|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Sep 16, 1997 06:00 PM Las Vegas, een verdere verkenning
Het is ondertussen al woensdag 17 september, dit betekent dat we al halverwege onze trip aanbeland zijn. En deze dag staat volledig in het teken van Las Vegas. We kunnen deze stad dus goed gaan verkennen. Allereerst gaan we naar MGM Grand om een amusements park te bezoeken. MGM is inderdaad Metro Goldwyn Mayer, die filmmaatschappij, bekend door zijn geeuwende leeuw. Ja hoor, deze leeuw ligt je aan de buitenkant als een huizehoge kopie op te wachten. Ze hebben hier een themapark gebouwd met enkele speciale attracties, zoals een soort Benji jumping, een achtbaan, enkele optredens enz. We hebben hier wel wat rondgewandeld, maar nergens aan deelgenomen.
Naast MGM Grand ligt de Luxor, genoemd naar de Egyptische stad. Dit hotel/casino doet zijn naam alle eer aan. Het is gebouwd naar aloude Egyptische tradities. Het gebouw is een piramide, met aan de buitenzijde een volledig zwarte beglazing. Rondom staan er talrijke Egyptisch aandoende standbeelden. Dit casino, dat aan de buitenkant als een grote piramide overkomt, slaat je werkelijk met verstomming als je binnengaat. Tegen de buitenmuren van de piramide zijn de kamers gebouwd, je kan de gangen als een groot aaneengesloten balkon zijn langs de zijkant. Je kan van daaruit dus een blik werpen op de binnenruimte. Daar er enkel tegen die buitenmuren kamers zijn gebouwd, wordt er een grote binnenruimte gecreëerd. Deze binnen ruimte is opgevuld met verschillende Egyptische standbeelden. Het lijkt wel of ze hier, op enkele verdiepingen, een kleine tempel hebben nagebouwd. Deze tempel bevat natuurlijk weer winkels en attracties, het kan niet missen in Vegas. Maar wat er vooral opvalt is de ruimte. Het lijkt alsof je wordt opgeslokt in een immense binnen ruimte. Ik denk als je de tempel daar weghaalt, je zonder problemen kan gaan joyriden met een boeiing 747. Immens. Dit moet een uitzonderlijke gewaarwording zijn om hier een nacht te kunnen doorbrengen.
|
Sep 16, 1997 06:00 PM Een avond show in Las Vegas
Onze wandeling terug brengt ons langs nog een aantal andere casino’s. Ze hebben allemaal hun eigen stijl en zijn dan ook allemaal gebouwd rond een bepaald thema. Je hebt bijvoorbeeld New York New York. Als je hier tegen aan kijkt, dan zie je de skyline van New York voor je. En tussen deze wolkenkrabbers door, loopt dan een achtbaan. Het is allemaal indrukwekkend. Een ander voorbeeld is Treasure Island, de plaats waar die piraten show loopt. Dit hotel/casino is gebouwd als een roversnest. Werkelijk prachtig. Maar Las Vegas is vooral een goede uitlaatklep voor de fantasieën van de architecten. Je hoeft maar van iets te dromen en een aantal jaren verrijst het misschien uit de grond.
Ik hoorde iemand vertellen dat het casino van Circus Circus iedere avond 3 miljoen dollar (99 miljoen Belgische frank) uitbetaalt aan winnende slot machines. En deze slot machines staan bekend als 98,xx % machines. Dit betekent dat zo’n machine 98% van de inzet terug betaalt. De rest is dus pure marge. Als je dat bekijkt wordt er 99 miljoen uitbetaalt en een goede 2 miljoen winst gemaakt iedere dag. En dit is dan enkel nog maar een deel van de gok activiteit, je hebt nog roulette, poker, 21, keno, ... je kan haast geen gokspel bedenken dat je niet in een casino kan spelen. Je kan zelfs kienen tijdens het eten, er lopen meisjes rond die je kaart komen ophalen en erop letten dat terwijl jij eet, je winstkansen toch gaaf blijven. Prachtige organisatie.
Maar als je tijdens de dag door Las Vegas wandelt (of zelfs met de auto), dan merk je pas hoe warm het daar in de woestijn is, voeg daar nog eens de uitlaatgassen van de vele auto’s en bussen bij en je krijgt een drukkende atmosfeer. Maar Las Vegas begint pas echt te bruisen tijdens de avond en de nacht. Tijdens de dag is het meer doods, het is dan een groot winkel paradijs. Ik verkies hier toch de avonden en nachten boven de dag. Ik verlang dan ook naar de avond.
Ik en Jean hebben deze avond een afspraak met Splash. Ik vond dit een geweldige show. Het ganse publiek heeft enorm genoten van deze show. Het gaat van water ballet via een moppen tapper naar adembenemende stunts met motor fietsen. Met afwisselend nog zingen en dansen. Kortom een heel gevarieerde show, die het blijft verbazen. Maar als je naar Las Vegas gaat, moet je toch minimaal een show meepikken, want Las Vegas is toch de stad van het gokken en de shows. De vrouwen traden natuurlijk topless op, maar enkel in de late editie. Jammer eigenlijk dat we op de laatste rij zaten. Maar we kwamen voor de show en die was voortreffelijk. Je zit hier met meerdere mensen rond een tafel, bij ons zat een jong Amerikaans koppel. De meest in het oogspringende stunt was ongetwijfeld de 4 motorrijders die met duivelse snelheid door een bol rijden, zonder op elkaar te botsen natuurlijk. De anderen weten nu wat ze gemist hebben. Dit was dan onze laatste avond in Las Vegas, morgen gaan we naar de warmste plaats van Amerika, Death Valley.
|
Sep 15, 1997 06:00 PM Zion, een prachtig natuurgebied - 1
Zion startte deze Dinsdag 16 september, niet zo als een ander park zoals bijvoorbeeld Bryce of Arches. In eerste instantie kon het park niet zo bekoren. Voordat je het park binnengaat heb je al de mogelijkheid om naar een uitkijkpunt te wandelen. Na een tijdje klimmen kreeg je dan een eerste zicht op een kloof waartussen een klein riviertje stroomt. Eenmaal boven aangekomen heb je een prachtig overzicht over Zion. Je ziet de weg kronkelen tussen de bergen door, een prachtig zicht. Je kan hier nog een bus met toeristen zien staan. Over een klein uurtje zullen we daar ook rondrijden. Deze wandeling naar boven gaat langs een rotswand door, waar je soms in een gapend gat kan kijken. Na dit overzicht van Zion gingen we het park binnen, maar je moet eerst nog door een lange tunnel rijden. Hier mag beurtelings vanuit iedere kant een colonne voertuigen passeren. Deze tunnel is uitgekapt in de bergwand, en soms heb je hier en daar aan de zijkant lange openingen om de lucht binnen te laten, maar ook om een vluchtige blik te kunnen werpen op Zion. Eenmaal in de vallei heb je weer verschillende uitkijkpunten en wandelpaden.
Het eerste wandelpad dat we aanvatten gaat naar de Emerald Pools. Deze zal ons naar een aantal kleine meertjes brengen die telkens gevoed worden door een waterval. Het eerste stuk van dit wandelpad is gemaakt in beton, zodat je er zeer gemakkelijk kan geraken. Je ziet hier de middelste watervallen. Ze bestaan op dit moment uit 3 aparte watervallen. Deze worden gevoed door een riviertje dat in een klein meer uitmondt daar boven op de rots. Het water wat hier naar onder komt is eigenlijk de overloop van dit meertje. We wandelen onder deze waterval door om dan door te klimmen naar de “upper waterfalls”.
Alvorens de hoogste waterval te bereiken moeten we nog een flink stuk klimmen. Dit langs een moeilijk begaanbaar pad dat ons langs een helling omhoog leidt. Eenmaal daarboven aangekomen zagen we een klein meer, waarvan het water eigenlijk ons uitnodigde om te gaan zwemmen. Maar niemand was daar aan het zwemmen. De mensen zaten er in de schaduw uit te blazen van de klim en te relaxen. Ze zitten hier gewoon te genieten van de rust. Dit meer wordt gevoed door een hoge waterval. Ik kan deze hoogte slecht schatten, maar ik denk dat ze toch wel een 50 meter hoog is. Er komt wel niet veel water naar beneden. Een stroompje voert het overtollige water weg uit dit meer, wat dan op zijn beurt weer de Emerald pools voedt die voor die ander waterval zorgt. Je ziet hier boven ook een aantal eekhoorntjes rond snellen.
|
Sep 15, 1997 06:00 PM Zion, een prachtig natuurgebied - 2
Dan had je nog de “Weeping Rock”. Een wenende rots, wat is dat nu weer zou je denken. Bij deze rots aangekomen, kon je in een natuurlijke inham staan, zodat je het water als een gordijn voor je door ziet vallen. Dit water wat hier naar onder valt, komt niet echt van de rots af gevallen, toch niet van de top. Er is een laag in deze rots waar het water doorheen kan reizen. Een uniek zicht, je een wenende rots. Hierna deden we de wandeling naast de “Virgin River”, dit is gemakkelijke wandelpad ook wel “Temple of Sinawava” genoemd. Je loopt hier de hele tijd naast een rivier met een modderkleur stromend tussen de rotsen door. Terwijl je aan de ene kant de rivier hebt, zie je aan de andere kant hangende tuinen langs de steile rotswanden. Als je dit pad afloopt en aan het eindpunt komt, dan kan je nog een tripje maken dat een goede 4 uur in beslag neemt. Deze trip lijdt naar “the narrows”, de nauwe kloven. Je moet dan door water en over rotsblokken klauteren. We hebben deze tocht niet aangevat. We verlaten weer een park dat ons goed bevallen is. Het lijkt wel of elke dag beter en beter wordt. Ongelofelijk wat je op deze tocht te zien krijgt. We laten Zion Nationaal Park nu achter ons en richten onze steven naar Las Vegas. Maar we besluiten op de weg daarnaartoe nog even George Town aan te doen.
|
Sep 15, 1997 06:00 PM George Town, Utah
Waarom George Town zou je denken, wel hier vinden we een prachtige kerk van de mormonen. Of zoals zij zeggen “a church of Jesus Christ of latter-day Saints”. We wilden deze kerk wel eens van dichtbij bekijken. We parkeren onze auto in een zijstraat en begeven ons op de gronden van de kerk. Hier zien we een man die een koppel rondleidt en enige uitleg verstrekt. Hij raadt ons aan om ook een bezoek aan het informatie centrum te brengen. Maar we besluiten om eerste eens rond de kerk te wandelen, die volledig in wit marmer lijkt te zijn opgetrokken. Een indrukwekkend bouwwerk. We zien enkele personen de kerk binnen gaan, maar deze blijkt enkel toegankelijk voor de leden van de mormoonse gemeenschap. Aan één van de zijingangen zit een koppeltje in een innige omstrengeling samen. Ze lijken aan de toekomst te denken. Daar wij toch wat meer willen weten over deze kerk en misschien om toch nog een blik binnen te kunnen werpen, besluiten we dan maar om het informatie centrum te gaan. OOOPS, dit is een centrum voor de mormonen. (We zeggen nog al eens smalend hormonen.) We werden hier opgevangen door een gedienstige verkondiger van het geloof. Eerst krijgen we een video over het leven en de geschiedenis van de mormonen, interessant, maar nu net niet waar we op zaten te wachten. Maar beleefd volgen we deze aandachtig. Na de uitleg en een kort gesprekje zetten we onze trip verder naar Las Vegas. Maar toch bleven onze gedachten nog enige tijd mijmeren over deze mormonen, hun manier van leven: geen bier, geen sex voor het huwelijk (maar wie houdt zich daaraan vraag ik mij af, maar met de mormonen weet je natuurlijk nooit). Maar het is toch een kort bezoekje waard.
|
Sep 15, 1997 06:00 PM Terug in Las Vegas - 1
Terug in Las Vegas aangekomen, gaan we ons weer aanmelden in Circus Circus. In plaats van het hoofdgebouw, liggen we nu in een soort van laagbouw, juist langs het casino gelegen. We besluiten om met onze wandeling in de richting van down-town te gaan. Daar we de vorige keer de andere kant hadden bezocht. Down-town is het oudere gedeelte van Las Vegas. Waar men nu alle nieuwe casino’s van down-town uit weg bouwt. Dus hoe verder je de strip oploopt, hoe nieuwer en groter de hotels en casino’s zijn. Alvorens de wandeling aan te vatten, boeken we een show voor morgen avond “Splash” genaamd. Alleen ik en Jean besluiten te gaan, maar de anderen zullen het dan maar moeten missen. Maar vanavond gaan we naar de Stratosfeer, een grote toren die in de richting van down-town gelegen is. We hebben daar eerst iets gegeten alvorens ons aan de nobele goksport over te geven. Maar we zullen die “red snapper” nooit meer vergeten. Jean en Gerard hadden deze namelijk bestelt. Jean zijne was goed klaargemaakt, maar Gerard kon zelfs niet met Thieu zijn steak-mes door die hap heen geraken. Nadien vroegen we aan een dienster wat een Red Snapper is. Ze vertelt ons doodleuk dat dit een vis is. Eén vis, ja dat wisten mijn klompen ook, maar welke vis is dit dan. Wel ene die in het water zwemt. Ze weet er dus blijkbaar ook niets van. Een lekkere red snapper.
We weten al dat als je aan het gokken bent, je niet hoeft te betalen voor een drankje. We installeren ons dan elk aan een jackpot of ook wel de één armige bandiet genaamd. Maar de Amerikanen noemen dit slots. Ik denk omwille van de opening, die ongenadig klein en groot geld inslikt. Ik breng een één dollar biljet in de machine en verkrijg daarvoor 4 credits (dit zijn namelijk 25 cent slots, dat is ongeveer 9 frank). Wanneer je op de knop credit drukt krijg je zowaar je geld terug. Een prachtig geluid dat rinkelen van die klinkende munten. Die eerste dollar is nog sneller verdwenen dan de eerste sneeuw voor de zon. Ondertussen vragen we een dienster voor wat drankjes, 2 bier en 2 whisky. We betalen hiervoor een ganse dollar, duur hé, wij gierige Belgen. Geef ons maar eens ongelijk. Dit zou dus een goedkope avond worden.
|
Sep 15, 1997 06:00 PM Terug in Las Vegas - 2
De volgende dollar die in de machine verdwijnt, laat ons nu en dan eens winnen, maar nog altijd geeft dit op het einde als resultaat dat ik nog welgeteld 0 credits over heb. Na enkele pogingen heb ik nog 2 credits over. Het trukje van het indrukken van de credit knop wordt meermaals door ons toegepast. Om toch maar te kunnen genieten van het winnend geluid en om de dienster te laten merken dat we aan het spelen zijn. Maar het is ons natuurlijk vooral te doen om enkele gratis drankjes. Ik zeg tegen Gerard dat je toch gemakkelijk kan winnen en demonstreer hem dat trukje met het indrukken van de credit knop nog eens. Ik gooi een kwartje in en krijgt één krediet, dan gooi ik nog een kwartje in en bekom twee credits. Nu wilde ik mijn geld terug en druk op de credit knop, maar ik kwam bedrogen uit. Er gebeurd niets, ik druk nog een aantal maal op die knop, maar die bandiet houdt mijn geld.
Ik denk al shit, ik ben dat geld kwijt. Maar dat geeft niets, dan spelen we maar voort met mijn laatste kwartjes. Ik druk dan maar op play en door de dubbele inzet krijg ik in één klap 50 keer mijn inzet terug. Ik heb dus namelijk 25 dollar gewonnen. Een geluk dat mijn demonstratie niet heeft gewerkt, ik heb gewonnen. Ik krijg nu dat heerlijke geluid van ratelende en klinkende kwartjes te horen wanneer ze als een waterval in het bakje vallen. Maar mijzelf kennende neem ik mijn winst in ontvangst en besluit niet meer verder te gokken. Daar het ondertussen al laat is geworden, besluiten we om nog even naar een ander casino te gaan om daar wel voor onze drankjes te betalen.
Hier ontmoeten we 3 dames van Georgia, zij zijn op stap zonder hun mannen. Ik schat ze 40+. Eén van hen kan maar niet stoppen met slots. Met één van hun knoopte ik een gesprek aan, waarvan ik hier de hele inhoud niet ga verklappen, maar wel dat ze hier regelmatig komen om een goede tijd te beleven zonder hun mannen. Ze houden van dobbelen en slots. Het lijkt dat ze veel meer plezier kunnen beleven als hun mannen er niet bij zijn, ik vraag mij af waarom dat is.
Maar je ziet hier mensen van allerlei slag rondlopen van jong tot oud. Terwijl ik aan de ene kant gepensioneerden ziet gokken, betrap ik een bewaker erop dat hij een minderjarige jongen van een slotmachine afhaalt en op zoek gaat naar zijn ouders. Ja, op gokken zijn ze streng in Las Vegas, als je geen 21 bent, mag je niet daar niet aan beginnen.
|
Sep 14, 1997 06:00 PM Bryce Canyon - 1
Het regent nog altijd pijpestelen. En dat betekent dat onze elfde dag Maandag 15 september slecht begint. Het is de slechte dag tot nu toe. We zagen de hele dag al in het water vallen. Vandaag staat Bryce Canyon op het programma. Normaal heb je hier ook adembenemende zichten om van te genieten. En ja hoor, we zagen weersomstandigheden die we thuis ook kunnen zien. We zitten in de mist, nee eigenlijk geen mist maar laaghangende wolken. En dit is dan eigenlijk ook weer niet waar, want we zitten hier op 2400 meter boven de zeespiegel.
Bryce Canyon dankt zijn naam aan Ebenezer en Mary Bryce. Ebenezer kwam met zijn familie naar de Paria Vallei in 1875. Hij, een immigrant van Schotland, was door de “Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints” gezonden omdat hij als timmerman nuttig was om in dit gebied te gaan wonen. Bryce bouwde een weg naar de plateau top om brandhout en timmerhout te halen. Hij hielp ook om een irrigatiekanaal te bouwen om gewassen en dieren te bevoorraden. De lokale bevolking noemde de Canyon met de rare rotsformaties naast Ebenezer’s huis Bryce Canyon. In 1880 verhuisde Bryce naar Arizona, maar vandaag nog is dit gebied Bryce Canyon genaamd. Bryce Canyon is befaamd om zijn rode rotsformaties ook wel Hoodoos genaamd. Een Hoodoo is een siertorentje of raar gevormde rots die blijft staan door de krachten van de erosie.
|
Sep 14, 1997 06:00 PM Bryce Canyon - 2
Nadat we op het Sunset point zijn aangekomen begonnen de wolken een klein beetje te breken, maar je kon nog altijd niet ver kijken. Met moeite kan je een 5 tal meter in de diepte zien. Na een kort gesprekje hebben ik, Jean en Gerard dan besloten om toch maar de wandeling van het Sunset point naar het Sunrise point aan te vatten. Dit is een 3 uur durende wandeling doorheen een bepaald stukje van de canyon. We begonnen in de wolken, maar nadat we een 30-tal meter zijn afgedaald, bevinden we ons ineens beneden de wolken. Dit geeft toch wel een speciaal gezicht aan het geheel. Halleluja, dank u wolken. Het geeft een heel ander perspectief aan Bryce Canyon. Soms is er een kleine opening en zie je de zon door de wolken piepen, waardoor alles wordt verlicht. Maar die wolken filterden het licht zodat het eigenlijk iets heeft van een sprookjesachtige omgeving. Je kan je inbeelden dat deze Hoodoos een kasteel vormen bevolkt door elfen en feeën. We hadden nu en dan wat regen, en op een gegeven moment hebben we zelfs een tiental minuten moeten schuilen. Maar de wandeling is de moeite waard. Wandelen door Bryce, door die kloven, stijle hellingen, bomen en langs een stroompje, maar dan in het bijzonder die speciaal gevormde rotsen waardoor Bryce zo bekend is. Het is alsof je een mooie droom aan het beleven bent. Er zijn op dit moment maar enkele mensen aan het wandelen, de elementen trotserend.
Bij de start van onze wandeling zaten we in een groepje luid babbelende Fransmannen. Zij bleven maar praten en hun stemmen drongen diep door in de kloven van de Canyon. Maar zij gingen terug naar boven toen de weg wat moeilijker werd. Gelukkig voor ons. We wandelen nu in een nauw stukje, een 50 tal meter beneden de parking, je ziet de bomen die in deze kloven groeien, tot in de hemel reiken. Achter die kloof kwamen we in een soort van Vallei terecht, waar er een stroompje klaterend zijn weg vervolgde tussen de bomen door. We zijn omgeven door die als minaretten uitziende rotsen van Bryce, Hoodoos genaamd. Bryce is dus het land van de Hoodoos. Aldaar wandelend, kwamen we maar enkele mensen tegen. Deze hele omgeving geeft zo’n wandeling wel een speciaal karakter. Om terug uit de Canyon te komen hadden we een steile wandeling voor de boeg. Maar je had dan wel als beloning een geslaagde wandeling en prachtige vergezichten om op terug te blikken. Nadat we dan op het Sunrise Point boven gekomen zijn, hebben we onze wandeling beëindigd langs de rand van de Canyon totdat we terug ons beginpunt en Thieu hadden bereikt in het Sunset Point. Thieu had ondertussen van de gelegenheid gebruik gemaakt om enkele foto’s te nemen. Hij had gedacht dat er onder niet veel te zien zou vallen, hoe had hij zich vergist. Ondertussen hadden de wolken hun positie terug ingenomen en was Bryce Canyon weer in de wolken gehuld.
|
Sep 14, 1997 06:00 PM Bryce Canyon - 3
We hadden nu de keuze om al vroeg te vertrekken naar Zion of om naar hoger gelegen gebieden in Bryce te rijden. We besloten om dit laatste te doen. En we kwamen dan ook boven de wolken uit en hadden nog een prachtige dag rijdend van het ene uitkijkpunt naar het andere. Je ziet iedere keer weer een ander facet van Bryce Canyon, maar altijd die Hoodoos die wel dominant aanwezig zijn. Maar ieder park heeft zijn grootheid, van zeer ruwe landschappen tot groene natuur, soms in harmonie en soms in strijd met elkaar, maar een ervaring om niet te vergeten. Vanop Bryce Point hebben we een prachtig zicht op de Canyon. Nog maar goed dat we besloten hadden om het hogerop te proberen. Bij het terug naar beneden komen hebben we dan ook nog Bryce Point aangedaan. Dit lag enkele uren eerder nog in de wolken en het zicht was hier nihil.
Die avond ging onze tocht verder richting Zion National Park. We gingen op zoek naar een motel daar in de buurt. En in Mount Carmel vonden we er één. Eigenlijk was dit de eerste plek waar we stopten omdat we anders waarschijnlijk aan de andere kant van Zion hadden moeten overnachten. Een zeer aardige vrouw baat dit motel uit. We praatten een beetje over deze plaats, over het leven hier. Het is een klein motel met 6 kamers en een 7-tal caravans, en deed tevens dienst als een postkantoor. Weer in the middle of nowhere. Ze vroeg of we morgen soms wat koffie wilden hebben. Ze bracht ons dat nog diezelfde avond in een thermos, maar de volgende morgen was de koffie natuurlijk al koud. Maar ik heb toch een dank u briefje achter gelaten voor haar. Het is het gedacht wat telt en niet het resultaat.
Om te gaan eten, moesten we naar een ander dorpje rijden. Dit waren we al eerder gepasseerd en was gelukkig maar een kleine 5 km van Mount Carmel verwijderd. Nog eens twee dorpen kort bij elkaar. Ook hier kunnen we enkel alcoholische drank kopen in een winkel. In een soort van frituur kon je geen bier krijgen. We zijn namelijk in Utah.
|
Page:
21 22 23 24 25 26 27 28 29
|
|
|
