|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Oct 25, 1998 09:00 PM Masvingo de verlaten stad
Vandaag gaan we naar een plek terug in de tijd. Een plaats met een grote historie en de daarbijhorende mysteries wat een hoop onbeantwoorde vragen met zich meebrengt. Het is maandag 26 oktober en de plaats is Masvingo, hier zijn de “Zimbabwe ruins” gelegen. We hadden gisteren al aan Jacques gevraagd om een uur eerder te vertrekken zodat we tenminste op tijd zouden aankomen. Ja hoor, om 12 uur zijn we in ons hotel aanbeland. We krijgen de kans om een lichte lunch te bestellen, zo gezegd zo gedaan. Ik bestel een dubbele hamburger en het heeft een goede 55 minuten geduurd alvorens ze dit naar buiten brachten. Ik en nog een aantal anderen hebben nu nog een goede 5 minuten om dit te verorberen. De bus vertrekt namelijk om 1 uur en ik heb mijn hamburger en pint dan maar meegenomen op de bus naar de ruines. De Zimbabwe ruines zijn uniek, als je die op elkaar gestapelde stenen ziet en de verhalen hoort die hierrond verweven zijn. Het is indrukwekkend. En nog altijd is de meest gestelde vraag open: “Wie leefde hier, wie heeft dit gebouwd?” Iedereen heeft zijn eigen verhaal, maar de waarheid is nog altijd niet onthuld. Zijn het de Arabieren of de plaatselijke stammen die dit bouwwerk hebben neergeplant. We volgen de gids naar een maquette, waar we uitleg krijgen over het geheel. Vervolgens bezoeken we het eerste bouwwerk, het eigenlijke dorp. Dit is omwald met op elkaar gestapelde stenen. Je krijgt een impressie van het leven van de koningin, ja van de koningin, want deze leefde in deze omwalling. En iedere nieuwe koning bouwde een extra hut of gebouw in dit dorp. Nadat we deze omwalling verlaten hebben, volgen we onze gids naar een rots die het hele landschap domineert. Via een steil pad, waarin kleine trapjes gemaakt zijn, komen we in de leefwereld van de koning. Hier zijn ook weer diezelfde stenen opgestapeld, gebruik makend van de natuurlijke bescherming van de rotsen. Als je dan boven op de troon-steen staat, heb je een adembenemend zicht over de vallei en de ruines. Als je dit bouwsel ziet, dan vraag je je af wie dit in Gods naam gebouwd kan hebben en in Afrika nog wel. Want eigenlijk is er niets bekend van een hoog ontwikkelde cultuur in deze regio. Het is indrukwekkend als je bedenkt wat ze hier hebben gedaan. Met elke nieuwe koning werd er iets nieuws gebouwd, op deze manier groeide Masvingo en dit duurde enkele generaties. Maar hier kwam dan ook weer plots een einde aan. Deze plek werd verlaten, was het omwille van een droogte, of een oorlog of was er een tekort aan voedsel? Eén ding staat vast, het werd verlaten. Na deze rondleiding vatten we de terugtocht aan naar de ingang, want de bus zal ons van hier verder meenemen naar Lake Kyle om een boottochtje te gaan maken. Aan de ingang hebben we dan onder een dichttrekkende hemel gewacht op onze bus. Nu en dan valt er een drupje regen, maar het lijkt toch nog op te klaren.
|
Oct 25, 1998 09:00 PM Een zomerse uitstap die ons toch koude rillingen bezorgd
Als we aan Lake Kyle aankomen, zien we tussen de bomen door een klein bootje liggen. Een klein bootje, zeker en vast want als we de boot bekijken die we in Victoria Falls hadden voor die sunset cruise, want die boot was een dubbeldekker. Deze boot heeft een platte bodem. Terwijl we aan boord gaan, wordt het bewolkt, zou dit een voorteken kunnen zijn? Als we met 17 mensen aan boord zijn, zit het bootje vol. Naast ons zijn er dan nog de kapitein en zijn hulpje aan boord. Er waren 4 tafels en 17 stoelen voor ons klaargezet. Maar nu was er geen plaats meer voor iemand anders. We zitten zoals ze zeggen met een vol huis. Ik denk dat dit de kleinste boot is die Jacques heeft kunnen vinden. Later vernam ik dat dit de enigste boot is die van hieruit op Lake Kyle rondvaarten verzorgd. En daar zijn we weg met een rotvaart. Ooh deze boot heeft kracht. Het lijkt wel alsof we stilstaan, de moter puft en zucht en lijkt alle moeite van de wereld te hebben om met zijn zware last het ruime sop te kiezen. Dit zou een zoektocht naar wild worden en dan aansluitend een bezoek aan de Kyle dam. Als we aan de overkant in een inham aankomen, begint de wind een tandje bij te steken. Hier zien we enkele dieren, maar deze kunnen ons toch niet bekoren. We zijn al het één en het ander gewoon en de wind blijft toenemen. De golven worden iets hoger en de moter begint nog harder te puffen en de zon begint dan ook nog te verdwijnen achter de wolken. De temperatuur zakt ineens met enkele graden en het wordt onaangenaam koud. Gelukkig heb ik mijn plastiek regenjas bij die ik dan ook met graagte aantrek. Hierdoor is de temperatuur draaglijk geworden, want de wind heeft nu geen effect meer. Enkel nog mijn korte broek zorgt voor rillingen op mijn benen. Frank (Aussie) begon al te klagen dat hij het koud had en terug wilde keren, maar niemand lette daar op dat moment op. Maar de wind wordt sterker en de golven nog hoger, zodat soms water in de boot spat. Bill begint schrik te krijgen, hij denkt weer aan zijn avontuur op de Zambezi. Hij vraagt dan ook wie er nog naar de dam wil gaan zien. Ik steek dan heel dapper mijn hand omhoog, want ik wil de reactie van de andere rillende mensen wel eens zien. Een aantal begrijpen dit, maar Frank (Aussie) explodeert bijna; hij zit daar rillend als een blad, koud tot op het bot zoals ze zeggen. Hij zit daar achter een omgedraaide tafel met een deken om hem heen geslagen en rillen dat hij doet. We besluiten dan maar om terug naar de aanlegsteiger te gaan. En dan beginnen de Engelsen plots te zingen: “We are going on a summer holiday”, prachtig in deze omstandigheden. Iedereen heeft het koud en is aan het bibberen en dan beginnen te zingen van we gaan op een zomerse vakantie. Hilarisch, iedereen begint mee te zingen behalve Frank (Aussie) en Bill. Maar dan volgt nog een opmerking van Frank (Engelsman): “Jacques, from now on we will be good”, dit is echt de max. Iedereen krijgt de slappe lach. Dus daar zitten we, met een striemende koude wind, zingend en lachend over dat verlaten meer varend. Als iemand ons ziet, verklaart die ons voor gek. Maar dit moment is toch een moment dat je bij blijft, wat een mens toch allemaal doet. Iedereen is dus al lachend aan het zingen, behalve Frank (Aussie) nog altijd razend kwaad en Bill die nog altijd die schrik te pakken heeft, hij kan namelijk nog altijd niet zwemmen. Hij durft zelfs niet binnen de kring te gaan zitten en blijft daar vooraan zitten, de wind trotserend.
We zijn dus op de terugweg en niet naar de dam. Ondertussen begint er een mist op te trekken over het meer. Gelukkig zien we de kant al, want anders hadden we het kunnen vergeten om de kant te bereiken. Dan zien we Jacques en Maurice staan op de oever en iedereen begint weer uit volle borst te zingen “We are going on a summer holiday”. We zien Jacques zijn gezicht opklaren, hij kijkt blij en opgelucht. “We will be good , Jacques”. Wel Jacques kijkt opgelucht omdat hij dacht dat we hem de schuld zouden geven van deze tocht en dat we misschien hem een klap in zijn gezicht zouden verkopen of een harde opmerking zouden maken. Maar eigenlijk valt zijn mond open als hij daar in die striemende wind een verkleumde groep ziet binnen komen die nog de moed heeft om “we are going on a summer holiday” te zingen. Hij kan dit niet geloven, maar is tegelijkertijd opgelucht. Een prachtige ervaring op een unieke trip. En voor mij is dit ook een goed teken, want het is nu al dag twee met regen en ik heb mijn weddenschap bijna gewonnen.
Die avond spelen we darts in de hotel bar. Maar om 11 uur werden we vriendelijk gevraagd om te vertrekken want het is sluitingsuur. De enigste manier om nog aan drank te geraken is, dit klinkt misschien stom, via room-service. Alvorens te vertrekken bestellen we nog een rondje en vragen om dit naar de lounge te brengen. Daar installeren we ons in de zetels en lui liggend met onze voeten op de tafel genieten we van ons pintje bier. We krijgen zelfs een draagbare telefoon zodat we zonder problemen van de roomservice kunnen genieten wanneer we maar willen. We zijn rond 1 uur naar ons bed gegaan. Wat een manier om een bar open te houden na het sluitingsuur. Jacques vertelde daar dat zij dat ook hadden gedaan in Harare. Dit is ook onze laatste avond op Zimbabweaans grondgebied, want morgen gaan we terug naar Zuid Afrika om daar de laatste avond van de tour te vieren.
|
Oct 25, 1998 09:00 PM Masvingo and Lake Kyle, a summer holiday??? Not really
Monday 26 October we are going to a place back in time, a place with a lot of history involved and connected with mysteries and a lot of questions that have to be answered. We are going to Masvingo to go to the Zimbabwe ruins. We arrived just in time there, because we asked Jacques to leave an hour earlier then he said. And there, around 12 o’clock we had to order a light lunch, and we did order a light lunch. A double hamburger and it took them 55 minutes to bring it and we had then 5 minutes to eat it. The bus left at 1 o’clock and I took my hamburger with me on the bus. Well the Zimbabwe ruins are unique, seeing the stones stapled on top of each other and the stories around it. It is very impressive. And still the question is open, who lived here. Everybody has its own story, but the truth is still not revealed. We then climbed to the higher grounds were the place of the king was. After a climb we had a breathtaking view on the ruins. It was very nice. Also the guide gave very good explanation of all the things. When you see this building, then you ask yourself who could build this in a place like Africa, because there are almost no high developed cultures know in that time in this region. It’s impressive if you see what they did. Each new king builds another thing on the existing one, this is the way Masvingo did grow larger. This building took many generations.
Now we have to hurry to get back in time to take the bus for our boat trip on Lake Kyle. And yes, we were just in time, had only 2 minutes to spare and the bus was again late.
On Lake Kyle we went then on that boat trip. We started with cloudy weather and it was a very small boat. With 17 people and the captain and his aid, the boat was full. 4 tables and 17 chairs and there was no room any more on that boat. And a lot of power didn’t this boat have. It was I think the smallest boat that he could find. We advanced very slowly. This had to be a wildlife trip with a finish at the dam. But the wind started to blow and it was getting cold and the waves become higher. Frank (Aussie) had it cold and wanted to go back and not to the dam. Bill asked who wanted to see the dam. I put up my hand, because I was having fun and wanted to see the faces of those cold people. Frank was almost exploding. He sat there, shaking as a leaf, cold until the bone as they say. And then the English people started to sing: We are all going on a summer holiday. Beautiful in that surrounding, almost everyone cold and shaking. Going on a summer holiday. And then the remark of Frank (English) “Jacques, from now on we will be good”. It was hilarious; we were all laughing with our own misery. It was a very pleasant trip, with laughing and singing. Except for Frank (Australian) and Bill, Frank was mad and Bill had the same problem as in Victoria Falls, scared for water, he can’t swim.
We went back, not to the dam and the fog was closing in. We saw Jacques and Maurice waiting for us. And then we started to sing that “We are going on a summer holiday”. We saw Jacques his face and he was looking happy. Why, well he was thinking that we would give him rude remarks and maybe a slap in the face for sending us on that boat. And he was relieved that we were singing he couldn’t believe that. Great experience to go on such a trip. And also for me this was a good thing because we had now day two of raining and I almost won my bet with Jacques.
That evening we played darts in the bar until 11 o’clock because they closed. The only way to get an other drink is, listen well because this sounds stupid, ordering roomservice. Before we left we ordered another drink and asked to bring it to the lounge. We went to the lounge and got our drink and a portable phone, so that we could order roomservice any time we liked. We ended around 1 o’clock. What a way to hold a bar open after closing time. I heard from Jacques that they did this also in Harare. This was then the last day in Zimbabwe and tomorrow we are going back to South Africa to spend the last evening together.
|
Oct 24, 1998 06:00 PM In Harare zeggen de bewakers ons op te passen
Vandaag is het zondag 25 oktober en we gaan naar Harare, de hoofdstad van Zimbabwe. Maar eerst moeten we nog op onze bus wachten. Maurice kwam rond 11 uur in ons hotel aan en het inladen kan beginnen. We voelen al aan dat we te laat in Harare zullen komen. Vlak voor de middag zijn we dan vertrokken. Als we in Harare aankomen is het bijna donker en valt de city tour in het water. We kunnen nu nog enkel in de bar gaan zitten alvorens we kunnen gaan eten. Maar in de hal praten we met Jacques over deze gang van zaken en ik stel hem dan voor om maar een boottocht op Lake Kyle te organiseren de volgende dag om al dat gemis te compenseren. De andere mensen voelen hier ook voor. We hebben wel een aantal dingen gemist, maar de dingen die we gezien hebben zijn eigenlijk te veel om op te noemen.
Na het eten willen we een wandeling gaan maken in Harare. De bewaker aan ons hotel zegt dat als we in groep gaan alles OK is en dat we ons moeten beperken tot 2 blokken en zeker niet verder mogen gaan. Als je het hotel langskijkt, zie je overal prikkeldraad staan, die de toegang moet afschermen. We hebben die wandeling gemaakt en zijn om 11 uur aan het hotel teruggekomen. De bar is dan natuurlijk net gesloten. We zijn dan maar na een kort gesprekje gaan slapen.
|
Oct 24, 1998 06:00 PM Going to Harare
Today Sunday 25 October we are going to Harare, but we have to wait on the bus first. We feel already that we are to late for that city tour in Harare. We left before noon and as usual, we are too late. It’s almost dark and the only thing to do it going to the bar before dinner. But in the hall we talked with Jacques about this and we demand to get an additional cruise on Lake Kyle for missing out some things. But missing out some things is maybe what happened, but the things that we already have seen are too much to tell. So this trip is very good even when we are missing out on some things.
But Harare is a city, and we wanted to go for a walk there. The hotel is surrounded with barbwire and the guard says, If you want to go for a walk in-group it is OK, but don’t go further then 2 blocks. We went for that walk and then to bed because at 11 o’clock the bar was closed again.
|
Oct 23, 1998 06:00 PM Jean zijn verjaardag in Kariba en onze bus is vermist.
We hebben nu nog een halve dag trip met de boot voor de boog alvorens in Kariba te arriveren. Hier zullen we dan Jean zijn 40 ste verjaardag vieren die zaterdag 24 oktober. Dit is ook al de helft van onze vakantie, het is namelijk al dag 17 van de 35 dagen dat we op reis zijn. Rond de middag arriveren we in ons hotel Caribbea Bay in het stadje Kariba. Het is een prachtig hotel, met onderandere 2 zwembaden. Alle kamers zijn van een soort bungalow type. Eén van deze zwembaden hebben we uitgeprobeerd bij een temperatuur van meer dan 40 graden. Ik kan je vertellen dat deze duik zeer verfrissend werkte bij deze brandende temperaturen. Je kan je eigenlijk niet voorstellen hoe zo’n drukkende warmte aanvoelt. Maar als je enkele dagen na elkaar deze temperturen moet doorstaan, dan snak je wel eens naar een koel briesje. De bus die een route moest volgen rond het meer was nog altijd niet aangekomen. Ik hoor Maurice nog vertellen, ik rijd in één ruk rond het meer, dan zit ik aan een lekkere pint als jullie in het hotel aankomen. Maar geen Maurice te zien. We vernemen later dat hij een accident heeft gehad. Eerst heeft hij enkele problemen gehad met een as en in het midden van de nacht heeft hij dan een koe aangereden. Zij kwam uit de duisternis en sprong recht voor de bus. Een aanrijding was dan onvermijdelijk. Tot overmaat van ramp stampte dat beest ook nog eens door de radiator heen. Of de koe van rechts kwam hebben we maar niet gevraagd. Maurice moest dus op hulp wachten in dat door God verlaten gat. Na een lange tijd komt er een eerste auto aan, tegen een hoge snelheid. De bestuurder kan nog ternauwernood de koe ontwijken en stopt bij Maurice. Hij belooft om hulp te sturen. Je denkt misschien waarom gaat Maurice niet met hem mee, wel hij moest bij de bus blijven. Hij is namelijk in panne gevallen op een route die regelmatig wordt gebruikt door de lokale bussen, die reckies. Als je daar je voertuig achterlaat, dan vind je de volgende dag nog enkel de onderdelen terug die vastzitten, de rest is verdwenen. De volgende morgen was er nog geen hulp komen opdagen en Maurice doet dan de tweede auto stoppen. Ook hij belooft om hulp te sturen. En ja hoor, een paar uur later wordt hij weggesleept. Er moet een nieuwe radiator worden gestoken en dat betekent dat deze uit het vere Zuid-Afrika moet worden opgestuurd. Je denkt misschien een koe op de straat, ja dit is zeer gewoon in Zimbabwe en zelfs in Zuid Afrika. Zelfs op de autosnelweg kan je deze wel eens tegen komen.
Daar we die avond naar de Kariba dam willen gaan, moet Jacques een andere bus charteren die ons kan brengen. Natuurlijk zijn we weer te laat om deze dam te bezichtigen, dit lijkt wel het verhaal van deze trip te worden. Maar we gaan wel naar een informatiecentrum over het meer. Dit is gelegen op een hoger punt zo dat je op de dam kan neerkijken. Aan de overkant ligt Zambia. Er wordt hier ook een drukke handel gedreven, vrouwen die hun waar aanprijzen, gaande van kralen tot volledig gehaakte bedspreien. Alles aan zeer lage prijzen voor ons Europeanen, maar natuurlijk hebben we niet genoeg plaats in ons koffer.
Daar Jean vandaag verjaart, drinken we weer champagne en we vieren een feestje. Vandaag is ook de eerste keer dat ik een casino binnenga op deze trip. Jacques en Marianne waren de vragende partij. Zij en Bill zijn al elke avond naar een casino gegaan, in Victoria Falls. Vanavond heeft Marianne een deel van haar winst verloren en ook Jacques is aan de verliezende hand. Hij is iemand die veel verliest. Alleen Bill verdient geld. Hij heeft op dit moment zelfs meer Zimbabwe dollars in zijn handen dan hij had voor dat hij aan deze trip begon. Rond 3 uur in de vroege morgen besluiten we om het casino te verlaten, om een frisse duik te nemen. Daar heeft Jean, dronken, Marianne ten huwelijk gevraagd. Oeps, hoe had dit toch kunnen gebeuren! Wel dit gebeurde allemaal in het zwembad. Ik zag een bloempje drijven op het water en gaf deze aan Marianne met de woorden: “Geef deze aan Jean voor zijn verjaardag.” En terwijl zij de bloem aan Jean gaf, stelde hij natuurlijk de vraag. Marianne zei natuurlijk direct neen en zwom weg. De volgende dag vertellen we dit tegen Jean en hij wil ons niet geloven, maar gelukkig hebben we getuigen. Ik heb mijn dikke teen nog geschaafd toen ik in het zwembad sprong, ik zat net op de overgang tussen het diepe en ondiepe gedeelte en heb hier nog een paar dagen plezier van gehad.
|
Oct 23, 1998 06:00 PM Where is our bus, it had an accident
We now had still a half-day boat-trip left to arrive at Kariba. Here we shall celebrate Jean’s 40 birthday today the 24 October. This day is also the halfway mark of our vacation namely day 17 of the 35. Around the noon, we arrived in Kariba. The hotel Caribbea bay hotel is great, has 2 swimming pools and we tried one of them at more then 40 degrees, very hot. You maybe are wondering what we did with the bus. Because on a houseboat you can’t park a bus. Well Maurice the driver had to take the bus around Lake Kariba and he wanted to do that in one time. Not stopping some where to sleep. Then he has an extra day at Kariba to relax and drinking. But there was no Maurice in sight and we needed the bus to go to the dam. Later we heard that he had an accident. First he had some problems with an axle. And then during the night he hit a cow. She was coming out of the dark and jump in front of the bus and put her leg in the radiator. So Maurice had to wait for help. And after a long time a car arrives driving with a very high speed, he could avoid the cow and stopped. He promised to get some help. Maurice stayed with the bus; because there are a lot of busses running on these roads and leaving your vehicle means that you can find your bus back without some essential pieces. The next morning there was still no help and he stopped the second car that he saw that they. And a few hours later he was towed away. And now he had to wait for an extra radiator to come from South Africa. And maybe you are also thinking a cow on the road; yes this is very common in Zimbabwe and even in South Africa. So that evening Jacques had to charter an other bus to bring us to the dam, and off course we were there too late. It seems to be the story of this tour. Not even once we were on time, always too late. But no matter, today is Jean’s birthday and we had another celebration and champagne. That evening we went for the first time to the casino on demand of Marianne and Jacques. They and Bill did already spend more time in a casino, each evening in Victoria Falls. This evening Marianne lost some winnings of previous days and Jacques also looses. Only Bill earns some money. He has now even more Zimbabwe dollars then before the trip. Around 3 o’clock, I think we went for a swim. And there, Jean, drunk, asks Marianne to marry him. Oeps, how did this happen. Well in the swimmingpool, I saw a flower floating and I gave this to Marianne with the words “Give this to Jean for his birthday”. An during that gift, he asked. And Marianne said off course NO. The next day we told this to Jean and he didn’t believe us. He still doesn’t believe it, but there were enough witnesses.
|
Oct 22, 1998 06:00 PM Lake Kariba
Een half uur later verlaat de boot zijn ankerplaats en zet zijn tocht verder. Maar de wind begint golven te creëren. Deze golven worden door de wind opgejaagd in deze gesloten ruimte van het meer en de wind draagt het water de boot binnen. Alle kamers aan de rechterzijde van de boot zijn kletsnat en het water zoekt langzaam zijn weg naar de linkerkant, kruipend over het vast tapijt. Ook de eerste kamers aan de linkerkant ontkomen niet aan de golven. Ondertussen is het personeel begonnen met de koffers naar boven te dragen. Er zit voor ons niets anders op dan te wachten tot het weer opklaart. Gelukkig is mijn kamer aan de linkerkant in het midden van de boot, ik heb nog geen waterschade geleden, maar toch begint het tapijt nat te worden van het voortkruipende water. Ria vertelde mij dat zij iets in haar koffer aan het leggen was, net op het moment dat de wind een grote hoeveelheid water naar binnen blies. Het resultaat kan je natuurlijk al raden. Inderdaad een heel deel is nat. Na een tijdje is elke kamer nat geworden. De rollende golven worden gebroken door de boeg van het schip. Als de boot dan net op de top van een golf zit en in het dal valt op het moment dat de volgende golf aanrolt, dan krijg je een waterfontein. Zelfs staand voor op de boeg, op en neergaand met de golven, word je kletsnat. Brian en Frank (Aussie) werden ziek, Brian moest zelfs overgeven. Hij heeft normaal al last van reisziekte en neemt daar al tabletten voor, en daar zijn kamer achteraan op het bovendek is, heeft hij natuurlijk veel plezier gehad van de rollende beweging van de boot. Later vertelt de kapitein dat er maar een 3-tal dagen per jaar zijn die dit weer hebben, maar dat alles zo nat werd heeft hij nog nooit meegemaakt. We hebben dit natuurlijk weer vanop de eerste rij kunnen meemaken. Als je dan bedenkt dat onder het afdak het net iets te koud is en buiten het afdak iets te warm, dan kan je niets anders doen dan dit weer trotseren. Maar een paar uur later, brandt de zon weer en de golven, ja die golven, die zijn verdwenen, het meer is weer bijna als een spiegel.
Die namiddag gaan we in kleine bootjes op een zoektocht naar wild. We zien enkele olifanten en ander passerend wild. Maar de zon is ongenadig zij verbrandt ons; een kleine 40 graden samen met het water maakt een mooie rode huid. Het is heet. Toen ik terug op de boot kwam, vertelde Jacques mij dat ze mijn baggage naar een andere kamer hebben gebracht. Want hun waterstofzuiger is namelijk in brand gevlogen in mijn kamer en is daar dan in rook opgegaan. Ze hebben dit dan natuurlijk moeten blussen. Ken je het nummer van mijn kamer soms, neen, ja, nee, ja je kent hem, het is 13 en ik word naar nummer 15 verhuisd. Die avond wordt er weer aangemeerd voor de nacht. Alvorens ons over te geven aan een avondmaal gaan we weer op een zoektocht naar wild in die kleine bootjes. We zien opnieuw verschillende dieren op de oevers van het meer en ook enkel zee-arenden in volle vlucht. We zien enkele nijlpaarden en krokodillen en dit genoodzaakt onze gids ertoe zeer voorzichtig te zijn. Wij kijken ook uit naar elke beweging in het water, verwachtend om ieder moment een nijlpaardshoofd te zien opduiken dicht bij ons. Gelukkig blijven we weg van hen. Juist voor de zonsondergang komen we terug op onze huisboot aan en hebben een mooie kijk op de zonsondergang. Die nacht wilde ik ook weer boven op het dek slapen. Ik had mij al volledig geinstalleerd, compleet met een matras dit keer. Marianne is er ook weer om een babbeltje te slaan. Dan horen we opeens geluiden dicht bij de boot, een olifant (ja OK, hij is mischien 500 meter ver verwijderd) enkele takken brekend. We horen ook het gebrul van een leeuw die zich verderweg ophoudt. Dan valt ook de zachte bries weg en dit brengt de eerste muskieten met zich mee. Ik besluit dan om maar beneden in mijn eigen bed te gaan slapen, maar Jacques blijft toch boven. Achteraf vernam ik dat de muskieten verdwenen zijn en dat hij geen enkel probleem met hen heeft gehad. Als ik boven was blijven slapen, dan had ik nog een olifant langs de boot kunnen zien zwemmen, vertelde Jacques mij. Maar helaas was dit niet voor mij weggelegd die avond.
|
Oct 22, 1998 06:00 PM Lake Kariba
Around 4 o’clock in the morning there was a cold breeze coming over land. It chilled me to the bone. Bill was also already on the deck by then, he was already more then an hour sitting there looking at the stars and the falling stars (I only saw one). A half-hour later the boat left his anchor place and the journey continued further. But the wind made some waves on this lake and the waves came splashing in and the wind carried then the water inside the boat. All the rooms at the right side of the boat were soaked, and the water was slowly making his way to the left side. The crew put the entire luggage on top and we just had to wait until the weather cleared. Luckily was my room on the left side. Because Rita told me that she just put her suitcase open on the moment that the wind blew in a big amount of water and the result, you can guess it he. Yes indeed, a lot of things wet. Later also the rooms on the left side of the boat get their share of the water; it was coming in from the other rooms. The rolling waves were broken by the bow of the boat and sometimes standing on top we got soaking wet. Because we were standing in the front of the boat going up and down with the waves. Brian and Frank got sick and Brian had to through over. He has normally a travel sickness and takes tablets for that. But with this weather it did him no good. Later the captain told us that there are maybe 3 days like this each year. But that everything got so wet, he never noticed before. We had again that first hand experience. Below the roof it was a little bit to cold and next to the roof it was to wet, so we had to endure the weather. But a few hours later the sun was baking us again, and the waves, yeah the waves were gone, almost a mirror again.
The afternoon we went in the small dinghies for a game drive. We saw some elephants and other passing wild. But the sun was ruthless and it burned us. It was another 40 degrees and that together with the water makes red skins. (No not that baseball team) It was hot. Coming back Jacques told me that they moved my luggage to the other room because their water vacuum cleaner had taken fire and went up in smoke in my room. Do you know the number of my room, no, yes, no, yes you know it was 13 and I moved to 15 now. Again that evening we docked for the night and before the sun gets under we go for another dinghy ride. We saw some hippos and crocks and the driver was very careful seeing hippos. We also looked for each movement in the water, expecting some hippo head to get up close by. We stayed clear of them. Just before sunset we arrived at our houseboat and had a good look at the sunset. That evening I also wanted to sleep upside and had already everything installed. Marianne was also there to have a talk. And then we heard some noises close to the boot, it was an elephant (OK maybe on 1k from us) and a lion far away. Then the little breeze stopped and the first mosquito’s came. I went downside but Jacques stayed up. As it turned out, the mosquito’s disappeared later on and he had no problems with them. And he told me there was an elephant swimming next to the boat that night. Had I stayed on top, I had seen him, but now I slept right through it. Shame.
|
Oct 21, 1998 06:00 PM Lake Kariba
De volgende morgen donderdag 22 oktober hebben we ontbijt in de buitenlucht. Net als in Chobe. Als we aanschuiven om onze keuze te maken, nemen we ook een metalen afdekschaal mee. Deze schaal leg je over je bord als je naar je plaats wandelt of als je iets anders gaat halen. Het is namelijk een bescherming tegen de dieren. Eén aanval gebeurde net tijdens het ontbijt. Ik was al terug op mijn kamer toen dit gebeurde. Een vogel in duikvlucht durfde het aan om Thieu langs achter aan te vallen toen hij terug naar de tafel ging. Die vogel duikt met een duizelingwekkende snelheid op het bord van Thieu. Dit valt natuurlijk op de grond, maar Thieu was toch goed geschrokken. Dit was al de tweede aanval van die dag, Thieu is dus niet alleen met zijn ervaring of moet ik zeggen aanvaring. Maar die eerste aanval gebeurde aan de tafel. Vandaag begint ook een tijd van relaxatie. We gaan namelijk met een huisboot rondvaren op het Lake Kariba, dit is het grootste door mensen gemaakte meer ter wereld. Het klinkt als een puur plezier of pure verveling, zo ronddobberen op dat water en zalig niets doen. Terwijl wij worden afgezet aan de boot en ons installeren maakt Maurice zich klaar om de lange tocht rond het meer te maken met de bus. Deze kan namelijk niet aan boord worden genomen. We hebben een grote huisboot, met 25 kamers voor 18 mensen, een luxe, eindelijk een eigen kamer. Maar denk nu niet dat deze huisboot een luxe boot is. Nee, gewoon degelijk en groot. Alle kamers zijn gelegen op het benedendek op 3 na, deze bevinden zich aan de achterzijde op het bovendek. Op het bovendek vind je ook de gemeenschapsruimte met zit en ligstoelen en een “geen spletter zwembadje”, een no splashing pool. Je kan hier op je gemak in zitten of liggen. Maar je mag niet spatten, dat hebben we Mitch en Matthew toch heel vaak moeten vertellen. Maar zij luisteren natuurlijk niet altijd. De gemeenschapsruimte is overdekt en het zwembad ligt in de blakende zon. De huisboot die wij hebben heeft eigenlijk geen zijkanten. Op de benedenverdieping kan je de zijkant dicht maken met behulp van een zeildoek.
Die eerste dag op Lake Kariba is een zeer warme dag, bijna 40 graden, schat ik. Door de bootconstrutie blijft de hitte beneden gevangen. Op het bovendek heeft de wind meer vrij spel om de hoge temperaturen wat weg te blazen, maar de benedenverdieping blijft grotendeels van deze wind verstoken, dat is natuurlijk niet goed voor een slaapkamer. Het is en relaxerende rustige namiddag, zittend in het water of hangend aan de reling, je voelt de zon branden op je huid en ik geniet van een koel biertje in mijn hand. Dat is leven. We krijgen de kans om de mensen veel beter te leren kennen. Dat samen zitten in die rustige omgeving maakt dat mogelijk. Ik ben zeer tevreden met de kans die ik krijg om met iedereen te praten. Brian komt over als een echte grappenmaker en iemand die nogal eens gevat uit de hoek kan komen, ik probeer hem dan ook een beetje te plagen. Maar hij heeft natuurlijk het voordeel van zijn moedertaal. Maar we hebben moppen getapt en daarbovenop nog veel gelachen. De groep is tijdens de boottocht naar elkaar toe gegroeid. Tijdens de dag kan je niet veel anders doen dan zitten, wandelen en uitkijken naar het wild op de oevers van het meer.
Die avond meert de kapitein zijn boot aan voor de nacht. Dit gebeurt in een kleine inham. De boot wordt zacht tegen de grond gezet en dan met behulp van touwen stabiel gelegd. Deze touwen worden aan een boom en rotsen bevestigd. We hebben de hele avond gezellig kletsend doorgebracht op het bovendek. Jacques wilde hier boven blijven slapen, onder de sterren. Toen ik in mijn kamer de temperatuur opmerkte ben ik maar boven bij hem gaan liggen. Een nacht met de sterren als ons dak. Gelukkig zijn er geen muskieten die avond. Marianne komt nog enkele ogenblikken bij ons zitten en ons gezelschap houden. We liggen daar in een ligstoel onder een deken. Zo heel erg gemakkelijk ligt dit niet. Tijdens de nacht merk ik ook een vallende ster, maar ik heb geen wens gedaan. Rond 4 uur in de morgen is er een koele bries, komende van het land. Ik voel het tot in mijn beenderen. Bill zit op dat moment ook al boven, hij zit hier al een dik uur, turende naar de sterren, hij heeft een groot aantal vallende sterren gezien.
|
Page:
14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24
|
|
|
