|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
May 07, 2000 02:00 PM het nationaal park “Topes de Collantes”
Er loopt hier ook een Nederlands koppel rond. Zij zijn samen met een Duits-Nederlands koppel naar deze plek gekomen. Zoals zovelen hebben zij zich hier in Cuba leren kennen en trekken dan samen verder. We beginnen aan de terugtocht, die wel wat langer zal duren omdat we nu voornamelijk moeten stijgen. Het is een hard labeur dit keer en de verfrissing die we enige minuten geleden nog gehad hebben, tekent zich nu af op ons voorhoofd in de vorm van waterdruppels. Het is nu belangrijk om regelmatig iets te drinken en niet te snel te stappen, zodat iedereen kan volgen. We hebben vandaag veel dingen gezien en een prachtige dag beleefd. Na nog een versnapering in de bar vertrekken we terug naar Trinidad waar we rond 16h00 al aankomen.
|
May 07, 2000 02:00 PM Weer heerlijk eten in Trinidad
Hier neem ik even de tijd om iets te schrijven en dan gaan Marinette, Jean, Marijke en ik nog een wandeling doorheen het stadje maken. Hier zie ik een paar jongens met een binnenwiel van de fiets zonder spaken rondlopen. Met een simpele draad eromheen laten ze deze wielen voor hen uitlopen. Ook zie ik er twee frisbee spelen, met een plastiek deksel van een pot. Dit is een voorbeeld van hoe men hier met simpele dingen heel gelukkig kan zijn. We gaan tot aan het hotel en van daaruit naar de discotheek-grot waarin we heel even een blik mogen werpen. Maar als we ze willen bekijken, moeten we inkom betalen. Van hieruit wandelen we terug naar onze casa, maar eerst slaan we nog een voorraad in die we vanavond zullen ledigen. Zoals gebruikelijk weer een fles rum en paar flessen frisdrank om het geheel te verdunnen. We gaan weer eten in een paladar, dezelfde van gisteren. Als we erheen wandelen, worden we opgemerkt door de 2 vrouwen die ons gisteren naar dit restaurant gebracht hebben. De vrouw des huizes zegt dat zij een 20 dollar commissie moet afdokken aan hen en het eten heeft ons maar 8*7=56 dollar gekost. Dit betekent dat zij meer dan 30% moet afgeven. Ik denk dat zij een beetje overdrijft, maar dat zij een commissie moet betalen, geloof ik wel. Trouwens die dames leven van het aanbrengen van klanten en hun procentje wat ze daarvoor krijgen. Maar het is eigenlijk een vicieuze cirkel, want als men niet betaalt, brengen ze de klanten naar iemand anders die hen wel betaalt. We hebben al meermaals het aanbod gekregen om ons te begeleiden naar een restaurant of een plaats om te overnachten, maar steeds met de bedoeling om geld te vragen voor hun diensten. Ze zien een toerist als een wandelende kassa. Na het eten, dat weer voortreffelijk was, wandelen we naar onze casa terug.
|
May 06, 2000 02:00 PM Trinidad: Met de fiets op stap - 3
Neen, deze plek die we uitgezocht hebben is niet geschikt om te zwemmen. Nele en Wim sukkelen door naar enkele omhoogstekende koraalrotsen in de verte en nestelen zich daar neer. Karl gaat er ook naar toe, maar door het ondiepe water komt hij moeilijk vooruit. Hij krijgt zelfs de hulp van mensen in een trapbootje die hem proberen verder te helpen. Iets later bereiken ook Marijke en ik dat nestje op die grote rots, ik me voortbewegend op mijn handen. Ik zet me neer op een lage rots, die zich net onder het wateroppervlak bevindt. Terwijl Karl wat ligt rond te spetteren klimt Marijke, met wat gesukkel omwille van het scherpe koraal, naast Wim en Nele. Als ze dan van hun meter hoge koraaltroon kruipen, wandelen Nele en Wim nog een eindje verder en wij gaan terug naar het strand, waar we ons laten drogen in de zon.
|
May 06, 2000 02:00 PM Trinidad: Met de fiets op stap - 6
Als we na deze verfrissing terug aan het fietsen zijn, horen we achter ons iemand roepen. We zien dat John en Karl achter ons aanrijden, zeer bezweet en blazend. Waar komen zij in hemelsnaam vandaan, ze hadden toch al een paar uur terug moeten zijn. Ze hebben eerst van een andere fietser een lift gekregen. John al achterop zittend met zijn lange benen opgetrokken, terwijl de fiets ook nog werd meegenomen. Ze werden naar een persoon gebracht die de band waarschijnlijk kon maken. Wel hij heeft het geprobeerd en er werden wel drie gaatjes gevonden en iedere keer als de band met die zelfgemaakte pomp werd opgeblazen, liep hij weer langzaam leeg. Het probleem in Cuba is dat men geen reserve-onderdelen of materiaal voorhanden heeft. Uit dankbaarheid, gaan zij vanavond kreeft eten bij de persoon die hen vervoerd heeft. Als ze ons bereiken, staat de band weer plat. Daar ik de grootste fiets heb, wissel ik terug met John zodat hij een meer natuurlijke houding kan aannemen. John en Karl houden zich niet op en trappen door, ons achterlatend. Even later stoppen we aan een tankstation, dat gesloten blijkt te zijn. Als we aan een persoon vragen of ze een pomp hebben, antwoordt hij ontkennend. We zetten onze weg dan maar verder met die lekke achterband. Aan het volgende tankstation heeft men wel lucht in voorraad, waar ik dan natuurlijk dankbaar van gebruik maak om die band op te pompen. Ik laat hem er genoeg inblazen, want ik wil zo ver mogelijk geraken. Als we een half uur later terug aan onze casa zijn, is hij net leeg gelopen. Dit heeft me toch veel zweet bespaard.
|
May 06, 2000 02:00 PM Trinidad: Met de fiets op stap - 1
Voor vandaag zondag 7 mei zijn er weer fietsen gehuurd. We gaan er dus nog eens op uit. Maar eerst moet de huisbaas nog proberen om er acht bij elkaar te krijgen. Dit gaat langzaam, maar toch heeft hij er het volle vertrouwen in. Iedereen wil nog wel eens op die fietsen rondtoeren, maar John en Karl willen wel vroeger naar Trinidad terugkeren omdat ze in de namiddag een dansafspraak hebben in de Casa de la cultura. Ze hebben gisteren namelijk een vriendschapsband gesloten met hun Cubaanse danspartners. We vertrekken op wat het lijkt goede fietsen, althans de mijne trapt toch goed, de anderen hoor ik ook niet klagen. Enkel de gebruikelijke zaken zoals een zadel of een stuur dat te laag staat. Vooral mijn fiets heeft daar nogal last van en dit rijdt dus niet zo comfortabel over dit licht glooiende parcours. Nele moet ook een beetje opletten, want haar remmen werken bijna niet. Maar Wim zal ze wel op tijd afremmen. Als we een eindje weg zijn, begint onze missionaris John naar de weg te vragen om zijn danspartner te vinden. Als je hem zo ziet rondrijden, lijkt hij inderdaad op een missiebroeder uit Afrika. We moeten dus weer op hem wachten, maar dit is eigenlijk al de hele trip zo geweest. We rijden door een klein dorpje en komen zo aan de Caraïbische Zee uit.
|
May 06, 2000 02:00 PM Trinidad, een verdere verkenning van de stad
Na een opfrisbeurt gaan Jean en ik een korte wandeling door de stad maken. We komen een aantal dronken mensen tegen die uit de casa de la cultura komen. Blijkbaar is het vandaag meer een drink dan een dansfeest geweest. We wandelen nog een beetje rond buiten het centrum en kopen ons nog enkele blikjes bier in een dollarwinkel. Met deze blikjes installeren we ons in de o zo vertrouwde schommelstoelen van onze casa en genieten na van deze dag. Vanavond gaan we naar de casa de la musica waar men begint met een klein optreden. Het is een goede show om te zien en na een veel te lange pauze, wegens afstemmingsproblemen, begint de tweede band te spelen. Hierop kan men gaan dansen, maar bij ons zit bijna iedereen te knikkebollen, de inspanningen hebben hun tol geëist. Enkel Wim en Nele blijven nog van het spektakel genieten.
|
May 06, 2000 02:00 PM Trinidad: Met de fiets op stap - 5
De rest gaat eerst iets eten in het restaurant dat aan dit strand gelegen is. De keuze valt op spaghetti en pizza, eens iets anders dan de gebruikelijke kip of varken. Nu komt dan de vraag of we verder gaan fietsen of terugkeren naar Trinidad. Wim en Nele besluiten nog een eindje te gaan fietsen terwijl de rest ervoor kiest om terug te gaan. Als we terug rijden, merk ik al snel dat ik een lekke voorband heb. Ook nu kan ik nog doorrijden omdat de buitenband zo dik is. We fietsen ditmaal via een andere weg terug. Het is vlakker en natuurlijk met de wind op kop. De omgeving is eentoniger, maar toch mooi om te zien. Waarschijnlijk fietsen we langs een verzande havengeul, want Trinidad is vroeger een havenstad geweest. We houden nog even een drinkpauze, alhoewel het water al lauw is, doet het onze uitgedroogde lichamen toch goed.
|
May 06, 2000 02:00 PM Trinidad: Met de fiets op stap - 4
Als Nele al mankend terugkomt, merken we dat ze een stekeltje in haar dikke teen heeft zitten, waarschijnlijk van een zee-egel. Als ze het er met een pincet probeert uit te trekken, komt er een Cubaan langs die zegt dat ze dat niet mag doen, want het zal in stukken breken. Zijn advies is gewoon laten zitten en het zal er tijdens de nacht wel uitzweren. Daar John en Karl vroeger door willen gaan, wordt er aan hen gevraagd om met mij van fiets te ruilen, zodat de rest nog kan verder fietsen. Ze doen dit zonder morren en zeggen dat ze onderweg wel iemand vinden die hun kan helpen. Niet wetende dat hier een avontuur aan vasthangt, vertrekken ze.
|
May 06, 2000 02:00 PM Trinidad: Met de fiets op stap - 2
Hier fietsen we dan langs het strand met de zee aan onze rechterkant en de bergen achter Trinidad aan onze linkerzijde. Als we even stoppen voor een kleine verfrissing worden we aangesproken door een Nederlander. Hij is via Miami aan komen zeilen en zijn vrouw heeft hem hier vervoegd. We zullen hen en dat andere koppel nog enkele keren tegenkomen in Trinidad en omgeving. We rijden een eindje verder en stoppen aan een strandje waar we gaan pootjebaden en wat schelpjes en koraal zoeken. Als we terug vertrekken, merk ik na enkele meters dat mijn achterwiel een beetje trilt en ja hoor, hij loopt af. Gelukkig is het een dikke buitenband, waardoor ik toch kan verderrijden naar Placa d’Ancon waar we gaan zwemmen in het verfrissende water. Tja, het water voelt lauw aan en je gaat geleidelijk dieper in het water. Na een tiental meter, komt het water juist boven de zwembroek en daar begint dan opeens het koraalrif. Als je dan toch probeert te zwemmen kom je met je handen en knieën aan het koraal, wat niet zo’n prettig gevoel is.
|
May 05, 2000 02:00 PM a bike ride in the Morgotes - part 2
Karl stayed at the casa, were he is resting from the heavy "exercises" he had to make the past evenings with his Cuban girlfriend. It was always late before he entered his bed. First we were thinking that he was love sick, but the future will prove us wrong. As John and Marinette arrive, we are going to visit the cave. We pay the entrance fee and walk then to the entrance of the cave, a 5 metres above the ground. Here we walk in the lightened hallways until we arrive at an underground lake of river were we have to wait. Behind us, 3 more people arrive. At the cave wall hangs a phone and Nele is wondering if we should call anyone. So she takes the horn and what she hears on the other side of the line, she doesn't tell us. After a while we here a roaring coming from the dark, a boat is coming toward us followed by a petrol smell. After a short, a really short ride in the boat, I guess 10 minutes, we are back outside. First the boat turned to the right hand side, but after a short while it turns around and we pass the starting point again and soon we see the daylight coming toward us. We are in a small pound and we have to get out of the boat. A Belgian tourist who was here before called this already a tourist trap on his website and we walked into it with both feet. Yes, we were taking for a boat ride, as a figure of speech's.
After this musical lunch we ride back to Vinãles were we having a short terrace brake at our casa, Dulce Maria. First we fix the saddle of Marijke's bike that always points to the sky and that makes her slipping of the saddle. We are sitting cosy together and we notice that we are next to 2 busy roads to Cuban standards. We see regular trucks, ox-cars and bikes stop at the intersection. This could be a great picture, but our camera's are not in our direct proximity. Will we are relaxing, Karl shows up. He slept until 13h00 and has just finished his breakfast. He practiced his Spanish with the landlord. We are again riding our bikes, but now to the other side of town, again Karl isn't joining us. Apparently it's too hot for him. The landscape is totally different from the other side, were we saw before the lunch a lot of fields and sugarcane, we see at this side the red soils that is used to grow tobacco. Everything looks poorer at this side: the houses are small and erected out of lime and wood. The landscape stays overwhelming; imagine you this picture when you ride over the glowing roads, under a baking sun, the sweet on our face and arms, with the Morgotes on the background. There is no comparison for this, the word assume or overwhelming isn't big enough to catch this moment. We are going to the Mural, but before we get there we see a farmer working the fields with a few oxen. He's using a simple device to flatten the surface, a wooden plate with a heavy barrel on to of it. I was just to late to make the picture, because he's leaving his oxen to work on the field. I hope to see him again on the way back to our casa. From a distance the Mural looks beautiful: a recent rock-painting that represents the prehistory. To bad that the sun is hiding behind the clouds at the moment. Nele is the only one who wants to visit the Mural from up close. She says that they used a special technique to paint the Mural, it's painted in stripes, one stripe black, one stripe green or the colour that one wants to have, but always that stripe of black in between. We are wondering why. We are riding back while Marinette waits for Nele, so that we can make some pictures. First we stop at the farmer but he's not to be seen, we decide to wait here for Nele and Marinette. We see at the house some children playing and they see us also and they are running towards us. When we see them it's like a shock, with there worn off clothes. But they have also those smiling and happy faces that show an unknown joy for life. They ask for a candy and luckily John has some with them. We are making some pictures and Marijke decides to go back to the case to get the second hand clothes that she has with her. It's better to give these to the people on the countryside then to the people in the town. Because here the people need them much more then the people in the town. The children are already very playful around us. They ask John if he can make a picture of their little brother and when John rides out with them, I and Marijke are riding back to get the clothes.
Doing this means that we will not be in time to see the sunset at Los Jaminez, but nobody minds. We again ride our bikes across the glowing hills and are making good time. The rest is surprised when we get back, something gave us wings to ride hard. Marijke can bring the clothes to the home together with the rest of the children. After a while they are calling us or better said, we hear John's whistle. We have to go to the house. The oldest child is already coming towards us to get us. We get just like Marijke and John some sugar and water. They give what they can spare to show their gratitude. The family has 7 children and the oldest daughter, 16 years old, has also 1 or 2 children. It's a very simple clean house, not to the needs of a European. This is the first time in Cuba that we see the poverty close by. These are then the Cubans who can't get their hands on dollars. The father has it difficult; he's fighting against the tears. They invite us to have dinner here tomorrow to show their gratitude, but we say that we have to go to Pinar del Rio tomorrow. I think nobody wanted to eat there, but the taught that prevails in my mind is that they will save food out of their mouth to offer us a meal. They offer us a roof over our heads if we ones decide to come back to Cuba. Their house will always be open for us. Meanwhile has the little rascal, the youngest son, us involved in a game we don't understand. He moves, me, Nele and Wim from one place to another en then you plays a game that you have to put your hand around a stick and the one that holds it as last, wins. I made the mistake to win one time and he was not happy with that. So we were careful to loose all the time. The winner, he, throws the stick on the ground en he draws several figures on the ground and keeps us moving from one place to the other. We have no clue what game he's playing, but he's having fun.
When we ride back, we are talking about the things that happened today and I make then the reflection that our lives in Belgium are very good, unfortunately, not all people are considering that. The people who dare to complain in an Western society should be send to a place like this in Cuba, see if they still will complain. We also praise the diplomacy of Marijke, she didn't go there as a wealthy tourist who offered her second hand clothes to this family. No she entrusted her clothes to this family to share them with the rest of the community. Back at our Casa particular Dulce Maria, we enjoy the moments and impressions that we just experienced.
|
Page:
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
|
|
|
