|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Sep 10, 1997 02:00 PM De zons ondergang aan de Grand Canyon
Maar het landschap blijft toch eentonig, je hebt de bergen op de voorgrond, links en rechts. Overal waar je kijkt zie je de bergen. Dan zijn ze kortbij, dan weer verder verwijderd, maar altijd zichtbaar. Je ziet zelden een stukje vlak land. Ook de zon en de wolken spelen een spelletje van licht en donker, je ziet de schaduwen over de omgeving dwalen en alles een andere tint meegeven. Als we een top bereikt hebben, dan zie je in de vallei de komende heuveltop alweer opdoemen. Het is constant klimmen en dalen. Als we op 40 km 3 keer een hoogte verschil hebben overbrugt van 500 meter, dan is dat heel normaal. Dit stuk land is zeer glooiend. Nu slaan we de route 64 in en nog een goede 56 km te gaan. Ik blijf me constant afvragen waar het gaat beginnen. De weg brengt ons nu door een vlakte met links en rechts bomen constant klimmend met lichte glooiingen. De bergen zijn nu verdwenen, enkel nog een eenzame top recht voor ons achterlatend. Dit landschap oogt veel frisser, de temperatuur is lager dan de vorige dagen. Is dit nu enkel omwille van de airco of heeft dit met de omgeving te maken. Het is een feit dat de zon het laatste uur niet meer op de auto heeft staan branden. Die wolken zorgen daarvoor. Ik blijf mij afvragen waar dit groot gat nu gaat beginnen. Nog geen enkele indicatie dat we in de buurt zijn. Maar ja, hoe kan je zien dat je in de buurt van een gat komt, zoiets steekt natuurlijk niet boven het landschap uit, het ligt erin begraven.
We bereiken het dorpje waar ons hotel gelegen is, een goede 12 km van de Canyon verwijderd. Alvorens naar ons hotel te gaan wilden we nog een bezoekje brengen aan de Grand Canyon. We besloten dus eerst door te rijden naar het park. Aan de ingang aangekomen was het al donker, de zon was al in de Grand Canyon verdwenen. Wij hadden een Golden Eagle Card meegekregen van een kennis van Thieu. Maar aangezien deze toch al een paar maanden oud was en wij toeristen zijn, namen ze deze kaart op naam niet aan. Maar ik kon ons toch nog naar binnen praten, maar de parkwachter zette een dikke balpen punt op onze pas. We moeten dan namelijk bewijzen dat de handtekening op de kaart ook wel degelijk van iemand van ons is. We hebben dus maar besloten om de volgende dag een nieuwe kaart te kopen.
Een Golden Eagle Card is een toegangsbewijs voor alle staatsparken in Amerika en kost 50 dollar. Deze kaart is het persoonlijk eigendom van de koper. Hij kan hiermee met 1 auto door het park rijden en mag dan zoveel personen meebrengen als hij wil. Als je van plan bent om veel parken te bezoeken in Amerika, dan kan je best zo’n kaart kopen, want de normale inkom bedraagt 10 doller per persoon.
We rijden dus naar binnen naar het eerste uitkijkpunt. Maar de zon was al lang onder de horizon verdwenen. De Canyon ligt daar in de schaduwen van de duisternis gehuld, maar is toch nog altijd een indrukwekkend gezicht. We merken niets van de kleurschakeringen binnen de Canyon, want alle kleurenschakeringen lijken te gaan van donker blauw to zwart. Na een tijdje rond gekeken te hebben zijn we naar ons hotel “Red Feather Lodge” gereden. Na ons ingecheckt te hebben, gingen we een kleine wandeling maken om ons te oriënteren voor de volgende dag. We denken aan een bezoekje aan het I-max theater en een helikopter vlucht boven de Grand Canyon. Met deze wandeling eindigt onze eerste week in Amerika.
|
Sep 09, 1997 02:00 PM Het goudstadje Calico
Vandaag staat de trip naar Las Vegas op het programma. Dit is al de zesde dag van onze trip. Net achter Barstow wilden we een oud mijnstadje bezoeken “Calico”. Vroeger hadden ze hier zilvermijnen, omdat de zilvermijnen nu opgedroogd zijn, hebben ze er hier maar een toeristische attractie van gemaakt,. Dit spookstadje ligt een heel eind van de hoofdweg, in het midden van nergens. De dichtstbijzijnde stad ligt minstens 1 uur rijden van hier. Maar het is er heet, zeer heet zelfs vandaag, de zon staat recht boven ons hoofd te branden en Calico is enkel rots, rots en nog eens omgeven door rotsen. De zon maakt hier gewoon een bakoven van. Het is hier misschien wel 40 tot 45 graden. Gelukkig hebben alle huizen hier airco, enkel de toiletten niet en deze hebben dan ook nog eens een plat dak. Je begint al van minder te zweten. We hebben rondgelopen in het stadje, alle huizen zijn volledig in hout opgetrokken en zijn allemaal voorzien van kleine winkeltjes. Je ziet ook overal cowboys en cowgirls rondlopen.
Ik vroeg aan de sheriff hoe de mensen in de oude dagen aan drinkwater geraakten. “Wel,” zie hij, “zij rijden ongeveer een dag met paard en kar naar de dichtstbijzijnde waterplaats.” Het koste ongeveer 16 uur voor een trip heen en weer. Wat een manier om een leven op te bouwen, de hitte, geen water en de omgeving. Geen leuke plaats om te wonen. Maar ik stel me ook vragen over de mensen die daar nu werken, waarom doen ze dit, zo geïsoleerd van de rest van de wereld. Met als enige lichtpunt de verlaten woestijn, nee zo zou ik niet willen leven.
Nu we het spookstadje Calico achter ons hebben gelaten, zetten we onze weg verder naar Las Vegas. Dit keer zal ons bezoekje aan Vegas zich beperken tot één enkele nacht. De weg daarheen is overal gelijk, overal waar je kijkt, zie je hetzelfde. Je ziet ook constant grote reclame borden langs de weg staan. Alle casino’s in Vegas lijken te roepen, kom hier bij ons: wij zijn het beste, de mooiste, het grootste en de goedkoopste. Ze willen allemaal de klanten lokken. Maar deze borden beginnen al op minstens 4 uur rijden van Las Vegas. We rijden nu al zeker 15 km, op een helling van 6% naar beneden. En op dat moment zien we terwijl de bergen zich openen de eerste 2 gebouwen in de verte. Eindelijk de grens met Nevada is in zicht, deze gebouwen zijn de eerste casino’s, ze zijn gebouwd juist over de grens met Californië. Aan de rechterzijde van de weg zien we het eerste water hier in de Mojave Desert, een grote vlakte staat onder water, maar het is slechts enkele cm diep. Het is nu 17.00 en we hebben 515 mijl (=824 km) afgelegd sinds we LA verlaten hebben. En het is 131 graden Fahrenheit (=55 graden Celsius), maar ik denk dat dit een klein beetje overdreven is, een goede 40 graden zal korter bij de waarheid zijn. Maar het is heet, zeer heet. Eén van de volgende plaatsjes die we passeerden heette Jean. Elke plek die we passeren heeft zijn casino’s, de hele industrie lijkt hier te draaien rond het gokken. Maar de rit gaat verder en terwijl de duisternis begint in te vallen, komt Las Vegas eindelijk in zicht.
|
Sep 09, 1997 02:00 PM Las Vegas, de open lucht shows - deel 1
Met de invallende duisternis hadden we gehoopt dat de lichten in Las Vegas zouden ontstoken worden, maar het is blijkbaar nog niet donker genoeg daarvoor. In de verte verschilt Vegas daarom dan ook niet van een andere stad. Wanneer we de strip opdraaien, zien we de eerste casino’s in al hun glorie liggen. We rijden ze één voor één voorbij: Luxor (een grote piramide), Excalibur (een kasteel), MGM, Ceasars Palace, Mirage, Treasure Island, Frontier (in strike), Stardust, Riviera, Circus Circus. Dit laatste is ons hotel en casino. Maar nog altijd is geen enkel licht ontstoken. Het ene casino is al groter dan het andere. Circus Circus is zoals alle andere een hotel-casino. Na het inchecken hebben we onze bagage naar de kamer gebracht en zijn aan een wandeling begonnen. Maar om buiten te geraken hadden we twee mogelijkheden, langs de achterzijde en dan een zijstraat of door de voordeur en dus eerst door het casino. Dit is overal in Las Vegas het geval, je komt eerst binnen via het casino alvorens je kan inchecken of naar een restaurant of een optreden gaat. Altijd eerst het casino.
Ondertussen zijn de lichten ook al ontstoken, waardoor we een prachtig uitzicht krijgen op de strip. We starten onze tocht in de richting van de nieuwere casino’s, de andere zullen we de volgende keer bezoeken. Alle casino’s zijn gebouwd naar de naam die ze gekregen hebben, zoals daar is Luxor, waar ze een Egyptische piramide hebben nagebouwd of Circus Circus, waar het gebouw aan een circus tent doet denken. Ook hebben ze in circus circus iedere avond circus acts, gaande van trapeze werk tot clowns. Je ziet elk casino doet zijn naam eer aan. Eerst hebben we daar Treasure Island, waar we net de show hebben gemist. Maar deze zullen we dan de andere keer wel meepikken want ze spelen dit 4 keren elke dag. En het is een prachtige show. En ze speelt zich trouwens af in de open lucht.
Treasure Island’s zeeslag vindt plaats in Buccaneer Bay. De actie begint als het Britse fregat HMS Britannia rond Skull Point zeilt en het piratenschip Hispaniola zijn buit ziet uitladen. De Britten dagen de piraten uit om zich over te geven en het vurig gevecht start als kanon en musketvuur tussen de beide schepen wordt uitgewisseld. De zeelieden worden van hun schepen in de zee geworpen. Het is een gevecht in regel, over de hoofden van sommige toeschouwers heen. Met echte ontploffingen en zelfs het totale zinken van het Britse schip. Uiteindelijk gaan beide schepen verloren. Maar de techniek achter dit huzarenstukje is indrukwekkend. Je ziet het Engelse schip gewoon voor je ogen in het water zinken, om dan enige minuten later terug op te duiken om aan de volgende slag te beginnen. Gewoon prachtig en nog gratis bovendien.
|
Sep 09, 1997 02:00 PM Las Vegas, de open lucht shows - deel 2
De volgende halte is aan casino “The Mirage”, naast de ingang is er een grote fontein. Deze is ingebouwd in een vulkaan. Zodat je eigenlijk een berg ziet waar het water als een gordijn vanaf rolt. Tijdens de show wordt dit water door vuur vervangen. Je ziet als het ware een vulkaan in actie. Indrukwekkend en heet. De hele omgeving wordt fel verlicht en nog eens extra opgewarmd.
We nemen een roltrap die naar binnen leidt en belanden in een galerij. Is er hier een dak of is dit lucht. Nee, het dak is beschilderd als een wolkendek en de belichting maakt dit zeer realistisch. Links en rechts zijn de winkels opgetrokken als romeinse huizen en tempels. Het lijkt dat je op een zonnige zomerdag in het verleden van Rome ronddwaalt. We zijn namelijk aanbeland in “Caesars Palace”, dit is een paleis. Je moet het zien om te kunnen geloven. Alles straalt de grandeur van het Romeinse keizerrijk uit. Ook hier worden er weer shows opgevoerd die de toeschouwers verbaasd doen staan kijken. We hebben enkel het einde nog kunnen meemaken. Je ziet pilaren en gebouwen in de vloer verdwijnen om plaats te maken voor andere bouwwerken. Het bleek een theaterstuk te zijn. We besloten om hier rond te blijven hangen om onze ogen eens goed de kost te geven. Als je het zo bekijkt zijn al deze casino’s eigenlijk een stad op hun eigen. Al dat personeel, de bezoekers, de grootte en de ruimte binnen deze gebouwen is gewoon indrukwekkend. We hebben hier in “Caesars Palace” ook nog een 3D ritje gemaakt. In zo een casino vind je werkelijk alles. We zagen zelfs de wereldkampioen boksen daar interviews en handtekeningen weggeven. Deze man was De La Hoya. Hij was daar om zijn toekomstig titelgevecht te promoten.
Ook aan de buitenkant straalt “Caesars Palace” de geest van Rome uit. Je ziet standbeelden van woest uitziende romeinse krijgsheren op hun paarden of een strijdkar getrokken door 4 paarden. De romeinse oudheid wordt tot in het kleinste detail nagebouwd. Hier eindigde onze eerste avond in Las Vegas, want morgen moeten we vroeg uit de veren om naar de Grand Canyon te gaan. Maar mijn algemene indruk van Las Vegas is dat je in elk casino veel mensen ziet gokken. Oud, jong, zeer oud, neen geen zeer jonge mensen. Het is namelijk verboden om te gokken als je onder de 21 jaar bent. En ze zijn zeer strikt in de toepassing van deze regel. Het is eigenlijk hetzelfde als met het drinken van alcohol, zolang je geen 21 bent krijg je geen alcohol. Maar even terugkomende op die spelers en spelletjes. Er wordt daar elk denkbaar spel gespeeld, maar het massaalst vertegenwoordig zijn toch de slotmachines, slots genaamd. Dit zijn wat wij noemen de eenarmige bandieten. Ik zag daar een koppel, waarschijnlijk een jaar of 70, ze stopten een credit card in de gleuf van een slotmachine en begonnen te spelen. Wat doen ze winnen of verliezen, enkel zij weten het. Spelen met je pensioen in Las Vegas, wat een manier om je tijd door te brengen. Vandaag hebben we niet gegokt, dat zal voor een andere keer zijn.
In Las Vegas gaat het gokken dag en nacht door, ze lijken nooit te stoppen, de stad kreeg niet voor niets de bijnaam: “De stad die nooit slaapt.” De roulette tafels blijven draaien en aan de black jack tafels is er een bedrijvigheid van jewelste. Je ziet de mensen overal verwoed gokken op de slotmachines, gaande van 25 cent machines tot 1 dollar machines. Je kan spelen voor kwartjes of om een wagen te winnen. Ze lokken de mensen met prachtige prijzen.
|
Sep 08, 1997 02:00 PM Hollywood een dagje kijken
De volgende dag, dinsdag 9 september gingen we naar Beverly Hills, Rodeo drive, ... Elke straat heeft andere bomen en elke laan is kaarsrecht. De huizen zijn niet zo mooi als je ze wel eens ziet op TV. Maar ja je leeft in Beverly Hills hé. Zij hebben een andere mooiheid, maar ze missen iets, een présence misschien. De straten zelf lijken mij mooier. We hebben in de drukke en zijstraten rondgewandeld. Naast de parkeergarage waren ze met filmopnames bezig, maar we een kleine glimp van hebben opgevangen. Tijdens het wandelen zagen we ook de voorbereidingen om een scene op te nemen. Maar na een tijdje gewacht te hebben, zijn we maar doorgegaan. De scene met de auto’s is nog altijd niet gestart. Blijkbaar kost zo iets veel tijd. We hebben Beverly Hills in verschillende richtingen doorkruist met de auto, zodat we ons een goede indruk konden vormen hoe Beverly Hills eruit ziet. Veel bomen en groen en aan iedere woning zie je Mexicaans uitziende mensen de grasperken en bloemperken onderhouden. Iets wat we ook geleerd hebben is dat je niet moet betalen om te parkeren. Rijdt gewoon 2 of 3 blokken verder en je vindt wel een plek waar je gratis kan parkeren. Parkeer gewoon op straat en ga niet naar zo’n parkeergarage.
Nadat op Beverly Hills waren uitgekeken gingen we naar Hollywood. Wandelen op de Hollywood Boulevard, o whaw alle filmsterren liggen aan mijn voeten. Maar het zijn enkel hun sterren, maar het is de gedachte die telt. Maar voor mij is Hollywood vergane glorie. Het enige wat nog wat aantrekkingskracht bezit is de straat met de sterren, bedekt met vuil, kauwgum, ... de winkels en enige filmmuseums. Als die sterren daar niet lagen, dan praatte niemand over Hollywood. s’Nachts schijnt Hollywood een party zone te zijn, maar dit hebben we niet onderzocht. Dus als de sterren zouden verdwijnen, dan verdwijnt de toerist ook. Al wandelend door Hollywood, zie je overal in de verte de grote letters “HOLLYWOOD”.
Terugkomende van Hollywood wilden we nog een bezoekje brengen aan de Hollywood bowl. We hadden hier al veel van gehoord. Er hebben daar namelijk al veel grote artiesten opgetreden. Dus we wilden deze plaats wel eens van dichtbij zien. Daar we al geleerd hebben dat je niet moet betalen om te parkeren reden we de parking van de bowl voorbij (je moest hier namelijk betalen). Ik zei, als we nu eens juist om de hoek parkeren. Yeah, watte, parkeren juist om de hoek, alle straten waren namelijk al vol. Ze denken precies allemaal hetzelfde. De ene straat in, de andere straat uit en maar zoeken voor een plaats. Op de duur waren we toch iets te ver afgedraaid en ik begon te zoeken op de kaart (een zeer goede kaart) om toch maar terug dichter bij de bowl te komen. Maar we kwamen op de autostrade terecht. shit shit shit. We hadden dus een verkeerde weg ingeslagen. {Blijf nog even volgen, die twee engelen komen nog.}
|
Sep 08, 1997 02:00 PM Mullholland Drive - deel 1
De volgende dag, dinsdag 9 september gingen we naar Beverly Hills, Rodeo drive, ... Elke straat heeft andere bomen en elke laan is kaarsrecht. De huizen zijn niet zo mooi als je ze wel eens ziet op TV. Maar ja je leeft in Beverly Hills hé. Zij hebben een andere mooiheid, maar ze missen iets, een présence misschien. De straten zelf lijken mij mooier. We hebben in de drukke en zijstraten rondgewandeld. Naast de parkeergarage waren ze met filmopnames bezig, maar we een kleine glimp van hebben opgevangen. Tijdens het wandelen zagen we ook de voorbereidingen om een scene op te nemen. Maar na een tijdje gewacht te hebben, zijn we maar doorgegaan. De scene met de auto’s is nog altijd niet gestart. Blijkbaar kost zo iets veel tijd. We hebben Beverly Hills in verschillende richtingen doorkruist met de auto, zodat we ons een goede indruk konden vormen hoe Beverly Hills eruit ziet. Veel bomen en groen en aan iedere woning zie je Mexicaans uitziende mensen de grasperken en bloemperken onderhouden. Iets wat we ook geleerd hebben is dat je niet moet betalen om te parkeren. Rijdt gewoon 2 of 3 blokken verder en je vindt wel een plek waar je gratis kan parkeren. Parkeer gewoon op straat en ga niet naar zo’n parkeergarage.
Nadat op Beverly Hills waren uitgekeken gingen we naar Hollywood. Wandelen op de Hollywood Boulevard, o whaw alle filmsterren liggen aan mijn voeten. Maar het zijn enkel hun sterren, maar het is de gedachte die telt. Maar voor mij is Hollywood vergane glorie. Het enige wat nog wat aantrekkingskracht bezit is de straat met de sterren, bedekt met vuil, kauwgum, ... de winkels en enige filmmuseums. Als die sterren daar niet lagen, dan praatte niemand over Hollywood. s’Nachts schijnt Hollywood een party zone te zijn, maar dit hebben we niet onderzocht. Dus als de sterren zouden verdwijnen, dan verdwijnt de toerist ook. Al wandelend door Hollywood, zie je overal in de verte de grote letters “HOLLYWOOD”.
Terugkomende van Hollywood wilden we nog een bezoekje brengen aan de Hollywood bowl. We hadden hier al veel van gehoord. Er hebben daar namelijk al veel grote artiesten opgetreden. Dus we wilden deze plaats wel eens van dichtbij zien. Daar we al geleerd hebben dat je niet moet betalen om te parkeren reden we de parking van de bowl voorbij (je moest hier namelijk betalen). Ik zei, als we nu eens juist om de hoek parkeren. Yeah, watte, parkeren juist om de hoek, alle straten waren namelijk al vol. Ze denken precies allemaal hetzelfde. De ene straat in, de andere straat uit en maar zoeken voor een plaats. Op de duur waren we toch iets te ver afgedraaid en ik begon te zoeken op de kaart (een zeer goede kaart) om toch maar terug dichter bij de bowl te komen. Maar we kwamen op de autostrade terecht. shit shit shit. We hadden dus een verkeerde weg ingeslagen. {Blijf nog even volgen, die twee engelen komen nog.}
|
Sep 08, 1997 02:00 PM Mullholland Drive - deel 2
Laurel Canyon is een natuur park. Maar in dit park staat er 1 huis en er wonen nog mensen in dat huis. Dit huis is gebouwd door en voor een architect in de jaren 30. En aangezien deze plaats nu een natuurpark is mag er daar niet meer gebouwd worden. Je kan dus zeggen dat ze de hele vallei voor hunzelf hebben. Staande op die top heb je een adembenemend zicht op LA. Eerst zie je de vallei met een aantal pylonen (Yack) voor de elektrische bedrading en dan de stad LA. Hij toonde mij een wandelpad. Een groot aantal mensen van LA waren daar aan het wandelen, joggen en zo meer. Ik vroeg hem ook waar hij woonde. Hij wees mij naar de huizen in onze rug, allemaal residentiële huizen, ze waren mij al eerder opgevallen. Zeer duur en er waren enkele pareltjes bij. Hij heeft nog een tijdje met ons staan praten en gaf ons een goede indruk van de Amerikaanse soort. Dit was dus onze eerste engel. Ontgoocheld, nou ik niet. Hij vertelde ons dat er langs Mull Holland Road nog een aantal mooie uitkijkpunten zijn die een mooi zicht geven op de vallei boven LA. “Ga daar zeker naar toe”, zei hij, “de zonsondergang boven de vallei is zeer speciaal, en die mag je zeker niet missen.” Het lijkt er meer en meer op dat het verkeerd rijden het beste was wat ons kon overkomen hier in LA. Ik kan iedereen aanraden om daar eens langs te rijden.
Wanneer we nu verder langs Mull Holland road rijden zien we het landschap voor onze ogen veranderen. We zien nu de vallei ten noorden van LA. Hier zijn er ook weer verschillende uitkijkpunten. Op een van hen ontmoeten we de tweede engel. We hadden al een overzicht op Universal City, een plaats die we later op de tocht nog gaan bezoeken, want daar zijn de Universal Studios gelegen. Hier zagen we ook een huis, het was gebouwd tegen de heuvel, volledig opgetrokken uit hout. De fundering ligt zeker 30 tot 50 meter benenden het gelijkvloers. Er was een terras dat een magnifiek zicht bied op de vallei. Stel je voor dat je s’morgens ontwaakt en je gaat op je terras staan en je kijkt naar de zonsopgang boven de vallei. Bijna alle huizen zijn tegen de heuvels gebouwd, maar dit huis had toch een indrukwekkend uitzicht omwille van die lage fundamenten. Als die heuvel er niet zou zijn, dan kon je het waarschijnlijk een flatgebouw noemen.
|
Sep 08, 1997 02:00 PM Mullholland Drive - deel 3 een engel op ons pad
Hierna kwamen we aan de “Fryman Canyon” overlook. Dit is een uitkijkpunt met 2 verdiepingen, je kan het vergelijken met het eerste punt waar we een overzicht van LA aangeboden kregen. Het uitzicht vanop het laagste niveau is mooi, ondertussen was Jean al de 15 trappen omhoog gegaan naar het hoger gelegen punt en al terug gekomen. Hij is er niet lang gebleven. Maar ik wilde toch eens het uitzicht van daaruit bekijken. Omhoog gaande kon ik niets meer van de vallei zien omwille van de bomen die mijn zicht blokkeerden. Als je dan over je schouder terugkijkt, zie je een wandelpad omlaag slingeren, goed voor een fikse wandeling of voor een tochtje met een mountain bike. In de diepte kon je er zelfs twee zien rijden. Ondertussen begon de zon langzaam te zakken. Op de hoogte aangekomen zie ik de vallei, maar ook een lieftallig meisje, zittend op de rand. Het uitkijkpunt is omheind met een ketting, zij zit daar, enkel maar te kijken naar de vallei. Haar voeten bengelend over de rand. Zo stil als een muis zit ze daar, ik nader dan ook maar stilletjes.
Ik zie dan dat ze een dwarsfluit over haar knieën heeft liggen. Zij kijkt me aan en glimlacht. Dan vraag ik haar of ze niet speelt. “No” antwoord ze met een zoete stem “I'm just looking and taking the scenery into me”. Dan komt Gerard ook omhoog. Zij ziet hem komen, neemt haar dwarsfluit en begint te spelen. Ik kan dat moment niet of moeilijk beschrijven, maar het voelt als een heel romantisch moment, als ik het zo mag noemen. Zij speelt een liedje op haar dwarsfluit terwijl de zon langzaam ondergaat in de vallei. Oh God, een prachtig moment. Thieu was er ondertussen ook al komen bijstaan, maar je kon een speld horen vallen terwijl zij speelde. Op het moment dat zij het liedje had beëindigd, gaven we haar een applaus. Zij was verrast. Maar als je haar kon zien, zittend met haar ogen gesloten en volledig opgaand in haar muziek, die ze speciaal voor ons speelt. Ik zal dit moment nooit vergeten. Ik ben wel al lang vergeten hoe het meisje eruit zag, maar dat moment nooit.
We begonnen dan een gesprek met haar, ze wilde weten waar we vandaan kwamen en wat we hier deden en hoe we deze plek hadden gevonden (dat verkeerde pad, weet je nog). Zij lijkt me zeer leuk. Ik vraag of ze soms in een orkest speelt. Nee, maar ze speelt wel in een band, daar speelt ze gitaar en zingt. En ze probeert ook een beetje te acteren, maar bovenal hoopt ze haar leven te concentreren op één ding, want dat zou haar leven minder gecompliceerd maken.
We vertelden haar dat we morgen naar Las Vegas vertrekken. Je ziet haar ogen glinsteren en met een grote glimlach zegt ze: “Las Vegas, ooooh you guys you gonna have a swell time, it's like an adult Disneyland.” Helaas komt de zon steeds lager aan de hemel te staan en dit betekent dat we geen tijd hebben voor een lange babbel met haar. We wensten haar nog veel succes en zij ons een zeer goede trip. We gingen weg, maar niet zonder dat ik haar nog eens bedankte voor de prachtige muziek. Ze keek gelukkig. Ik heb maar spijt van één ding, dat ik haar naam en adres niet ken, ik zou haar zeker een kaartje hebben gestuurd. De rest dacht er juist hetzelfde over. We hebben zelfs geen foto van haar, nu hebben we enkel nog de herinnering, aan een engel, die muziek maakt voor ons Belgen daar op die heuvel top boven LA.
|
Sep 08, 1997 02:00 PM Een avondje drinken in het hotel
We rijden nu verder over de Mull Holland Road. Hierna draaiden we af op de Coldwater Canyon Road, welke ons door Beverly Hills zal brengen. Het is er stil en verlaten, maar dit zal niet lang duren, want het verkeer wordt er drukker en drukker. We zijn nu op de terugweg naar ons hotel, maar eerst nog even wat bier, whisky en cola inslaan.
Terug aangekomen in het glorieuze Wyndhamm hotel, hebben we eerst een paar drankjes op onze kamer gedronken om dan terug te gaan naar Rhonda, ja de barmeid in het hotel. Ze hield nog altijd een bepaalde afstand tot ons. Het bier is nu zelfs verdubbeld in prijs ten opzichte van de avond ervoor. Toen ik haar vroeg waarom vertelde ze dat gisteren American Football op TV was en dan is het bier altijd aan de halve prijs. Zo, dat weten we dus ook weer. En de voetbal avonden zijn zondag en maandag. In Amerika, zie je haast in elke pub of café tenminste 4 tot 5 TV toestellen staan, en de hele avond draaien ze dan herhalingen van “Football, baseball, ....”, de Amerikanen lijken ervan te houden.
Rhonda is nog altijd niet zo beleefd tegen ons. Dus begon ik haar een beetje te vervelen en te plagen. Ik weet het, dit is niet fijn van mij. Maar soms kan ik het niet helpen. Later deden de anderen dat ook. Want we dronken veel, heel veel en daarom bleven we haar vragen om een gratis rondje. Een gratis rondje!!!! Ze kijkt alsof de hele wereld in elkaar lijkt te storten, ze hadden daar blijkbaar nog nooit van gehoord. Later kwam haar baas naar boven en ze praatten voor enige ogenblikken en ik voelde dat het ook over ons gratis rondje ging. En ja hoor, Rhonda vertelde ons dat dankzij haar baas we een gratis rondje kregen. Een grote fout natuurlijk van haar om te zeggen dat haar baas dit rondje gaf. Maar ja, ze was dan ook kwaad op ons.
Ze hervatte haar gesprek met een groepje Amerikanen aan de andere kant van de bar. Ik zie dat dit groepje nu en dan in onze richting kijkt. Enige tijd later komt een vrouw op ons af en zij vraagt of ze ons iets mag vragen. OK, natuurlijk mag jij ons iets vragen, antwoord ik haar. Ze vroeg ons of we een gratis rondje hadden gekregen. Ik zie “ja”. En zij kan dit niet geloven. Rhonda, heeft daar namelijk liggen te klagen dat wij een gratis rondje kregen en dat wij het haar lastig maakten. “Waarom, krijgen jullie dit gratis rondje” wil ze dan weten. “En waarom vallen jullie haar lastig.” Dan vertelde ik haar als je in België veel drinkt dat je wel eens een rondje van de zaak krijgt. Zij kan dit niet geloven, dat is niet mogelijk in Amerika. Maar wij deden het toch maar. “En als zij zich een beetje aardiger zou gedragen, dan zullen wij haar niet zo plagen. Ik zie Rhonda met een half oog naar ons kijken en zich afvragen waar praten ze toch over. We praatten nog een tijdje waarna ze terug ging naar haar vrienden.
Later ging ik haar achterna en had ik nog een lang gesprek met haar en haar vrienden. Zij heette Dixie, en was een beetje mollig, en Dixie kwam uit Minnesota in Minneapolis. Zij en haar collega’s volgden een cursus in Los Angeles. Zij logeerden in een hotel verderop en waren op zoek om ergens te kunnen dansen, maar ze zijn dan maar in de bar beland. Rhonda was nog altijd slecht gezind. Rond 1 uur moest Rhonda de bar sluiten, en wij kregen de rekening. Ik plaatste alles op de kamer en gaf haar geen tip. Toen wij naar de bar beneden wilden vertrekken met een gast van Seattle “David” zie ze tegen enkele personen van de groep van Dixie dat zij geen tip had gekregen en dat ondanks dat gratis rondje wat wij gekregen hadden. Ze was kwaad. Ik draaide mijzelf terug en zei tegen haar: “Als je nu eens wat meer zou lachen en vriendelijker zou zijn, dan had je wel een tip gekregen.” In die andere bar hebben we nog een tijdje met David gepraat (ik en Thieu) en hij vond ook dat zij, “Rhonda”, geen persoon is om in een bar te werken. Want zij kan niet met mensen praten en kan niet eens goed “zeveren”.
Rond 2 uur werd hier ook gesloten en zijn we maar naar bed gegaan. Gerard en Jean waren al lang in het land van de gelukzaligen. De volgende morgen gingen ik en Jean eerst zwemmen alvorens uit te checken. Nu stond er een vriendelijk vrouw achter de balie. Maar er was iets mis met de computer en ze vroeg of ze de rekening mocht doorsturen. Natuurlijk, geen enkel probleem. Maar wat zij niet wist is dat meneer droogstoppel de vorige dag bij het inchecken onze credit card niet had gevraagd, zodat ze helemaal geen rekening kunnen nasturen. Wat is nu de moraal van dit verhaal: “We hebben de hele avond gratis gedronken” in plaats van één gratis drankje. We hebben dus dik gewonnen. Zo zie je maar, als je hoog wil vliegen kan je ook diep vallen.
|
Sep 07, 1997 02:00 PM Rijden van San Diego naar Los Angeles
Vandaag maandag 8 september staat een trip naar Los Angeles op het programma. Maar we hadden gehoord dat er op het Fiesta Island een zandsculptuur wordt gemaakt. Rijdend van San Diego naar Los Angeles, namen we dan ook de tijd om naar deze zandsculpturen te gaan kijken. We hebben lang moeten zoeken voor we het Fiesta Island hadden gevonden, want we hadden maar een zeer kleine kaart en hebben dan ook een aantal maal de weg moeten vragen. Ze waren bezig met “Atlantis, the lost City” na te bouwen. Dit is het eerste jaarlijkse zandsculptuur festival. We gaven onze ogen de kost, het is onbeschrijfelijk wat we daar te zien kregen. Standbeelden gegraveerd in het zand, golven en walvissen gebeeldhouwd in het zand. Maar het bouwwerk was slechts voor 40% klaar, maar toch al indrukwekkend om te zien. De grote vormen zijn reeds klaar, zodat je een duidelijk beeld krijgt van de uiteindelijke lay-out. Schitterende details en een excellent design. Jammer dat we de stad niet konden zien toen deze volledig klaar was. We wandelden tussen deze beelden en vormen. Je voelt je klein tussen deze kunstwerken. We zagen de mensen werken in de brandende zon, gloeiend boven hun hoofd. Je ziet ze geduldig het zand nat maken om dan met een engelen geduld een bepaald detail af te werken, een kunstenaar aan het werk. Het is eigenlijk een zonde dat dit nadien moet worden afgebroken.
Na dit bezoek aan Atlantis vervolgen we onze weg naar Los Angeles. We nemen de N-1 richting noord. In de namiddag gingen we zwemmen in La Jolla, een plaats gelegen tussen San Diego en LA. Een prachtig strand, grote golven, naar ons gevoel toch. Hier heb je golven van 1 tot 1,5 meter hoog. En het was het laatste strand voor de rotskust begon. We hebben dus de goede afslag genomen om nog een frisse duik te kunnen nemen. Het voelde zeer fijn om in de oceaan te zwemmen, spelend met de golven. En wat een kracht dat achter deze golven zit. Je wordt soms gewoon omver geslagen. Zon, zand, zee en enige normale meisjes. Gewoon een mooie dag om te genieten.
Als je naar Los Angeles rijdt, zie je de autostrades gewoon veranderen van 3 naar 4 en later zelfs naar 6 en 7 banen in elke richting. En ook buiten het spitsuur is het druk, je denkt waar moeten al die mensen toch naar toe? Iedereen passeert iedereen, links, rechts. Je hebt afslagen links en rechts. En meer dan 90% van de auto’s heeft alleen de bestuurder aan boord. Lang leve het carpoolsysteem.
|
Page:
23 24 25 26 27 28 29
|
|
|
