je stoel aangedrukt. Ik heb de hele rit mijn hoofd tegen de steun aangedrukt, kwestie van geen bruuske bewegingen op mijn nek te krijgen. Als we terug stilhangen, denk ik, is dit alles, ik had het veel erger verwacht. Als we uitstappen, zien we Karina staan, ze had mij nog net zien weggaan en besloot hier op ons te wachten terwijl Shane en Pieter-Paul aan het aanschuiven zijn.
|
Sep 21, 1999 02:00 PM Surfers Paradise
Vandaag, woensdag 22 september, staat een bezoekje aan movieworld van de Warner Bross Studios op het programma. Carole, Deb, Peter, Karina, Yuki, Shane, Pieter-Paul, Anne-Marie, ik en het koppel van Zwitserland, André en Priska gaan hier naartoe. Deze laatste twee hebben we maar sporadisch gezien. De eerste attractie is de bat-ride, we beginnen dan ook maar meteen aan te schuiven. Als de deuren 10 minuten later openen zijn we bij de eersten die hier binnengaan. Je wordt hier via een centrale bibliotheek met een geheime deur verdergeleid. Hier raken ik en Karina van de anderen gescheiden. Als de man dan nog vraagt om een koppel om in een rij aan te sluiten, doen we dat al snel arm in arm. We schuiven dan verder aan om in de simulator te kunnen plaatsnemen, waar we door elkaar geschud worden. Je krijgt hier de indruk dat je in je voertuig tegen een hoge snelheid de boeven aan het achtervolgen bent.
|
Page:
5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15
|
|
|
