|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
May 01, 2000 06:00 PM Een bandje in een cafe
‘s Avonds gaan we naar een pub waar er een bandje optreedt. Ze spelen zeer goed en er komen een aantal jongeren de show stelen. Ze tonen hoe goed ze wel kunnen dansen. De muzikanten spelen met hart en ziel en leggen veel vuur in hun spel. Het straalt van hun gezicht dat ze met hun volle plezier staan te spelen. Dit staat in een schril contrast met het bandje dat in het hotel tijdens het eten optrad. Dit leek eerder een verplicht nummer. John neemt om beurt Marijke en Nele mee naar binnen om een dansje te placeren uit het zicht van de aanwezige mensen. Maar ik denk niet dat ze zich moeten schamen om tussen deze showbeesten te staan. We hebben hier een zeer fijne avond beleefd en met Karl gaat het ook beter, dankzij zijn legionairshoedje.
|
Apr 30, 2000 06:00 PM The 1 May celebration in Havana, Cuba (1)
With the daybreak of day 5 of our trip, we know that there is a special feeling in the are. It’s the first of May, the labour day and we have to go to the Plaza de la Revolucion where the manifestation is hold. We left a bit later then planned and we see on the TV of our guest family that it’s already started. Walking to the plaza, we are getting greetings from the Cubans, because the guys of the group are wearing there Ché T-shirts. We see reactions of happiness and recognition but also from disgust. He’s not everybody’s hero. We buy some bread and ham on route and eat a bit. In the mean time we see already a lot of people coming back from the Plaza, but the crowd that is going towards the plaza is twice as big. They hand us some colour pictures from Elian and his father, all to wave with to make propaganda.
Walking on the street that takes us directly to the Plaza, we see lots of people moving forward to the Plaza. A Cuban puts some Cuban flags in Marijke, Wim my hands. They are passing them out on several places. We see a lot of people walking around with a picture of Elian. Marijke notices a stamp on her flag. It says, member on the 1 of May. I don’t see a stamp on my flag.
We hear in the background a compelling voice coming out of the loudspeakers: a woman with a voice that can touch an audience. She’s talking about socialism, the imperialism and Elian. The crowd is waving their flags on regular times. I don’t understand a word she’s saying, but it gives me an overwhelming impression. Standing in the crowd, as a matter of speaking swallowed by the crowd, surrounded by Cubans and a few tourists. We try to make a way in this sea of people to get a better place closer to the stage. But at a certain moment we take a few steps back to get a better view, still far away from the stage, but we can’t go further due to the mass of people in front of us. This will be our standing place for the next two hours.
This voice is still coming out of the speakers and she takes very enthusiastic about Elian and that he has to come back to his COUNTRY, not to his Father. At the end of her speech, the flags go up again and also I do like the Cubans. Waving the flag, every time the Cubans wave I wave with them. She leaves the stand and a small child, maybe 10 years old starts singing a song: “Give us Elian back”. She sings with a beautiful clear voice and the crowd and especially the children are singing out loud. Bring us Elian back. I get shivers when I hear the voice of this girl, when she stops for a moment, it seems that the crowd us holding their breath waiting to see what she’s going to do. She starts talking to the people and then she starts with singing the chorus a cappella: Bring us Elian back, and the people react clapping their hands and singing with her. De power coming from this song, could give Elian wings to fly back to his father.
I hope that Elian will not become a play ball for the media, the anti-Castro lobby in Miami and the state of Cuba. He’s just a boy, who should be playing instead of being the toy of the conflicting interests en he should be playing on the place where he belongs, with his sadly widowed father.
|
Apr 30, 2000 06:00 PM The 1 May celebration in Havana, Cuba (2)
Now there is another speech, again with the same content, the socialism, the revolution, the imperialistic America and of course Elian. Also here is he lifted to propaganda or should I say lowered.
It’s a special feeling to be here on the 1 of May in one of the only strongholds of the Communism between all those people who are here because they believe and because they are obligated to be here. This last one, we shall hear later on from a friend Lazaro from Pinar Del Rio.
At last Castro is coming to speak, but not after that we hard several other speakers and performers. He’s talking also about the same things, but he leashes out to the human smugglers, who are talking about a better life, but who only want to make money and profit from the Cubans. So also propaganda, but is this not the same on every political meeting, also in Belgium or in the States. All politicians make propaganda. After 15 minutes, we decide to walk away. Marinette asked a schoolgirl, when the parade starts and she said, that she doesn’t know, because if El Commandante talks, he can talk for hours, he keeps on talking our El Commandante. We walk outside the Plaza and after filling our water-bottles at a water truck, we sit down in the shade of the trees. When Castro finishes his speech, all hell breaks loose, everybody is clapping and cheering, all the flags are waving. This gives a sense of united we are strong. We walk behind the crowd of people towards the point that we agreed upon to meet each other again. Everywhere you look, you see people walking very slowly through the streets. They are walking to the Malecon, were the manifestation will end.
We let them pass us and walk back to the almost empty plaza, it feels empty and abandoned. We are walking up to the speakers stand where not longer then an half hour ago, Castro stood when he spook to the people. We also can have for a moment this feeling, although the plaza is empty. Some take their picture her and John has to make some jokes with a Cuban Woman. He gets some angry looks from a security guard for that. Yes, John is playing his role; he’s holding an imaginary speech. Like a mime player you see his mouth move and his face makes a lot of expressions. We walk a bit further to the concrete seats, where the delegates were seated and then it’s only a few steps to the statue of José Marti, with the 109 metre high column behind it. After standing here a while, we get a friendly military coming up to us, asking if we please can leave, because this area is off limit today. We walk then back towards the plaza, where the cleaning teams are heavily working to clean the plaza from the garbage of mankind. In a few hours, nobody can tell that here was a manifestation and nothing else then memories and pictures will prevail.
|
Apr 30, 2000 06:00 PM De 1 mei viering in Havana - 1
Als dag 5, maandag 1 mei aanbreekt, is er toch dat speciale gevoel aanwezig. Het is vandaag namelijk de dag van de arbeid en dan moeten we natuurlijk op de Plaza de la Revolucion zijn waar de manifestatie plaatsvindt. We zijn iets later dan gepland op weg, maar alvorens te vertrekken zien we op TV dat alles al begonnen is. We krijgen groeten van de Cubanen omdat de mannen hun Che T-shirt hebben aangetrokken. Er zijn reacties van blijdschap en erkenning, maar ook van afkeer. Hij is niet ieders held. We kopen onderweg nog een belegd broodje en spoelen dit door met wat meegebracht water. Onderweg zien we ook al een groot aantal mensen terugwandelen van de manifestatie, maar een even groot deel is nog altijd richting Plaza aan het toestromen. Onderweg stoppen ze ons kleurenkopies van Elian en zijn vader in onze handen, dit allemaal om mee te zwaaien en propaganda te voeren. Als we de straat betreden die naar de Plaza leidt, zien we nog een massa volk naar de Plaza oprukken. Marijke, Wim en ik krijgen van een Cubaan een Cubaans vlagje in onze handen gestopt. Ze staan deze trouwens op een aantal plaatsen uit te delen. Ook zie je hier weer veel mensen rondlopen met die foto’s van Elian. Marijke merkt dat er op haar vlagje een stempel staat waar vrij vertaald “deelnemer aan de 1e mei 2000” op staat vermeld. Op mijn vlagje vind ik deze stempel niet terug.
|
Apr 30, 2000 06:00 PM De 1 mei viering in Havana - 2
We horen in de verte al een dwingende stem uit de luidsprekers schallen: een vrouw met een stem die de menigte begeesterd, praat over het socialisme, het imperialisme en Elian. De menigte wuift regelmatig met die vlaggetjes. Ik versta er geen woord van, maar het geeft een overweldigende indruk, zo staande in die menigte, als het ware opgeslokt in die mensenmassa, omgeven door de Cubanen met hier en daar enkele toeristen. We proberen om ons een weg te banen door die zee van mensen, om toch maar iets meer naar voor te geraken. Op een gegeven moment zetten we een paar passen terug om een beter zicht te krijgen en dit zal onze standplaats zijn voor de komende 2 uren. De opzwepende stem schalt nog altijd uit die luidsprekers als ze zeer enthousiast over Elian praat die terug moet naar zijn land, zijn LAND, niet naar zijn VADER. Als haar toespraak gedaan is, gaat die massa vlagjes weer naar boven. Ik vlag ook duchtig mee, iedere keer dat de Cubanen met die vlagjes beginnen te wapperen. Ze wordt afgewisseld door een klein meisje, misschien een jaar of 10 dat een liedje brengt: “Geef ons Elian terug”. Ze zingt met een prachtige stem en de massa en vooral de kinderen zingen uit volle borst mee. Breng onze Elian terug. Je krijgt rillingen als je die stem van dat meisje hoort, als ze dan even stopt, lijkt het ook alsof de mensen heel even hun adem inhouden. Dan praat ze even op de massa in en begint a capella het refrein te zingen “breng onze Elian terug” en het volk reageert meteen al klappend en zingend. De kracht die van deze massa uitgaat, zou Elian vleugels geven om terug te komen. Ik hoop alleen maar dat hij niet de speelbal wordt van de media, de anti-castro lobby in Miami en de staat Cuba. Hij is gewoon een jongen, die zelf met speelgoed zou moeten spelen ipv het speelgoed van de tegengestelde belangen te zijn en dit op de plaats waar een kind thuishoort bij zijn jammer genoeg alleen overgebleven vader.
|
Apr 30, 2000 06:00 PM De 1 mei viering in Havana - 3
Na dit optreden wordt er weer een speech gehouden, weer met diezelfde inhoud, het socialisme, de revolutie, het imperialistische Amerika en natuurlijk Elian. Ook hier is hij tot propaganda verheven of moet ik zeggen verlaagd. Het is toch een speciaal gevoel om op deze 1e mei in Cuba, op het één van de weinige overgebleven heiligdommen van het socialisme te staan, tussen deze mensen die deels uit overtuiging, deels verplicht aanwezig zijn. Dit laatste zullen we later uitgebreid van Lazaro vernemen. Uiteindelijk komt dan Castro spreken, maar eerst hebben we nog een aantal andere sprekers en optredens gehad. Hij praat over dezelfde zaken maar haalt ook aan dat er mensensmokkelaars bestaan die praten over een beter leven, maar enkel maar profiteren van de mensen. Ook hier dus weer die propaganda, maar ja dat is op gelijk welke politieke meeting zo, mag ik aannemen. Na hem een goede 15 minuten aanhoord te hebben, besluiten we om langzaam door te wandelen, want toen Marinette aan een schoolmeisje vroeg wanneer de optocht begint, dan zegt ze dat zij dat niet zeggen kan, want als El Commandante eenmaal aan het praten is, dan blijft hij bezig. Hij praat en blijft praten, onze El Commandante. We begeven ons buiten de Plaza en nadat we onze drinkbussen hebben bijgevuld aan een tankwagen gevuld met water, nestelen we ons in de schaduw van enkele bomen.
|
Apr 30, 2000 06:00 PM De 1 mei viering in Havana - 4
Als Castro zijn redevoering beëindigt, breekt opeens de hel los, iedereen klapt en juicht begeesterd en alle vlaggen wapperen hevig. Het geeft een gevoel van eendracht maakt macht. Als we ons achter de mensenmassa aan naar ons samenkomstpunt begeven, zie je zover als je kan kijken die mensenmassa voetje voor voetje de straten afzakken. Ze rukken op naar de Malecon waar de samenkomst wordt ontbonden. We laten ze passeren en stappen terug naar het nu bijna verlaten plein, het voelt leeg en verlaten aan. We stappen verder in de richting van het spreekgestoelte waar nog geen half uur geleden Castro heeft gestaan. We mogen ook even het gevoel krijgen van een menigte toe te spreken, ook al ligt enkel het bijna verlaten plein aan onze voeten. Sommigen laten hier een foto maken, maar John haalt weer enkele geintjes uit met een Cubaanse vrouw, wat hem enkele boze blikken van haar man en een bewakingsagent oplevert. Ja hoor, John gaat op in zijn rol, geeft een ingebeelde speech aldaar. Zoals een mimespeler zie je zijn mond open en dicht gaan. We trekken nog een eindje verder en betreden de betonnen zitplaatsen van een aantal prominenten en de landelijke delegaties en doen dan nog de laatste trappen naar het monument van José Marti met die 109 meter hoge zuil erachter. Nadat we hier een tijdje rondgedraaid hebben worden we, door een militair, zachtjes aangemaand om te vertrekken. Het is blijkbaar verboden om op de 1e mei hier te vertoeven. We wandelen dan maar terug en zien dat de poetsploegen al volop bezig zijn het plein te zuiveren van elk afval dat de mens hier heeft achtergelaten. Binnen een paar uur zal er van de manifestatie niets meer overblijven dan herinneringen en foto’s.
|
Apr 30, 2000 06:00 PM De begraafplaats van Havana
We wandelen dan maar verder naar de begraafplaats, maar bij het verlaten van het plein kom ik een Amerikaan tegen, die ons T-shirt van Che leuk vindt. Ik geef hem dan maar één van mijn twee Cubaanse vlagjes. We wandelen door de nu bijna verlaten straten onder die warme zon, maar we zien ze daar graag aan de hemel staan. Maar voor we deze begraafplaats gaan bezoeken, trekken we ons terug op een terras om de inwendige mens te versterken. Hier vinden we nog 4 andere Belgen terug. Ook zwermen er weer een aantal bedelaars rond dit terras. De begraafplaats van Havana is immens, is 56 ha groot en ontvangt iedere dag tussen de 40 en 50 nieuwe “bewoners”. Het oude gedeelte dateert van 1871 en in 1886 heeft het Cementario de Colón zijn definitieve vorm gekregen. Alles is opgedeeld in blokken waarbinnen men deze pronkstukken heeft neergeplant. Alles is opgetrokken in Italiaans marmer en dus onbetaalbaar. Deze praalgraven zijn voor eeuwig verkocht, aan families of enkelingen. We stellen ons ook de vraag wat zo’n zuil op een graf betekent. Er zijn afgeknotte zuilen en zuilen die voltooid zijn. We krijgen te horen dat dit al een zeer oud gebruik is en dat een afgeknotte zuil betekent dat het leven plotseling is beëindigd, door moord, zelfmoord of ziekte. Kortom hij is te jong gestorven. Tegenwoordig worden de mensen hier ook nog begraven, niet meer in deze praalgraven want dat is onbetaalbaar maar in eenvoudige bunkers, 5 boven elkaar. Na 2 jaar blijft er in dit klimaat enkel nog het gebeente over en dit kan dan naargelang de wens van de familie bewaard worden tegen een kleine jaarlijkse vergoeding. De begrafenis, het vervoer naar het kerkhof en een kleine eredienst van een 8-tal minuten zijn gratis. Toen we aan het eten waren tegenover het kerkhof hebben we de constante aanvoer van de overledenen kunnen gade slaan en nu we terug op het terras zitten zien we dit gewoon verdergaan.
|
Apr 30, 2000 06:00 PM De zonsondergang op de Malecon - 1
Na nog een drankje genuttigd te hebben, stappen we verder naar Coppelia, het bekende ijssalon van Havana. Maar dit is vandaag echter gesloten, maar we proberen toch om er een kijkje te gaan brengen. Maar dit wordt ons belet, enkel als we buiten een ijsje eten kunnen we daar een kijkje gaan nemen. We besluiten dan Coppelia maar te laten voor wat het is en gaan ergens anders een ijsje eten. We wandelen verder tot aan de Malecon en rusten even aan een fonteintje en gaan dan naar de tegenover gelegen Bim Bam om een grote ijscrème te nuttigen. Nadien slenteren we met veel herinneringen over de Malecon terug in de richting van onze casa. We besluiten nog op de zonsondergang te wachten alvorens terug te gaan, enkel Karl wil zo lang niet meer wachten en besluit om al door te wandelen. Hij heeft deze avond blijkbaar een afspraakje. We zetten ons neer op het muurtje en kijken naar de over de dijk flanerende mensen. We kopen nog wat pinda’s van een verkoopster en genieten van de niet meer zo krachtige zonnestralen. De zon gaat redelijk snel naar beneden en we zien ze dan ook met een rode gloed in de zee verdwijnen, terwijl zij langgerekte schaduwen over de Malecon uitstrooit.
|
Apr 30, 2000 06:00 PM De zonsondergang op de Malecon - 2
John heeft deze zonsondergang een klein beetje gemist, hij was aan het volgen tot er nog een half schijfje overbleef en dan zegt Marinette iets tegen hem waarop hij zich omdraait. Als hij een momentje later weer kijkt, is de zon al verdwenen. We wandelen nu terug naar onze casa, verfrissen ons en gaan eten in het restaurant Hanoi. In de Hanoi wordt er een tafel voor ons vrijgemaakt. De garçon neemt gewoon de overblijvende items (een tas koffie) van de tafel en staat heel opdringerig te wachten tot deze vrouw betaalt. Ze wordt dus letterlijk buitengekeken. Het is blijkbaar hier de gewoonte. Na het avondmaal gaan we terug naar Jenny. Na nog wat drank gehaald te hebben, besluiten we ook deze avond op ons terras. Het is een gezellige avond geworden met de ondertussen standaard ingrediënten: plezier, gelach, fruitsap, cola en euh .... rum. John blijft zijn danspasje oefenen. Het lijkt wel alsof er een sleuteltje op zijn rug staat, dat eens opgewonden hem deze salsa-passen doet uitvoeren. Het is al weer redelijk laat als ik en Marinette naar bed gaan. Onze babbel werd rond 2 uur onderbroken door Nele, toen ze kwam vragen hoe laat het was, want ze moet de wekker nog instellen om ons morgen wakker te maken. Ze was namelijk in slaap gedommeld en toen ze terug wakker werd, realiseerde ze zich dat Marinette nog niet in bed lag. We zijn even later ook maar gaan slapen.
Karl is die avond zijn vriendin gaan opzoeken, maar hij heeft bij haar oom een goede 3 uur moeten wachten totdat ze uiteindelijk van bij haar vriendin teruggehaald is. Hij had namelijk niet verteld dat hij ging komen, maar als ze rond 12 uur dan toch arriveert, zijn ze weer dat parkje ingetrokken, waar al die verliefde paartjes naar toe gaan, om pas tegen half vijf terug in zijn bed te kruipen. Maar onze Don Juan zal toch afscheid moeten nemen want morgen is het vertrekken geblazen en zien we Havana niet meer terug gedurende deze trip.
|
Page:
2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
|
|
|
