|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Sep 13, 1997 06:00 PM Arches in Moab is prachtig
Vandaag begint de tiende dag van onze trip. Het is al zondag, 14 september. Moab is gekend om zijn indrukwekkend bogen, deze bevinden zich in het Arches Nationaal Park. We zien dat de natuur hier totaal verschillend is van de andere plaatsen die we al hebben bezocht. Wel de naam Arches zegt al een deel van wat we hier gaan te zien krijgen. Hier bevinden zich namelijk veel natuurlijke bogen, gevormd onder invloed van wind en water. Het is een droog dor landschap met verspreide grasvlaktes en kleine bomen. Herinner je je nog hoe Monument Valley eruit zag, al dat rode zand, met hier en daar was dicht bij elkaar gegroeid gras. Maar in Moab heb je aan de andere hand ook die rode dominerende kleur, maar ook meer gras en bomen. Niet de bomen die we hier kennen, maar van die kleine bomen, meestal niet hoger dan een man of vrouw. De rotsformaties zijn ook totaal verschillend, daar waar ze in Monument Valley gewoon uit de lucht schijnen te zijn gevallen, alsof een grote vuist ze uit de grond heeft geduwd. Je bevindt je hier in een berg gebied, waar al deze verschillende rotsformaties, bogen en denkbeeldige vormen lijken te spelen. Overal waar je kijkt zie je iets anders. Maar zoals overal voel je je klein naast deze wonderen van de wereld. Het is hier alweer prachtig om te wandelen en rond te kijken. De grootsheid van deze bogen en rotsformaties overstijgen de mogelijk van de schrijver om dit met een pen op papier te zetten.
De Elephant Butte wordt ook wel de olifanten parade genoemd omdat deze doet denken aan een groep olifanten die op wandel zijn. Met wat fantasie kan je dit zien. Je hebt hier verschillende soorten balancerende rotsen, grote rotsformaties en bogen. We zijn dan ook op verschillende plaatsen gestopt om een korte wandeling te maken en te genieten van deze schitterende omgeving. De volgende stopplaats zal ons door de tuin van de duivel brengen. Hier wordt dit dan “The Devils Garden” genaamd. Het is hier gloeiend heet en we zijn nu onze rugzak met water niet vergeten. Het wandelpad zal ons onder een verzengende zon naar prachtige landschappen en glorierijke bogen brengen. Hierna zijn we terug op het wandelpad belandt door de Devils Garden. Het doet zijn naam wel eer aan. Het is er als in een bakoven. En in de verte zie je enkel rotspieken steken. Gerard had ons aangeboden om een reisverslag te schrijven over onze belevenissen in Amerika, dit zal dus ooit nog eens aan mijn verslag worden toegevoegd. Maar vooraleer hij zijn verslag klaar heeft heb ik hem toch al gevraagd om deel te nemen aan een fotosessie, zodat hij prachtig op de omslag kan prijken.
Wanneer je de nationale parken probeert te bezoeken, denk dan eens twee maal na en dit vooral in de zomer. Want Arches is naast de Grand Canyon en Bryce Canyon de meest bezochte plaats in dit deel van Amerika. In de zomer, dus in het toeristisch hoogseizoen, is het bijna onmogelijk om een parkeerplaats te vinden. En tijdens de wandeltochten zal je denken dat je in een drukke stad ronddwaalt. Dit werd ons allemaal verteld. Maar je kan het goed merken, daar we soms ook even moesten zoeken om een parkeerplaats te vinden.
|
Sep 13, 1997 06:00 PM Van Moab naar Bryce Canyon
Daar waar we gisteren bijna de hele namiddag hebben geflirt met de regen, hadden we vandaag het geluk van een bijna blauwe hemel te mogen aanschouwen. Tot ongeveer 3 uur in de namiddag hebben we in Arches onze tijd doorgebracht. Hierna hebben we onze tocht naar Bryce Canyon verder gezet over door God verlaten wegen. Of was hij toch overal aanwezig in de schitterende natuur.
In de verte zagen we iets langs deze verlaten wegen. Het lijkt alsof er een rots of berg daar in de woestijn omhoog gekropen is. We komen steeds nader en de berg wordt steeds ontzagwekkender. En de weg passeert juist voor deze blokken door. Ik kreeg het gevoel dat ik tegen 6 kathedralen aankijk daar broederlijk naast elkaar liggend. Ongelofelijk. Het is groots. De flanken lijken bijna loodrecht naar de hemel te wijzen. Ik kan niet inschatten hoe groot deze kathedralen zijn, maar ik ben er zeker van dat je hier een paar boeiings ik kan parkeren en er zelfs mee kan slalomen. En we reden hier gewoon langs door met country muziek op de radio.
Ja, country muziek. I hou daar wel van, maar niet de hele dag. Soms vangt de radio voor uren niets anders op dan achtergrond geruis. Brrrr. Deze rotsen of hoe moet ik die grote stukken rots die daar liggen beschrijven zo het hele landschap dominerend. Ze worden ook wel kathedralen genoemd omdat je, als je naar ze kijkt het gevoel krijgt dat het niets anders kan zijn. Achteraf heb ik vernomen dat ze eigenlijk ook als kathedralen bekend staan. Maar het landschap blijft aan verandering onderhevig. Deze kathedralen maken plaats voor andere heuvels van steen, het lijkt een soort van gravel te zijn. Is er hier dan niets anders dan deze mooie plaatsen aan deze kant op Gods aarde. We hebben ook nog een National Forest genaamd “Dixie National Forest” gepasseerd gelegen in of net naast “Capital Reef National Parc”. Je ziet hier prachtige vergezichten. Je blijft eigenlijk constant klimmen en dalen, het lijkt alsof er geen enkel stuk vlakke weg overbleven is. Mijn oren vertelden mij dat ook. Na nog een laatste blik geworpen te hebben op Dixie, repten we ons verder richting Bryce Canyon.
|
Sep 13, 1997 06:00 PM Escalante Canyons geeft ons een klein gevoel
Het landschap blijft ons bekoren, als we bij iedere bijzonderheid zouden moeten stoppen, dan geraak je niet ver op een dag. Jean Bongers (reisgids uit Molenbeersel), vertelde ons dat, langs deze weg, het beste nog moet komen. Hij vertelde ons om goed rond te kijken in de Escalante Canyons. Ohh ja, die Escalante. Als je last van hoogtevrees zou hebben, dan heb je geen andere optie dan op je tanden te bijten. Langs de weg stond het volgende op een bord geschreven:
.
"Traveling on these roads is like walking on a circus rope"
.
En ik moet ze hierin wel gelijk geven. Misschien lach je nu met mij, maar laat ons nog eens spreken als je daar bent geweest, dan lach je niet meer. De weg door de Escalante Canyons blijft maar stijgen, soms 6%, op andere momenten 14%. Maar klimmen en klimmen. Je kan de diepte zien in de achtergrond. En dan opeens, heb je het gevoel dat er nog enkel een weg bestaat, ja, je bevindt je enkel nog maar op de weg. Links en rechts is er een gapende afgrond van meer dan 300 meter. Je bent enkel gescheiden van deze dieptes door een strookje vlak land van 0,5 meter langs de weg. En achter deze halve meter is er niets meer, enkel een gapende leegte, recht naar beneden. Deze stukken zijn misschien een 100 meter lang en dan komt er links en dan al eens rechts meer grond bij, waarna het weer een circus touw wordt. Het is als wandelen op een touw in het hoogste punt van een circustent. We hebben ook even halt op een breder stuk zo dat we dit van iets dichter bij konden bekijken.
Je kan je onze gedachten al indenken. We hebben geluk gehad. Waarom geluk zou je je afvragen, er zijn toch regelmatig mensen die deze weg nemen. Ja maar het was al 6 uur in de avond en de wolken begonnen de hemel donker te kleuren. Achter dat vlakke stukje weg, kwam er een afdaling van 6 tot 14%, en er was niet overal een vangrail naast de weg geplaatst. Je ziet zelfs nog de indrukken die sommige auto’s hebben achtergelaten toen ze de weinige vangrails een kusje gaven. De lucht wordt nog donkerder, een voorteken van een onweer? We waren Escalante Canyons net gepasseerd toen het onweer los barstte. Je kon nog amper een hand voor je ogen zien. Stel je voor dat dit weer ons iets eerder overvallen had, ik moet er niet aan denken. Maar als dat was gebeurd, dan hadden we nooit geweten dat er een gapende diepte langs ons pad gelegen had. In deze gietende regen gaan we nu verder naar Bryce Pioneer Village. De bedden hier in Bryce Pioneer Village zijn wel echt speciaal. Ze zijn gemaakt van stukken boomstammen. Dit geeft een heel ander gevoel aan zo’n hotelkamer.
|
Sep 12, 1997 06:00 PM Onze laatste zons opgang aan de Grand Canyon
We waren niet alleen, daar aan het Mather point om de zonsopgang boven de Grand Canyon mee te maken op deze zaterdagmorgen de 13 september. Er waren veel mensen aanwezig. Het is een beetje frisjes. Met het eerste ochtend gloren dat komt piepen aan de horizon zien we de eerste indicatie dat de zon aan het klimmen is, daar in het oosten. Nog een paar minuten en de zon zal zelf zijn opwachting maken. Alle mensen staan ontspannen te kijken. Dan is het moment eindelijk aangebroken, ze komt zoals een vuurbal over de top, met haar eerste stralen worden de wolken gebroken en de Canyon wordt stukje voor stukje verlicht. We zien de zonnestralen een spel spelen met de Canyon wanden. De schakeringen van het grijs maken plaats voor een meer heldere schijn van de duisternis. Je ziet de lichtstrook gaande weg opschuiven om steeds dieper in de Canyon door te dringen. We kunnen een goede 10 minuten genieten van dit fascinerende schouwspel alvorens de donderwolken terug de bovenhand krijgen en het overvloedig begint te regenen. We zijn dan maar terug in de auto gestapt om verder naar Moab te rijden via Monument Valley. Maar op onze tocht willen we nog een aantal uitkijk punten van de Grand Canyon meenemen. Maar slechts op één enkel punt kunnen we even uit de auto om een vluchtige blik op de in de miezerige regen gehulde Canyon te werpen. In de diepte zie je enkel schakeringen van grijs tussen de regen door. We zijn dan maar gewoon doorgereden. En na een paar uurtjes hield de regen op.
Nadat we de Canyon achter ons gelaten hebben komen we terug in een ander landschap. Ja je hebt gelijk, aan onze rechterkant zijn er weer de bergen en op de achtergrond heuvels. Je ziet op verschillende plaatsen Indiaans handwerk te koop aangeboden. Op een plaats was er ook een kleinere Canyon, maar ook van een grote diepte. De Colorado rivier heeft hier ook zijn graverende werk gedaan om deze mooie Canyons bloot te leggen. Aan onze linkerkant zien we de prairie opduiken, waar in de altijd aanwezige Canyons in de diepte de woest stromende Colorado rivier zijn tocht naar de zee verder zet. Rond 12 uur arriveren we in Monument Valley, maar aangezien dit in Utah ligt moeten we onze klok nog eens een uur vooruitdraaien. Utah is trouwens al de vierde staat die we aandoen op deze trip.
|
Sep 12, 1997 06:00 PM Monument Valley, is prachtig
Tijdens het eten zorgden we voor enig gegiechel bij de jonge diensters. Deze Indiaanse schonen zorgden voor enige spraakverwarring, ze noemen een Cola hier namelijk Pops en dat hadden we niet zo dadelijk begrepen, wat ons enige lachende gezichten bezorgde. Natuurlijk vertelde ze dat dadelijk door tegen haar vriendinnen.
Als je Monument Valley hoort, denk je automatisch aan de vele westerns die in dit prachtige decor zijn opgenomen. Herinner je je nog de cowboys op hun paarden door de rode rots formaties draven achtervolgd door de indianen. Wel hier in Monument Valley is dat allemaal gebeurd, je ziet die rode rotsformaties als een reuzenvinger naar de hemel wijzen, het landschap totaal dominerend. Het is precies een reuzen kolos opkomend uit het niets, zich uitstrekkend naar de lucht. Ze vullen de omgeving met hun aanwezigheid. We hebben hier de mogelijkheid om een tocht te maken begeleid door de indianen, dit lijkt ons wel aantrekkelijk, maar we besluiten toch maar om met onze eigen wagen rond te rijden (dit is beterkoop hé). We kunnen wel niet de hele route doen, omdat we op sommige plaatsen niet mogen komen zonder een gids. Maar dit is niet zo erg, de meeste plaatsen zijn voor de toerist immers bereikbaar. Waar je niet kan komen zijn de dieper gelegen punten en enkele plaatsen met rotstekeningen. Het is bijna onbeschrijfelijk wat je hier allemaal ziet: bogen, losse rotsformaties, en complete ruggen gemaakt van omhoog geduwde steen. We vallen van de ene verrassing in de andere. Het is een ruw landschap wat schittert in al zijn glorie en daarbij een zekere schoonheid uitstraalt.
We hebben met de toeristen toch veel kunnen glimlachen, namelijk met de diegenen die een tochtje met de indianen maakten. Die hebben een rit gehad, dat kan ik je verzekeren. De indianen rijden namelijk met van die pick-ups rond waarin zitbanken zijn bevestigd. Deze pick-ups zijn natuurlijk open aan de zijkanten, om van deze omgeving ten volle te kunnen genieten. Er is enkel een zeil voorzien om de zonnestralen te temperen. Ze rijden dan ook nog tegen een duivelse snelheid door het landschap heen een rode stofwolk achterlatend. En deze stofwolken zorgen ervoor dat op het einde van de rit iedereen er als een roodhuid uit ziet. Ik denk dat je na een paar keer douchen nog wel wat zand kan vinden op sommige plaatsen. Alleen het gedacht al kan een mens kriebels bezorgen. Mochten de wegen nu nog een beetje vlak zijn, dan zou dit misschien nog een aangenaam ritje kunnen zijn, maar ze hebben hun beide handen nodig om zich vast te houden aan die voortrazende paardekrachten. Je kan haast gaan denken dat ze een snelheidsrace houden, maar dan met hun mechanische paarden.
Ook zijn er hier verschillende wandelpaden uitgezet, zodat je sommige rotsformaties wat van dichterbij kan bekijken. Rond de Elephant Butte hebben we zo enkele wandelingen gemaakt. Dit is de beste plek om enkele rotsformaties van dicht bij te onderzoeken. Na iedere wandeling had je gewoon de neiging om te drinken. Het is daar namelijk zeer warm en we hadden onze rugzak niet meegenomen om te sleuren met drinkwater.
|
Sep 12, 1997 06:00 PM Wat een probleem om een slaap plaats te vinden in Moab
Nu we een goede indruk van Monument Valley hebben opgedaan, richten we onze blik naar Moab, waar het Arches Nationaal Park gelegen is. De wegen hier in Utah zijn zo recht als een pijl. Je kan er soms wel een half uur rijden zonder dat je ook maar één maal aan je stuur moet draaien. En we zagen soms maar 4 auto’s zodat je je begint af te vragen of je hier alleen op de wereld bent. Het is een verlaten plaats, je ziet kleine dorpjes van 4 a 4 huizen of soms een groter plaats van misschien 500 a 700 man. Maar dan wel zeer geïsoleerd van de andere dorpen. Een dorp elke 70 tot 150 km and daartussen enkel woestijn en bergen. Je kan zeggen dat Utah een plaats is waar de kleine dorpen op een dagrit met een paard van elkaar liggen.
We arriveerden reeds in Moab rond 6 uur in de avond. Zo vroeg zijn we nog nergens aangekomen. Achteraf gezien maar goed ook. We maakten van de mogelijkheid gebruik om langs het bezoekerscentrum te gaan. We vroegen enkel brochures om een hotel te vinden. De man gaf er ons enkele, maar vertelde ons erbij dat deze zaterdag alles volgeboekt zit. Je hebt slechts een zeer kleine kans om nog een hotelkamer te vinden vertelde hij ons. We kregen van hem het adres van een bed en breakfast die deze week van dienst is. Ze hebben namelijk een regeling waarbij één plaats bijhoudt wie er nog een vrije plaats heeft. We kwamen op deze plaats aan en een aardige dame deed de deur open. Ja ze had nog één kamer, maar dit is enkel voor 2 personen en kan geen 4 personen herbergen. En daar ze goed weet dat dit de laatste kamer in de stad is, wil ze deze enkel verhuren voor 2 nachten en niet voor één nacht zoals wij vroegen. Dus geen spek voor onze bek, we zullen de zoektocht dan maar hervatten.
We deden nog 2 grotere hotels aan en kregen overal te horen dat er geen enkele plaats meer vrij was. Ze hadden voor andere klanten ook al rond gebeld en in de hele stad lijkt geen enkele plaats meer vrij te zijn. We weten nu dus al als we een plaats voor de nacht willen vinden we a) zeer veel geluk hebben, b) 180 km verder kunnen rijden of c) 80 km terug rijden. Optie b en c zijn voor ons geen mogelijkheid, aangezien je daar dan ook waarschijnlijk geen plaats vindt. We zijn ons al aan het verzoenen met de gedachte om een nachtje in de auto door te brengen. Maar laten we eerst ons geluk maar eens proberen bij een jeugdherberg waarvan we een plaatje hebben zien hangen. We draaiden juist voor 2 andere auto’s deze laan op en ik rende snel naar de receptie om te zien of ze nog een kamer hadden. Ik was de eerste in de rij. Ik vroeg voor een kamer voor 4 personen voor 1 nacht. Hij was volgeboekt, maar zou een andere jeugdherberg bellen om te zien of ze daar nog een plaatsje vrij hebben. Ja hoor, we hebben geluk, er is nog een kamer voor 3 personen. Ik nam deze kamer met beide handen aan, er moest dan maar iemand op de grond slapen. Ondertussen heb ik de 2 personen achter ons maar naar die bed en breakfast plaats gestuurd, zij wilden toch 2 nachten blijven hier. Wij hebben dus geluk en zij ook. Laat ons elkaar een beetje helpen nietwaar.
Een goede 400 meter verder, zijn we bij die andere jeugdherberg aangekomen. Een aardige vrouw was verrast dat ze deze kamer voor 3 personen aan ons met zijn vieren hadden verhuurd. Maar ik had gezien dat in de living voor de TV nog 2 bedden staan. Ik vroeg of we hier een matras van mochten nemen om deze in onze kamer op de grond te leggen. We hebben ons dan geïnstalleerd en eens rond gekeken. Deze jeugdherberg telde 4 kamers, een keuken met een fornuis, een microgolf, kortom volledig ingericht. We zijn maar weer eens met ons gat in de boter gevallen. Want buiten zijn nog altijd een tiental auto’s aan het rondrijden naar een slaapplaats voor de nacht.
We gingen dan maar een avondje naar de stad. Nadat we een gezellig kroegje gevonden hadden installeerden we ons aan de toog en zagen op de kaart verschillende soorten Utah bier. We hebben dan van elk maar een grote kruik besteld en ze allemaal goed bevonden. En we vielen in een gelukzalige slaap in de wetenschap dat we de laatste kamer in Moab hadden gevonden.
|
Sep 11, 1997 06:00 PM Een helicoptor vlucht over de Grand Canyon
Vandaag is onze achtste dag in Amerika, vrijdag 12 september. Vandaag is het ook de dag dat we gaan voor een helikopter rit. Het is voor mij de eerste keer dat ik in een helikopter zal plaatsnemen. We reserveerden telefonisch een plaats, want anders moet je veel te lang wachten. Eenmaal daar aangekomen, moesten we allemaal op een weegschaal gaan staan. Ze nemen namelijk je gewicht om je plaats in de helikopter te bepalen. Een kwestie van een goede balans te hebben. Ik mocht als de lichtste van vooraan plaatsnemen langs de piloot. Mijn broer vroeg mij: “En heb je de knuppel vast genomen en ermee rond bewogen?” Ik moest hem teleurstellen, maar er was maar één knuppel aanwezig en die zat niet tussen mijn benen. (hehe, niet te veel slechte gedachten denken hier, het gaat hier enkel over die besturingsknuppel van de helikopter.)
En weg waren we voor een 30 minuten durende tocht. Eerst vlieg je over een woud van dennebomen en dan zie je dat gat in de grond opduiken steeds korter op je afkomen. Waarna je een indrukwekkend zicht krijgt op de Grand Canyon. Wat we de vorige avond in de schaduwen en duisternis zagen liggen, zien we plotseling in schitterende kleuren en dit dat nog eens vanuit de lucht. Het is hier prachtig om rond te vliegen. In de diepte zie je een beekje stromen, dit is de Colorado rivier. De piloot vertelde mij dat door de hoogte je enkel een kleine sliert ziet stromen, maar in dit gedeelte van de rivier bevinden zich stroomversnellingen met golven van meer dan een meter hoog. Maar hier vooraan zittend heb je ook een beter uitzicht dan de anderen. Ik kan links, rechts, voor en zelfs door de bodem kijken. Ja hoor, mijn voeten steunen op een glazen bodem. Dit is eens iets totaal anders, denk je niet. Je ziet de hele wereld tussen je voeten voorbij schuiven. Op de terugweg konden we ons hotel vanuit de lucht bekijken.
|
Sep 11, 1997 06:00 PM Grand Canyon: I-max en dan naar het park
Na de geslaagde helikopter vlucht brengen we een bezoekje aan het I-max theater waar ze op een groot scherm de verborgen geheimen van de Grand Canyon tonen. De film toont ons iets over de bewoners van deze Canyon. Een goede 11.000 jaar geleden wandelden en jaagden hier de eerste mensen, maar deze hebben slechts weinig sporen nagelaten. Rond het jaar 500 kwamen de Anasazi naar dit gebied. Anasazi betekent in het Navajo “Ancient ones” (= de ouden) of “Ancestors” (= vijandelijke voorouders). Er zijn ongeveer een 2000 plaatsen gevonden waar deze mensen hebben gewoond. Maar door droogte en uitputting van de voedingsbodem zijn ze moeten vertrekken rond 1200. Maar de Grand Canyon heeft een hele geschiedenis achter zich. Dit gat in de bodem, 443 km lang, 29 km breed en bijna 1,6 km diep is werkelijk één van de wonderen van deze wereld. Het is gevormd door de Colorado rivier die hier zijn machtig werk heeft gedaan geholpen door de wind, regen, ijs en de zwaartekracht. De Paiutes noemden het “Kaibab” ofwel omgekeerde berg. De Spanjaarden hebben dit veranderd in Grand Canyon. De hele streek rond de Canyon noemt nog Kaibab.
Eerst nog een maaltijd en dan naar de Grand Canyon. Waar we eerst nog aan de ingang een nieuwe Golden Eagle Card hebben gekocht. We zijn gestopt aan verschillende uitkijkpunten en maakten ook een lange wandeling langs de rand van de Canyon. Adembenemende vergezichten vertoonden zich voor onze ogen. Maar met iedere stap die we zetten lijkt dit landschap te veranderen van kleur, van vorm. We blijven van de ene verbazing in de andere vallen. Geen enkel zicht is gelijk. Ook zagen we voor de eerste en laatste keer een hert op een 3 meter voor ons, ze lijkt zelfs niet schuw.
|
Sep 11, 1997 06:00 PM Een andere zons ondergang aan de Grand Canyon
Na deze wandeling langs de rand (rim) van de Canyon wilde ik wel eens naar beneden gaan. Maar er wilde eerst niemand met mij meegaan. Maar uiteindelijk heb ik Thieu dan toch kunnen overtuigen. Een normale trip naar beneden duurt 4 tot 6 uur en een 8 tot 12 uur om terug naar boven te gaan. Je moet dit normaal in twee dagen doen. Daar het al 17.00 was besloten we om ongeveer een half uur de diepte in te wandelen. Naar beneden kuierend kwamen we veel wandelaars tegen, zwetend, puffend en hun ogen vol verwachting starend naar één punt. Je ziet de vraag in hun ogen, waar is de “rim”, de rand, ik zie hem niet. We zagen ook twee meisjes, ze lijken mij Japanners. Ze vroegen of het nog ver was, ik zei nog een half uur. Ze kregen een uitdrukking op hun gezicht alsof ze zich hier nu van het pad naar beneden wilden storten. Zo ver nog, ze waren al meer dan 10 uur aan het wandelen. Ze zijn halverwege gestopt aan een rusthuis om daar vandaan terug omhoog te gaan.
Het is een prachtige wandeling, aan de ene kant heb je de wand en aan de andere kant de diepte van de Canyon, steeds dieper en dieper wordend. Je ziet het wandelpad zich langs de canyonwand naar beneden kronkelen. Weer valt het ons op dat de Canyon regelmatig van kleurschakering wijzigt. Ook hier spelen de zon en wolken een spel van licht en schaduw op de kleurrijke wanden en dieptes van de Canyon. Ik hoop nog ooit eens terug te gaan om dan naar beneden te wandelen. Maar nu terug naar het heden. Op het moment dat we boven kwamen barste er een onweer los met neerslaande hagel. We zijn net op tijd in onze auto aanbeland. Gelukkig voor ons, maar als we aan die mensen denken die nu nog naar de top aan het wandelen zijn, dan is dit geen pretje meer.
Deze avond zullen we zeer vroeg in bed zitten, want we plannen om de volgende morgen om 6 uur de zon zien op te komen boven de Grand Canyon. Dat betekent dat we onze auto deze avond al vol stouwen zodat we onmiddellijk na onze morgen koffie kunnen vertrekken.
|
Sep 10, 1997 06:00 PM Van Las Vegas naar de Grand Canyon via de Hoover dam
Op Donderdag 11 september, zijn we aan de zevende dag van onze reis begonnen. Vandaag gaan we naar de Grand Canyon, dat groot gat in de grond. Rijdend door het landschap zien we de bergen, en deze openen zich soms om enige ruimte te maken voor een soort van woestijn. De eerste stopplaats op onze weg naar de Grand Canyon is de Hooverdam. De weg daalde constant totdat we de dam bereikten. Ze oogt onooglijk groot. We hebben hier wat rondgekeken en genoten van de brandende zon. De dam torent een goede 725 meter boven de Colorado rivier en levert stroom aan verschillende staten. Ze vormt ook de grens tussen Nevada en Arizona. Op het moment dat we de dam overrijden komen we Arizona binnen. Je kan aan het achterliggende meer goed zien dat het waterniveau al enkele meters gezakt is door de stroom-etende en water-verslindende stad Las Vegas en de andere steden natuurlijk ook. Na de Hooverdam begint de weg terug te stijgen, dit is de enige route om van Las Vegas naar de Grand Canyon te gaan.
We stopten in Kingman om een hapje te eten. Ik had een kleine infectie aan mijn linker elleboog. Een insectbeet? Dit zal ik nog een dag of 4 voelen, iedere keer als ik me ergens tegen stoot voel je de pijn. Daar waar we in Nevada enkel zand en steenvlaktes (of woestijnen) zagen, zien we in Arizona meer steppe gras in die vlaktes. Maar overal waar je kijkt zie je die altijd aanwezige bergen. Sinds we Las Vegas hebben verlaten zijn ze er altijd geweest. Na Kingman zien we terug de eerste bomen. We rijden ook meer en meer onder de wolken (= dankzij El Nino) en dit maakt de zon meer verdraaglijk. Als zo’n grote wolk tussen jouw en de zon sluipt, dan voel je de temperatuur in de auto dalen en dat voelt goed. Dank u wolk. Ik heb de indruk dat een reuzenhand op voorbestemde plaatsen zwerfstenen heeft geplaatst. Je ziet ze overal verspreid liggen in het landschap en soms denk je dat er een deel op elkaar gestapeld zijn. Het lijkt op de waterplassen die na een fikse regenbij blijven liggen, sommige geïsoleerd, ander kort bij elkaar.
|
Page:
22 23 24 25 26 27 28 29
|
|
|
