|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
May 07, 2000 06:00 PM het nationaal park “Topes de Collantes”
Vandaag, maandag 8 mei staat er een korte trekking op het programma. We worden om 9 uur opgepikt en naar het nationaal park “Topes de Collantes” gebracht waar we een op- en neergaande wandeling maken naar een waterval. De natuur is mooi en de gids, Delbis, geeft voldoende uitleg over de bomen en de vogels. De wandeling is vermoeiend en het zweet druipt dan ook al snel van ons aangezicht. Delbis wijst ons op een paar lianen, maar waarschuwt ons voor de doornen die eraan vasthangen. Ik kan nu begrijpen waarom Tarzan die kreet slaakt als hij door het oerwoud slingert: aaaaaaaaaaaai, hij heeft weer zo’n doorn in zijn handen gekregen. De tocht brengt ons naar een hoge waterval, die zijn water in een diepe kloof stort waar hij voor een paar stroomversnellingen zorgt. Het heeft ons ongeveer 1,5 uur gekost om hier te geraken en we genieten een beetje van het uitzicht. Delbis vraagt of er iemand geïnteresseerd is om naar de top te gaan. Ik besluit om mee te gaan en Marinette, Wim en Nele volgen ook. We komen op een klein plateau, een paar meter onder de top van de waterval, vanwaar we het water in de diepte zien storten. We genieten hier een tijdje van het uitzicht en zien een aantal zwaluwen al zwevend drinken van het water. Een paar kleintjes bevochtigen hun snavels met de waterrestjes in de rotsspleten, maar een paar waaghalzen halen het al duikend uit het neerstortende water. Na hier een tijdje van de omgeving genoten te hebben, dalen we terug naar beneden, waar de rest van de groep op ons zit te wachten. Dan trekken we ons zwemgerief aan om een frisse duik te nemen.
|
May 07, 2000 06:00 PM het nationaal park “Topes de Collantes”
Alhoewel het water uit de “bergen” komt is het toch niet zo koud als ik had verwacht. Het water is kristalhelder en verfrissend en we voelen de vermoeidheid uit ons lijf wegvloeien. Achter een grote rots is John naakt aan het ploeteren, buiten het zicht van de rest van de groep. Als er in de verte andere mensen naderen, roept hij snel om zijn handdoek, zodat hij zich kan fatsoeneren. We zitten een beetje in die stroomversnelling en voelen de kracht van het water tegen ons lichaam duwen. Als we voldoende verfrist zijn, beginnen we ons klaar te maken voor de terugtocht. Omdat Wim en Nele hun water in de bus vergeten zijn, hebben we een dreigend watertekort, maar volgens de gids is dit water perfect drinkbaar en dus geschikt om onze watervoorraad aan te vullen. Het smaakt zelfs beter dan het gezuiverde water wat er in de winkel te koop is. Ik denk dat ik hier alleen al meer dan 1,5 liter water heb binnengewerkt.
|
May 06, 2000 06:00 PM Trinidad: Met de fiets op stap - 1
Voor vandaag zondag 7 mei zijn er weer fietsen gehuurd. We gaan er dus nog eens op uit. Maar eerst moet de huisbaas nog proberen om er acht bij elkaar te krijgen. Dit gaat langzaam, maar toch heeft hij er het volle vertrouwen in. Iedereen wil nog wel eens op die fietsen rondtoeren, maar John en Karl willen wel vroeger naar Trinidad terugkeren omdat ze in de namiddag een dansafspraak hebben in de Casa de la cultura. Ze hebben gisteren namelijk een vriendschapsband gesloten met hun Cubaanse danspartners. We vertrekken op wat het lijkt goede fietsen, althans de mijne trapt toch goed, de anderen hoor ik ook niet klagen. Enkel de gebruikelijke zaken zoals een zadel of een stuur dat te laag staat. Vooral mijn fiets heeft daar nogal last van en dit rijdt dus niet zo comfortabel over dit licht glooiende parcours. Nele moet ook een beetje opletten, want haar remmen werken bijna niet. Maar Wim zal ze wel op tijd afremmen. Als we een eindje weg zijn, begint onze missionaris John naar de weg te vragen om zijn danspartner te vinden. Als je hem zo ziet rondrijden, lijkt hij inderdaad op een missiebroeder uit Afrika. We moeten dus weer op hem wachten, maar dit is eigenlijk al de hele trip zo geweest. We rijden door een klein dorpje en komen zo aan de Caraïbische Zee uit.
|
May 06, 2000 06:00 PM Trinidad: Met de fiets op stap - 2
Hier fietsen we dan langs het strand met de zee aan onze rechterkant en de bergen achter Trinidad aan onze linkerzijde. Als we even stoppen voor een kleine verfrissing worden we aangesproken door een Nederlander. Hij is via Miami aan komen zeilen en zijn vrouw heeft hem hier vervoegd. We zullen hen en dat andere koppel nog enkele keren tegenkomen in Trinidad en omgeving. We rijden een eindje verder en stoppen aan een strandje waar we gaan pootjebaden en wat schelpjes en koraal zoeken. Als we terug vertrekken, merk ik na enkele meters dat mijn achterwiel een beetje trilt en ja hoor, hij loopt af. Gelukkig is het een dikke buitenband, waardoor ik toch kan verderrijden naar Placa d’Ancon waar we gaan zwemmen in het verfrissende water. Tja, het water voelt lauw aan en je gaat geleidelijk dieper in het water. Na een tiental meter, komt het water juist boven de zwembroek en daar begint dan opeens het koraalrif. Als je dan toch probeert te zwemmen kom je met je handen en knieën aan het koraal, wat niet zo’n prettig gevoel is.
|
May 06, 2000 06:00 PM Trinidad: Met de fiets op stap - 3
Neen, deze plek die we uitgezocht hebben is niet geschikt om te zwemmen. Nele en Wim sukkelen door naar enkele omhoogstekende koraalrotsen in de verte en nestelen zich daar neer. Karl gaat er ook naar toe, maar door het ondiepe water komt hij moeilijk vooruit. Hij krijgt zelfs de hulp van mensen in een trapbootje die hem proberen verder te helpen. Iets later bereiken ook Marijke en ik dat nestje op die grote rots, ik me voortbewegend op mijn handen. Ik zet me neer op een lage rots, die zich net onder het wateroppervlak bevindt. Terwijl Karl wat ligt rond te spetteren klimt Marijke, met wat gesukkel omwille van het scherpe koraal, naast Wim en Nele. Als ze dan van hun meter hoge koraaltroon kruipen, wandelen Nele en Wim nog een eindje verder en wij gaan terug naar het strand, waar we ons laten drogen in de zon.
|
May 06, 2000 06:00 PM Trinidad: Met de fiets op stap - 4
Als Nele al mankend terugkomt, merken we dat ze een stekeltje in haar dikke teen heeft zitten, waarschijnlijk van een zee-egel. Als ze het er met een pincet probeert uit te trekken, komt er een Cubaan langs die zegt dat ze dat niet mag doen, want het zal in stukken breken. Zijn advies is gewoon laten zitten en het zal er tijdens de nacht wel uitzweren. Daar John en Karl vroeger door willen gaan, wordt er aan hen gevraagd om met mij van fiets te ruilen, zodat de rest nog kan verder fietsen. Ze doen dit zonder morren en zeggen dat ze onderweg wel iemand vinden die hun kan helpen. Niet wetende dat hier een avontuur aan vasthangt, vertrekken ze.
|
May 06, 2000 06:00 PM Trinidad: Met de fiets op stap - 5
De rest gaat eerst iets eten in het restaurant dat aan dit strand gelegen is. De keuze valt op spaghetti en pizza, eens iets anders dan de gebruikelijke kip of varken. Nu komt dan de vraag of we verder gaan fietsen of terugkeren naar Trinidad. Wim en Nele besluiten nog een eindje te gaan fietsen terwijl de rest ervoor kiest om terug te gaan. Als we terug rijden, merk ik al snel dat ik een lekke voorband heb. Ook nu kan ik nog doorrijden omdat de buitenband zo dik is. We fietsen ditmaal via een andere weg terug. Het is vlakker en natuurlijk met de wind op kop. De omgeving is eentoniger, maar toch mooi om te zien. Waarschijnlijk fietsen we langs een verzande havengeul, want Trinidad is vroeger een havenstad geweest. We houden nog even een drinkpauze, alhoewel het water al lauw is, doet het onze uitgedroogde lichamen toch goed.
|
May 06, 2000 06:00 PM Trinidad: Met de fiets op stap - 6
Als we na deze verfrissing terug aan het fietsen zijn, horen we achter ons iemand roepen. We zien dat John en Karl achter ons aanrijden, zeer bezweet en blazend. Waar komen zij in hemelsnaam vandaan, ze hadden toch al een paar uur terug moeten zijn. Ze hebben eerst van een andere fietser een lift gekregen. John al achterop zittend met zijn lange benen opgetrokken, terwijl de fiets ook nog werd meegenomen. Ze werden naar een persoon gebracht die de band waarschijnlijk kon maken. Wel hij heeft het geprobeerd en er werden wel drie gaatjes gevonden en iedere keer als de band met die zelfgemaakte pomp werd opgeblazen, liep hij weer langzaam leeg. Het probleem in Cuba is dat men geen reserve-onderdelen of materiaal voorhanden heeft. Uit dankbaarheid, gaan zij vanavond kreeft eten bij de persoon die hen vervoerd heeft. Als ze ons bereiken, staat de band weer plat. Daar ik de grootste fiets heb, wissel ik terug met John zodat hij een meer natuurlijke houding kan aannemen. John en Karl houden zich niet op en trappen door, ons achterlatend. Even later stoppen we aan een tankstation, dat gesloten blijkt te zijn. Als we aan een persoon vragen of ze een pomp hebben, antwoordt hij ontkennend. We zetten onze weg dan maar verder met die lekke achterband. Aan het volgende tankstation heeft men wel lucht in voorraad, waar ik dan natuurlijk dankbaar van gebruik maak om die band op te pompen. Ik laat hem er genoeg inblazen, want ik wil zo ver mogelijk geraken. Als we een half uur later terug aan onze casa zijn, is hij net leeg gelopen. Dit heeft me toch veel zweet bespaard.
|
May 06, 2000 06:00 PM Trinidad, een verdere verkenning van de stad
Na een opfrisbeurt gaan Jean en ik een korte wandeling door de stad maken. We komen een aantal dronken mensen tegen die uit de casa de la cultura komen. Blijkbaar is het vandaag meer een drink dan een dansfeest geweest. We wandelen nog een beetje rond buiten het centrum en kopen ons nog enkele blikjes bier in een dollarwinkel. Met deze blikjes installeren we ons in de o zo vertrouwde schommelstoelen van onze casa en genieten na van deze dag. Vanavond gaan we naar de casa de la musica waar men begint met een klein optreden. Het is een goede show om te zien en na een veel te lange pauze, wegens afstemmingsproblemen, begint de tweede band te spelen. Hierop kan men gaan dansen, maar bij ons zit bijna iedereen te knikkebollen, de inspanningen hebben hun tol geëist. Enkel Wim en Nele blijven nog van het spektakel genieten.
|
May 05, 2000 06:00 PM a bike ride in the Morgotes - part 1
After an extended breakfast with egg-cake, lot's of fruit and to finish a small cup of coffee, a real treat, we are waiting for the rest of the group to arrive. We gather again at our casa "Dulce Maria" and we see the rest riding their bikes. These bikes are on loan from the neighbours and rented out to us. We ride the same bikes that the modal Cuban uses to travel over the roads. You see them mostly walking next to their bike when it goes uphill. So this is something to look forward to in the hilly countryside of Vinãles. These are all Chinese bikes, as Frank from Pinar told me later. The saddle of my bike rocks constantly and only the brake on the front is working. It's a strange bung, when you see us riding. Only one bike has shift-gear and the others have a fixed gear. John's bike looks the prettiest, but it's a driving disaster, a danger on the road. His breaks are not working and this brings him in some comical but also dangerous situations. So we drive to a workshop were they try to fix the brakes, but they can't fix it here. If you look at such a bike, then you see that it's a strange collection of parts that don't belong together. Take the brakes for example, they don't belong to this bike and that makes the break blocks hanging to low. So they are fitting only half on the wheel and therefore they don't function properly. John has also a broken brake cable and this can't be fixed here.
Here we experience ourselves one of the biggest problems in Cuba: no spare parts. But they are very resourceful on this area, just walk through the streets and every where you see, you will see people hanging under the motor hood of the car, sometimes load discussing with each other how to fix things. But mostly they work in silence out of respect for their old timers and partly because they have no other solution. It looks like all the cars are coming out of a movie about the fifties or sixties. Now and then you see a modern car. Next to these old timers you see also a lot of Lada's and Moskovisch on the roads.
But back to story of the bike-reparation. This happens in a small workshop, were everybody comes to repair their bike or the fix the hole in a tire from a tractor to a bike. You see people here working on their tractors. John and Marinette decide to ride back to the casa to change bikes. The rest of the group starts its drive towards the Cueva del Indio or the cave of the Indian through a glowing landscape surrounded by the Morgotes.
It's a landscape that radiates a certain atmosphere and you see lots of things happening. Over these roads, there are horse cars, tractors, cars and trucks driving. Everybody is honking their horns from far to announce their coming, so that you don't through yourself in front of them during a manoeuvre. That is one of the things that you will experience in Cuba, the honking of the cars and trucks. Next to the road, we see some people cutting sugarcane; this brings us to a water and photo stop. Driving these bikes is not so easy, the fixed gear is just to big to go easily uphill and the size of the bike is not suited for our bodies, or to big or to small. But the marvellous surrounding and the groups-atmosphere make more then up for this.
The road stays hilly and the 2 German ladies that we met yesterday pass us. They are here on a bike holiday and have their own bikes with them. If it goes downhill, I have to be extra careful because only my front brake is working and this is not pleasant if you have to make an emergency stop. When we reach the Cueva del Indio, we wait on John and Marinette. The rest is very pleasant in this early hour and we found at last a spot in the shade, were the burning sun can't reach us.
|
Page:
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
|
|
|
