|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Sep 22, 1997 06:00 PM San Francisco, de laatste uurtjes en biertjes
Na de trip naar Alcatraz besluiten we om een stapje doorheen San Francisco te zetten. We gaan nog eens terug naar een aantal punten die we interessant hadden bevonden tijdens de bus-rondrit. Als eerste gingen we naar Russian Hill. Dit is de steilste helling in San Francisco. De weg is hier kronkelend aangelegd tussen bloemperken omdat anders de auto’s gewoon van de heuvel zullen afrijden. Ze is te steil om als een normale straat aan te leggen. Nu is het dus een toeristen attractie geworden. We hebben deze heuvel afgewandeld en ik kan je verzekeren dat dit steil is. We hebben trouwens veel gewandeld in San Francisco. Alle heuvels lijken steil, er is bijna nergens een vlak stukje straat te vinden. Je moet voortdurend klimmen en dalen. We hebben ook geprobeerd om een tochtje te maken met de kabeltram, maar aan het vertrekpunt moet je minstens een dik uur aanschuiven om op deze tram te geraken. We vonden dit van het goede teveel en zijn dan maar verder te voet gegaan. We zijn uiteindelijk in een stukje China Town aanbeland. Je vindt hier veel Chinese restaurants en winkeltjes.
Die avond hebben we dan een andere bar gezocht om onze tijd door te brengen. We hebben een goede gevonden, Boxers. De bardame en eigenares is een Aziatische van ongeveer 40 jaar, misschien iets ouder. Zij is zeer vriendelijk en zelfs vrijgevig. Het gebeurde meermaals dat zij een whisky bijvulde of vroeg of zij wel genoeg whisky in het glas had gedaan. Er heerst hier een echte gezellige sfeer. Jammer dat we dit niet eerder hadden ontdekt. Ik heb een gesprekje gehad met een lokale gast die hier ook al een hele tijd komt. Vooral omwille van de gezelligheid en de vriendelijkheid van de vrouw achter de tap. We hebben hier een heel stuk van de avond en nacht doorgebracht. Vooral Gerard krijgt nog zoete dromen als hij de naam Hannah hoort. Zo heette namelijk de eigenares. Dit is echt een kroeg om je tijd rustig en toch druk door te brengen. We hebben eigenlijk met spijt in het hart afscheid genomen van Hannah, want als we nog enkele dagen in San Francisco hadden kunnen doorbrengen, dan hadden we hier zeker goed gezeten.
|
Sep 21, 1997 06:00 PM Een verdere tocht doorheen San Francisco
De volgende dag, maandag 22 september, zijn we terug gegaan naar Fishermans Warf om enkele boottochten te regelen, door de haven en onder de Golden Gate Bridge. Een tweede tocht naar Alcatraz en ook boekten we een busrit doorheen de stad, zodat we alle interessante plaatsen leren kennen. De bus tocht deed ook de Golden Gate Bridge en het Golden Gate park aan. Waarna we door de verschillende wijken van San Francisco rijden en de prachtige huizen zien staan. Je krijgt daar dan de uitleg uit eerste hand en hebben veel gezien van San Francisco. We treffen het vandaag, een stralende zon waardoor we prachtige beelden kunnen zien van San Francisco. Zoals vanop Twin Peaks, je ziet als het ware San Francisco aan je voeten liggen in een stralende zon. Nogal een contrast met de vorige dag, toen we met ons hoofd in de mist zaten. Na deze rondrit met de bus, nemen we de boot die ons van San Francisco naar de Golden Gate Bridge brengt en dan weer terug. Je ziet dan alles eens van een andere kant.
Het weer heeft ons eigenlijk tot nu toe altijd verwend. Slechts de dag in Bryce die ons wat parten heeft gespeeld, maar voor de rest was de zon altijd van de partij. Als je dan bedenkt dat we al 18 dagen onderweg zijn.
Die avond begeven we ons weer naar onze kroeg de Silver Clouds. Maar vandaag is de baas niet zelf aan het bedienen. Er staat een Chinese hulp achter de bar. Deze kerel is bijlange zo vriendelijk niet als zijn baas. Ook ontmoeten we de Ier weer. We hebben nog een tijdje gepraat en ik heb hem nog moeten filmen terwijl hij een liedje ging zingen. Maar daar de bediening niet zo goed was besloten we dat dit onze laatste avond in deze bar zal zijn. We zullen dan maar een andere plaats moeten gaan zoeken.
|
Sep 20, 1997 06:00 PM San Francisco
Omdat het vandaag zondag 21 september is begint voor ons de laatste week van de vakantie. Nu staan er geen natuurparken meer op het programma, enkel nog de steden. En de eerste stad op die lijst is San Francisco. Rond de middag rijden we over de Oakland Bridge San Francisco binnen. Onze eerste taak is het zoeken van een hotel in Lombard Street. Na enkele hotels bezocht te hebben gaande van 120 dollar voor een 2 persoons kamer met jacuzzi vinden we een hotel dat beter in onze prijsklasse past het Lanai Hotel. We zijn trouwens enkel daar om te slapen. Nadat we ons geïnstalleerd hebben gaan we een hapje eten in de Silver Clouds en daarna doen we een rondrit met de auto doorheen San Francisco. We rijden allereerst naar de Golden Gate Bridge, de bekendste brug van de hele wereld. Je kan in vele films en Tv-serie die in San Francisco zijn opgenomen deze brug zien. Het is het symbool van San Francisco geworden. Deze brug 1,2 mijl of te wel 1,9 km lang is een prachtig zicht. De eerste keer dat we deze brug zagen ligt hij gedeelte in de mist, de tweede keer dat we deze brug passeren tijdens een geleide rondrit ligt hij te stralen in de zon. Die eerste dag was er een mist die vanuit de zee kwam binnen dringen en San Francisco onder een wolkendek legt. In de lagere gebieden is er een zeer goede zichtbaarheid. Dit wolkendek bedekt enkel San Francisco en een gedeelte van de brug, maar Marin County ligt nog altijd in de zon. We rijden een beetje hoger langs de baai om deze brug van alle kanten te bekijken. Er zijn hier ook weer verschillende uitkijkpunten langs de baan waar men prachtige foto’s kan nemen.
Na ons bezoek aan de Golden Gate Bridge rijden we door het Golden Gate Park, waar je naast windmolens, een Japanse tuin en een botanische tuin ook een aantal korte wandelingen kan maken. Nadien richten we ons naar Twin Peaks, vanaf deze heuvels heb je het beste zicht over heel San Francisco. Helaas, driemaal helaas, de heuvel ligt volledig in de mist zodat je totaal niets kunt zien. Vandaag is de laatste dag dat we onze auto hebben gebruikt in San Francisco, de rest is allemaal te voet gedaan. We hebben de auto aan ons hotel achter gelaten en zijn een stapje gaan zetten op Fishermans Warf. De bedrijvigheid, de drukte, de restaurants en winkels, kortom het ademt een drukke gezelligheid uit. We hebben hier de rest van de avond doorgebracht en zijn alvorens te gaan slapen nog eens binnen gesprongen in de Silver Clouds, waar er een karaoke avond geprogrammeerd stond. We hebben hier een Ier leren kennen die zich na wat moed te hebben ingedronken wel aan een liedje durfde te wagen. We hebben de eigenaar een beetje beter leren kennen en spraken af om morgen avond hier terug te eindigen.
|
Sep 19, 1997 06:00 PM Yosemite - Glacier Point is adembenemend
We installeren ons in Fresno naast de snelweg zodat we morgen redelijk snel naar Yosemite kunnen rijden. In een plaatselijk restaurant naast deze snelweg hebben we nog wat gepraat en plezier gemaakt met een vriendelijke dienster. Ze kan lachen, eens iets anders dan onze Rhonda de eerste dagen. De volgende morgen zaterdag 20 september heb ik nog altijd oorsuizingen. Het is een beetje vervelend aan het worden, maar eens we terug aan het klimmen zijn richting Yosemite verdwijnt dit ongemakkelijk gevoel al snel. Hier gaan we eerst Glacier Point bezoeken zodat we een zicht krijgen op de vallei. Het uitzicht vanop Glacier Point, geeft een prachtig zicht op de Half Dome. Ze waren hier trouwens die dag ook een huwelijks reportage aan het schieten. Het is hier gewoon een prachtige omgeving. Je kan hier wel uren zitten en gewoon genieten van het uitzicht en van de zon die het geheel compleet maakt. De prachtigste zichten heb je als je boven op de vallei kan kijken. In het midden zie je een waterval, dit is niet de Yosemite waterval, want deze stond eigenlijk droog. Je kan naar deze watervallen toe wandelen. Met de verrekijker heb ik daar verschillende personen zien staan en wandelen. Deze waterval is een onderdeel van een serie zich opvolgende watervallen. Deze is de Nevada Fall en bevindt zich op een hoogte van 1801 m. Glacier Point bevindt zich zelf op 2199 meter. Hier zie je ook nog de Nevada Falls de Vernall Fall. Deze laatste is gelegen op een hoogte van 1538 meter. De rivier die deze watervallen bevoorraad is de Merced River. Ook hebben we een zicht op Grizzly Peak. Deze plekken bevinden zich rechts van de vallei. Glacier Point is eigenlijk een klif die 970 meter boven de vallei hangt met loodrechte wanden.
|
Sep 19, 1997 06:00 PM Yosemite - De vallei
Yosemite Valley, wordt ook wel eens de onvergelijkbare vallei genoemd. Het is de meest beroemde gletsjer gevormde vallei. Zijn springende watervallen, torenhoge kliffen, ronde koepels en massieve monolieten maken van Yosemite een natuurlijk wonder. Dit kunnen we tenminste lezen in een brochure over Yosemite. En niets van dit alles is gelogen. Lezen we even verder. Yosemite Valley is gekarakteriseerd door steile wanden en een vlakke bodem. Zijn ontstaan begint wanneer alpijnse gletsjers doorheer de vallei van de Merced rivier glijden. Het ijs kerft zich een weg door het zachtere gedeelte van het graniet, trekkend en snijdend om enkel de harde delen graniet achter te laten. In de oude tijden werd hier dan een meer gevormd en de bezinksels vormen de huidige vlakke bodem. Kortom Yosemite is een plek die de bezoekers zeker kan bekoren. Je kan hier prachtige wandelingen of fietstochten maken. De natuur heeft hier al zijn glorie tentoon gespreid. Je ziet hier weiden afgewisseld met bomen en dan de rustig stromende Merced rivier. Je verwacht je er niet aan dat je in de bergen zit. Je denkt aan uitgestrekte landschappen maar als je rond je kijkt zie je de loodrechte wanden van de bergen. Yosemite is inderdaad een vlakke vallei, een oord van rust omgeven door een natuurlijke barrière, de bergen. Je hebt hier ook weer uitgebreide wandel- en fietspaden. Op deze plek zou je eigenlijk een paar dagen moeten blijven, gewoon genieten en een rustige wandeling maken door dit fascinerende landschap. Op deze tocht vind ik Yosemite de mooiste plek die ik ooit gezien heb en dan vooral dat schitterende uitzicht vanop Glacier Point als je daar loodrecht beneden je de vallei ziet liggen. Je wordt er stil van. We hebben ons hier zeker een half uur op de rotsen gelegd tussen al die andere toeristen om gewoon te genieten van het uitzicht en de stralende zon. Prachtig. Vooral dat zicht dat je hebt op die vallei, waar we dat half uur gelegen hebben is overweldigend. Je ziet hier als het ware de hele layout van de vallei, de bomen, de wegen, de rivier en de bebouwing. Het lijkt wel een oase van rust, juist een sprookje.
|
Sep 19, 1997 06:00 PM Yosemite - De vallei en een mountain bike rit
Terwijl we terug rijden naar de hoofdweg mijmeren we nog na over dat uitzicht. Als je dan verder de vallei wil binnen rijden, kom je in een tunnel terecht. En bij het uitkomen van die tunnel valt je mond gewoon open van verbazing. Je ziet dan een prachtig zicht, al die rotsen die een bos lijken in te sluiten. In deze prachtige omgeving hebben we kunnen rondrijden. Ik en Jean hebben hier een mountain bike gehuurd en een mooi tochtje gemaakt. Je ziet dan echt dat deze vallei vlak is omgeven door de bijna loodrechte wanden van de omliggende bergen. Een aantal jaren geleden zijn hier trouwens nog overstromingen geweest, we zagen overal aanduidingen op de bomen die aangaven tot waar het water had gestaan.
Na Yosemite, waar we eigenlijk tegen onze zin moeten vertrekken, gaan we naar Modesto om daar te overnachten alvorens naar San Francisco door te reizen. We hebben allemaal genoten van deze dag. Maar met iedere dag komen we ook korter bij het einde van onze trip.
|
Sep 18, 1997 06:00 PM Sequoia National Parc - 1
Vrijdag 19 september zal ons een blik geven op de machtige bomen van het Sequoia National Parc. Hier groeien zeer veel zogenaamde mamoetbomen. De rit naar het park brengt ons een heel eind boven de 2000 meter. Het eigenlijke park ligt op 2500 meter en hoger. We moeten dan ook al een tijdje klimmen alvorens we er geraken. Je ziet aan de zijkanten van de baan de eerste grote bomen staan. Ze wijzen allemaal kaarsrecht naar de hemel, alsof hun kruin daar een onderkomen vindt, terwijl ze met hun wortels toch stevig in de grond vast zitten.
We besluiten om eerst een bezoek te brengen aan Crystal Cove, een grot gelegen in het park. Alvorens hier te geraken moeten we een flinke afdaling doen. De tocht brengt ons door enkele grotten met prachtige staande en hangende vormen. Op een plaats was er een soort orgel gevormd vanuit het dak. Het kostte de natuur meer dan een miljoen jaar om dit te vormen. En een onvoorzichtige toerist heeft dit in een fractie van een seconde verwoest. Hij was namelijk op een rots gaan zitten en zijn evenwicht verloren. Daar het slaan van zijn armen heeft hij een heel deel van dit natuurlijk kunstwerk vernietigd. Het is prachtig hier onder de grond.
De volgende halte zijn de grote bomen. Als je hier uitstapt dan voel je eigenlijk eerst een gevoel van teleurstelling. Zijn dit nu die grote bomen waar iedereen zoveel over praat. Je ziet niet dadelijk het verschil met de gewone bomen die wij kennen. Er is namelijk geen vergelijkingspunt. Ze zijn allemaal tussen de 70 en 90 meter hoog. Je ziet hier de Sequoia bomen die een goede 95 meter de hoogte kunnen inschieten met een doormeter van 12 meter aan de basis en de Redwoods (een soort van den) die een goede 112 meter hoog worden met een basis van 6,5 meter. Deze Redwoods kunnen een goede 2000 jaar oud worden, terwijl zijn buur de Sequoia een goede 3200 jaar kan halen. Als je dan nog eens het gewicht van deze bomen in ogenschouw neemt, dan voel je je wel heel klein, daar waar een Redwood een goede 725 ton haalt steekt zijn buur de Sequoia er toch aardig boven uit met een gewicht van een 1225 ton.
|
Sep 18, 1997 06:00 PM Sequoia National Parc - 2
Ondanks deze ontzagwekkende afmetingen kan ik niet zeggen dat ik echt onder de indruk was van deze woudreuzen. Je hebt hier namelijk geen vergelijkingspunt waarop je je kan baseren om de grootte te kunnen schatten. Ze zijn inderdaad groot en machtig, maar je kan dat gevoel niet echt krijgen. We hebben hier enkele wandelingen gemaakt en ook een aantal omgevallen woudreuzen gezien. Als je die ziet liggen, dan krijg je een goede indruk van de afmetingen van deze bomen. Neem nu bijvoorbeeld General Grant, deze boom is tussen de 2300 en 2700 jaar oud. Hij groeit ieder jaar zoveel hout aan als er in een normale boom van 24 meter zit.
We hebben in dit park toch een aantal prachtige dingen gezien, zoals de Crystal Cove en de grote bomen. Waar ik eerst niet echt onder de indruk was, geraak je achteraf toch gefascineerd door deze woudreuzen. Je voelt je echt klein en nietig als je hier tussen deze boompjes rondloopt. Je raakt ook onder de indruk van de gereedschappen die in het bezoekers centrum tegen de muren hangen, zoals van die grote zagen om zo’n woudreus tegen de grond te krijgen. Denk je eens in wat een bloed zweet en tranen deze mensen hebben moeten laten om aan wat hout te geraken, maar ja met één boompje kom je toch wel je hele leven toe.
Maar helaas moeten we onze tocht verder zetten, want morgen staat Yosemite op het programma. In de late namiddag zetten we onze tocht verder. We moeten een flink eind dalen alvorens we terug in de bewoonde wereld zijn. Tijdens deze tocht zien we prachtige vergezichten met diepe valleien. Dit hebben we de vorige dag dus gemist toen we door de duisternis reden. Maar ik mag toch zeggen dat er niemand rouwig om is dat het licht is op dit moment. Tijdens deze toch snelle afdaling beginnen mijn oren muziek te maken, je kent dat wel dat suizen of gefluit. Wat ik ook deed, slikken iets eten het helpt allemaal niets.
|
Sep 17, 1997 06:00 PM Death Valley
Vandaag zal het ook de langste dag worden van onze trip. Het is dag 14, dinsdag 18 september en we rijden vandaag helemaal naar Sequoia Nationaal Park. We starten al vroeg in de morgen, onze wagen volgeladen met water voor de lange hete tocht. Maar de tocht startte al onder een slecht gesternte, op de kaart zag ik een route die ons naar Death Valley zou brengen. Maar we misten de afslag, waarschijnlijk te druk doende met uitleggen, maar geen nood want 2 afslagen verder, is er ook een weg die ons naar Death Valley kan brengen. Helaas, driemaal helaas, dit bleek een doodlopende straat te zijn. We komen uiteindelijk op een slecht onderhouden kiezelweg terecht die de bergen inleidt. Na een rondvraag bij de lokale bevolking krijgen we te horen dat hier al meer mensen rechtsomkeer hebben gemaakt en terug zijn gereden. Dit heeft ons toch een goede 2 uur gekost. Nadat we eenmaal op de goede weg zijn geraakt, komen we rond het middag uur in Death Valley terecht. Ja hoor, Death Valley is heet, niet gewoon heet maar zeer heet. Je voelt de zon branden ondanks de airco in de wagen. Het lijkt meer en meer op een oven. Je kan de hitte als het ware zien hangen boven de woestijnbodem. We zijn hier op verschillende plaatsen gestopt en de hitte is hier echt drukkend. Plaatsen met welluidende namen zoals “Zabriskie Point” of “Devils Golf Course”. Maar gelukkig voor ons stond er soms een stevige wind, zodat je de brandende zon niet zo op je huid voelde. We zagen een soort van zandduinen, een zout woestijn, ... en er waren ook verschillende wandelpaden. We hebben het laagste punt van Death Valley bezocht, je komt daar na een wandeling van 500 meter. Maar ook hier doet de zon zich weer voelen. We kregen ook een goed gevoel van Death Valley, de dode vallei, maar het is een vallei vol leven. Je ziet hier een aantal planten en kleine dieren. Je krijgt dat gevoel als je het bezoekerscentrum betreedt. Want hier is een mooi display van de verschillende soorten planten en dieren die je in Death Valley kan vinden.
Wist je trouwens dat Death Valley zijn naam dankt aan de vroegere pioniers, die doordat ze een binnenweg wilden nemen naar Californië op deze woestijn stuiten. Ze hadden al snel geen water en eten meer. Ze hebben toen veel te verduren gekregen. Maar nu bezoeken we deze plaats in een airconditioned auto, daar waar ze dit vroeger deden met paard en kar. Ik wil er niet aan denken. Maar het zet je wel aan het denken over de levensomstandigheden en het karakter van die oude lieden. Maar vergeet vooral één ding niet, neem genoeg water met je me. (Maar dit moet je eigenlijk in elk park of op elke trip doen.) Maar daar we zo kort mogelijk bij Sequoia National Park willen geraken moeten we Death Valley in de vroege namiddag verlaten. We hebben dan nog altijd een lange trip voor de boeg.
|
Sep 17, 1997 06:00 PM Een misrekening die ons veel tijd kost
Ons plan is om in Bakersfield te overnachten, maar op de kaart zagen we de mogelijkheid om onze trip met een goede 150 km in te korten. Iemand heeft dit gesuggereerd alvorens we naar Amerika vertrokken. Maar nu wenste ik dat we niet hadden geluisterd. Ik zal je eens uitleggen waarom. Als je naar Bakersfield wilt rijden moet je rond de bergen gaan als je komt vanuit Death Valley. Dit betekent dat je eerst een heel eind naar het zuiden rijdt om dan weer dat hele eind terug naar het noorden te rijden. Maar er zijn ook wegen die door deze bergen leiden (Ik had dit bijna met een lange ij geschreven). En deze bergen zijn de uitlopers van de Rocky Mountains. We hebben ze trouwens een groot deel van de dag recht voor ons zien liggen. We besloten dan toch maar om deze afkorting te gebruiken, daar deze wegen op de kaart ook als goede wegen staan aangegeven. Een goed uur voor de schemering invalt begeven we ons op deze weg. Het gaat al slingerend en kronkelend naar boven langs mooie meren en idyllische dorpjes. Maar de duisternis begint nu snel te vallen en overvalt ons. We reden eerst nog meer dan een uur berg opwaarts langs of rond een meer, maar langzaam aan kan je enkel nog het meer onderscheiden omdat het minder donker is dan de achtergrond. Toen we aan onze afdaling begonnen was het al aardedonker en het enige licht dat er was buiten de sterren zijn onze koplampen. Gelukkig kunnen we niet zien hoe diep het naast ons is. Soms zien we boomtoppen opduiken langs de weg, hier en daar is er een huis. Maar meestal was er alleen maar duisternis die wordt verjaagd door onze koplampen. (Toen we terugreden van Sequoia krijgen we een mooie impressie van het panorama dat we die avond hebben gemist.) Eigenlijk is het gevaarlijk om hier als vreemde rond te rijden, want ik denk dat we gemiddeld misschien 25 km/h hebben gehaald. De ene S-bocht wordt opgevolgd door de volgende haarspeldbocht. Ik denk dat de remlichten ook bijna constant gebrand hebben. Maar het is zeer moeilijk rijden hier, omdat het enige licht komt van onze koplampen en je niet kan zien waar de volgende bocht begint en of deze ons nu naar links of naar rechts brengt. Thieu heeft hier zeer geconcentreerd moeten rijden, meestal zich concentrerend op de witte lijn in het midden van de weg, kan je dat geloven? We hebben zeker 3 uur gereden om een goede 100 km af te leggen. Als we rond hadden gereden hadden we een veel betere tijd gemaakt. Op onze tocht naar beneden zagen we wel geteld 7 auto’s waarvan de eerste na een goede 2 uur pas opdook. Eigenlijk moet ik zeggen dat deze eerste wagen als een geschenk uit de hemel werd aanzien. Nu wisten we tenminste dat nog andere mensen deze weg aandurven tijdens deze donkere tijden. Of dit een toerist was die dezelfde fout heeft gemaakt als ons of iemand die vertrouwt is met deze omgeving zullen we nooit te weten komen. Het was namelijk een tegenligger. Maar het sterkte ons toch in deze onderneming en het gaf ons meer vertrouwen. We dachten allemaal wel hetzelfde denk ik, hou je ogen op de weg, zwijg en we nemen nooit meer een binnenweg.
Maar ja zeg nooit nooit. We hebben geen mogelijkheid meer gehad om een binnenweg te nemen, anders hadden we het misschien toch gedaan, wie weet? Maar de volgende keer zullen we eerst op de kaart kijken om de hoogteverschillen te kennen, maar onze kaart had deze gegevens jammer genoeg niet. Want op onze kaart stond deze weg ook als een hoofdweg aangeduid, dezelfde als die we al 13 dagen hadden genomen. We waren hierdoor dus totaal verrast. Eenmaal vrij van de bergen zijn we in het eerste het beste dorpje een motel gaan zoeken om de nacht door te brengen in een hotel genaamd de “Vagebond Inn”. Het lijkt wel of hier veel Spaans sprekende mensen wonen.
|
Page:
20 21 22 23 24 25 26 27 28 29
|
|
|
