|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Sep 27, 1997 06:00 PM Terug thuis
Terwijl een nieuwe dag aanbreekt zijn we al op terugreis naar het vliegveld van Los Angeles. Het is al zondag 28 september en onze 24e dag van de reis. Helaas ook de laatste. We zullen maandag morgen terug in Brussel landen waar we dan vermoeid maar gelukkig naar huis zullen gaan met een schat aan herinneringen.
|
Sep 26, 1997 06:00 PM De laatste dag in LA
Zaterdag 27 september, het is vandaag onze laatste volledige dag in Amerika, want morgen is onze terugtocht naar België al gepland. We besluiten om na al de drukke dagen om het er eens van te nemen. Mathieu en Gerard kuieren over Venice Beach, Jean gaat winkelen en ik leg mij op het strand langs Santa Monica Pier. Nadien maak ik ook een wandeling over Venice Beach, al die kraampjes met koopwaar, personen die je toekomst willen voorspellen en mensen die je de beste massage aanbieden, daar op een bedje langs de weg. Een mengelmoes van activiteiten. Nadat we ons rond de middag terug aan de auto hebben getroffen gaan we naar ons motel om al wat voorbereidingen te treffen om te vertrekken.
Er zit ons nu niets anders meer op dan te gaan eten, nog eens een laatste wandeling te maken en dan terug naar de kroeg te gaan. Hier ontmoet ik een producer. Niet zo maar een producer, maar iemand die instaat voor de rekwisieten, zoals decors, filmsets en binnen locaties. Hij praat honderd uit over zijn beroep. Zijn bekendste film was in mijn oren, my cousin Vinny, omdat ik deze eens op TV had gezien. Hij vertelt over details i.v.m. krassen op een bar. Ondertussen horen we dat een dame daar haar verhuis viert. We wensen haar veel geluk. Zij komt ook ettelijke malen voorbij om ons een prettige thuis reis te wensen.
Ondertussen blijft die Producer maar praten, over afgelegen locaties en oplopende spanningen die dan als sneeuw voor de zon verdwijnen als de eerste mensen met elkaar beginnen te slapen. Ja hoor, vertellen kan hij. Nadat die avond de kroeg gesloten is zijn we nog op zoek gegaan naar enkele kroegen die wat langer open blijven. Thieu en ik zijn hier het langste blijven hangen. Bij het teruggaan naar ons hotel worden we aangesproken door een straatmadelief. Nou zo geweldig ziet ze er niet uit. Ze beloofd ons een goede tijd, maar als we vertellen dat we met vier zijn, zegt zij dat dit geen enkel probleem is voor haar. Maar we bedanken haar en nadat ze nog enkele malen heeft aangedrongen is ze er dan toch maar vandaar gegaan. Maar pas nadat ze een deel van haar koopwaar heeft laten zien. Maar we bleven niet geïnteresseerd. Toen we dit tegen Gerard en Jean vertelden, wilden ze ons niet geloven.
|
Sep 25, 1997 06:00 PM Universal Studios - 1
In de Universal Studios kan je een treintje nemen dat je langs een aantal locaties brengt, zoals een overstroming, King Kong, Jaws of zelfs een roterende cilinder, zodat het lijkt alsof het treintje ronddraait en niet de omgeving. Maar ook hier weer dezelfde bemerking als bij Seaworld. Dit park is qua attracties een deel kleiner dan zijn jongste broertje in Florida, maar het is toch een geslaagde dag. Je kan hier ook een aantal optredens meemaken van goochelaars, dansers en zangers. Je krijgt je dag hier goed doorgebracht. Het decor oogt alsof het uit een film tevoorschijn komt.
Dan is er ook nog een super show als Waterworld, Je ziet een actie uit de film nagespeeld in een filmdecor, met echte ontploffingen, waarvan je de hitte in je gezicht voelt. Je ziet adembenemende stunts. Het is alsof je midden in de actie zit. We genieten van een gevecht tussen de goede en de slechten en natuurlijk wint onze held. En terwijl hij zegevierend naar buiten vaart in zijn bootje ontploft alles. Een adembenemende apotheose. Ook het publiek krijgt zijn deel van het water als de jet-ski’s de mensen nat proberen te spuiten.
|
Sep 25, 1997 06:00 PM Universal Studios - 2
En dan heb je ook nog Jurrasic Park the ride, je stapt in een bootje, en dit al na amper 1 minuut aanschuiven. Jean, Gerard en ik gaan deze onderneming wagen. Deze boot brengt ons door een voorhistorisch landschap waar dan hier en daar een dinosaurus opduikt. Enkelen proberen je ook nog nat te spuiten. Rechts valt er een auto van een klif recht in het water, waardoor de helft van de boot nat wordt. Je vaart doorheen dit voorhistorisch landschap tot je in een grot verdwijnt en voor je zie je een reusachtig waterval. De boot gaat er recht naartoe. Ik denk al dat ik volledig nat ga worden. Maar dan verschijnt er een dinosaurus die zijn vleugels spreidt waardoor je ineens een droge weg lijkt te bekomen. Maar dan begint het avontuur. Het houdt hier namelijk op, er is geen grond meer voor ons en je valt hier 6 meter recht omlaag. En dan kom je terug in de buitenwereld terecht. Deze val duurt slechts enkele seconden, maar ik kan je verzekeren als je zoals ik de eerste keer aan de buitenkant zit, dat je in een groot en donker gat kijkt. Dit geeft pas kriebels in de buik. Ik en Jean wisten van deze 6 meter drop, maar het voelt toch raar aan. We hadden Gerard hier niets van verteld. Maar ik en Gerard wilden nog een tweede keer deze Jurassic Parc, the ride meemaken en zo gezegd zo gedaan. Weer geen volk dat stond aan te schuiven. We hebben het getroffen vandaag. Normaal moet je minstens een uur staan aanschuiven voor je aan zo’n attractie kan beginnen.
|
Sep 25, 1997 06:00 PM Santa Monica en is dat niet Sandra Bullock?
Na deze dag in Universal Studios gaan we nog eens naar Santa Monica Pier. Hier hebben we genoten van de frisse zeelucht en we zien ook dat ze bezig zijn met enige filmopnamen op het strand. Terwijl we daar naar toe wandelen hoor ik al dat het Sandra Bullock schijnt te zijn. En als je dichterbij komt zie je daar inderdaad Sandra Bullock staan. Pratend en acterend met een fictieve persoon voor de camera’s. Je ziet hier een klein deel van het beroep van een actrice. Later zien we dat ze nog een aantal voorbereidingen nemen op de pier. Maar hier hebben we niet meer op gewacht en zijn terug naar ons motel gegaan. Daar is ondertussen een ouder Deens koppel aangekomen, die met de wagen van New York naar Los Angeles zijn gekomen. Ze hebben het hele continent doorkruist. Maar deze mensen waren niet aan hun proefstuk toe.
Na het eten begeven we ons weer naar ons kroegje. Ik heb daar een hele avond zitten praten met een Pool. Ze noemen hem de Pollack omdat zijn ouders uit Polen zijn geëmigreerd naar Amerika. Hij is een man van 12 beroepen en 13 ongelukken. Hij heeft al van alles gedaan en op dit moment is hij leraar op een school in Los Angeles. Hij is heel nieuwsgierig en leergierig. Hij denkt te weten dat België dicht bij Polen ligt, ik vertel hem dat hij van hieruit gezien gelijk heeft, maar dat er toch een serieuze afstand tussen de twee landen ligt. Hij had eigenlijk nog nooit van België gehoord, maar wel van Brussel, maar kan deze twee niet aan elkaar knopen.
Hij vertelt over zijn pogingen om zijn kinderen (leerlingen) iets bij te leren. “Ik probeer hard” neemt hij mij in vertrouwen, “maar het is niet gemakkelijk.” Zijn klas heeft namelijk de laagste resultaten van LA en de scholen van LA schijnen de laagste cijfers te hebben van heel Amerika. Dat zegt het één en het ander over het niveau, maar hij probeert hard en studeert en is eigenlijk een beetje gefrustreerd omdat het niet lukt. Iets voor het sluitingsuur gaat hij naar huis. Tot morgen zegt hij, maar ik heb hem niet meer weergezien daar in dat café.
|
Sep 24, 1997 06:00 PM Slecht weer in Santa Barbara maar niet in Santa Monica
Als we donderdag 25 september onze ogen opentrekken zien we een donkere lucht. Ons eerste gedacht was om hier een volledige dag door te brengen, wat winkelen, wat luieren op het strand. Maar de regenbuien beslissen hier anders over. Na het middag eten besluiten we om een laatste tocht door de winkels te maken en naar Los Angeles af te reizen. De regen heeft ons dan uiteindelijk toch verdreven. Ach was het maar mooi weer geweest, dan hadden we veel op het strand kunnen zijn. Maar dit zijn maar mijmeringen achteraf. Maar Santa Barbara lijkt mij toch wel een gezellig plaatsje. Maar helaas heeft de regen voor ons het een en het ander in de war gestuurd. In Los Angeles aangekomen proberen we een hotel te vinden in Santa Monica langs het strand, maar dit is bijna onmogelijk, alles lijkt hier wel volgeboekt. We worden naar een hotel verwezen dat een goede 2 km verder in Los Angeles gelegen is. Op 5 minuten ben je met de wagen aan het strand. We besluiten dan maar om naar dat motel te gaan en een kamer te nemen. Na te zijn ingecheckt besluiten we een stapje te maken naar Santa Monica Pier. We kuieren hier wat rond en daar kreeg Gerard zowaar een mooi cadeau. Het was een geschenk uit de hemel. Ja echt hoor, van een zeemeeuw. Het viel net tussen zijn bril en zijn gezicht door. Dit was geen prettige verrassing voor hem mag ik wel zeggen. Het zal je dag maar zijn. De pier was nog niet op volle bedrijvigheid, maar daar we de auto nodig hebben om terug te gaan, besluiten we om een kroeg te zoeken dat op loop afstand van ons motel gelegen is. We zullen hier de volgende dagen ook zitten. Daar we nog 2 volle dagen hebben is één dag gereserveerd voor de Universal Studios en de andere voor wat rondtrekken. Gelukkig voor ons regent het niet in Santa Monica. Het is eigenlijk prachtig weer.
|
Sep 23, 1997 06:00 PM Terug naar het zuiden
Deze morgen van de 24 september nemen we afscheid van San Francisco om langs één van de mooiste wegen naar Santa Barbara te rijden. Alleen hadden we niet veel geluk vandaag. De zon heeft het laten afweten en de mist kwam massaal opzetten vanuit de zee. De route die we volgden brengt ons langs schitterende zichten op de kliffen van de Grote Oceaan. Helaas meestal kan je amper 10 meter ver kijken. Het lijkt wel een vreemd natuur fenomeen. De weg ligt eigenlijk in de zon, maar aan onze rechterkant ligt een barrière gevormd door een mistbank. Zo nu en dan kan je de oceaan zien. Wat dus als een tochtje begon langs adembenemende kliffen en aanrollende golven verwordt eigenlijk een dag zonder glans met een mistbank die van geen wijken wil weten.
We hebben dus niet meer gezien dan de weg waarop we reden. Zelfs tijdens de lunch op een zonovergoten terras met een frisse wind zien we de oceaan niet liggen. Je ziet de bomen gaan tot in de mist om daarna te weten dat daar de oceaan begint. Jammer. Maar we weten dat ons einddoel nadert en verheugen ons op een bezoek aan een kasteel. Hearst Castle staat op het menu.
|
Sep 23, 1997 06:00 PM Hearst Castle - de Japanners
Hearst Castle is gebouwd in de Santa Lucia Bergen, telt 165 kamers en verschillende tuinen, terrassen, zwembaden en wandelpaden. Alle kamers zijn gemeubileerd met antiek, gaande van gedeelten van oude middeleeuwse zitbanken uit een kerk tot mooie Franse kunstwerken. Dit is een museum, alleen diende dit dan als leefruimte van één man, de krantenmagnaat William Randolph Hearst. Hij woonde en leefde hier met zijn familie. De eigenlijke naam van zijn huis is “La Cuesta Encantada - The enchanted Hill”, maar iedereen noemt het Hearst Castle. We besluiten om dagtour 1 te nemen. Normaal hebben we de laatste tour van de dag. Maar er zijn nog enkele open plaatsen in de tour voor de onze en we besluiten om dan maar mee te gaan. Dit is eigenlijk een foute beslissing geweest, deze bus zit vol met Japanners met hun camera’s. Je kan je niet voorstellen wat een fratsen we met deze mensen hebben meegemaakt. Bij het omhoog rijden van de heuvel waarop Hearst Castle is gebouwd krijg je wat meer algemene uitleg over het kasteel en over Hearst. De Japanners waren hier niet echt in geïnteresseerd moet ik zeggen. Op het moment dat we aan het kasteel aankomen, moesten we van de 2 gidsen aan de trappen wachten. (Zie foto op de vorige bladzijde). Hier wilde de gids wat algemene uitleg doen over het verloop van de tour. Hij vertelde over het nut van 2 gidsen, de tweede persoon loopt als laatste en dient om de groep bij elkaar te houden. Maar ondertussen zijn de Japanners al bezig met uit te zwermen, ze schieten langs links en rechts de gids voorbij, zoekende naar interessante plekken om te fotograferen.
|
Sep 23, 1997 06:00 PM Hearst Castle - een echt kasteel
Terwijl de 2de gids een groepje terug brengt naar de grote groep dolen weer een paar anderen rond. Dit wordt een hopeloze taak voor deze twee mensen. Ondertussen is de laatste groep ook gearriveerd, onze normale toer, deze zijn slechts met 15 mensen. Ze besluiten om een derde gids toe te voegen aan onze groep om deze Japanners bij elkaar te kunnen houden. De gidsen kunnen het grappige van de situatie wel inzien. De Amerikanen en Europeanen zitten eigenlijk ook een beetje te grinniken met deze dolle Japanners. Dit kom je natuurlijk niet alle dagen tegen. Wel die 3 gidsen hebben hun handen vol gehad met deze Japanners. Terwijl 1 gids de uitleg doet proberen de 2 anderen de rest van de Japanners te vangen, maar dit is een bijna meelijwekkende opdracht. Ze zwermen naar alle kanten om foto’s te nemen en te poseren. Ik hoor Thieu nog zeggen dat hij soms bijna werd omver gelopen wanneer hij een foto wou nemen. We proberen zo kort mogelijk bij de gids te blijven om toch maar niets van de uitleg te missen. Je kan je niet voorstellen welke kunstwerken hier binnen staan. Onvoorstelbare rijkdom en dit voor 1 persoon. Als je dat aan de huidige marktwaarden moet betalen, loopt dit in de miljarden. Het is hier gewoon schitterend, terwijl je buiten wordt overdonderd door de architectuur, de beelden en de hele layout wordt je binnen met verstomming geslagen door de kunstwerken en de huisraad. Als je dit zelf zou bezitten krijg je schrik om te gaan zitten op deze stoelen, salons, of om nog niet eens te denken om te eten aan de antieken eiken tafels.
Je wandelt op een tapijt omdat je anders de houten vloeren beschadigt. Je wordt langs eetkamers naar salons gevoerd, via verschillende in en uitgangen doorkruisen we de volledige beneden verdieping. Het is allemaal indrukwekkend wat je hier zit. En de Japanners doen waar zij het beste in zijn. Rondlopen en gevangen worden. Het lijkt wel een spelletje. Ook buiten, als je één van zijn zwembaden bekijkt, met zijn romeinse zuilen, of de talrijke fonteinen met de marmeren beelden. Dit is echte luxe, soms zelfs een beetje overdreven, je kan je niet voorstellen dat iemand hier heeft geleefd. Het lijkt meer op een museum dan op een leefhuis. Terwijl we opnieuw de bus nemen naar het ontvangstcomplex zijn we verschillende dieren rondlopen in de vele weiden. Dit was een andere hobby van Hearst, zijn dieren. Maar dit alles oogt toch geweldig. Hoe kan iemand zo rijk zijn om dit allemaal te kunnen vergaren. Nog nagenietend van onze indrukken zetten we onze tocht verder richting Santa Barbara. Dit is toch één van de mooie badplaatsen langs de kust. Maar de lucht begint te donker te worden en we verwachten dat het zal regenen. We zoeken een motel in Santa Barbara en genieten van een welverdiende nachtrust.
|
Sep 22, 1997 06:00 PM San Francisco: Alcatraz
Het is ondertussen al Dinsdag 23 september geworden en dit betekent dat het onze laatste dag in San Francisco zal zijn. Deze morgen staat een trip naar Alcatraz op het programma. We wandelen weer naar Fishermans Warf en geven onze ogen weer goed de kost. Steeds weer dat heuvelachtig parcours. We hebben een passage geboekt bij de Blue & Gold fleet, de enige maatschappij die op Alatraz mag aanleggen. De andere maatschappij mag er enkel rondom varen. Deze Alcatraz bezoekjes zijn zeer snel volgeboekt, we hadden gisteren geen tickets meer kunnen krijgen. Al de toeren voor die dag waren reeds volgeboekt. Daarom besloten we om een middag tour te nemen om daarna nog een beetje de stad te kunnen gaan verkennen. Ja kan hier natuurlijk heel veel gaan bezichtigen, maar we hebben een paar zaken uitgekozen die we wilden zien.
De tour naar Alcatraz is echt de moeite waard, je begint met een klein tochtje over het water om dan rond het eiland Alcatraz heen te gaan om dan aan te meren op het eiland zelf. Hier wandel je dan door het verleden naar het hoofdgebouw wat tevens de eigenlijke gevangenis was. Een tiental jaren geleden is een deel van Alcatraz afgebrand tijdens een bezetting door indianen. Wandelend langs al deze gebouwen kom je het hoofdgebouw tegen. Hier kan je tegen betaling een koptelefoon huren waarop al de uitleg over deze gevangenis wordt gedaan. Je wandelt dan op je eigen tempo doorheen deze gevangenis en krijgt dan een verhaal opgehangen over Alcatraz, het leven, de geschiedenis, de bekende gevangenen. Dit is zeer leerrijk. Je ziet hier tientallen mensen wandelen tussen deze muren. Een aanrader.
|
Page:
19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29
|
|
|
