|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Oct 15, 1998 06:00 PM De wildlife tour in Zimbabwe - deel 1
Vandaag, vrijdag 16 oktober, is het dan zo ver. We nemen in Port Elisabeth het vliegtuig naar Johannesburg. Hier zullen we dan onze gids, Jacques Smit, van de Temba travel agency ontmoeten. Dat is toch wat de brief ons zei. Wel, we arriveren op tijd in Johannesburg. Maar we staan natuurlijk aan de verkeerde uitgang, want de gids staat ons ergens anders op te wachten. De verkeerde uitgang? Ja hoor, want op de luchthaven van Johannesburg heb je naargelang van je herkomst een andere uitgang. Je hebt hier een uitgang voor de lokale vluchten, voor de internationale vluchten, voor de vertrekkende en inkomende vluchten en dit allemaal op dezelfde verdieping, het gelijkvloers. Het is een zoektocht om de juiste hal te vinden. Maar een goed kwartier later zijn we dan op de goede plaats aanbeland, maar geen Jacques te zien. Ik neem terug de brief ter hand, het vertelt dat onze gids hier op ons zal wachten en de typische Temba kledij zal dragen. Ja, wat is verdomme een typische Temba uitrusting. Na een half uur rondgedraaid en gezocht te hebben is er nog altijd geen Temba gids in zicht. Is hij verloren gelopen, zitten wij op de verkeerde plaats? Of komt hij niet? Een hele hoop vragen spoken op zo’n moment doorheen je hoofd. Er schieten ook wel een paar woorden voorbij die ik niet kan neerschrijven, maar ik kan je wel de universele vertaling geven: “&%#&$§”. Het is nu stilaan tijd om een telefoontje te doen naar het kantoor van Temba. Ik ga dan maar op zoek naar een telefoon, maar de meeste zijn bezet en degene die leeg staan werken met een kaart. Maar we hebben geen kaart. Dus ik zet mijn zoektocht naar dat lege telefoontoestel door en houd ondertussen een oogje open om die Temba gids te kunnen vinden. Ik ben zelfs buiten eens gaan rondkijken. Als ik terug naar binnen ga, ziet een zwarte me zoeken en biedt mij zijn hulp aan. Hij helpt mij ook met het zoeken naar die Temba gids, probeert een telefoontje te doen naar het kantoor. Maar hier krijgen we steeds een bezettoon te horen. Is de telefoon soms afgesloten? Hij biedt aan om ons door een kennis van hem, naar het eerste hotel te laten brengen als we deze Jacques persoon niet vinden. Daar de telefoon bezet blijft denkt hij een grote tip te kunnen vangen door ons naar dat hotel te laten brengen. Maar ik vertel hem dat we eerst nog wat rond zullen kijken. Ik ga dan terug naar Jean en Thieu die nog altijd op dezelfde plek zitten. Ik besluit een laatste telefoontje te wagen. Op het moment dat ik naar de telefoons wandel, zie ik iemand met een bord in zijn handen met een paar namen op, Martens, Coolen en Kunnen. Maar @$#!&@% wie is Martens, dat moet natuurlijk Smeets zijn, maar wie geeft daar op dat moment om. Het is Jacques van Temba tour. Eindelijk na 1,5 uur hebben we hem gevonden. De gedachten die door mijn hersenen spookten voor dat moment, zal ik hier niet opnieuw neerschrijven, maar ik ben toch blij dat ik hem gevonden heb.
Ik heb Jean en Thieu dan nog maar een beetje proberen te plagen. Ik vertel hen dat ik telefonisch contact heb gehad en dat deze firma failliet is gegaan. Je had Jean zijn gezicht toen moeten zien. Maar ik heb dan alles maar onmiddellijk opgebiecht omdat dit eigenlijk maar een ziekelijke grap is. Als we nu al dachten dat we onmiddellijk konden vertrekken, dan kwamen we bedrogen uit. Hij wacht namelijk nog op een ander koppel dat ook uit Port Elisabeth komt. Maar hun vlucht die normaal 15 minuten na ons zou landen heeft een vertraging van 1,5 uur opgelopen. Jacques staat aan de hekken op hen te wachten. Er komt daar opeens een vrouw op hem toegelopen die hem begint te omhelzen. Dit koppel stelt zich voor als Brian en Carmen. Zij vertelt mij dat zij zeer blij was dat Jacques nog altijd daar was. Zij dacht namelijk dat we al allemaal vertrokken waren en hun tweetjes daar hadden achtergelaten. Daarom die omhelzing om haar opluchting te laten zien. Toen ik haar onze ervaring vertelde, was zij blij dat ze dit niet had moeten meemaken.
(Ik herinner mij dat er een missing is gebeurd in onze vluchtinformatie. Het reisbureau waar Gazelle deze trip boekte had onze vluchten verkeerd doorgegeven. Ik had deze al laten corrigeren door ze de juiste informatie aan te leveren. Eerst hadden ze een vlucht opstaan vanuit Brussel en nadien een Air France vlucht vanuit ik weet niet meer welke plaats. Terwijl wij gewoon met een South-African vlucht vanuit Port Elisabeth zijn gekomen.) Dit had er waarschijnlijk ook mee te maken dat onze gids op de verkeerde plaats stond. Maar ik hoor achteraf dat hij eigenlijk ook te laat op de luchthaven was aangekomen.
|
Oct 15, 1998 06:00 PM The start of the Zimbabwe Wildlife tour
Today, Friday 16 October, we had to take our plane in Port Elisabeth to travel to Johannesburg. Here we shall meet our guide Jacques Smith from the Temba travel agency. That’s what the letter says. Well we arrived in Johannesburg on time. We were on the wrong exit for meeting our guide, the wrong exit. Yes Johannesburg airport has several exits; it depends on the location that you left. (With leaving I mean the place of our departure.) There is another exit for domestic flights, for international flights, for departs and arrivals and all on the same level. It is quiet a search to find the correct hall. 15 minutes later we found it, but no Jacques in sight. Taking the letter again, it says that our guide will wait for us there and that we could recognize him because he wears a typical Temba outfit. What the hell is a Temba outfit? After an half-hour no Temba guide in sight. Did he get lost, or are we at the wrong place. Or is he not coming. A lot of things are crossing our minds at that moment. Also some words that I can’t write down and can be translated as “&%#&$§”. It is time to make a call to the office of Temba. I tried to phone, but most of the phones on the airport were occupied and the only empty phones were the ones with the calling cards. And we didn’t have a calling card. So I started to find a phone in the other halls and kept an eye open for our Temba guide. I even looked outside. Then a black guy sees me looking outside and offers to help me. He did help me, looking, trying to phone and even offering a ride to our first hotel if we don’t find this Jacques character. The office phone gave a busy signal, so no luck there. He saw already a big tip for getting us a ride to that first hotel. But I said that I shall look around for some time. So I went back to Jean and Thieu who still were sitting on the same spot. I wanted to try to phone again and at that moment that I was walking to a phone, I saw a person with a sign with our names on it. Martens, Coolen and Kunnen. But who the f..k is Martens, that had to be Smeets but who cares. It was Jacques from Temba. After 1,5 hours we found him. The thoughts that went through our minds before that moment I will not put down here. If we thought that we could leave, you’re mistaken. He was waiting for another couple coming also from Port Elisabeth. Their flight should arrive 15 minutes after ours, but they had a delay of 1,5 hours. Jacques waited a the fence for them. Well, the wife hugged him. This couple introduced themselves as Brian and Carmen. She was telling me that she was very glad that Jacques was still there. Carmen was already thinking that the company had left her behind. And therefore that huge. She was relieved. Then I told here our experience and she was glad that she didn’t had to endure that. (But I remembered that there was a mistake in our flight schedule. The travel agency booked this tour with an other travel agency and they booked with Temba. But that second agency put in the wrong flight. First a flight from Brussels and afterwards we heard they put in a Air France flight from Cape Town, I think, instead of an South-African flight from Port Elisabeth.)
Jacques took us outside the airport to an older buss. We got in and some person said with a smiling face that they don’t hold it against us for waiting so long. I directly responded that I was glad that they didn’t. It was a buss with already 13 people in it with us 5 makes 17. And a driver and guide, so we had a company of 19 to travel with. The buss had 19+1 seats. It had 3 sits on each row. 2 seats next to each other and 1 separated with a pad and 4 seats in the back. We sit down at the last 3 single seats. I heard a couple talking in the back and understood them. They were talking the same language as us. Even better the same dialect as us. It ended out that they also were listening to our conversation and we spook to each other at the same time. Yes, they were also from Belgium and were living 30 km from us. What a luck. We can talk dialect on this tour. A very positive sign. Looking around, there were 5 couples (1 Belgian, 2 Australian, 2 English), 1 single (Australian), 1 women with 2 children (Australian) and us 3. That makes 8 Australians, 4 English, and 5 Belgians. The couples were al elderly people except the Belgians they were 30+. So a mixed company and no Dutch people. Joepie.
We had a long drive before us to Louis Trichardt, our place to spend the night. The hotel was called Mountain View. And what a view it is. Clouds and fog (actually clouds) and rain. So no view on the mountain. Some lady's brought our suitcase to the room. They transported them in a typical African style. An African style, yes you know what I mean. They transport them on their heads. But these lady’s do it all. In each hand a suitcase and on there head one. Look them carry that. Thieu was too late to take a picture of it. We had our first meal that evening and went to the bar. We talked a lot with Maurice (the driver from Randburg) and Jacques (the guide from Pretoria). We started in English and ended up in Dutch/Afrikaans. It went quiet well. The later the evening the better it went. It is the bier who does that. The owners were Wayne and Maurius, a gay couple. Wayne was a mouth full, talking and jolling. It was a very nice evening.
They said go to South Africa and Zimbabwe; there it is very hot. Well driving from Johannesburg to Louis Trichardt, the whole time the skies were covered with clouds. We didn’t see any sun anymore after Pretoria and this stayed like that until Bulawayo. I made a bet with Jacques. He was telling us that it doesn’t rain more then 2 days in Zimbabwe. I wanted to question his believe and he tricked me into a bet. I will tell later who won. The one who lost has to pay the other one a six pack. Thieu laughed but he didn’t had the nerve to join this bet. Jean was already to bed then.
|
Oct 15, 1998 06:00 PM De wildlife tour in Zimbabwe - deel 2
Hierna neemt Jacques ons mee naar buiten. Op het moment dat wij door de automatische schuifdeuren naar buiten gaan, vraagt één van de daar aanwezige negers om onze paspoorten. We kijken elkaar aan met van die grote ogen, wat wil deze nu weer. Brian begint al naar zijn paspoort te zoeken. Hij is ons aan het plagen en Jacques maakt er dan ook snel een einde aan. Maar we waren er toch bijna ingelopen. Hij neemt ons mee naar een oud uitziende bus die ons de komende 10 dagen over een grote afstand zal vervoeren. Op het moment dat ik instap zegt een persoon met een lachend gezicht: “I don’t hold it against you for waiting so long“ dit betekent: “Ik geef jou niet de fout van het lange wachten.” Ik antwoord dan maar dat ik blij ben dat zij dat niet doen. In de bus zitten al 12 passagiers te wachten, met ons 5 daarbij maakt dit een totaal van 17. Als je daar dan nog de gids en de chauffeur telt kom je aan 19 personen, die de komende 10 dagen een deel van de familie gaan worden.
De bus heeft 19+1 zitplaatsen. Er zijn 3 plaatsen op elke rij, 2 naast elkaar en één single waartussen dan de gang loopt. Achter zijn er 4 plaatsen waar al 2 mensen zitten. Wij drieen gaan op de laatste 3 enkele plaatsen zitten. Ik hoor het koppel op de achterbank onder elkaar praten, en ik kan ze verstaan. Ze spreken dezelfde taal als ons. Nog beter zelfs hetzelfde dialect. Het eindigde hiermee dat ook zij aan het luisteren waren naar ons gebrabbel en dat we op hetzelfde moment elkaar wilden toespreken. Ja, zij zijn ook van België en wonen slechts een kleine 30 km van ons verwijderd. Wat een geluk, nu kunnen we op deze tocht ons dialect nog veelvuldig gebruiken. Een zeer gunstig teken. Terwijl ik rond kijk zie ik dat er 5 koppels zijn (1 Belgisch, 2 Australische, 2 Engelse), 1 enkeling (Australisch), 1 vrouw met haar 2 kinderen (Australisch) en wij 3. Dat maakt dus 8 Australiërs, 4 Engelsen en 5 Belgen. De koppels zijn al wat oudere mensen van rond de 60 jaar, maar met een jong hart, behalve het Belgisch koppel dat ongeveer begin 30 is. Het is dus een goed gebalanceerde groep en natuurlijk geen Nederlanders. Joepie.
We hebben nu een lange rit voor de boeg tot Louis Trichardt, de eerste overnachting van deze tour. Tijdens de rit wordt er kennis gemaakt met de buren en wat verhalen vertelt over elkaars vakantie. De zon is niet echt van de partij. Het lijkt wel of de wolken een verbond hebben gesloten met de aarde om alle zonnestralen tegen te houden. Terwijl we gestadig klimmen naar ons hotel verandert er eigenlijk niets aan dit weertype. Dit hotel luistert naar de naam: “Mountain View”. En wat een zicht dat we hebben daar: veel wolken en mist. Maar nee, dit zijn de laag hangende wolken die de omgeving inpakken alsof er een dikke mist hangt. Het begint natuurlijk ook nog te regenen. Dus dit hotel doet haar naam geen eer aan, geen zicht op de berg, zelfs geen zicht 100 meter voor of achteruit. Maar als we aankomen in dit hotel, wordt onze bagage door enkele Afrikaanse (zwarte) vrouwen in Afrikaanse stijl naar de kamer gedragen. Ja hoor, op Afrikaanse wijze, je weet wel wat ik hiermee zeggen wil: ze brengen de koffer balancerend op hun hoofd, in evenwicht gehouden met een hand. Een vrouw had zelfs 3 koffers bij, één in elke hand en één op haar hoofd. Je moet ze dit zien dragen, een prachtig zicht. Thieu was helaas te laat om een foto te nemen, maar misschien hebben we later nog een kans. Als eerste staat er een welkomsdrink voor ons klaar en nadien wat opfrissen en dan is daar onze eerste maaltijd. Maurice, de chauffeur kwam bij ons 3 zitten. Hij is van Randburg, een plaats dicht bij Johannesburg. We kunnen met elkaar praten in het Nederlands / Afrikaans. Na de maaltijd zakken we af naar de bar. In den beginne is iedereen nog daar, maar naarmate het later wordt zijn alleen wij 3, Maurice de chauffeur en Jacques, de gids nog over. Jacques is trouwens van Pretoria. We beginnen eigenlijk in het engels te praten, maar schakelen al snel over op dat Afrikaans / Nederlands. In het begin gaat het moeizaam, maar hoe later op de avond hoe beter we elkaar begrijpen. Ligt dat aan het bier of wat? De eigenaars van het hotel, een homokoppel, Maurius en Wayne houden ons natuurlijk gezelschap. Wayne was een mondvol, pratend en grappend. Een zeer leuke eerste avond.
Ze zeggen “ga naar Zuid-Afrika en Zimbabwe het is daar zeer heet”. Wel, rijdend van Johannesburg naar Louis Trichardt is de hele lucht bedekt met wolken. We hebben geen zon meer gezien nadat we Pretoria zijn gepasseerd en dit zou zo nog blijven tot in Bulawayo. Ik klaagde hier een beetje over tegen Jacques. Hij vertelt dan dat het in Zimbabwe niet meer dan 2 dagen zal regenen. Ik zei dat dat gemakkelijk zeggen is en dat ik hem niet geloofde en hij wilde onmiddellijk een weddenschap met mij afsluiten. Ik heb deze dan maar aanvaard en de inzet is een 6-pack, 6 flessen bier. Ik zal je later wel vertellen wie er gewonnen heeft. Thieu begint te lachen, maar hij durft niet mee te doen aan deze weddenschap. Op dat moment vertoeft Jean al in dromenland.
|
Oct 14, 1998 06:00 PM De natte garden route
Dit is een totaal andere wereld als je dit vergelijkt met gisteren. Een prachtig zicht over Plettenberg Bay maakt alles compleet. Want als je op the terras staat kijk je dwars over Plettenberg heen en je ziet de oceaan. Jammer dat de zon al aan bijna ondergaan was. Die nacht begon het te regenen en de volgende morgen was het nog altijd niet gebeterd. We starten dus onze dag 8, de 15 oktober in de regen. Vandaag ligt er een trip doorheen de tuinroute voor ons. Maar door die regen was het uitzicht maar triestig. We wilden de scenische route nemen langs al de schilderachtige plaatsen. Maar de regen deed ons besluiten om de hoofdweg de N-2 te nemen om alzo vroeg in Port Elisabeth aan te komen. We maakten zeer snel vooruitgang, maar met die regen en het vooruitzicht om dan met dit weer in Port Elisabeth te zitten vonden we dan toch weer geen goed gedacht. We zijn dan meer teruggekeerd naar die scenische route om die plekken te bezichtigen, maar zonder de volle glorie van de zon is het toch niet zo overweldigend. Maar wie klaagt er, het is nog altijd de moeite waard. Door deze beslissing kwamen we twee keren langs sommige plaatsen. Daardoor zagen we wat de regen allemaal kan aanrichten. Toen we de weg voor de tweede keer aflegden, zagen we een paar rotsblokken op de weg liggen. Deze waren tussen onze twee doortochten van de steile rotswand naar beneden gedonderd. De tweede keer dat we dit fenomeen zagen, hebben we zelfs de weg moeten vrijmaken alvorens we door kunnen. De rotsen blokkeerden namelijk de hele weg. Het zet je aan het denken, aan wat er had kunnen gebeuren als op het moment dat deze rotsblokken naar beneden komen er ook een auto was gepasseerd. Neen, stop maar met daaraan te denken.
We zijn rond de middag gestopt in Tsitsikamma Park. Het stopte nu even met regenen. We trokken dan maar onze stoute schoenen aan en zijn aan een wandeling begonnen naar de monding van de Storm rivier. Het wandelpad van en naar de monding is gemaakt van houten stammen, dit is wel gemakkelijk om op te wandelen. Hier aan de monding heb je een hangbrug die over de rivier heen hangt. De golven van de oceaan lijken op de rotsen te pletter te slaan en dit is toch een machtig zicht. Aan de monding begon het terug lichtjes te regenen, gelukkig hebben we onze regenjassen meegebracht. Juist voor we terug zijn worden de hemelsluizen pas goed open gezet, het lijkt wel of er ganse emmers uit de hemel komen vallen. Maar gelukkig zijn we al dicht bij het eindpunt gekomen. We hebben de laatste honderd meters dan maar lopend afgelegd en zijn dan toch relatief droog in het restaurant aangekomen.
Alvorens verder te reizen naar Port Elisabeth hebben we ons hier dan een lunch besteld. In Port Elisabeth komt er ook een einde aan onze eerste week in Zuid-Afrika. In Port Elisabeth komen we ook weer in een chalet terecht in een vakantiekamp. Maar dit keer is er wel een restaurant aanwezig. Dit vakantiepark bevindt zich net buiten Port Elisabeth. Maar eerst gaan we een korte wandeling maken op het strand langs het vakantiepark. Toen de duisternis inviel kuieren we terug naar onze auto om dan eerst nog een flesje wijn te kraken alvorens te gaan eten.
Morgen begint dan onze Zimbabwe Wildlife tour, we grapten er over dat er hopelijk geen Nederlanders op deze tour aanwezig zijn. Zullen we dat geluk hebben? Ja, nee, hopelijk wel. Toch jammer eigenlijk dat deze voorlopig laatste dag zo’n slecht weer heeft gehad want het had zo mooi kunnen zijn daar op die tuinroute. Maar nu zagen we alleen de schaduw van wat het had kunnen zijn als de zon daar in al zijn glorie had gestraald. Maar de tuinroute heeft in die regen ook zijn charmes gehad.
|
Oct 14, 1998 06:00 PM From Plettenberg baai to Port Elisabeth
This is a total different world if you compare this with the previous day. And we had a very nice view over Plettenberg Bay. Shame that the sun was already going under. That night it started to rain and the next morning it was still raining. So we started our day 8 the 15 October with rain. We had a journey for us across the garden route. But with the rain, the view was lousy. We wanted to take the scenic route to see the scenic places. But due to the rain we decided to take the N-2 instead. We progressed very fast and with this weather being so early in Port Elisabeth was also no good idea. So we turned back on the scenic route, to see those places, but without the full glory of the sun, it isn’t that great to see. But who’s complaining it is still worth while. Due to our decision we traveled along some places twice. And there we saw then what the rain can do. Coming next to some walls for the second time, there were some rocks laying on the road that weren’t there before. The second time we even had to clean the road before we could go ahead. The rocks were blocking the road. I was thinking what could have happened when our car and the rocks are there on the same time. No stop thinking about that.
We stopped around midday in Tsitsikamma Park. It stopped raining and we put on our bold boots and went for a walk to the mounding of the Storm River. Here there was a hanging bridge across. The waves of the ocean were pounding on the rocks and this was impressive. It started to rain slightly and luckily we took with us our raincoats. The walking path was made of wooden logs and was very easy to walk on. Before we were back it soaked water out of the sky. But luckily for us it was the last few hundred meters, so we end up dry in the restaurant.
Here we ordered our lunch and we went on our way to Port Elisabeth, where our first week should end. Here we also stayed in a lodge but this time with a restaurant, just outside Port Elisabeth. We went for a short walk on the beach but the darkness fell in and we strolled back to our car. Tomorrow the Zimbabwe Wildlife tour starts and we were talking about that; hoping that there are no Dutch people on it. Shall we be that lucky? Yes, no hopefully. Too bad that this day had such a terrible weather because it should have being a nice drive across the garden route, but now you only see a shade of what had could being. But we got a very good impression of that.
|
Oct 13, 1998 06:00 PM Van de struisvogels in Oudtshoorn naar de aardige welkom van Nolene
De volgende dag Woensdag 14 oktober had Thieu een gesprek met een oudere vrouw die hier ook verblijft. Ze vertelt hem dat zij hier eigenlijk woont om de drukte van de buitenwereld te mijden. Ze komt hier om te relaxeren en om te genieten van de rust (ze houdt van rust en stilte). En stil is het hier. Ze vertelt dat haar familie haar eens had willen opzoeken, maar dat ze het park niet hadden kunnen vinden. Dit resort was meer een karavaanpark met vakantiehuisjes. Alleen in het weekend zijn er meerdere mensen te vinden. Maar het is echt zeer rustig gelegen langs een rustig kabbelend beekje.
Vandaag staat Oudtshoorn op het programma, om de struisvogels te zien en misschien ook eens te eten. Maar inplaats van er rechtstreeks naar toe te rijden besluiten we om enkele bergpassen mee te nemen en dus wat omweg te maken. Eerst rijden we door de Meiringspoort om dan door te gaan naar de Swartberg Pass. Deze pas verraste ons compleet. We dachten eerst aan een normale weg doorheen de bergen, maar dit was een gewone zandweg, die dan meestal nog te smal was om 2 auto’s te laten passeren. Hier en daar was er een kleinere inham waar je een tegenligger kon laten passeren. Maar dit was niet nodig want terwijl we naar boven rijden zijn we geen enkele wagen tegengekomen. Je kan je al voorstellen dat het lang duurde alvorens we boven zijn. Maar het zicht boven op deze top is overweldigend. Die kronkelende zandweg die langzaam omhoog draait geeft een prachtig contrast met de bergwanden. We voelen ons gelukkig dat we deze rit gemaakt hebben. Maar eenmaal op de top ging deze zandweg terug naar beneden om dan weer terug omhoog te gaan. We zagen hier ook de eerste auto die ons net na het passeren van de top tegen kwam, dus 1 auto in 1 uur, het klinkt als een zeer drukke baan. Maar op de tweede top zien we al 2 auto’s staan, ook toeristen die van het landschap genieten en enkele foto’s maken. Op de weg naar beneden zijn we meerdere auto’s gepasseerd. Maar we zijn nog altijd op een zandweg. De meeste toeristen komen langs deze kant naar boven om dan op de voor hun eerste top terug om te draaien en naar beneden te rijden. Ze zullen nooit weten wat ze gemist hebben.
De volgende stop zijn de Cango Caves. Dit zijn een series van grotten die voor toeristen zijn opengesteld. We nemen hier de standaard tour die wel de meest interessante plaatsen laat zien. Je voelt je klein in deze grotten. Je krijgt een beter begrip van deze grotten, zeker als de gids vertelt over de oudheid en de eerste toeristen. Die eerste toeristen, ik denk begin 1800, deden 6 uur over de afstand die wij in 10 minuten deden. Tegenwoordig zijn de vloeren van beton om deze vlak te maken. Maar vroeger was het gewoon ongelijk, een klauterpartij over naar beneden gevallen rotsblokken, liggend in een chaotische orde en tegelijk kruipend door smalle openingen. En dan vertellen ze aan de toeristen om niets aan te raken, om geen verontreiniging van de rotsen te veroorzaken, en dan gooien zij beton over de vloer en blazen ze extra openingen om een gemakkelijke doorgang te maken, hypocriet. Maar dit is overal in de wereld hetzelfde. Als je een vochtige rots met je handen aanraakt, dan zorg je ervoor dat er geen mineraal afzetting meer kan gebeuren op deze rots. Hierdoor wordt dan de natuurlijke aangroei stopgezet.
In de Cango Caves werden vroeger ook concerten gehouden in de eerste hal. Maar dit wordt tegenwoordig niet meer gedaan. De reden is dat de mensen tijdens de pauze verder de grotten in wandelden. Er werden dan veel zaken afgebroken, gewoon al door de sculpturen aan te raken of door stenen mee te nemen als souvenir. Maar een grot doet je altijd klein voelen, je bent in een andere wereld, geen zon, een totaal andere omgeving. De Cango Caves zijn warme grotten, we moesten zelfs geen jas aandoen. De formaties gaan van aardig tot indrukwekkend. Maar ook een leuk detail wat ze in elke grot die ik al bezocht heb doen, is het doven van de lichten. En dan is het donker, echt donker. Je kan echt geen hand voor je ogen zien. Wat moet dit moeilijk zijn geweest voor de eerste ontdekkingsreizigers om deze grotten te onderzoeken met enkel een klein lichtje of zelfs maar een kaars. Ik moet er niet aan denken.
Na dit bezoek aan de grotten zetten we onze tocht verder naar een struisvogelfarm. Deze farm noemt Highgate en ligt een klein beetje buiten Oudtshoorn. We worden daar in een kleine groep rondgeleid, wij drieen en nog een ouder Engels koppel, zeker al 70+. Met zo’n kleine groep van 5 personen heb je een veel betere kans om alles te zien. We hebben toch het één en het ander geleerd. We hebben de hele levensloop van een struisvogel kunnen bewonderen, van het ei tot het eindproduct, hun vlees en veren. We hebben de struisvogels kunnen voederen, aanraken en we zijn zelfs op hun eieren gaan staan. Maar alvorens we dit konden doen, moeten we hun kooi in. Een groot stuk land, omgeven met een draad. Hier moeten we dan wandelen tussen de struisvogels. Tussen alle twee, haha. Hier kunnen we ze ook aanraken en voederen. Het is een beetje beangstigend want hun snuit is op een hoger niveau dan onze ogen. Als je dan denkt wat er kan gebeuren als ze hun snuit tussen je ogen planten, brrr. Wel dat staan op hun eieren is wel een beetje raar, ze zijn heel stevig. Het oudere engelse koppel deed dit ook, alleen als de vrouw op de eieren staat is haar man aan het filmen, enkel staat zij met haar rug naar de camera toe.
Na dit wandelen over die eieren gaan we voor een andere demonstratie naar een kleinere kooi. Hier wordt een struisvogel in een houten stanketsel geplaatst. Hier worden zijn veren, nek en snavel getoond. De oudere vrouw heeft hier zelfs een struisvogel geknuffeld. Ik ben daar zelfs op die struisvogel gaan zitten, maar Jean, Thieu en dat oudere koppel hebben dit niet gedaan. Maar toen ze me vroegen om een ritje te maken op een struisvogel heb ik dit afgeslagen. Niet omdat ik bang was, maar omdat deze rit in hun kooi zou doorgaan en de vloer was bedekt met..... stront, ja hoor, en als je dan wordt afgegooid dan beland je letterlijk in de shit. Dit is niet zo fraai voor je kleren. Vlak daarna, loopt een struisvogel in een rotvaart naar een ander exemplaar toe. Ja hoor, een mannelijk exemplaar loopt naar een vrouwelijk exemplaar en ze geven een mooie demonstratie van het liefdesspel van een struisvogel familie en het hoogtepunt was het kreunen en steunen. Het schijnt dat zij dit 7 tot 9 keer per dag doen. De gids vertelt ons dat zij een beetje beschaamd zijn bij deze uiting van lust (hij is aan het grappen natuurlijk). Voor die struisvogel maaltijd waren we te laat en we hadden bovendien geen reservatie, dus zullen we deze vogel elders maar moeten proeven. We hebben nu nog een lange rit voor de boeg naar Plettenberg Bay. We arriveren weer eens vlak voor het donker. Op het moment dat we stoppen en uitstappen aan ons gasthuis, komt een mooie donkere vrouw naar buiten. Zij stapt op ons toe en zegt: “Welkom thuis, welkom thuis.” Dit verraste ons, maar zij schijnt iedereen op deze manier te begroeten. We voelen ons onmiddellijk thuis, dankzij Nolene.
|
Oct 13, 1998 06:00 PM From Oudtshoorn to Plettenberg Baai
The following day Thieu talked to an older lady who also stayed there. She lives there to avoid the busy outside world; she came to here for relaxing and the rest (like piece and quiet). And quiet it was there, because she told that when relatives wanted to visit her, the didn’t find it. This resort was more a lodge, caravan-park. And only in the weekends there are more people there. Today we wanted to go to Oudtshoorn, to see the ostriches, but before getting there we wanted to do some mountain passes. We drove through the Meiringspoort and on to the Swartberg Pass. This pass surprised us. We thought about a normal road, but it was a sand road, and mostly so small that only one car can travel on it. Here and there, we saw an opportunity to let other cars pass. But this was not necessary because going up, we didn’t see one car. You can imagine that this took a long time to drive up. But the view on the top was great. That winding sand-road going up. We were glad we did this. But after the top, the road didn’t ended as we thought. It was downhill and then ups again. We saw the first car just behind the first top, one car in more than one hour; it sounds like a very busy road. But a the second top, we saw 2 cars standing with tourists, also taking pictures. And on the way down, we passed more cars. But we still are on a sand road.
Now we went to the Cango caves. We took the standard tour and saw a lot of interesting places there. You feel small in those caves. You get a better feeling about these caves, especially when the guide tells about ancient times and the first tourism. The first tourist, I believe end 1800, did 6 hours over a trip that took us not even 10 minutes. Now they put concrete in the caves to level the floors. It used to be just fallen rocks in a chaotic order. And then telling the tourist to keep their hands as much as possible off the rocks to avoid contaminating them and they put concrete in it, do a lot of blasting for tourism, go figure. But this is everywhere in the world the same. In the Cango Caves they hold also concerts in the first hall. But they don’t do this anymore. The reason is that the people were walking around in those caves during the pause. And then they brook a lot of things, by touching them or taking them as a souvenir. A cave makes you always small, you are in a different world, no sun, an other environment. The Cango caves are a warm cave. We didn’t have to wear a jacket. The formations are ranging from nice too impressive. But also a nice item is one thing that they do in each cave that I already visited is that they put out the lights. And then it is dark, really dark. You can’t see an hand before your eyes. What was it difficult for the earlier explorers to explore such a cave with a small light or even a candle. Something to think about.
After the Caves we went to an ostrich farm, Highgate a little bit outside Oudtshoorn. We were shown around in a very small group, we tree and an older English couple, I think 70+. With a group of 5 you get a much better chance to see everything. We learned a lot. And we feed an ostrich, touch one, and stand on their eggs. For standing on their eggs, we had to get in their cage. A wide piece of land surrounded by wire. And we had to walk there between those ostriches. All two of them, haha. There we also could touch and feed them. It was a little frightening because their snout is on a higher level then our eyes. And you think about what can happen when they want to put their snout between your eyes. Then we were brought to a smaller cage for a demonstration, and there I even sat on one. Thieu and Jean didn’t and that older couple also declined. But the older lady hugged one instead. But when they asked me if I wanted to ride one, I declined. Not because I was afraid, but we had to ride that bird in their cage and this cage-floor was covered with..... shit, yes and when they throw you off, you land in the shit, literal and that is not nice for the clothing. Just after that, one ostrich started running to another, yes a male run to an female and they gave a nice demonstration of the love making of the ostrich family and the highlight was lot of moaning and groaning. It seemed that they do that 7 to 9 times each day. The guide told us that and that they are embarrassed by it (he was joking off course). For an ostrich meal we were to late, because we had no reservation. Now we still have a long drive ahead to Plettenberg Bay. Another time we just arrived before dark. When we stopped, at this guesthouse, a nice dark lady comes out and says welcome home, welcome home. This surprised us, but this was the way that she greeted everybody there. We already felt us at home thanks to Nolene.
|
Oct 12, 1998 06:00 PM De wijnstreek rond Paarl en Franshoek
Vandaag Dinsdag 13 oktober zullen we Simon’s Town verlaten om naar Oudtshoorn te gaan. Hier merken we één van de fouten die we maakten toen we onze trip boekten. Ik heb namelijk niet goed genoeg gekeken naar de afstand tussen onze hotels en de eindbestemming van die dag. Een voorbeeld misschien is dat ons hotel 70 km van Oudtshoorn gelegen is, achter de bergen dan nog. We verliezen dus veel tijd hierdoor. De streek rond Kaapstad, zoals Paarl, Franshoek en Swellendam is zeer mooi. Je ziet hier veel prachtige zichten op onze weg door de bergen. Onderweg bezoeken we ook nog 2 wijn verkopers om een kleine voorraad in te slaan voor de volgende avonden. We zijn een beetje onder de indruk van het taalmonument in Paarl en een prachtige vergezichten die je hier ziet. Gewoon prachtig. Het taalmonument lijkt een grote pijp die de lucht inwijst. Deze pijp werkt als een soort versterker voor, de mensen die eronder door lopen en een kreet slaken.
Onze tocht naar ons resort is toch een lange rit. Want na de wijnroute besloten we om door de Karoo te rijden. De hele weg zien we al die zeer kleine struiken en zand, maar buiten dit is er niets anders te zien. Het lijkt wel alsof we door een maanlandschap rijden, nergens een punt waarop je je blik kunt laten rusten, enkel maar rijden en rijden. Gelukkig rijdt er een wagen voor mij, die ik kan volgen zodat je toch een punt hebt dat je kan volgen. Gelukkig voor ons arriveren we vlak voor de duisternis invalt in het resort. Want als we iets later zouden zijn, dan hadden we dit hier nooit kunnen vinden. Ons resort ligt aan een aarden weg (vergelijk het met een binnenweg bij ons). We hadden nu al alle moeite van de wereld om het te kunnen vinden. Op het einde van die aarden weg was er geen enkel bewegwijzering meer, we hebben dus wat rondgekeken en enkele slechte paden te voet bekeken en besloten dan om maar een pad te nemen dat op een ingang gelijkt. Dit lijkt op een kampeer terrein, maar daar er niemand te zien is keren we op onze stappen terug om nog eens de ingang te bekijken, maar daar er geen andere mogelijkheid meer was, zijn we terug binnen gereden. Na enig zoeken vonden we een persoon die ons de conciërge kon aanwijzen. Het was ondertussen al bijna donker geworden. Nadat we ons hier hadden geïnstalleerd was het al donker en er was geen restaurant in de buurt. Als we nog iets wilden gaan eten kunnen we 20 km terug gaan rijden. Daar het nu al zeer moeilijk was om te weg te vinden besloten we om het laatste brood te eten en onze flessen wijn soldaat te maken.
Gelukkig is onze chalet goed uitgerust wat bestek betreft. Er is zelfs een kurkentrekker aanwezig. Maar helaas was deze afgebroken en daardoor onbruikbaar. Ik had een mesje bij me, wat ik eens met nieuwjaar gekregen had, die een kurkentrekker bevatte. Maar als ik deze gebruik, wordt het metaal gewoon vervormd, het wordt eigenlijk gewoon ontschroeft. Het is dus te licht voor dit werk. Maar daar goede raad nu duur is, neem ik een mes en druk en sla de kurk in de fles. Ik kan nu tenminste mijn fles wijn leegdrinken. Gelukkig anders hadden we ons moeten behelpen met gewoon water. De wijn smaakte trouwens overheerlijk. Vooral Jean heeft hier van de wijn geproefd, hij heeft er namelijk twee keer plezier van gehad.
|
Oct 12, 1998 06:00 PM From Cape Town towards Paarl
The next day we had to leave Simon’s Town to go to Oudtshoorn. Here we saw one of the faults that we made while booking this trip. I didn’t pay close attention on the distances of the hotels and the places that we gave up. As an example this hotel lays 70 k from Oudtshoorn, behind the mountains. So we lost a lot of time. The area around Cape Town, like Paarl, Franshoek and Swellendam is very nice. A lot of pretty views to see on these roads across the mountains. We also went to 2 wine venders to buy us some wine to drink the next evenings. We were impressed with the “taalmonument” in Paarl and also the views that you have from there. It’s very nice. But driving to the resort was a very long drive. After the wine route, we decided to drive across the Karoo. All the way, all those very small bushes and sand. Nothing else to see. Traveling like that is like driving through a moon landscape, nothing to focus on, just drive. And then you try to follow a car that drives in front of you. Luckily we arrived just before dark. Because otherwise we didn’t found it. Now was already hard to find it. At the end of a long dirt road there wasn’t any sign any more, so we had to gamble which way to go. Off course wrong and just before dark we reached the resort and there wasn’t even a restaurant. We could travel 20k back. So we eat our bread and finished the wine that we bought earlier. In the cottage that we had, there was a corkscrew, but it was broken. How do we have to get that cork off now? I brought with me a bottle-opener. And luckily there was also a corkscrew on it. But trying to use it, it get unscrewed and the cork stays in the bottle. Then I took a knife and by hitting it, I pushed the cork into the bottle and I could finish my wine. Luckily that this worked otherwise we had to drink water.
|
Oct 11, 1998 06:00 PM Een verkeerde dagtrip door de Kaap
Maandag de 12de start met zonneschijn. We denken al met water in onze mond aan de braai van die avond en genieten al van de wijntrip die er aan staat te komen. We worden door de taxi opgehaald en naar Kaapstad gebracht. Hier begint dan de verwarring. Eerst gaan we naar het verkeerde kantoor. Dit is namelijk een openbare busmaatschappij, zij doen geen tours. Ze verwijzen me door naar het bezoekers centrum aan de achterkant van het gebouw. Hier word ik geholpen door een aardige man van Europcar. Hij belt naar ons resort en vraagt aan de dame bij welke maatschappij we hadden geboekt. als hij dit weet, wijst hij mij de plaats waar we worden opgepikt. Aan de voorkant van de busmaatschappij. De bus is op tijd daar en we stappen in. Er is al een meisje in de bus aanwezig, Kathryn, is haar naam. Zij is een Poolse die al haar hele leven in Duitsland woont. Ze werkt er nu als verpleegster. Ik heb een goed gesprek met haar gehad en haar een beetje leren kennen. Ze heeft eigenlijk een ambitie om dokter te worden. Op dit moment werkt ze vooral met terminale patiënten. Een zeer zwaar en moeilijk beroep, zegt ze. Vooral het verlies van patiënten is moeilijk.
Ondertussen hebben we uitgevonden dat de dame ons een verkeerde tour heeft geboekt. In plaats van op een wijntrip zitten we op een “Peninsula tour”. Dit is een tour door de Kaap. We hebben er dan maar het beste van gemaakt en toch nog een zeer interessante rit gehad. We hebben nog een aantal plaatsen bezocht die we al gezien hadden, maar ook een aantal nieuwe plaatsen bezocht. Op onze rondtocht hebben we veel last van de regen. Deze begint als we terug komen van een bezoek aan de zeeleeuwen. Het begint te gieten en te gieten. Ook op Kaap Hoorn regent het hard. Gelukkig hebben we dit al gezien en kunnen we dus een beetje schuilen. Op de terugweg komen we langs ons resort en we vragen de chauffeur om even te stoppen om onze jas te halen, want we zitten hier in onze shorts en trui. De volgende stops zijn de pinguïns en de botanische tuinen in Kirstenbosch. Deze zijn zeer indrukwekkend, groot, zeer groot. Je kan hier uren en uren rondwandelen en dan heb je nog niet alles kunnen zien. Op de meeste stops hebben we het geluk dat het ook stopt met regenen zodat we droog van de plek kunnen genieten.
Maar deze regen doet onze plannen voor een braai ook in het water vallen. Als we terugkomen, zien we John al op ons wachten. En we hebben natuurlijk ook geen wijn (want deze wilden we kopen op de wijntoer die ook al in het water was gevallen.) Hij stelt voor om naar een klein restaurant te gaan een dorpje verder of om naar Muizenberg te gaan. Maar om naar Muizenberg te gaan hebben we een auto nodig, want er zijn daar vele mogelijkheden om uit te gaan. John probeert dan nog uit te vinden of de reckies nog altijd rijden. Maar deze stoppen om 6 uur in de avond. Dit betekent dat enkel het kleine restaurant overblijft. Dit ligt op 10 minuten wandelen dwars over een duister golf terrein heen. We ontmoeten hier eigenlijk voor de eerste keer de lokale bevolking, ze zijn zeer vriendelijk en tonen dit ook. John is een goed voorbeeld van deze Zuid-Afrikaanse vriendelijkheid. We zullen nog maar mensen van deze slag ontmoeten.
|
Page:
17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27
|
|
|
