|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
May 03, 2000 02:00 PM Onze eerste indruk van Pinar del Rio
We zien hier ook weer die typische Cubaanse huizen en de oldtimers die door de straten rijden. Pinar is een grotere stad dan Vinales. Als we de kathedraal binnengaan, zien we een drumstel en andere instrumenten staan. Het moet hier wel een swingende misviering zijn. Op het bordes zien we ook een luchtorgel staan en dit in Cuba. Na een tijdje in Pinar rondgewandeld te hebben en nadat Lazaro de inkopen voor het avondeten heeft gedaan, wandelen we via het station, waar er eens om de 3 dagen een trein passeert, langs het baseballstadion van Pinar. Zij spelen namelijk deze avond een wedstrijd in Havana, de winnaar mag dan uitkomen tegen Santiago om uit te maken wie de nieuwe kampioen van Cuba wordt. We bezichtigen het stadion en dromen even weg, in de hoop een wedstrijd te kunnen meemaken. Nadien wandelen we terug naar het huisje van Lazaro. Hier babbelen we over Europa, dansen en politiek. Lazaro werkt in een papier-maché fabriekje. Dit is een werkplaats waar men papieren auto’s maakt om aan de toeristen te verkopen, Maar hij is al meer dan een maand niet meer gaan werken omdat er geen papier voorhanden is. Dit betekent voor hem dus ook geen loon: de sociale voorzieningen zijn niet zo uitgebreid als in België.
|
May 03, 2000 02:00 PM Een goede dansles
Dan begint ook opeens een geïmproviseerde dansles waarin Juan Carlos en John de show stelen. Lazaro maakt er een gezellige les van. Hij beleeft er zelf veel plezier aan. Ik zie een glimlach op Wim zijn gezicht verschijnen als hij uiteindelijk het ritme gevonden heeft tijdens dit dansje; het gaat hem opeens zonder moeite af. Ik heb een tijdje met Frank, de broer van Lazaro gepraat. Hij spreekt namelijk perfect Engels. Het is een zeer geanimeerd gesprek over uiteenlopende onderwerpen, gaande van studies tot het onvermijdelijke politiek. Zo zou Frank gehoord hebben dat Castro de zevende rijkste man ter wereld is, met een vermogen van 140 miljoen dollar. Dit staat namelijk op een lijst uitgegeven door de Miami-Cubanen. Lazaro heeft ondertussen voor ons op korte tijd een goede maaltijd klaargemaakt en zij (Lazaro, Juan Carlos, Frank en Christina) eten ook mee.
|
May 03, 2000 02:00 PM Hallo, een vriendelijk Cubaan spreekt ons aan
We vragen nog eens of dit het eindpunt is en beginnen dan onze rugzakken af te laden. We staan juist voor een schooltje waar er blijkbaar een speeltijd bezig is en in een mum van tijd staat de hele omheining vol met kinderen en hun leraressen. We hebben veel bekijks. Als we op het punt staan om te vertrekken, naar een mogelijke casa particular, worden we nog maar eens aangesproken door een Cubaan. Deze vraagt of we voor hem enkele brieven willen posten. Hij denkt namelijk dat wij Fransen zijn. John begint met hem in het Frans te babbelen en het blijkt dat hij een danser is die al op verschillende plaatsen in Europa heeft opgetreden en zelfs enkele vrienden van John persoonlijk kent. Hij vertelt ook op een normale, niet opdringerige manier dat hij ook enkele kamers heeft waar mensen kunnen logeren en we besluiten om hem te volgen. Hij praat vloeiend Frans waardoor de meesten hem kunnen verstaan. Zijn vriend Juan Carlos loopt ook met ons mee. Aan zijn woning aangekomen valt ons meteen de mooiheid van de kamer op. De 3 beste spaanstaligen nemen dadelijk de kamer en de andere 5 gaan dan maar naar de overkant bij Lumni, een professor aan de universiteit en haar man. We zitten hier samen wat te babbelen en Lazaro biedt aan om samen met hem en Juan Carlos door te stad te trekken. Ze willen ons begeleiden doorheen Pinar.
|
May 03, 2000 02:00 PM Hacer la Botella
Donderdag 4 mei begint weer met een uitgebreid ontbijt, kwestie van energie op te slaan om de korte tocht van vandaag tot een goed einde te brengen. Het is wel maar 25 km tot Pinar Del Rio, maar we hebben als groep besloten om “hacer la botella” te gaan doen. Hacer de watte, hoor ik je al zeggen, wel dit betekent het meeliften met een camion. We hebben hiervoor een volledige dag uitgetrokken, want we weten niet hoe lang we moeten wachten op een camion en in hoeveel etappes we er zullen geraken. Dit is ook de manier waarop de Cubanen reizen. We weten zelfs niet of we de volledige groep kunnen samenhouden, we moeten er misschien met 2 of 3 personen op uittrekken. Rond 9h30 vertrekken we bepakt en bezakt voor de voettocht naar het vertrekpunt. Hier in Cuba worden de lege camions namelijk tegenhouden door een soort van opzichter, die hen doet stoppen en volk laat meenemen. Als we daar aankomen, krijgen we elk een nummertje, wat ons het recht geeft om op te stappen. Deze hangen 2 aan 2 bij elkaar en Marijke houdt het mijne in bewaring. Dit kost ons 1 peso = 2 frank per persoon.
|
May 03, 2000 02:00 PM Stof tot nadenken
Maar hij zet me door zijn uitspraken toch aan het denken, want op de 1e mei had men papier genoeg om die papiertjes met Elian en die papieren vlagjes uit te delen. Had men dit papier dan niet beter kunnen gebruiken om de mensen aan het werk te houden dan om propaganda te voeren. Hij is duidelijk anti-Castro en laat dat ook duidelijk blijken in al zijn uitspraken. Zoals bijvoorbeeld de 1 meiviering: hij zegt dat op de ministeries mensen worden aangeduid die daar moeten zijn, zo van jij, jij en jij moeten op het plein staan. Als bewijs moeten ze een vlagje meebrengen waar die stempel van de 1e mei 2000 opstaat. Ik denk dat hij wel deels gelijk heeft, maar dat er ook een aantal van die mensen daar uit overtuiging hebben gestaan. Ik heb nadien nog met een Poolse tante van mij gepraat over die 1 mei-viering en zij vroeg al direct of de mensen verplicht waren om te gaan. Het is blijkbaar overal hetzelfde verplichte stramien geweest.
|
May 03, 2000 02:00 PM Wat tips voor ons
Lazaro geeft ons nog een aantal tips om geld te sparen in Cuba, want een toerist zien ze als een wandelende geldmachine. Hij vertelt dat een Cubaan voor een postzegel 1 peso betaalt, terwijl een toerist daarentegen voor diezelfde postzegel 0,5 dollar of 10 peso betaalt. Na de maaltijd willen we ergens gaan dansen en zij gaan alle 4 met ons mee. Wel, dit is geen verblijfplaats meer, maar ze zijn onze vrienden geworden. Het lijkt wel of we elkaar al jaren kennen ipv een halve dag. Helaas is op de meeste plaatsen nog maar een uurtje muziek, het is dus de moeite niet meer om naar binnen te gaan. Dit heeft tot gevolg dat we na een wandeling van een dik uur terug thuis zijn en de rest van de rum (50 peso voor 1,5 liter) en het bier soldaat maken. De avond wordt met deze gezellige babbel besloten. Als we terug in onze Casa bij Lumni aankomen, merken we dat er geen water is: het toilet spoelt namelijk niet meer door en we kunnen onze tanden ook niet poetsen.
|
May 02, 2000 02:00 PM Een toeristen val
Karl is niet meegegaan. Hij wil uitrusten van de zware inspanningen van de voorbije avonden, die hij heeft moeten leveren met zijn vriendin. Eerst denken we nog dat hij een beetje liefdesverdriet heeft, maar de toekomst zal ons ongelijk geven. Als John en Marinette aankomen, gaan we de grot bezoeken. We betalen onze inkom en wandelen dan naar de ingang van de grot die zich een 5-tal meter boven de grond bevindt. Hier wandelen we door de verlichte gangen en komen aan een ondergronds meertje of riviertje waar we moeten wachten. Vlak na ons komen er nog 3 personen aangestapt. Er hangt een telefoon tegen de rotswand en Nele vraagt zich af of we iemand moeten bellen. Ze neemt daarom de hoorn op, maar wat ze aan de andere kant van de lijn hoort, vertelt ze ons niet. Na een tijdje horen we een gebrom aankomen en zien een bootje naderen, gevolgd door een petroleumgeur. Na een kleine rondrit, maar dan echt een kleine rondrit, ik schat nog geen 10 minuten, staan we terug buiten. Het bootje is eerst naar de rechterkant weggevaren alwaar het al snel omkeert en we passeren het vertrekpunt weer om dan al snel het buitenlicht te zien. We bevinden ons nu in een kleine waterpoel, waar we moeten uitstappen. Een Belgische toerist die ons voorgegaan is, noemt het een “toerist trap”: een toeristen val en wij zijn er met onze beide voeten ingetrapt. We wandelen terug naar het vertrekpunt en springen op onze fietsen en beginnen aan de terugtocht naar Vinales.
|
May 02, 2000 02:00 PM Wachten tot de zon er is
We gaan rond 5h45 het hotel binnen en installeren ons, maar ondertussen begint het al te schemeren en de details van de Morgotes beginnen al stilaan zichtbaar te worden. Ook Vinales komt in het schemerlicht te liggen. Maar voorafgaande aan die schemering is er een kakofonie van hanengekraai begonnen. Het lijkt wel alsof ze aan de hele wereld willen vertellen dat ze wakker zijn. Dit gekraai gaat nu ook nog gewoon door. Het wordt lichter en lichter en de zon is nog altijd niet boven de horizon verschenen, een rare gewaarwording is dat toch. Het zet een beetje een domper op het hele gebeuren. Hier staan we dan met aan de ene kant de Morgotes in het ochtendlicht en aan de andere kant de zonsopgang die nog moet komen, van elkaar gescheiden door het hotel. Dit maakt dat we beide niet kunnen zien. Eigenlijk valt deze zonsopgang tegen, door het reeds overvloedig aanwezige licht. Als de zon dan rond 7 uur eindelijk doorbreekt, is voor ons het hoogtepunt al lang weg en ga ik een beetje ontgoocheld terug naar de casa, waar er een uitgebreid ontbijt op ons staat te wachten. Op de terugweg komen we een aantal mensen tegen die naar hun werk in het hotel of op het land gaan. Ook passeren we een schooltje en zien een groot aantal leerlingen te voet toekomen. Maar er worden er ook door de vader of moeder gebracht, de ene met de fiets, de andere met de ossenwagen, nog iemand met de camion of met een auto. Ik zeg al tegen Wim dat ze hier binnenkort waarschijnlijk ook files gaan hebben. Na dat uitgebreid ontbijt met eierkoek, veel fruit en als afsluiter een klein tasje koffie, werkelijk een weldaad, wachten we op de rest van de groep.
|
May 02, 2000 02:00 PM Een idylish fietstochtje, heerlijk
Maar terug naar de fietsreparatie. Deze gebeurt in een kleine werkplaats waar iedereen komt om zijn fiets te repareren of om een band te plakken, zowel van de tractoren als de fietsen. Je ziet ze hier ook sleutelen aan hun tractoren. John en Marinette besluiten terug te rijden om de fiets aan onze casa om te wisselen. De rest van de groep rijdt verder naar de grot van de Indiaan door een glooiend landschap van Morgotes omgeven. Het is een landschap dat een bepaalde sfeer uitstraalt en je ziet hier echt alles gebeuren. Over deze wegen rijden paardenkarren, tractoren, auto’s en camions. Iedereen toetert al van ver om je te verwittigen dat ze eraan komen zodat je je er zeker niet voorgooit met een bruusk manoeuvre. Dit is iets wat me al dikwijls opgevallen is, hier in Cuba. We zien mensen die suikerriet aan het kappen zijn, wat ons noopt tot een foto en een drankstop. Het rijden met deze fietsen gaat niet zo eenvoudig omdat het vaste verzet net iets te groot is en de fietsen zeker niet op maat zijn gemaakt, maar de schitterende omgeving en de groepssfeer maken dit ruimschoots goed. Het parcours blijft heuvelachtig en we worden nog voorbijgestoken door die 2 Duitse dames van gisteren. Als het bergaf gaat, moet ik wel goed oppassen, want enkel mijn voorste rem doet nog dienst en dat is niet zo aangenaam als je een noodstop moet maken. We geraken dan toch aan de Cueva del Indio waar we op John en Marinette wachten. Het vroege ochtenduur doet deze rust zeer aangenaam aanvoelen en we hebben eindelijk een plekje in de schaduw gevonden, waar die brandende zon ons niet kan bereiken.
|
May 02, 2000 02:00 PM Met Chinese fietsen is er wel altijd iets mis
Het verzamelen is namelijk weer aan onze casa en iedereen komt dan ook met zijn fiets afgezakt. Het zijn fietsen die in de buurt worden geleend en dan aan ons worden verhuurd. Dit zijn de fietsen waarmee je de modale Cubaan over de wegen ziet rondschokken. Je ziet ze meestal, als het bergop gaat, hun fietsje bij de hand nemen en naar boven wandelen. Dit belooft dus voor het heuvelachtige parcours rond Vinales. Het zijn, zoals Frank me later zou vertellen, allemaal Chinese fietsen. Mijn fiets heeft een zadel dat een beetje verschuift en enkel de voorste rem werkt naar behoren. Het is een bonte verzameling als je ons ziet rond fietsen. Er is maar één fiets met een versnelling en de andere hebben een vast verzet. De fiets van John ziet er het mooiste uit, maar het is een rijdend gevaar. De remmen werken niet en dit heeft wel een aantal komische maar gevaarlijke situaties tot gevolg. We rijden dan maar naar een werkplaats waar men de remmen probeert te herstellen, maar ze krijgen het ook niet gemaakt. Als je zo’n fiets bekijkt, is dit een verzameling van onderdelen die eigenlijk niet bij elkaar horen. Neem nu die remmen, ze horen niet bij deze fiets waardoor de remblokjes te laag hangen. Bijgevolg hangen ze half onder de velgen in, waardoor ze hun functie verliezen, maar bovenal is de remkabel gebroken en dit is niet te repareren.
Hier ondervinden we aan den lijve het grote probleem van Cuba: geen reserve-onderdelen. Maar op dat gebied zijn ze wel vindingrijk, want als je door de straten loopt, zie je overal waar je komt, wel ergens een aantal mensen, voorover gebogen over de motorkap hangen, soms luid discussiërend over wat er moet gedaan worden, maar meestal in stilte deels uit respect voor hun oude voertuigen, deels uit gelatenheid omdat er geen andere uitweg voor hen bestaat. De voertuigen lijken allemaal wel uit een film te komen die gedraaid werd in de jaren ‘50 en ‘60. Soms zie je ook een moderne wagen rondrijden. Naast deze oldtimers rijden er ook veel auto’s van de merken lada en Moskovisch rond.
|
Page:
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
|
|
|
