|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Sep 13, 1999 02:00 PM Magnetic Island: jetski - 2
Als je dan terug neerkomt, krijg je een korte slag, maar als je dan nog een andere golf raakt, dan voel je dit zeer hard in je rug. Je leert al snel om veel op je benen te steunen en je zitvlak te ontlasten. Je wordt soms meer dan 10 cm van je zit gelicht, om dan met een slag terug neer te zakken. Het is een harde snelle rit doorheen deze golven. Dan komen we opeens in kalmer water terecht, als we een scheepswrak ronden, je kan het gas hier volledig opendraaien en echt over het gladde water heen glijden. Maar meestal is het doorheen de golven wat het een harde rit maakt. Er wordt gezorgd dat iedereen 2 maal kan rijden en daarom wordt nu en dan gestopt.
We stoppen op “Coconut Beach” voor een snack en een pint bier, waar ik ook de jetski op het strand mag parkeren. De verdere tocht verloopt identiek, springen van de ene golf naar de andere aan een hoge snelheid, prachtig. Daar we in tweede positie rijden, kunnen we de begeleider goed volgen, de anderen die op 100 meter moeten blijven, hangen dus ver verspreid. Dit betekent dat ze soms stukken moeten afsnijden om bij te benen. Want ik en Johan volgen de gids zeer goed en nemen steeds meer afstand van de anderen. Hierdoor draaien we soms extra rondjes en lussen om de anderen de kans te geven om dichterbij te komen. Als we na een goede 3 uren terug aan het strand komen, voel je de stijfheid van je rug en dan denk je waarom ga ik deze middag nog paardrijden?
|
Sep 13, 1999 02:00 PM Magnetic Island: jetski - 1
Als de morgen van dinsdag 14 september aanbreekt, gaan we met een catamaran veerboot naar Magnetic Island. Dit is een vakantie-eiland met een weelde aan watersportmogelijkheden en andere vormen van ontspanning, gaande van wandelen, paardrijden tot het rondrijden met een mini-moke. Dit laatste is een kleine auto waar juist 4 personen inpassen. Als we van de veerboot afstappen, worden we door een lokale bus naar ons hotel gebracht. Hier spurten de personen die gaan jetskiën en paardrijden naar binnen om een dagticket voor de bus te kopen. Er is namelijk alleen betaald om ons naar het hotel te brengen en de chauffeur maakt ons dat wel duidelijk. We worden dan afgezet in de “Horseshoe bay”, deze dankt zijn naam aan zijn hoefijzer vorm. We wandelen dan dat kleine eindje naar de jetskiverhuurder. Hier krijgen we allemaal een wetsuit, handschoenen, bril en zwemvest.
Als we aangekleed zijn, krijgen we nog een veiligheidsbriefing, vooral over het houden van de correcte afstand ten opzichte van elkaar. Het zijn allemaal tweezitters en ik deel een jetski met Johan, de Zuid-Afrikaan. We beginnen met een vrije oefentrip van elk 5 minuten, waar we de machine leren kennen. Ik laat Johan beginnen met de oefening omdat ik dan de tocht kan aanvatten. Hij heeft niet lang nodig om halsbrekende snelheden te halen, zo lijkt het toch als je achteraan zit. Ik houd me zo goed mogelijk vast, als het mijn beurt is, dan duurt het inderdaad niet lang voor je de machine kent. De snelheid lijkt niet zo hoog als je aan het stuur zit, ook hij deelt in de klappen en houdt zich zo goed mogelijk vast. Na deze 10 minuten komt onze gids ook in het water en mogen Johan en ik als tweede achter hem varen. De tocht rond Magnetic Island kan hiermee dus beginnen en we prijzen ons gelukkig dat we in tweede spot mogen rijden. Iedereen moet minstens 100 meter afstand houden als we rijden. De golven zijn redelijk vlak en daardoor glijden we mooi over het water. We varen in eerste instantie zigzag, ook om de machines grondig te leren kennen en om natuurlijk een grotere afstand te kunnen afleggen. Als we de zijkant van het eiland bereiken, vangen we meer wind en zijn de golven hoger. We vliegen nu van de ene golf naar de andere, ik denk dat we soms wel meer dan een halve meter boven het wateroppervlak uitkomen.
|
Sep 13, 1999 02:00 PM Magnetic Island - op stap, maar eerst op de bus wachten.
We lachen wat af, en vragen ons af of er nog wel een bus komt. Als het dan al donker begint te worden beginnen we te denken om naar het hotel terug te stappen, een kleine 10 km. Na 40 minuten ga ik bij een huis aankloppen en vraag of zij weten wanneer de bus eraan komt. Ze denken dat het nog een 5 minuten duurt. Maar Gill had ons al gewaarschuwd, dat hun schema niet altijd klopt. Maar ja hoor, we zien ze in de verte al, uit de tegengestelde richting aankomen. We hebben een goede 55 minuten gewacht alvorens we op deze bus kunnen stappen.
Na een snelle douche en diner gaan we naar Geof’s Place, een backpackers hostel. Hier worden enkele spelletjes gespeeld, waar we naar kijken. Zoals het oprapen van een item van de grond, niet gewoon hoor, maar met de mond en staande op één been en de tegenovergesteld hand rond het hoofd aan het andere oor. Of wat te denken van het uitspreken van een woord, maar dan met de mond steeds voller met haverkoeken. De winnaar krijgt natuurlijk een “jug” bier (dit is ongeveer een liter). We spelen wat pool en drinken enkele pinten bier. Het is een plezante avond en als we terug in ons hotel komen, duikt Angus met zijn kleren aan in het zwembad, maar niemand volgt zijn voorbeeld. Als Shane zijn kamer binnengaat, zie ik hem Teppei wakker maken met de melding dat hij moet pakken, omdat de bus dadelijk gaat vertrekken. Ik doe er nog een schepje bovenop en roep dat ze zich moeten voortmaken. Teppei doet slaapdronken zijn kleren aan en ik ga dan verder naar mijn kamer. Ik hoor naderhand van Shane dat Teppei zelfs aan het pakken was geslagen, want Shane, zo leep als hij is, was ook het een en het ander in zijn tas aan het steken. We hebben hier nadien nog goed mee gelachen, arme Teppei.
Nog een anekdote om te vermelden is dat Daphne en Peter in de namiddag samen een jetski hebben gedeeld. Als ze een goede 10 minuten vertrokken zijn, moet iedereen even stoppen omdat ze te dicht op elkaar rijden. Ze krijgen hun machine niet meer op gang en iedereen schiet weg. Als de gids dan een tijdje later terugkomt krijgt ook hij de machine niet gestart en worden ze teruggesleept naar het strand. Dat is dan hun jetski trip geweest, we hebben hen er de volgende dag nog dikwijls aan herinnerd.
|
Sep 12, 1999 02:00 PM Raften op de Tully
Op de tiende dag van mijn vakantie, maandag 13 september, staat witwater raften op het programma. We worden met de bus naar de Tully rivier gebracht en één van de gidsen geeft een uitgebreide uitleg in de bus. Hij brengt het ook op een grappige manier en vertelt over zijn Crocodile Repellant Action Plan. Hij geeft een hele uitleg van wat te doen als er een krokodil in het water is, maar als hij zijn uitleg gedaan heeft, is het voor iedereen duidelijk dat hij meer onzin heeft verkocht dan wijsheid. Zoals de krokodil in zijn ogen prikken als die zijn snuit op de raft legt. Of als een raft omslaat, moet iedereen naar hem toe zwemmen en een cirkel rond hem vormen, zodat hij zeker veilig is. Of wat te denken van het buddy systeem, zorg dat je iemand kiest die langzamer zwemt. Maar de beginletters van zijn plan zeggen alles: CRAP, wat vrij vertaald “zever” betekent.
Als we uitstappen, krijgen we allemaal een helm, een zwemvest en een roeispaan. We worden dus verondersteld van te peddelen in het zweet des aanschijns. Het is namelijk weer een warme dag. We krijgen nog een veiligheidsbriefing en dalen dan een klein stukje af tot aan de rivieroever om dan ons raft te bevolken. De Tully is een technische rivier, geen overweldigende hoeveelheid water, maar juist genoeg om de stroomversnellingen te nemen als men hard peddelt en samenwerkt. Het watervolume wordt geregeld door een dam, dit betekent dat men dan ook bijna het hele jaar door kan raften. De gidsen moeten regelmatig uitstappen om de boot om te trekken, over stenen te sjouwen en diens meer, als we weer in een stroomversnelling op de rotsblokken blijven hangen. We moeten ook regelmatig aan groepsseks doen, ik zie je al denken. Dit betekent dat we allemaal op en neer springen in het raft, om het zo terug vlot proberen te krijgen. Het tempo ligt laag en het is dan ook een totaal andere afdaling dan de Zambezi. Hier telt de techniek, het samenwerken, samen peddelen in cadans of het allemaal schuiven naar links en rechts om de boot tussen de rotsblokken te sturen. Hier kan normaal net geen boot passeren, maar door het zwaartepunt te verplaatsen kan een deel van de boot over de rotsen heen glijden. Het is de techniek die bepaald of je door een stroomversnelling geraakt en niet de kracht van het water. De stroomversnellingen zijn enkel een graad 3, dus niet zo moeilijk, maar het mooie is dat je hier moet werken om erdoorheen te geraken. Onze gids is een keer uit de boot getuimeld, hij is nog met een voet aan het touw blijven vasthangen en kan zich terug rechttrekken aan Teppei’s reddingsvest. Niemand van onze boot had dit gemerkt, maar de andere gidsen natuurlijk wel. Dit betekent dat hij hun een rondje kan betalen in het café. We zien naderhand op de video dat hij rechtstaat en zijn handen opengooit om te zeggen: “wat”.
Op een bepaald moment worden we onder een koude waterval doorgestuurd. Het water valt met grote kracht op ons neer, het voelt aan als hagelstenen die op je hoofd vallen. Je wordt dadelijk afgekoeld, en kan dan gaan aanleggen om een kleine hap te gaan eten: barbecue. Als we daar gezellig zitten, beginnen ze een aantal mensen te interviewen, mij zien ze aan als een Franse politieagent omwille van mijn snor. Als we terug in de boten stappen, zien we een aantal grote vissen tussen de boten door zwemmen. Op een gegeven moment vragen ze om de peddels bij elkaar te leggen en om samen te gaan zitten op het uiteinde van de boot. We vermoeden al wat er komen gaat, ze willen ons uit de boot laten vallen. We besluiten om buiten onze armen, ook onze benen en voeten te verstrengelen en zo goed mogelijk vast te haken. We zitten aan de voorkant van de boot en glijden naar de passage toe. Dit is een kort steil stuk en we zijn toch nog in het water gevallen. Maar dit heeft de gids heel veel moeite gekost, op de video zien we dat we al door de versnelling heen zijn en dat hij met zijn hele gewicht en zijn benen als een hefboom onze constructie met veel moeite omver kan duwen. Na nog enkele versnellingen zijn we aan het eindpunt van deze tocht gekomen. Hier kleden we ons om en dan worden we terug naar het café gebracht, waar we de video te zien krijgen. Ook de mensen die niet mee geraft hebben, vervoegen ons hier en als we dan terug naar ons hotel in Townsville rijden, moet iedereen in de bus mee raften. We peddelen, gaan van links naar rechts en doen aan groepsseks. Maar als we links rechts doen, schudt de bus vervaarlijk over de weg heen. Wat wil je als er een 46 mensen in de bus deze oefening uitvoeren. We overnachten in het Mercure Inn te Townsville.
|
Sep 11, 1999 02:00 PM The Great Barrier Reef: een helicoptor vlucht
Tijdens de lunch zien we een aantal andere Contiki mensen terug en krijgen van hun prachtige verhalen te horen over de initiatie lessen van het duiken. Zeker als je de verhalen hoort van de onderwaterpracht die ze gezien hebben, grote vissen en een reuzenmossel.
Als je met die helikopter over het Barrier Reef vliegt, dan krijg je een prachtig zicht. De kleur van het water varieert van licht groen tot donkerblauw met alle schakeringen ertussen in. Het koraal tekent zich een licht groene vlek af tegen het helderblauwe water. We vliegen hier een goede 15 minuten rond, soms tegen hoge snelheden, soms scherpe hoeken makend. Deze vlucht geeft je een blijvende indruk op je netvlies. Het is een weldaad voor de ogen als je de afwisseling van de kleuren ziet, die het verschil aanduiden tussen het koraal en de oceaan. We zien zelfs een school van 30 tijgerhaaien zwemmen tussen het koraal. Na deze helikopterrit worden we terug naar het panton gebracht waar we inschepen op een boot met een glazen bodem. Deze vaart rond tussen de koraalriffen en je ziet hier weer die levende wereld onderwater, ook de vissen ontbreken niet op het appel. Je wordt hier echt overtuigd van de natuurpracht van het Outer Barrier Reef, maar helaas komt ook aan deze dag een einde.
|
Sep 11, 1999 02:00 PM The Great Barrier Reef
Zondag, 12 september is onze reef-dag, we gaan namelijk snorkelen in het Great Barrier Reef. We worden met de Contiki-bus naar Townsville gebracht om van daaruit met een boot naar het Outer Barrier Reef te varen. Deze grote catamaran brengt ons naar een drijvend platform, hier kan men snorkelen, duiklessen nemen, op een duikexcursie gaan of gewoon een helikopter rit maken. Een aantal van onze eerste groep gaan duiklessen nemen. Daphne en Miguel, die beiden een duikbrevet hebben gaan op een duikexcursie. Ik en Anne-Marie gaan tezamen snorkelen.
Het wordt namelijk aangeraden om minstens met 2 samen te snorkelen om risico’s te vermijden. We beginnen met het kiezen van ons materiaal, een duikbril, een snorkel en zwemvliezen. Als we dit allemaal verzameld hebben, dalen we af naar het platform langs de oceaan en we begeven ons in het water. Het is verfrissend in deze verzengende hitte van meer dan 35 graden. Het is hier prachtig onderwater: alles blaakt hier van het leven, het koraal dat ongelofelijke kleuren heeft, de vissen. Het is onbeschrijfelijk prachtig, deze wondere wereld onder water. Het voelt aan alsof je zweeft in een andere wereld. De stroming neemt ons langzaam verder mee in de richting van het vaste land. Als je terug zwemt, merk je waarom we zwemvliezen hebben. De stroming die je bijna niet voelt, is krachtig als je ertegenin wilt zwemmen. Ik krijg ook regelmatig zout zeewater in mijn mond, als mijn snorkel onder water verdwijnt of als mijn mondstuk niet goed aansluit. En ik moet je niet vertellen dat dit een akelige smaak is die je niet zo maar uit je mond krijgt. We genieten van deze wondere onderwaterwereld en verliezen onze tijd dan ook uit het oog. Als we terug uit het water komen, zien we dat we onze helikoptervlucht met 5 minuten hebben gemist.
Als de mensen terugkomen, worden we omgeboekt naar de volgende vlucht na de lunch. Op deze vlucht zit tot nog toe enkel Anja. Dit betekent dat we allemaal voldoende plaats gaan hebben om foto’s te maken.
|
Sep 11, 1999 02:00 PM Terug naar Cairns
Als we met de boot terug naar Townsville varen, vertellen Miguel en vooral Daphne over wat zij gezien hebben tijdens hun duik. Ze zijn met een kleine groep naar een afgelegen plaats gebracht om te gaan duiken. Terwijl ze dit vertelt, steekt ze haar koude voeten tegen mijn benen om ze warm te krijgen, ze heeft altijd last van koude voeten en handen, zegt ze.
Die avond gaan we kangoeroe eten in een plaatselijk restaurant, enkel de 10 van de eerste tocht en Jamie en Valerie doen hieraan mee. De anderen zwermen uit naar de vele restaurantjes in Cairns om nadien ook naar Johns Sports bar te gaan. Maar het is hier niet zo druk als de avond ervoor en we hebben nu de kans om een beetje bij te praten.
|
Sep 11, 1999 02:00 PM The Great Barrier Reef
Het Great Barrier Reef is een deel van het werelds grootste Marine park en omvat een oppervlakte van 345.000 vierkante km. Het rif is het grootste in zijn soort en het grootste bouwwerk dat compleet gemaakt is door levende organismen. Uitgestrekt doorheen het warme water voor de kust van Queensland over een lengte van meer dan 2000 km, het Great Barrier Reef is het meest extensieve koraalrif systeem ter wereld. Het rif heeft zijn fundamenten op het uiteinde van Australiërs continentale plaat, eens een deel van de Queensland kust. Het rif is dichter bij de kust in het noorden, ongeveer 15 km, als je het vergelijkt met de 160 km uit de kust in het zuiden. Het water varieert tussen 22 en 27 graden.
Het koraal kan zich enkel ontwikkelen in water dat helder en zout is, met een temperatuur boven de 17,5 graad en minder dan 30 m diep. Het koraal is gevormd door een water poliep, een primitief diertje dat familie is van de anemoon en de kwal. Deze poliepen vormen een harde oppervlakte door het maken van kalk. Als deze poliepen sterven, blijven hun “koraallichamen” achter, die geleidelijk het rif vormen. Nieuwe poliepen groeien op de overblijfselen van hun voorgangers, continue een bijdrage leverend aan het rif.
Het Great Barrier Reef is daardoor een levend werk in voortgang van miljarden en miljarden water poliepen. Het is al meer dan 10000 jaar oud en volgens sommigen meer dan 500 meter dik op sommige plaatsen.
|
Sep 10, 1999 02:00 PM Een ballontoch of stooit de mist toch roet in het eten
Het is een vroege ochtend als om 4 uur de wekker afloopt op mijn achtste vakantiedag zaterdag 11 september. We gaan vandaag namelijk met een hete luchtballon over de Atherthon tablelands, in de omgeving van Kuranda, vliegen. Alleen Anja en Carole gaan niet mee. Iedereen staat al gepakt en gezakt klaar om 5h00 aan de receptie. Het is frisjes en het regent lichtjes. Iedereen is in een goed humeur ondanks het vroege uur. De bus die ons daar oppikt zit voor meer dan de helft vol met mensen uit Hong Kong, die al meer dan een half uur onderweg zijn. De bus brengt ons naar het vertrekpunt van de ballontocht, maar daar wordt al het één en het ander duidelijk. Mist, heel veel mist hangt hier in de omgeving. Dit wordt niets vandaag, we wachten af en dan vertrekt onze bus om rond te gaan kijken naar een opening in de mist. Maar geen geluk, de mist is overal even dik en er is geen verbetering in het verschiet. Om 7 uur wordt dan alles afgeblazen en we worden naar Cairns terug gebracht. Jammer, maar helaas en we hebben nu zelfs twee ontbijten gemist, het ontbijt in het hotel en het champagne-kip ontbijt dat we normaal na onze ballon tocht zouden krijgen. Maar als we in de buurt van Cairns komen begint de zon de mist te verdrijven en stijgt het kwik al snel naar de 30 graden toe.
|
Sep 10, 1999 02:00 PM Cairns: de sky-rail
Dan gaan we naar de skyrail, een kabelbaan die ons boven de toppen van het tropisch regenwoud brengt. Deze kabelbaan is 7,5 km lang en het hoogste punt is gelegen op 545 meter, en de hoogste pyloon is 40 meter hoog. Het geeft ons een prachtig uitzicht over het regenwoud en zijn begroeiing en we zien ook enkele prachtige vergezichten. Als we instappen verliest Daphne haar kaartje, het valt door de gleuven in de wand en verdwijnt dan in het regenwoud. Je ziet hier de verschillende vegetatie, die op een brochure wordt uitgelegd, we laten ons dit voorlezen door Deb en we proberen dan de bomen of planten te ontdekken. We zien ook de Barron Falls, maar ik was te laat om een foto van deze watervallen te maken vanuit de skyrail. Hier kunnen we uitstappen om door het regenwoud te wandelen en hebben ook een uitzicht over de Falls. Hier leren we ook de eerste andere mensen van de tour kennen, Tanja van Duitsland. Als we uitstappen, vertellen we aan de opzichter dat Daphne haar kaartje verloren heeft, ze zegt, dank je dat je ons vertelt dat je het regenwoud vervuild hebt, maar ze regelen toch dat zij verder mee kan als we terug instappen naar het eindpunt. Daar krijgen we te horen dat Anja haar camera vergeten is in de sky rail en dat deze terug gevonden is, gelukkig voor haar. Dan hebben we nog een uur tijd om doorheen Kuranda te wandelen. Ik en Daphne wandelen hier samen rond en komen af en toe nog enkele bekenden tegen.
|
Page:
9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19
|
|
|
