|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
May 02, 2000 06:00 PM Een toeristen val
Karl is niet meegegaan. Hij wil uitrusten van de zware inspanningen van de voorbije avonden, die hij heeft moeten leveren met zijn vriendin. Eerst denken we nog dat hij een beetje liefdesverdriet heeft, maar de toekomst zal ons ongelijk geven. Als John en Marinette aankomen, gaan we de grot bezoeken. We betalen onze inkom en wandelen dan naar de ingang van de grot die zich een 5-tal meter boven de grond bevindt. Hier wandelen we door de verlichte gangen en komen aan een ondergronds meertje of riviertje waar we moeten wachten. Vlak na ons komen er nog 3 personen aangestapt. Er hangt een telefoon tegen de rotswand en Nele vraagt zich af of we iemand moeten bellen. Ze neemt daarom de hoorn op, maar wat ze aan de andere kant van de lijn hoort, vertelt ze ons niet. Na een tijdje horen we een gebrom aankomen en zien een bootje naderen, gevolgd door een petroleumgeur. Na een kleine rondrit, maar dan echt een kleine rondrit, ik schat nog geen 10 minuten, staan we terug buiten. Het bootje is eerst naar de rechterkant weggevaren alwaar het al snel omkeert en we passeren het vertrekpunt weer om dan al snel het buitenlicht te zien. We bevinden ons nu in een kleine waterpoel, waar we moeten uitstappen. Een Belgische toerist die ons voorgegaan is, noemt het een “toerist trap”: een toeristen val en wij zijn er met onze beide voeten ingetrapt. We wandelen terug naar het vertrekpunt en springen op onze fietsen en beginnen aan de terugtocht naar Vinales.
|
May 02, 2000 06:00 PM Een heel andere grot en een goed gesprek
Als we langs de Cueva Vinales komen, stappen we af, nou ja af. John zijn remmen marcheren blijkbaar niet zo goed en hij rijdt een stukje door, een klein straatje in, waar een paar mensen bezig zijn om van suikerriet een drankje te maken. John wordt dadelijk door hen aangesproken en gaat ernaar toe, met John is er natuurlijk altijd wat te beleven. Hij begint na een tijdje op zijn fluitje te blazen en teken te doen dat we moeten afkomen. Ik, Wim en naderhand ook Nele gaan een kijkje nemen en we merken dat het dezelfde mensen zijn die we een tijdje geleden nog suikerriet hebben zien kappen. Het is dus een kwestie van een centje bij te verdienen. Dan gaan John en ik de grot binnen en we krijgen een gids mee die ons het een en het ander uitlegt. De grot werd in de vroege tijden gebruikt door de van de Spanjaarden weggevluchte slaven die deze grot als een primitief toevluchtsoord gebruikten. Het is niet de grot, die trouwens maar heel klein is, of de uitleg over de grot, maar het gesprekje achteraf over de geschiedenis van België en Cuba die het geheel interessant maakt. We leren van elkaar dingen over elkaars land. Daarna gaat het over de kleuren die de verschillende religies van de Santeria voorstellen: wel dit praatje achteraf maakt de rest ruimschoots goed. Ze stelt voor dat we hier komen eten, maar we moeten dit afslaan omdat we naar onze vrienden moeten teruggaan. We kunnen via de grot terugkeren of via de weg die rondom de grot kronkelt. We besluiten dit laatste te doen om te genieten van het mooie uitzicht. Nadat we enkele foto’s genomen hebben, komen de anderen ons al tegemoet gefietst: een bonte mengeling van toeristen op hun aftandse fietsen. Ze gaan een beetje eten in het openluchtrestaurant. Als we aan onze fietsen terugkomen, staat Marinette op ons te wachten, de wachthoudend bij de overgebleven fietsen. We rijden dan samen met haar naar het restaurantje toe, dat in een Afrikaanse sfeer is ingericht. Je weet wel van die strooien daken en elke hut is gewijd aan een andere Santeria religie. Dit kunnen we zien aan de gekleurde kralen die aan de draagbalken hangen. Het restaurant is ondertussen gevuld met toeristen, die hier met hele busladingen naartoe worden gebracht. Dit zijn van die geregelde daguitstappen met bezoekjes en een lunch. De muzikanten zijn zeer goed en John is weer opgewonden, zoals een speelgoedje dat je met een sleuteltje opdraait. Hij geeft tezamen met Nele een demonstratie en de andere toeristen kijken geamuseerd toe. Ze zullen wel denken ‘kijk die gekken daar,’ maar de muzikanten appreciëren het wel. Na de maaltijd komen ze aan onze tafel een serenade brengen, om de tip natuurlijk en tijdens deze serenade wordt de dans ingezet door John en Marijke.
|
May 02, 2000 06:00 PM Nu fietsen we naar de andere kant
Na deze muzikale lunch zetten we onze tocht verder. We fietsen terug naar Vinales waar we een kleine terraspauze houden bij Dulce Maria, aan onze casa dus. Ook wordt het zadel van Marijke haar fiets opnieuw vastgezet, want die komt altijd in een stijgende houding te staan, waardoor ze er afschuift. We zitten gezellig samen en merken dat we langs naar Cubaanse normen, 2 drukke straten liggen. Je ziet hier regelmatig trucks, ossenkarren en fietsers stoppen, wat eigenlijk aanleiding geeft tot mooie foto’s, maar de camera ligt niet binnen handbereik. Als we zo rustig zitten te relaxen komt ook Karl opdagen. Hij heeft geslapen tot 13 uur en heeft nog maar pas ontbeten. Hij heeft ook zijn Spaans geoefend met de huisbaas. Wij fietsen nu de andere kant uit, maar Karl gaat nog altijd niet mee. Het is blijkbaar te warm voor hem. We zien hier een totaal ander landschap, waar we aan de ene kant veel groen zien, van de weiden en het suikerriet, zien we aan de andere kant de rode akkers waarop men de tabak teelt. Alles ziet er hier veel armoediger uit: de huisjes zijn klein en uit hout en leem opgetrokken. Maar het landschap blijft overweldigend: al fietsend over die golvende wegen, onder de brandende zon, met het zweet op ons aangezicht en voorarmen, met de Morgotes op de achtergrond. Je kan er eigenlijk geen vergelijking op plakken. We rijden tot aan de Mural, maar alvorens daar te komen zie ik een ossenspan op het land, met een man op een houten sleepkar waarop een tonnetje ligt voor het gewicht. Maar ik ben juist te laat om een foto te nemen, want hij laat zijn span staan en begint iets verderop te werken. Ik zal hem wel zien op de terugweg. De Mural ziet er van ver mooi uit: een hedendaagse rotschildering dat de prehistorie uitbeeldt. Het is jammer dat de zon zich net achter de wolken aan het terugtrekken is. Nele is de enige van de groep die de Mural van dichtbij wil onderzoeken. Ze zegt dat men een speciale verftechniek heeft gebruikt om deze te verven: men werkt met strepen, een streep zwart en een streep groen of de kleur die men wil bekomen, maar altijd die streep zwart er tussendoor. We vragen ons af waarom. De rest heeft besloten om langzaam terug te rijden, zodat we nog enkele foto’s kunnen maken, terwijl Marinette op Nele blijft wachten. We stoppen als eerste bij die boer, maar hij is niet op zijn land, maar zijn ossen staan er nog altijd.
|
May 02, 2000 06:00 PM Een vriendelijk familie
We besluiten om hier op de anderen te wachten en we merken bij het huisje enkele spelende kinderen op. Zij zien ons ook en komen aangelopen. Het is een kleine schok als we hen zien, met hun afgedragen kleren. Ze zijn zelfs helemaal versleten. Maar ze hebben toch die lachende gezichten die een ongekende levensvreugde uitstralen. Ze vragen om een snoepje, gelukkig is John voorzien. Er worden enkele foto’s van hen gemaakt en Marijke besluit om haar tweedehandse kleren hier achter te laten, want zij hebben het toch meer nodig dan de mensen in de stad. Als de anderen eraan komen, zijn de kinderen al heel speels. Ze vragen John om een foto te maken van hun kleine broertje. Als John dan uiteindelijk meegaat, rijden Marijke en ik terug naar onze casa om de kleren te gaan halen. Dit besluit heeft er wel voor gezorgd dat we de zonsondergang bij Los Jazminez niet meer kunnen gaan bekijken, maar niemand vindt dit erg. We fietsen goed door over deze golvende wegen en zijn dan ook in een redelijke tijd heen en weer gefietst. Als we terug bij de anderen stoppen, is Marinette zelfs verbaasd om ons al terug te zien, blijkbaar heeft iets ons vleugels gegeven. Marijke brengt dan de kleren naar het huisje, tesamen met de nog overgebleven kinderen. Na een tijdje wordt er geroepen of beter gezegd, we horen John zijn fluitje, we moeten afkomen. Het oudste kind komt al naar ons toegelopen om ons te komen halen. Marijke en John krijgen uit dankbaarheid wat suiker en water. Zij geven wat ze kunnen missen om hun dankbaarheid aan te tonen. Het is een gezin met 7 kinderen waarvan de oudste dochter, amper 16 jaar, al 1 of 2 kinderen heeft. Of het nu 1 of 2 kinderen zijn, heeft binnen de groep de nodige discussie gehad, maar het blijft onduidelijk. Het is een eenvoudig en proper huisje, maar toch niet zo aantrekkelijk voor mij, maar wat wil je als je met een hongerloon moet leven. Dit is eigenlijk de eerste keer dat we met de uiterlijke armoede worden geconfronteerd in Cuba. Dit zijn dan ook die Cubanen die niet aan de harde dollars kunnen geraken. Het lijkt mij wel alsof de vader moeite moet doen om een traan te verbijten.
|
May 02, 2000 06:00 PM De mensen uit de commune
Ze vragen of we morgen willen komen eten, dit om hun dankbaarheid te tonen. Maar daar wij morgen naar Pinar vertrekken, bedanken we vriendelijk. Alhoewel niemand het een aanlokkelijk voorstel had gevonden om daar te eten, blijft toch vooral de gedachte overeind dat ze het eten uit hun mond willen sparen om ons iets aan te bieden. Ze bieden ons ook een onderdak aan als we nog ooit in Cuba komen. Hun huis zal voor ons altijd openstaan. Ondertussen heeft die deugniet van een jongste zoon ons betrokken in een spelletje waarvan we niets begrijpen. Hij sleurt mij, Nele en Wim van de ene plaats naar de andere en dan moet ik met hem een vuist om een stok slaan. Je kent dat wel, steeds de ene vuist boven de andere tot men niet meer verder kan. De laatste die hem vastheeft, hij dus, mag deze stok op de grond gooien. Ik heb één maal gewonnen en hij was daar niet gelukkig mee. Ik heb van dat moment af iedere keer verloren. Als hij de stok geworpen heeft en allerlei figuren in de grond heeft getekend, worden we weer alledrie verplaatst. We begrijpen totaal niet wat er hier gespeeld wordt, maar hij heeft er toch plezier aan. Als we terugrijden, praten we nog over het gebeuren na en ik bedenk dan, dat we het in België toch goed hebben, ook al beseft niet iedereen dat. Men zou deze mensen eens naar een land als Cuba moeten sturen. Ook wordt de diplomatie van Marijke geprezen die niet als een rijke toerist, haar spullen daar aanbood, maar ze eigenlijk toevertrouwde aan deze familie om ze uit te delen aan de rest van de commune.
|
May 02, 2000 06:00 PM Alweer een fijne pub avond, met dans op de straat
Terug bij Maria installeren we ons weer op het terras en genieten nog na van de indrukken die we net opgedaan hebben. Nadien gaan we met zijn zessen uit eten, enkel Karl en John prefereren het uitvoerige eten boven het eten met de groep. We stappen het cafeetje binnen waar we gisteren zo genoten hebben van die muziek en bestellen ons een eenvoudige maaltijd. Als we gedaan hebben met eten begint het bandje weer te spelen en het wordt weer een gezellige avond met goede muziek. Deze muzikanten stralen een vreugde uit als ze zingen en spelen. Ze hebben echt plezier als ze bezig zijn en dat straalt ook af op hun omgeving. Ik heb ook nog een gesprek met Karl over vakantieliefdes. Als we terug aan onze casa komen, zie ik op de hoek van de straat een meisje staan wachten. Ik neem Karl mee naar haar toe en we, ok Karl babbelt een beetje met Marylady en we zetten ons op het muurtje neer. John en Jean vervoegen ons en dan komt er nog een meisje, Aurulu erbij. Als Jean gaat slapen, komt er even later nog een derde meisje aangestapt. Marylady is een hardloopster of wandelaarster op de 20 km. Er wordt wat afgebabbeld door John en Karl die beiden de taal machtig zijn en Karl probeert zelfs om wat te versieren bij Aurulu, maar zij houdt de boot af. Rond 2h30 hebben de 2 meisjes een lift gevonden en gaan wij ook slapen.
|
May 01, 2000 06:00 PM Van Havana naar Vinales
Vandaag, dinsdag 2 mei, staat de verplaatsing naar Vinales op het programma. Nadat we de bagage ingeladen hebben, gaan Marijke en ik nog wat brood kopen voor onderweg naar Vinales. Het busje waarin we rondtoeren, heeft 2 rijen zitbanken voor 3 personen plus nog eens 2 mensen vooraan. De achterste rij is krap behuisd. Je hebt er amper de ruimte om je knieën kwijt te kunnen. Op de eerste rij kunnen ze hun benen wel heel goed strekken en er zelfs gezellig gaan bijhangen. Er wordt een kleine tussenstop ingelast om enige verfrissing te kopen en John is weer niet van die muziekcassettes en CD’s weg te branden. We stoppen ook nog aan het hotel Los Jasminez om de Morgotes beter te kunnen bekijken. Het is werkelijk een prachtig zicht, zo kijkend naar die grote klompen gesteenten, waar dan een idyllisch ogend dorpje, Vinales voor ligt. De Morgotes zijn ontstaan doordat de grond ertussen is ingezakt. Dit stadje wordt echt gedomineerd door deze Morgotes. Het lijkt wel een speelgoedstadje zoals het oogt vanuit ons hoog gezichtspunt. De kleuren zijn echt heel interessant en overweldigend gaande van de rode grond naar de groene bomen op de Morgotes. Het lijkt sprookjesachtig. Als we een tijdje van dit schouwspel genoten hebben, zetten we onze weg verder. Dit laatste stukje brengt ons naar Vinales, een gezellig ogend stadje. We worden er bij Teressa verwacht, een casa particular. Ik ga samen met John en Wim bij Dulce Maria overnachten, een 100-tal meter verder, het hoekje om. We worden al dadelijk hartelijk welkom geheten. De matras is eindelijk hard, zodat dit al geen goede nachtrust in de weg staat.
|
May 01, 2000 06:00 PM Relaxen in een schommelstoel
Nadat we ons geïnstalleerd hebben, zetten we ons op het terras neer, in een schommelstoel en wachten al wiegend tot het tijd is om naar de anderen te gaan om aan onze eerste verkennende wandeling te kunnen beginnen. Als we daar zitten, zie ik 2 Europese meisjes op een fiets. Ze passeren de casa een paar maal en spreken enkele mensen aan. Als ze ons zien, vragen ze of er nog een kamer vrij is. Ik antwoord hen in het Duits, want ik had al gemerkt dat ze Duits spraken, dat ik het zal navragen. Maar John antwoordt al dat er geen plaats meer is. Maar in de kamer naast ons staat er nog een bed leeg, maar dit is waarschijnlijk van Maria. We sturen hen dan maar door naar een andere plaats.
|
May 01, 2000 06:00 PM Een korte wandeling
Karl klaagt nog altijd van de hitte. Cuba is op dat gebied geen land voor hem. Hij heeft zo’n festivalmutsje op wat zijn nek niet beschermt. Ik stel hem dan voor om er een zakdoek of iets dergelijks aan vast te maken zodat hij toch zijn nek kan beschermen. Hij gaat hierop in en loopt nu rond gelijk een legionair uit het Franse vreemdelingenlegioen. Alleen kunnen die mannen veel beter tegen de hitte. We wandelen in een warme middagzon door de hoofdstraat. Nou ja, het is een verzameling huisjes: veel casa particulars en enkele kleine stalletjes. Je kan het niet echt een centrum noemen. We passeren nog een klein naaiatelier waar we een snelle blik binnenwerpen. John heeft nadien nog een gesprek gehad met één van die mensen. Nadat we het centrum verkend hebben, gaan we onze handdoeken halen om een verfrissend duik te nemen in het zwembad van Los Herminez, waar we naar de zonsondergang gaan kijken. Het is ongeveer een kilometer, zeggen de mensen, maar ik denk eerder dat het in de buurt van de 2 km is. Het begint vlak, om dan hellend omhoog te gaan. Als we daar aankomen, betalen degenen die willen zwemmen 1 dollar en na het omkleden (in een toilet) plonsen we in het koele verfrissende water. Dat doet deugd. John zwemt hier rond met zijn hoedje op, een komisch zicht. Als ik me tegen de kant neerzet, zet ik mijn zonnebril op, kwestie van de schittering van de zon tegen te houden. Wim volgt dit voorbeeld en ik stel voor om als lijfwacht van onze John rond te zwemmen. Je ziet ons dan met de zonnebril op langs John zwemmen, eigenlijk een lachwekkend zicht en de andere toeristen moeten er ook mee lachen. Nele en Marijke hebben dit zelfs op de gevoelige plaat vastgelegd. Ik ben benieuwd naar het resultaat. Wij (John, Wim, Jean, Marijke en ik) zwemmen nog een tijdje alvorens ons door de zonnestralen te laten opdrogen.
|
May 01, 2000 06:00 PM Vinales: zonsondergang
Dit heeft deugd gedaan, zeker als je weet dat die gele schijf weer hoog aan de hemel staat te branden. Ik denk dat we tot nu toe nog geen dag onder de 30 graden hebben gehad. Tegen de tijd dat de zonsondergang eraan komt, trekken er zich donkere wolken samen waar de zon regelmatig achter schuilgaat. Op het moment dat de zon zou moeten ondergaan, wordt ze volledig afgedekt door de wolken, jammer maar helaas, maar de Morgotes waren toch al te donker om echt mooie foto’s te nemen. De maaltijd wordt deze avond apart genomen, iedereen heeft de mogelijkheid gehad om in zijn eigen casa te eten. Dit is eigenlijk jammer, want het trekt de groep een beetje uit elkaar. Ik had al besloten om ergens in een restaurant te gaan eten en ben dan maar boven op die berg in het hotel blijven zitten. Dit betekent dat ik in de donkere schemering terug naar onze casa wandel. Nu en dan zie ik van die groene ogen door het luchtruim vliegen, een halve meter boven mijn hoofd om daarna ergens in de bomen te verdwijnen. Als ik terug in de casa kom, moeten John en Wim nog gaan eten. Ze willen trouwens juist aan tafel gaan. En wat een tafel. Deze staat volledig gedekt met groenten, fruit en twee grote vissen. Je kan je ogen niet geloven wat ze hier voorgeschoteld krijgen. Ook in de 2 andere huizen is dit het geval.
|
Page:
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
|
|
|
