|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Oct 19, 1998 06:00 PM Rafting on the roaring Zambezi part 3
Afterwards we can talk about it and laugh with it. Until this moment we suspect Obert to flip the boat, because we were the only ones who flipped there and because they were talking about flipping a boat just moments before. But looking back on it, we are all glad that we had this experience (and nice pictures to prove it). But Bill was very quiet afterwards, he had thought that his last moment was there.
Then came rapid number 9 “Commercial suicide” , a grade 6 and therefore impossible to do. We had to carry the rafts around it by hand. A hell of a job across those flattened rocks. We put Bill here for several minutes on the rocks so that he could get his breath back. He lays there exhausted and if he doesn’t have any strength any more, his face is pale and his arms are strength less. We have a look at this commercial suicide and are all quiet when we see the power of the water.
Then there is rapid number 10 “Gnashing Jaws of Death” , we were hoping to keep straight and luckily we did. Because another flip would be too much for us, we were afraid to go in this one because of the experience before. This was the last one of the morning session. We go for lunch on the shores surrounded by rocks and the high walls of the Zambezi canyon.
Then it’s time to walk back out of the canyon. A nice 15 minutes walk, Obert said. Yeah, a nice 15 minutes walk, it was a very difficult 30 minutes climb, sometimes very steep and hard to do. The sun was shining, and carrying that life jacket and helmet to the top was no piece of cake. It was difficult to get a good breath and finally we reach the top. Soaking wet, no not of the water of the Zambezi but of our sweat from the climb. I have no condition any more. But everyone was puffing and huffing there. Even the guides or the people who had to carry some items to the top, like our lunchboxes or water-cans. Here we get some drinks and we can take the bus back to town. We get an invitation to see the video that evening. The other people who do the whole day rafting trip are going until rapid 19. We saw a lot of them back that evening.
On the certificate that we get there is this statement: “Volumes of water up to four times that of the Colorado River are pumped through narrow gorges creating the world’s most exciting one day rafting experience over grade 5 rapids - one level below the impossible!”
At 4 o’clock starts our sunset cruise on the Zambezi, we saw a little bit of wild life had some drinks and something to eat and saw a breathtaking sunset. OK not breathtaking but nice. Afterwards we went to see the video of the rafting trip. They started with a commercial video, with all kind of rafts flipping over on wild water rapids and people flying around. This water was very wild, luckily we didn’t had this water. Then you are thinking about your own experience and expecting a video not so spectacular. The video of the day started with some snapshots of the introduction and safety briefing, the climb down and then the mandatory jump in the water. Now are the rapids coming up, with that easier water. But great was our surprise that the water was as wild as on that commercial tape. Is this a part of that commercial video, no because we recognized our boat and yes the water was also that hard and wild. It doesn’t seem so when you go through it. And yes we saw a nice piece about our flipping over. And I saw my head coming from under the boat and this only last 1 second and that seemed already to take much longer there in that water. Yes it was very wild. This is what white water rafting is all about. A great experience and I will do it again if I have the chance.
Several other people out of the group went with us to see this video and they were impressed by it
|
Oct 18, 1998 06:00 PM van Chobe naar Vic Falls - 1
Die volgende morgen, maandag 19 oktober, gingen we op die optionele game drive. Iedereen is al vroeg uit de veren, want om 6 uur is het al vertrekken geblazen. Van onze groep zijn wij net niet de laatsten die aankomen, Guy en Ria zijn nog een 5-tal minuten later. Onze gids kijkt een beetje nors omdat hij later weg kan. Hij lijkt wel als hij gewoon is om altijd op kop te rijden om de juiste sporen te vinden. Samen met Guy en Ria komen ook nog 2 Duitse meisjes de groep vervolledigen. Deze rit is natuurlijk met een safarivoertuig, je weet wel een 4x4 aangedreven jeep. De onze heeft ook nog een tentzeil, wat ons tegen de zon dient te beschermen, maar wat ook het uitzicht belemmert, daar je niet recht kan staan. We zien veel dieren, olifanten, kudu’s, impala’s, een zeearend met zijn typische witte kop, ... en ook een leeuw.
Op het moment dat we het park binnenrijden, blijven we de zandweg vervolgen. Op een splitsing gaat één weg naar de rivier en een andere volgt de hogere oever. Op deze laatste weg rijden we als we in een kudde olifanten terechtkomen. We staan hier stil terwijl deze dikhuiden onze jeep passeren. Dit zijn toch wel grote dieren, zeker als ze zo dichtbij komen. Het lijkt wel of ik ze kan aanraken. Ze lijken niet echt veel belangstelling voor ons te hebben. We laten deze kudde, zowel jong als oud, rustig passeren alvorens verder te gaan. Voor de dames zal ik later nog iets meer vertellen, maar daar ik dat op dit moment nog niet weet ... hm ... afwachten maar. Langs de weg staan 2 jeeps, waarvan alle inzittenden staren naar een struik. Onze gids praat even met de andere gidsen en duidt ons dan de struik aan waar we moeten kijken. Ik zie daar iets liggen in die struik, 3 lichamen, bruin van kleur. Als de gids het ons niet had verteld, dan had niemand hier leeuwen in herkend. Het schijnt een leeuwin met 2 welpen te zijn geweest. Tijdens de terugtocht zien we een grote leeuw liggen in de schaduw. De kleur van zijn huid is bijna gelijk aan het zand waarop hij ligt. Gelukkig dat één van de Duitse meisjes hem zag liggen, want anders hadden we hem gewoon gepasseerd zonder het te weten. We hebben daar een dikke 10 minuten naar deze leeuw liggen te kijken. Het is een volgroeid exemplaar met een weelderige dos manen. Nadat hij ons deze tijd heeft gegund staat hij statig op om waardig als een koning zich langzaam terug te trekken. Hij verdwijnt in het struikgewas. Niemand van de andere groepen heeft hem gezien. Maar zij hebben een giraf gezien en wij weer niet. Eigenlijk moet je veel geluk hebben om bepaalde dieren te zien, je moet op het juiste moment op de juiste plaats zijn. Want één minuut eerder of later kan beslissen over een ontmoeting of een zucht van verlangen naar een dier.
Een ander voorval dat ik me nog herinner is dat Matthew en Mitch constant hun moeder Marianne vragen om alles te filmen. “Mom do you have that, mam film that. Mam, may I take a picture of that?” Mama, heb je dat, mam film dat. Mam mag ik een foto nemen? Grappig eigenlijk als je daartussen zit. “Mam, film that animal in the tree!” Mam, film dat dier in die boom! En dan vroeg Marianne waar, want zij zag dat dier niet zitten in die boom. En dan zegt ze: “I’m filming the damn tree and I hope I will see later what I’ve being filming!!” Ik film die verdomde boom en ik zal later wel zien wat ik gefilmd heb!! Daar wij geen giraf hebben gezien brengt dit Mitch ertoe om de volgende dagen herhaaldelijk te vragen om een giraf te mogen zien.
|
Oct 18, 1998 06:00 PM van Chobe naar Vic Falls - 2
We worden terug aan ons hotel afgeleverd waar we ons aan een snel maar uitgebreid ontbijt begeven. Want onze boot ligt al op ons te wachten. Weet je nog dat onze eetplaats langs een rivier ligt, wel hier is ook een kleine aanlegsteiger waar een boot voor ons aangemeerd ligt. We gaan dus voor een boottocht over de rivier doorheen de vlakten van Chobe. Hier zien we weer veel wilde dieren, nijlpaarden, krokodillen, waterbuffel, zeearenden en olifanten, ... eigenlijk te veel om op te noemen. Die nijlpaarden zijn gevaarlijk. Dit dier doodt de meeste mensen, meer dan enig ander wild dier. Ik kan dit eigenlijk niet geloven, maar het schijnt zo te zijn. Als je in het water valt naast zo’n plantetend dikkerdje, dan zal hij je met zijn hele gewicht naar beneden drukken. Ik moet er geen tekeningetje bij maken wie dit zal winnen natuurlijk.
De tocht begint rustig over het water, ik besluit om boven op het dek te gaan zitten. Hier zit je niet beschut tegen de zon, maar je hebt natuurlijk wel het beste uitzicht. Jean en Thieu houden zich tijdens de terugtocht vooral op aan de bar op het benedendek. Ik kon dat naderhand aan de rekening zien. Ik had namelijk zoveel gedronken als die anderen te samen, want alles staat natuurlijk op mijn naam genoteerd. Maar terug naar de tocht nu, we volgen het langzaam stromende water en zien in een zijarm een groepje nijlpaarden rustig dobberen in het ondiepe water. We passeren ze om naar meer dieren op zoek te gaan, het dierenleven is hier heel verschillend. Terug op de rivier zien we een andere groep nijlpaarden. We zien daar ook 2 of 3 kleine nijlpaarden tussen zwemmen. Deze groep ziet ons terwijl wij ze zo kort mogelijk proberen te naderen. Naar hun mening een beetje te dicht, denk ik. Een groot nijlpaard springt op en duikt onder. Op dat moment geeft de kapitein vol gas en de boot sputtert vooruit, meer snelheid makend. Wij vragen ons af waarom hij dit doet? Maar een paar seconden later duikt het nijlpaard uit het water op, op dezelfde plaats waar wij een moment geleden nog zijn geweest. Hij wilde ons dus rammen, dat dikke nijlpaard. Het zijn toch gevaarlijke dieren.
Op de oevers zien we weer grote kuddes olifanten. En er loopt daar een olifant met 5 poten. Nee, het is geen poot. Het is ..., ja het is ... wel euh ... een geslachtsorgaan of met andere woorden een penis. Zo lang als een been (60 cm tot een meter lang, gewoon bengelend daar beneden), hij lijkt wel tegen ons te willen opscheppen. Marianne heeft dit natuurlijk gefilmd, zelfs met een close-up. De anderen hebben er foto’s van gemaakt, maar ik weet niet of Thieu dit ook gedaan heeft. Als iemand mij dit zou verteld hebben, dan had ik het niet geloofd maar als je het met je eigen ogen ziet, kan je niet anders meer. We zien nog verschillende dieren op de oevers rondwandelen terwijl de zon begint te branden. Met deze brandende zon begint het koude bier zeer goed te verkopen. Chobe, een park om naar terug te gaan.
De vorige avond had ik een nieuwe weddenschap met Jacques gemaakt. Hij vertelde ons dat we om 2 uur in Victoria Falls zouden zijn, maar daar ik ten stelligste weet dat dit onmogelijk is, klappen de handen en is de strijd om de volgende six-pack begonnen. Ook Guy doet mee dit keer. Maar ik en Guy en natuurlijk ook Jacques weten dat hij nooit op tijd kan zijn. Blijkbaar wil hij de weddenschappen tegen elkaar laten wegvallen.
Deze middag gaan we terug naar Zimbabwe. Ons einddoel zijn de Victoria Falls en we verblijven hier in het Elephant Hills Hotel, een meer sterren hotel met een zicht vanuit onze kamer op de machtige Zambezi rivier. Maar eerst gaan we naar de watervallen. Prachtig is het hier, met de altijd aanwezige regenboog boven die bulderende watermassa die zich naar beneden stort. Gelukkig is het waterniveau van de Zambezi niet te hoog, want anders hangt er een hardnekkige nevel. Het schijnt dat door deze nevel de watervallen soms aan het oog van de toeschouwers onttrokken worden. Nu hangt er ook waterdamp, maar niet genoeg om ons het zicht op de watervallen te beletten. Soms worden deze nevels door de wind in onze gezichten geblazen, je ziet dan de nevel op je af komen en je wordt door deze kleine waterdruppeltjes een beetje nat gemaakt. Dit is een voorsmaak voor het regenseizoen, waar je constant in deze waternevel rondloopt. Op dit moment staat de langste zijde van de waterval zelfs volledig droog. Maar de diepte, het lawaai en de regenbogen maken van dit geheel één van de meest spectaculaire gezichten. En natuurlijk de zon die stralend in de hemel hangt.
|
Oct 18, 1998 06:00 PM Van Chobe naar Vic Falls - 3
Als we naar de waterval kijken, zien we aan de overkant enkele kampeerders, omgeven door het water. Een blanke vrouw en man begeleid door 2 zwarten. Zij wandelen rustig over de rotsen van het eiland waar Dr. Livingstone de hoogte van de waterval gemeten heeft. Plotseling duikt één van de zwarten in het water, wat doet hij toch! Die stommerik zo vlak bij de rand van de waterval. Hij komt boven water, en rust op enkele rotsen, kijkend in de gapende diepte terwijl het water langs hem door stroomt. Er is daar aan die zijde een kleine poel. Het water stroomt over de rand terwijl hij daar rustig rondzwemt. De tweede zwarte duikt ook in het water en zij beginnen naar de twee blanken te zwaaien om ze te overtuigen ook in het water te springen. De vrouw besluit na een lichte aarzeling om alle vrees overboord te gooien en ze duikt tussen de twee zwarten in. Nadien hangen ze daar alle 3 over de rand starend naar het punt waar het water te pletter lijkt te slaan. De man ziet dit met lede ogen gebeuren en lijkt te twijfelen. Hij besluit om dan maar stapje voor stapje al schoorvoetend langs de rotsen naar het water te schuiven. Waar hij dan nadien tussen de anderen komt hangen en zwemmen. Later vernemen we dat dit niet zo gevaarlijk was als het lijkt, want door de lage waterstand is de stroming niet sterk. Maar op dat moment lijkt het zeer stom en gevaarlijk om te doen.
Er is een klein tropisch regenwoud gegroeid rond de watervallen. De immer aanwezige waterdampen zorgen daarvoor tezamen met de brandende zon. Hier is een wandelpad aangelegd dat je doorheen dit kleine woud naar adembenemende uitzichten brengt. Maar het beste zicht blijft toch nog altijd als je die regenbogen doorheen die waterdampen ziet schijnen.
We weten dat we morgen gaan raften op de Zambezi. Of “White water rafting” zoals ze het in de Engelse wereld noemen. Dit “wit water raften” komt van de kleur van het water dat door de snelle stroming en de rotsen een witte kleur krijgt. Omdat we morgen een vrije dag hebben, kan iedereen activiteiten doen die hij graag wil ondernemen. Ik plan een rafting trip in de voormiddag en een zonsondergang cruise in de avond. Een Benji-sprong behoort ook tot de mogelijkheden. Maar dit is niets voor mij, daar ik een beetje last heb van hoogtevrees. Er is in onze groep slechts één kandidaat, Guy.
Die avond gaan we naar het traditioneel dansen. Dit is een optionele show en niet iedereen gaat mee. Thieu blijft onder andere in het hotel achter. Het is een prachtige show met zang en dans en schitterende kostuums. Iedere dans wordt ingeleid, de functie en de betekenis van de dans wordt uitgelegd. Zoals de dans om een overwinning te vieren, om naar de oorlog te gaan of om dank te zeggen voor een goede oogst of de dans die het einde van de kindertijd aanduidt en van hun jonge mannen maakt. We zien enkele grote optredens, zoals bijvoorbeeld een man die hangend aan een touw op 4 meter boven de grond een dans uitvoert. Ik ken de betekenis van deze dans niet, maar het lijkt gevaarlijk. Of een krijger die een ijzeren spoorstaaf van 2 meter tussen zijn tanden houdt en dan hiermee een dans uitvoert. Ja, John Massis is terug en hij leeft in Afrika. De dansen worden door 4 verschillende groepen uitgevoerd die elk een andere stam vertegenwoordigen. Maar vooral het decor is mooi, een imitatiedorp dat in de avond door schijnwerpers wordt verlicht.
|
Oct 18, 1998 06:00 PM Chobe is a wild life Paradise and our arrival in Vic Falls
The next morning we went to an optional morning drive at 6:00 am. An early wake. But because we missed the evening drive, we talked to Jacques to make this a Temba drive. This drive is off course in an safari vehicle, you know such a 4x4 drive with an sail on top. We saw a lot of animals, elephants, kudu, impala, fish-eagle, ......... and also a lion. We saw something laying in the bushes, 3 bodies brown of color. If the guide didn’t told us, we couldn’t recognize lions in it. During the drive back we saw then a big lion lying in the shade. The color of his skin is almost the same as the sand were he lays on. Luckily one of the German girls saw him. We ended also up in a big group of elephants (already in the beginning of the trip). Big animals are those. And for the lady’s I’ll tell some more because we didn’t knew that now. One thing I still remember is that Matthew and Mitch are asking their mother Marianne to film everything. Mom do you have that, mam film that. Mam, may I take a picture of that? Mam, film that animal in the tree. Marianne asked were because she didn’t see it. Mam, film it and she says, I’m filming the damn tree and I hope I will see later what I’ve being filming. Later we heard that the other people of our company saw some giraffes, we didn’t, so this took Mitch to say the following days I want to see a giraffe.
After this drive we went for our breakfast and then for a boat-ride on the river. A lot of wildlife we saw there. Hippo’s and Crocks, and elephants, ...... too much to tell. Those hippos are dangerous. They are the animals who kill the most people.
We saw several groups of hippos and also a group with 2 or 3 small ones. That group we saw, we neared them very close. But then a big hippo jumped up and submerged. The captain gave a lot off gas and the boat speeded forward. We were wondering why, but a few seconds later the hippo was jumping out off the water, just on the place were we where a few moments ago. He wanted to ram us. Dangerous animal that hippo. We saw also elephants on the chore. An elephant with 5 legs. No, this is no leg. It is ......... yes it is a .............. well an sexual organ or with other words his penis. As long as a leg. (60 cm until 1-meter just dangling there, he’s showing off to us). Marianne filmed that, even with a close up. I’ve someone told me this, I wouldn’t believe this, but I’ve seen it with my own eyes know. Also the others made pictures of it, I don’t know if Thieu has this taken. The sun was baking us on that boat and the bier sold good. Chobe, a park to go back to.
This afternoon we are going back to Zimbabwe. We travel to Victoria Falls and can stay there in the Elephant Hills Hotel, a many star hotel with a view on the mighty Zambezi as they state. First we went to view the Victoria waterfalls. A beautiful sight to see. We saw the rainbow hanging over the falls. The waterlevel of the Zambezi was not high. Otherwise it is almost impossible to see the waterfalls (I’ve being told). Now there was also some water vapor but not enough to avoid us to have a good look at the falls. The longest side of the falls was dry. The waterlevel was not high enough to fill it. But the depth, the noise and the rainbows makes this one of the most spectacular views. And off course also the sun shining trough. Sometimes the wind takes the water vapor and throws them in our faces. This is a taste of the rain season.
Looking to the falls, we saw some campers on the other side, surrounded by water. One white women and a man accompanied by 2 blacks. They were walking across the rocks to the island where Dr. Livingstone measured the height of the falls. Then one of the blacks dives into the water, what is he doing, stupid one. He resurfaces and rests on the rocks, looking into the depths. There was a small pool formed at that side, the water was dropping down and they are swimming there on the edge. The second black guy also jumped in and they are making waves to urge the 2 white people to get in. The woman does and she comes hanging next to them. The male sees it and rethinks his action. He goes very very slowly into the water and joins the others. Later we heard that now with low water, there was no danger in doing this. But at that moment is seemed a very stupid thing to do.
There is a small tropical rainforest around the falls and a walking path which brings you to some breathtaking views. But the best sight is to see those rainbows shining through the water vapors.
We know that we are going to raft tomorrow on the Zambezi. Because the next day we have a free day and can plan the activities that we want. I planned a rafting trip before the noon and a sunset cruise in the evening. The Bungie-jump was also possible, but this is nothing for me. I have fear of heights and thus no option to do this.
This evening I went to the traditional dancing. It was a nice show with great costumes. They explained the functions of the dance and the meaning off them. Like dancing to celebrate a victory, to go to war, to thank for the good harvest or to celebrate the end of their childhood. We saw some great performances, like a guy hanging on a rope at least 4 meter above the group and doing a dance. I don’t know anymore what this meant, but it looks dangerous.
|
Oct 17, 1998 06:00 PM De olifanten van Chobe
Vandaag vertrekken we naar Chobe in Botswana, het derde land dat we op deze vakantie bezoeken. Het is Zondag 18 oktober en de elfde dag sinds ons vertrek uit Brussel. Dit betekent dat er weer een grenscontrole zal zijn. Maar daar dit een kleinere grenspost is gaat hier alles zeer vlot. Maar na een paar kilometer in Botswana wordt de bus tegengehouden. Enkele zwarten laten de bus stoppen en beginnen een praatje met Jacques. Niemand in de bus lijkt te weten waar dit om gaat. Die zwarte loopt enkele malen rond de bus om van alles te inspecteren, wil de kofferruimte zien en een andere kijkt zelfs eens onder de bus. Waarmee zijn deze mensen bezig? Nadat Jacques een tijdje met die persoon heeft gepraat, laten ze ons verder rijden. Nadien vernemen we dat dit een inspecteur van de volksgezondheid is. Hij wilde de bus laten ontsmetten om schadelijke bestanddelen van planten of dieren te verwijderen. Maar dit kan enige uren in beslag nemen. Al goed dat Jacques zich hier heeft kunnen uitpraten. Daar we met een oude bus rondrijden die niet al te veel power heeft, zijn we te laat in Chobe. Daardoor missen we onze avond game drive. Maar omdat het nog te vroeg is om te gaan eten, hebben we nog enkele vrije uren. Ik en Maurice kijken nog als we een boot kunnen huren om nog een tochtje te maken, maar in het hotel is alles weg. Maurice gaat dan maar eens kijken in het dorpje, maar ook daar is geen enkele boot meer te huren. Dit betekent dat er nog twee opties open zijn, een duik in het zwembad of een verfrissing in de bar. We kiezen voor dit laatste. Terwijl we de opties aan het bespreken zijn en natuurlijk een beetje boos zijn op Jacques horen we dat de Engelsen hun koffers in Bulawayo zijn achtergebleven. Binnen de groep wordt dan beslist om enkele kleren uit te wisselen. Terwijl we nog een beetje aan het nabespreken zijn, ziet iemand in de verte een grote groep olifanten. Het is een paar kilometer verderop. Zelfs met een krachtige verrekijker zien ze eruit zoals die olifant van Cote D’or, je weet wel van de chocolade. En dan bedoel ik ook echt die van de chocolade. Op deze afstand lijken ze een paar centimeter groot te zijn, maar het zijn er dan wel honderd. Chobe is een kleiner wildpark met veel open vlaktes en daardoor kan je zeer ver kijken.
Aankomend in de Chobe Safari Lodge, worden we begroet door een horde apen, van die kleine grijze. Ik ken het ras niet, maar ze zitten in het gras en de bomen. Ze lijken naar ons te kijken zoals wij naar de dieren in de zoo kijken. Sommigen dragen een kleine onder hun buik. Deze houdt zich met zijn armpjes en benen vastgeklemd rond het lichaam van zijn moeder. Ze observeren ons vanop een afstand en zijn zeer schichtig.
Het weer is totaal omgeslagen, we hebben meer dan 30 graden onder een stralende zon. Daar gaat mijn weddenschap. We hebben ons in twee groepen verdeeld. Eén groep zit in de bar en de andere buiten aan het zwembad, waar ook de eetplaats is. We willen allemaal de zonsondergang hier in Chobe meemaken. Maar van de mensen die binnen zitten is alleen Bill naar buiten gegaan. De anderen zijn te druk in gesprek om te merken dat de zon ondergaat. Ik heb deze zonsondergang dan ook gemist. We zijn ook gaan rondvragen wie met ons (Jean en ik) mee wil gaan raften in Victoria Falls. Er zijn veel kandidaten, maar we zullen afwachten wie zich de volgende dagen nog geroepen voelt. Chobe is eigenlijk een mooie plek om te bezoeken. Je eet buiten in de natuur. Alles staat daar klaar langs een rivier omgeven door bomen. Het geluid van de wildernis vergezelt je als je aan het eten bent. Nadien zijn we daar gewoon blijven zitten, een biertje in de hand en gewoon genietend en al pratend over koetjes en kalfjes. Ik heb hier ook nog met Jacques gepraat om die optionele ochtend game drive dan maar op kosten van Temba te houden daar die van vandaag niet is kunnen doorgaan.
|
Oct 17, 1998 06:00 PM Hello Cote D'or
Sunday 18 October we started for Chobe in Botswana, an other border control. When we entered Botswana, a few kilometers further, we were stopped. An official wanted to do a health inspection and a decontamination of the buss. This takes several hours. But Jacques could talk him out of it. Due to the buss (remember that we had an old one), we arrived too late in Chobe. This buss has not enough power to travel. Because of our late arrival we missed the evening drive. And we ended up waiting for several hours before lunch. So the bar was the only option except the pool, but the bar sounder nicer for the wait. Before that we saw a big group of elephant traveling, this was in the distance, a few kilometers further. In the telescope we saw them as the elephant of Cote D’Or (the chocolate). Chobe is a smaller wild park with a lot of open plans and therefore you can see very far. When we arrived at the lodge, several monkeys welcomed us; some of them were carrying a small one on their belly. The weather was hot, more then 30 degrees. There goes my bet. We also missed the sunset. We were inside in the bar and not outside in the dining area. And inside you can’t see the sunset. Bill went outside to see but the rest who was sitting there didn’t bother to go outside to have a look.
Chobe is a good place to visit, nice surrounding like eating next to the river in the nature. The noise of the wilderness accompanies you while eating. We stayed up very late or early. It was nice outside.
|
Oct 16, 1998 06:00 PM Our first day in Zimbabwe
The next day Saturday the 17 October we had to travel to Bulawayo in Zimbabwe. For doing this, we had to pass the border. This can take up to 2 hours, Jacques says. We did it in less then 1 hour. He never made it as fast as that. Is this an indication that I could win that bet? Well we traveled the whole day below the clouds. More than 1200 km in 2 days and always clouds, no sun. Can you believe that?
Going through the border is an experience for me, OK we also have that when we fly to an other country. In Europe there are only border controls outside the European Community. Here we had to stand in line, fill in a form for leaving the country, filling in an other form for entering Zimbabwe. The bus has to be declared and then all of us has to get a stamp in our passport. But especially the vehicle has to be checked in. Before that was done, we couldn’t stand in that line for our stamp. I’m wondering what they do with all those papers at the end of the day. Just stack them and sort them of through them in the garbage can?
In Bulawayo we visited the Mtobos National Park and the grave of Cecil Rhodes. We saw there also the bushman paintings. This side that we visited was not well persevered but was the one that was easiest accessible. 2 days back it was 43 degrees and today barley 20 degrees. A big difference. But the views were impressive. I seem to say every time the same. But it was, seeing the mountains in the distance and the planes between them. Even the monument for the few people who fight against a big army of a tribe and hold there on is a sight to see. It is standing next to the graves. Here demonstrated Mitch and Matthew their youthfulness. They were much alive running and jumping on the rocks. I think their mam almost got a hartattack. They are young, did we do the same dangerous things then, I think so. All of us were like that I guess.
On top at the grave, there were also a group of schoolchildren, all black (I don’t mean no disrespect with this). A young couple was laying below a very big rock. (The grave there, is surrounded with big rocks.) The guy spook to me, said hello. I answered and said also hello. Then he asked me to give him something. I do if I don’t understand him and he asked again to give me something for his girlfriend here. A strange world we are living in. Every were you run or go, there is that asking for money. We also saw that in Cape Town. We were walking there and we see an father pushing his son towards us. He walked next to Thieu for almost a kilometer. But we tried to ignore him. Because when you give him something, they have to give it to their father and he drinks it up. Jacques told us the same story and we saw it also with our own eyes. In Victoria Falls there are some blind men sitting there to get some money and there are also blind man walking around with a child on his hand, you see at his walking and turning of the head that he can see. These people make that the real invalids getting also nothing.
Yes, it did rain during the drive, a way before Bulawayo. The whole buss already knew about my bet and they were all hoping that I shall loose. Me too, I hope that I loose, because it is better to have a lot of sun then rain. But already one day gone of our bet. Very close to winning. In Bulawayo the weather was clearing out, the sky was getting bright, but a few hours later it was already cloudy again.
During the trip we get to know the other persons a lot better. The 4 English (Frank had a very bad hearing problem, was almost getting deaf) they laughed the whole day. Telling jokes or maybe just telling things that make them laugh. These were very cheerful people. I never saw them without a smile on their faces. The Belgians, Guy and Ria were on their first trip together and we spend a lot of time with them. But I spend also a lot of time with Marianne, the mother with 2 children Matthew and Mitch (12 and 10 years old). Then there is Brian, always having a dirty mind in a good way, joking, and making smart remarks. A joy to talk to, and to argue with. The other Aussies Frank and Heather get moodier as we went along. They wanted to be always in the center of attention, but the others didn’t allow that and they (Frank and Heather) tried then to hard and the last day the were in every body’s bad books. Tell you later more about that. The Aussies are all on a long holiday from 8 weeks until 3 months. But we made good friends. And I forgot almost Bill, an architect also on a long holiday on his own.
|
Oct 16, 1998 06:00 PM Bulawayo - Het graf van Cecil Rhodes - 1
Zaterdag 17 oktober zal ons naar Bulawayo in Zimbabwe brengen. Maar daarvoor moeten we natuurlijk eerst de grens oversteken. Dit kan tot 2 uur duren vertelt Jacques ons. Maar we doen het in minder dan een uur. Hij heeft dit nog nooit zo snel meegemaakt. Is dit al een indicatie dat dit een geslaagde trip gaat worden en dat ik misschien mijn weddenschap ga winnen? Het passeren van de grens is een belevenis op zich, daar wij in Europa geen echte grenscontroles meer kennen tenzij je met het vliegtuig weg gaat natuurlijk. We beginnen met in de rij te staan, net of ik terug in de kleuterklas ben aanbeland. Eerst moet er een formulier worden ingevuld om het land te verlaten. De bus moet worden aangegeven enz. Als deze formaliteiten zijn afgehandeld, krijgen we allemaal een stempel in ons paspoort en kunnen ons dan met de bus naar de Zimbabwaanse kant van de grens begeven. Hier begint alles opnieuw, de bus wordt aangegeven, wij gaan in de rij staan om een papier in te vullen met de reden van ons bezoek aan Zimbabwe, hoeveel dagen, enz. Als deze formaliteiten achter de rug zijn, krijgen we weer een stempel in ons paspoort en zijn vrij om Zimbabwe binnen te trekken. Ik vraag mij wel eens af wat ze met al die ingevulde papieren doen op het einde van de dag. Ze gewoon opstapelen en uitsorteren of waarom niet ze gewoon in de vuilbak gooien. Wat gebeurt er mee?
Na dit intermezzo aan de grens gaat de tocht verder naar Bulawayo. Maar tijdens het rijden zien we de hele dag een wolkendek boven ons hoofd. Ik kan geen enkel gaatje ontdekken in deze wolkenband. Dit heb ik eigenlijk nog nooit meegemaakt. We rijden nu al een goede 1200 km en we hebben geen zon meer gezien, enkel een dik wolkendek zonder ook maar enige hoop op een opklaring. Raar, kan je dit geloven?
In Bulawayo aangekomen zien we de eerste tekenen dat de zon er misschien aankomt. De wolken lijken een beetje uit elkaar te breken. We hebben hier het Mtobos National Park bezocht waar het graf van Cecil Rhodes ligt, de stichter van Rhodesie. Rhodesie is de oude naam van Zimbabwe. We hebben hier een rotswand gezien met enkele bosjesmannen schilderijen. Deze plaats is niet zo goed bewaard gebleven, maar het is wel de gemakkelijkst te bereiken plek. Onze plaatselijke gids vertelt ons dat het 2 dagen geleden nog 43 graden was, het is nu amper 20 graden schat ik, een heel verschil. Het uitzicht vanop de hogere plaatsen kan ons bekoren. Je ziet de bergen in de verte met daartussen in een vlakte, dit geheel geeft telkens weer een andere dimensie aan de indrukken op je netvlies.
Boven op de rotsen waar het graf van Cecil Rhodes gelegen is staat er een monument voor het handvol Engelsen die hier tegen een overweldigende overmacht stand hielden. De stammen leden uiteindelijk een nederlaag toen deze mensen ontzet werden. Hier demonstreren Mitch en Matthew hun jeugdigheid. Ze zijn zeer levendig als ze al rennend en springend over de rotsen vliegen. Ik denk dat hun moeder een paar keer een hartaanval heeft gekregen. Het lijkt wel of ze haar proberen uit te dagen. Ik weet het ze zijn jong, maar deden wij ook deze gevaarlijke dingen in onze jeugd, misschien wel. We zijn zo allemaal wel geweest, denk ik.
Op de top waar Cecil Rhodes begraven ligt is een groep schoolkinderen aanwezig, allemaal zwarten (ik meen hier niets mee hoor). Een jong koppeltje ligt daar onder een grote rots (Het graf is omgeven door deze grote rotsen). De jongen zegt hallo tegen mij. Ik antwoord natuurlijk terug. Dan vraagt hij of ik iets kan geven. Ik doe natuurlijk of ik hem niet goed versta en hij vraagt opnieuw of ik niets kan geven voor zijn vriendin. Het is toch een rare wereld waarin we leven, overal waar je gaat of staat wordt er wel gebedeld om geld. Dit zagen we ook in Kaapstad, San Fransisco of om het even waar je komt. Maar in Kaapstad viel dat echt op. Je ziet een vader een kind aanstoten en in onze richting sturen. Hij heeft zeker een kilometer langs Thieu gewandeld met zijn twee handjes bedelend open gehouden. Maar we probeerden hem te negeren. Want als je hem iets geeft, dan moet hij dit toch afgeven aan zijn vader en hij drinkt dat geld waarschijnlijk toch op. Jacques vertelde ons eigenlijk soortgelijk verhaal, dat we nadien ook met onze eigen ogen hebben kunnen zien. In Victoria Falls was er een blinde man, die daar al zittend tegen een muur geld aan het bijeen bedelen is. Dan zie je de volgende dag een blinde man die door een klein kind wordt rondgeleid. Maar als je hem zit wandelen zie je aan de bewegingen van zijn hoofd dat hij kan zien. Hij speurt de omgeving af naar mensen en obstakels en hij stuurt eigenlijk het kind, terwijl hij toch de blinde man moet zijn. Deze mensen maken het natuurlijk moeilijk voor de echt gehandicapte of mensen met financiële problemen, want iedereen scheert hen natuurlijk over dezelfde kam. Maar dan denk ik aan die persoon in San Fransisco die daar leunend tegen een afrastering een bord omhoog houdt: “Why lie, it’s for the bier” Waarom liegen het is toch voor het bier.
|
Oct 16, 1998 06:00 PM Bulawayo - Het graf van Cecil Rhodes - 2
Ja hoor, het heeft ook geregend deze eerste dag in Zimbabwe. Tijdens de rit alvorens we in Bulawayo aankwamen. De hele bus weet het onderhand van onze weddenschap en moet ik er nog bijzeggen dat ze allemaal hopen dat ik deze verlies. Ik hoop eigenlijk ook dat ik zal verliezen, want dan hebben we tenminste goed weer met een heleboel zon en geen regen. Dat is toch veel beter. Maar ondertussen is al één dag van de weddenschap om. Ik nader de overwinning al, nog twee dagen te gaan. Terwijl de zon probeert om door de wolken heen te breken, ziet ze het nutteloze van deze poging na enige uren al in en ze verschuilt zich dan maar terug onder een dikker wordend wolkendek.
Tijdens de trip leren we de andere personen ook veel beter kennen. De vier Engelsen (Barbara en Frank, die nogal hardhorig is, hij is eigenlijk bijna doof aan het worden, de namen van die twee anderen ben ik ondertussen vergeten) zij lachen de ganse dag. Ze vertellen moppen of gewoon dingen die hun aan het lachen brengen. Het zijn zeer vrolijke mensen, die echt genieten van de dingen die ze doen. Ik heb ze nooit zonder een glimlach op hun gelaat gezien. Ze zijn eigenlijk een broer en zuster die met hun respectievelijke echtgenoten op reis zijn. Zij reizen al jaren tezamen de hele wereld rond. Het Belgisch koppel Guy en Ria zijn op hun eerste vakantie samen en we hebben redelijk wat tijd met hen doorgebracht. Zij wonen sinds korte tijd samen. Zij werkt in een apotheek en hij heeft zijn eigen garage. Ik heb ook veel tijd doorgebracht met Marianne, de moeder met haar twee kinderen Matthew en Mitch (respectievelijk 12 en 10 jaar oud). Dan heb je daar ook nog Brian, altijd een vieze mop of opmerking in zijn mond, maar dan wel op een goede manier. Hij is iemand met een schalkse humor: Steeds ironische of sarcastische opmerkingen en grappen. Het is plezierig met hem te praten en te discussieren. De andere Australiërs Frank en Heather worden naarmate de trip vordert steeds humeuriger. Ze willen eigenlijk altijd in het centrum van de belangstelling staan. Maar de rest van de groep laat dit niet begaan en dus proberen ze steeds harder totdat ze de laatste dag eigenlijk bij iedereen op een slecht blaadje staan. Ik zal hier later nog iets meer over vertellen. De Australiërs zijn allemaal op een lange vakantie, variërend van 8 weken tot 3 maanden. Maar we hebben hier enkele vrienden gemaakt. Ik vergeet haast Bill nog, hij is een architect in Sydney en is in zijn eentje de wereld aan het rond trekken.
Die avond zitten we natuurlijk weer in de bar van het Holliday Inn hotel, waar we deze nacht verblijven. Ik, Maurice, Jacques, Thieu en Jean zijn hier aanwezig, maar ook Marianne komt ons clubje opzoeken. Daar er in de bar nogal een luidruchtige muziek wordt gespeeld, gaan we in de zetels zitten in de lounge om nog wat na te keuvelen over de verre verplaatsingen en het weer.
|
Page:
16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26
|
|
|
