|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Sep 16, 1999 06:00 PM Zeilen op de withsundays - 7
Op de morgen van vrijdag 17 september gaan Angus en ik weer voor een kleine zwempartij. Maar alvorens dat zit ik enkele postkaarten te schrijven. Dan hoor ik opeens een splash en een ademgeluid. Als ik opkijk zie ik 2 dolfijnen met een kleintje. Ik geloof mijn ogen niet en twijfel eraan of het geen schildpadden zijn, maar die zwemmen zo niet en maken dat ademgeluid niet. 10 minuten later roept ook Scotty dat er dolfijnen te zien zijn en iedereen springt uit bed om te kijken. Ze zwemmen nog een tijdje rond de boot, op een grote afstand. Opeens zien we ze hard wegschieten, ze zijn op jacht naar eten, zegt Scotty. We zien wat gerommel onder water, ze hebben hun ontbijt gevonden. Zoals gezegd gaan Angus en ik weer zwemmen, iets later vervoegd ook Miguel ons op deze ochtendlijke zwempartij. Het water maakt je wakker en opent je zintuigen. Na het ontbijt zeilen we naar Black Island om te gaan snorkelen. Het is een lange trip, de wind haalt niet de juiste snelheid om ons door het water te laten klieven. Maar Scotty laat de zeilen toch staan omdat dit altijd gezelliger is dan varen op de moter. Na de lunch komen we op de snorkelplaats aan, weer zien we die prachtige kleurenpracht van het koraal en de vissen. Op een gegeven moment voedert Scotty enkele grote vissen, dit zijn “batfish”. Ze zwemmen zo langs ons voorbij. Als iedereen terug aan boord is, worden deze vissen nog wat meer gevoederd. Dan springt Miguel terug in het water, natuurlijk net tussen de verschrikte vissen in. Hij gaat dan een einde terug in het water drijven om ze te bezichtigen. Gelukkig komen ze terug op het brood af. Als hij dan terug aan boord is, zetten we de tocht verder naar ons vertrekpunt, Airlie Beach. We nemen ondertussen nog de tijd om te relaxen, te drinken en foto’s te bekijken. Scotty heeft namelijk een fotoalbum in de kajuit liggen. Hier zien we ook een foto van Scotty en zijn broer, verkleed als piraten. Ze hebben beiden in een 24-delige tv-serie meegespeeld: “Tales of the South-Sea”.
|
Sep 16, 1999 06:00 PM Zeilen op de withsundays - 8
Alvorens in Airlie Beach aan te komen wordt het zeil een paar maal omgeswitcht of “getakt” in zeemanstermen. Scotty wil dit uitproberen met dit grote zeil om wat ervaring op te doen voor de bootrace die binnenkort gehouden wordt. Normaal is dit niet nodig om de vaart erin te houden. Maar het is plezant om te zien hoe zo’n zeil gewisseld wordt en dan terug wordt aangespannen. Na een paar maal gaat het sneller en is hij zeer tevreden. Tegen de valavond ankeren we buiten de haven, waarna hij de eerste groep met de dinghie aan land brengt. Als Scotty terugkomt, zegt hij, dat hij de boot gaat aanmeren. De reden is dat de havenmeester al naar huis is en dat hij daarom niet hoeft te betalen als hij aanmeert. Als we aanleggen hebben we 94 Nautical Miles (= 174,2 km) afgelegd en is hij zeer tevreden.
|
Sep 16, 1999 06:00 PM Zeilen op de withsundays - 9
Ik heb nog niets gezegd over de boot, deze is 53 voet lang (= 16,1 meter) en luistert naar de naam “Otella”. Dit is een grote zeevogel die boven de Grote Oceaan leeft en enkel aan land komt om te paren. Net als Scotty staat op zijn landkaart erbij geschreven. Het is een ex-race jacht en heeft in de mini-klasse de meest prestigieuze race gewonnen. Ze wordt nu enkel gebruikt om toeristen rond te varen.
Aan wal nemen we een drankje aan de bar en maken kennis met de vriendin van Scotty en gaan dan terug naar de boot voor ons laatste diner. Al de maaltijden op de boot zijn de beste tot nu toe. Telkens is er een overvloed aan eten en moet er veel worden weggegooid. Daphne krijgt hier een beetje buikpijn van als ze ziet wat er allemaal wordt weggegooid. Na een korte nacht, het zijn weer dezelfden die een deel van de nacht hebben zitten kletsen, nemen we na het ontbijt afscheid van Scotty en Schiffers.
|
Sep 15, 1999 06:00 PM Zeilen op de withsundays - 4
Als ik rond 6 uur wakker word in mijn kleine kooi deze donderdag morgen 16 september, dan merk ik dat Angus ook al zijn ogen open heeft. Als ik uit mijn bed stap, moet ik opletten dat ik Seb niet raak. We gaan naar het dek en zien dat Scotty en Schiffers nog slapen in het kippenkot. Het is nog fris buiten, want de zon is nog altijd achter de heuvels verborgen. We zien nu ook waar we geankerd zijn, we liggen in een baai omgeven door een eiland. Iets verder ligt nog een boot voor anker en dieper in de baai ankeren nog een aantal boten. Op het moment dat de zon over de heuvels komt piepen, gaan we zwemmen. Het is verfrissend, maar in het water is het toch warmer dan op het dek waar men in de wind staat. Het water is heerlijk en dan te bedenken dat de rest nog ligt te slapen in hun kleine kooien, maar zij worden nu ook langzaam wakker. Scotty roept nog fier naar de nabijgelegen boot dat hij zijn nummer 1 zeil mee heeft. Hij houdt van dit leven.
|
Sep 15, 1999 06:00 PM Zeilen op de withsundays - 5
Na het ontbijt varen we met de motor aan uit de luwte om dan de zeilen te hijsen en koers te zetten naar White Haven Beach. Dit is één van de zes mooiste stranden ter wereld en enkel bereikbaar per boot of watervliegtuig. De wind stuwt ons met een goede snelheid over het water en we bereiken White Heaven dan ook een goed uur voor het eten. 6 km wit zand omgeven door licht groen water en afgezoomd door bomen, wat kan je nog meer wensen. We worden hier aan land gebracht en spelen wat water volleybal, we proberen de bal zolang mogelijk boven water te houden. Na een tijdje trekt iedereen zich terug op het strand om te zonnen. Ik neem hier de tijd om enkele postkaarten te schrijven en mijn reisverslag bij te werken. Deze zeiltrip voelt nu al aan als de hemel op aarde. Waar kan je anders nog zo genieten van de rust en kalmte, zittend op een boot onder vol zeil met een biertje in je hand of gewoon relaxen op een sneeuwwit strand met kristalhelder water en omringd door vrienden. We maken nog een korte wandeling over het strand, langs de waterlijn. Er liggen hier een tiental boten voor anker, maar iedereen heeft plaats genoeg op dit strand. Als we terug aan boord komen staat onze lunch al klaar. Na alweer een geslaagde maaltijd zetten we koers naar Catheran Bay waar we gaan snorkelen.
|
Sep 15, 1999 06:00 PM Zeilen op de withsundays - 6
In Catheran Bay is het prachtig: er is koraal en vis. Na een korte snorkelsessie gaan we terug aan boord. Maar ook hier krijg je weer overweldigende indrukken van de prachtige natuur. Als we terug de zeilen hijsen, stellen Daphne en ik ons kandidaat om dit werk te doen. Ze zijn zeer snel boven en worden dan door Schiffers vakkundig aangespannen. We zeilen maar een korte afstand, dit omdat de wind afneemt en we dus niet genoeg snelheid halen. We varen op de motor verder naar Mayse Bay. Ik zie hier mijn eerste zonsondergang in Australië. Hier besluiten weer dezelfde mensen de avond, zijn dit dan degenen die het meeste drinken of degene die gewoon het langste liggen te praten en te genieten van dit leven. Ook zag ik voor de eerste keer in mijn leven een maansondergang. Deze kleurde ook een beetje oranje op het moment dat ze aan de horizon verdween, een beetje een raar zicht.
|
Sep 14, 1999 06:00 PM Zeilen op de withsundays
Woensdag 15 september, deze morgen verlaten we Magnetic Island alweer, we nemen terug de veerboot naar het vaste land. Op de toog in de veerboot staat een doos waar je de gebruikte tickets kan ingooien. Je kan dan een prijs winnen in een loterij. Ik en Karina schrijven onze naam op ons ticket en gooien het in die doos. Ik neem een koffie en zet me neer. Na een kleine 10 minuten komen ze de tickets controleren. Ik kan alleen maar zeggen dat ik mijn ticket in de tombola doos heb gegooid. Ik hoorde naderhand van Karina dat zij ook hetzelfde verhaal heeft verteld en dat de controleur onze tickets uit de doos heeft opgevist. Als we terug aan land gaan, worden we door de bus naar Castle Hill gebracht, “3 feet short of a moutain”, 3 voet te klein om een berg te worden genoemd. (3 voet is ongeveer 91 cm.) Het verhaal gaat dat de inwoners van Townsville ooit stenen op elkaar gestapeld hebben gestapeld om deze 3 voet te overwinnen. Maar dit bouwsel heeft nooit lang standgehouden, want door wind en regen is de hoop uit elkaar gevallen, letterlijk en figuurlijk. Je hebt hier een prachtig zicht over Townsville en in de verte zie je Magnetic Island. We nemen in Townsville een lunchstop en gaan dan naar Airlie Beach, waar we tijdelijk afscheid van de groep nemen. Van hieruit start namelijk onze zeiltrip doorheen de Whitsundays.
Op de 3de juli 1770 zeilde kapitein James Cook doorheen een zeepassage omgeven door prachtige eilanden. Hij noemde deze ter ere van de datum: the Whitsundays. De Whitsundays omvatten 74 tropische eilanden en worden door velen als een paradijs omschreven. De eilanden zijn eigenlijk gezonken bergen, die met hun pieken boven het water uit rijzen. Vele van de eilanden zijn gevormd door koraalrif.
|
Sep 14, 1999 06:00 PM Zeilen op de withsundays - 2
Eerst moeten we onze bagage herpakken en ook de drank inkopen voor deze 2,5 dag durende zeiltrip. Dan worden we naar de haven gebracht, waar we de anderen een mooi verblijf toewensen op Long Island terwijl wij het ervan gaan nemen op de zeilboot. In de boot, installeren we ons eerst in de gezamenlijke ruimte waar Schiffers de slaapplaatsen verdeelt. Er worden 2 mensen aan de achterzijde gelegd, dit zijn de snurkers Anne-Marie en Miguel. De indeling van de gezamenlijke ruimte, waar normaal de laatblijvers slapen kent enige moeilijkheden omdat niemand als laatste naar bed wil gaan. Daarom gaat ze dan maar verder met de voorzijde van de boot. Deze ruimte moeten ze delen met 6 personen. Kirsty en Carole krijgen één kooi toegewezen, ook Deb en Daphne moeten het daaronder liggend bed delen. Aan de andere kant slaapt Anja in de bovenste kooi en Peter in de onderste. Dan begint ze opnieuw aan de verdeling van de slaapplaatsen in deze gemeenschappelijke ruimte. Seb en Angus krijgen de zitbanken toegewezen en ik en Denis ieder een kooi in de zijwand. Schiffers, 18 jaar is het hulpje van de kapitein. Ze moet zorgen voor het eten en is eigenlijk nog eerste stuurman en de persoon om de zeilen te hijsen. Scotty is de kapitein, hij lijkt eigenlijk een echte piraat met zijn lange haren en zijn ooglapje.
|
Sep 14, 1999 06:00 PM Zeilen op de withsundays - 3
Het schip heeft wat Scotty een kippenkot noemt. Dit is een houten hut die dienst kan doen als schuilplaats bij regen of tegen de zon. De eerste avond zeilen we 14 Nautical mijlen naar een baai in Cook Island, Refuge Bay genaamd. De zon is al lang onder als we hier aankomen en we laten ons anker dan ook in het donker vallen. We krijgen nu ons eerste diner op de boot, een barbecue, het is overheerlijk. De meesten gaan al naar bed rond 10h00, maar ik, Angus, Schiffers en Scotty blijven nog wat langer op. Denis, de chauffeur hangt hier ook nog half slapend rond. Op deze trip zijn we met dezelfde 10 mensen als de eerste dagen aangevuld met Angus Fergusson uit Schotland en Denis Martin, de Contiki chauffeur uit Australië. Gillian is bij de grote groep gebleven om daar alles te regelen. Als ik naar bed ga, merk ik dat mijn slaapkooi maar klein is. In de lengte heb ik niet veel over, maar als ik op mijn rug lig, heb ik maar enkele centimeter aan elke kant. Als ik me wil omdraaien moet ik opletten dat ik mijn knieën of mijn rug niet stoot. Als je je knieën durft optrekken, dan kan je klem geraken in deze kooi.
|
Sep 13, 1999 06:00 PM Magnetic Island: jetski - 1
Als de morgen van dinsdag 14 september aanbreekt, gaan we met een catamaran veerboot naar Magnetic Island. Dit is een vakantie-eiland met een weelde aan watersportmogelijkheden en andere vormen van ontspanning, gaande van wandelen, paardrijden tot het rondrijden met een mini-moke. Dit laatste is een kleine auto waar juist 4 personen inpassen. Als we van de veerboot afstappen, worden we door een lokale bus naar ons hotel gebracht. Hier spurten de personen die gaan jetskiën en paardrijden naar binnen om een dagticket voor de bus te kopen. Er is namelijk alleen betaald om ons naar het hotel te brengen en de chauffeur maakt ons dat wel duidelijk. We worden dan afgezet in de “Horseshoe bay”, deze dankt zijn naam aan zijn hoefijzer vorm. We wandelen dan dat kleine eindje naar de jetskiverhuurder. Hier krijgen we allemaal een wetsuit, handschoenen, bril en zwemvest.
Als we aangekleed zijn, krijgen we nog een veiligheidsbriefing, vooral over het houden van de correcte afstand ten opzichte van elkaar. Het zijn allemaal tweezitters en ik deel een jetski met Johan, de Zuid-Afrikaan. We beginnen met een vrije oefentrip van elk 5 minuten, waar we de machine leren kennen. Ik laat Johan beginnen met de oefening omdat ik dan de tocht kan aanvatten. Hij heeft niet lang nodig om halsbrekende snelheden te halen, zo lijkt het toch als je achteraan zit. Ik houd me zo goed mogelijk vast, als het mijn beurt is, dan duurt het inderdaad niet lang voor je de machine kent. De snelheid lijkt niet zo hoog als je aan het stuur zit, ook hij deelt in de klappen en houdt zich zo goed mogelijk vast. Na deze 10 minuten komt onze gids ook in het water en mogen Johan en ik als tweede achter hem varen. De tocht rond Magnetic Island kan hiermee dus beginnen en we prijzen ons gelukkig dat we in tweede spot mogen rijden. Iedereen moet minstens 100 meter afstand houden als we rijden. De golven zijn redelijk vlak en daardoor glijden we mooi over het water. We varen in eerste instantie zigzag, ook om de machines grondig te leren kennen en om natuurlijk een grotere afstand te kunnen afleggen. Als we de zijkant van het eiland bereiken, vangen we meer wind en zijn de golven hoger. We vliegen nu van de ene golf naar de andere, ik denk dat we soms wel meer dan een halve meter boven het wateroppervlak uitkomen.
|
Page:
8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
|
|
|
