|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
Oct 21, 1998 06:00 PM Lake Kariba
The next morning Thursday 22 October we were having breakfast outside. We all had to take a metal cover-plate with us to put over our dishes, to protect it from the animals. And there the attack happened. I was already back at my room at that time. A bird was coming down with a high speed and hitting the plate from Thieu. If felt on the ground. This was already the second attack that day, . An other person shared a similar experience, but his plate was already on the table. Today was also the day to go on the houseboat on the greatest man made lake on Earth Lake Kariba, a time for relaxing and doing nothing. Sounds like fun or pure boredom.
The first day on Lake Kariba was very warm, even hot. Close to 40 degrees I guess. Our houseboat was a big one, 25 rooms for 17 people, a luxury. The rooms were downstairs except for 3. On top there was the common space and a small sitting pool. A no splashing pool, like we had to tell to Mitch and Matthew several times. But they didn’t always hear that. Because of the heat and the construction of the boat, the temperature below was very high, not good for a sleeping room. It is a relaxing afternoon and sitting in the water and feeling the sun burn on your skin together with a bier in the hand. That's life. We also got the change to get to know the people much better. Sitting all together in a relaxing environment makes that happen. I was very glad that I had the opportunity to talk to everyone. Brian comes out here as a real joking person, and I tried to get up to him, but he had the advantage of his mother language, but we laughed a lot and joked a lot. The group was build here closer together. During the day you couldn’t do anything else then sitting, walking and looking to the wildlife on the shores.
That evening, the captain docked his boat, for the night, to the shoreline and tied the ropes to trees and rocks to be stable. Jacques the guide wanted to sleep on the upper-deck and after that I noticed the temperature below, I joined him. A night with the stars as our rooftop. Luckily there were no mosquito. Marianne joined us for a few moments to have a talk before she went to her room. And I saw a falling star, but didn’t make a wish.
|
Oct 20, 1998 06:00 PM Het dierenpark Hwange
Verschillende mensen uit onze reisgroep zijn met ons naar deze video gaan kijken. Ze kijken allemaal bewonderend toe. En de volgende dag gaat nog een grotere groep mee om Guy zijn Benji-sprong te zien maken. Deze ochtend van de 21 oktober is voor Guy en Ria een zeer opwindende dag. Ria heeft afgelopen nacht bijna geen oog dicht gedaan. Ze vertelde dat ze Guy nog eens goed heeft vastgepakt alsof ze afscheid wilde nemen. Zij is dan ook meer nerveus dan Guy. Deze sprong is een meer dan 100 meter val. Staande op de brug, neerkijkend op de Zambezi daar beneden, dit doet je helemaal klein voelen. Guy is stil en Ria nog stiller. Er zijn nog 2 personen die voor Guy hun sprong maken. Als ik dit zie, dan weet ik al genoeg, dit wil ik zeker niet doen. Ook Guy’s supporters praten over deze sprongen en over de durf van het moment. De brug over de Zambezi ligt in niemandsland zoals ze zeggen, op de grens tussen Zambia en Zimbabwe. We hebben dus een pas nodig alvorens we de grens mogen passeren. Maar we moeten wel voorzichtig zijn dat zij geen stempel in ons paspoort kloppen daar we technisch gezien geen ander land binnen gaan.
Op dit moment beginnen ze Guy zijn benen vast te binden. Ze leggen de elastiek vast aan zijn voeten. En dan mag hij op dat platform gaan staan, kijkend naar de leegte beneden hem. De aftelling is begonnen, Countdown is progressing 3, 2, 1, jump. Hij springt en valt met het gezicht naar beneden, armen gespreid. Hij ziet het water zeer snel naderen. En dan komt de touw in actie en vertraagt de val. Hij slingert een paar keer op en neer en op het moment dat hij daar een beetje rondtolt, zo ondersteboven hangend, komt iemand van de organisatie naar beneden aan een tweede touw en een veiligheidskabel vastgemaakt. Hij zal Guy terug naar boven brengen. Dit duurde lang volgens Guy, daar onderste boven hangen en wachten tot het moment dat die persoon bij je komt en je mee naar boven neemt. Achteraf gaan we met een paar mensen de video bekijken.
Als we terug in de bus arriveren, krijgt hij een groot applaus van de anderen. Een prachtige ervaring zegt hij, en hij hoopt het nog eens opnieuw te doen. Goed voor hem, maar geen spek voor mijn bek. We reizen nu af naar Hwange, een ander Safari park. Ook hier komen we weer wat later aan dan gepland. Eerst krijgen we weer een welkomsdrink voorgeschoteld. Nadat we onze koffers op de kamer hebben geplaatst, nemen we plaats in de safari-jeeps voor een nieuwe gamedrive. We zien weer een overvloed aan dieren zoals een wilde beest of gnoe, giraffen, een kleine vos, zebra’s en de andere die we al gezien hadden zoals de impala’s oftewel antilopen en een paar olifanten. Tijdens het rijden stopt de gids ineens om dan enige meters terug te rijden. Hij wijst ons op een klein vosje met puntige oren. Hoe blijven die gidsen dit toch vinden, een kleine beweging van de oortjes had hem hierop attent gemaakt. Dit is een namiddagtocht onder de brandende zon zonder ook maar enig tentzeil. Even na zonsondergang komen we terug in onze lodge aan. Maar de eigenlijke zonsondergang hebben we niet gezien omdat ons zicht belemmerd werd door de bomen. Maar je ziet toch telkens weer veel dieren op zo’n tocht en ook al probeer je zelf mee te speuren, de gidsen hebben het toch al lang gezien en geroepen voordat wij ook maar enige notie krijgen van welk dier daar nu toch loopt en zich verstopt heeft. Maar het is wel totaal anders dan in een zoo, hier lopen de dieren vrij rond, zonder tralies, in hun eigen achtertuin. Ons hotel is gelegen aan een natuurlijke waterbron. De dieren komen hier regelmatig hun dorst lessen. ‘s Avonds en ‘s nachts wordt deze waterpoel verlicht door grote schijnwerpers zodat de gasten naar de dieren kunnen kijken. We zien verschillende dieren daar, maar geen leeuw die een argeloze impala aanvalt. Niets spectaculair. Maar de volgende dag was er een aanval, maar ik heb dat natuurlijk weer gemist, maar ik heb er natuurlijk van gehoord. Blijf geboeid verder lezen, dit voorval komt nog ter sprake. Terwijl we wachten om te gaan eten, worden we door het personeel vergast op een optreden. Een groepje van een 6-tal negers begint aan een a capello optreden. Hun stemmen klinken prachtig, een mooi optreden van deze personen.
Het eten is hier ook weer in de buitenlucht en nu voor de eerste keer allemaal bijeen aan één tafel met nog enkele flessen champagne erbij. Het is de verjaardag van Barbara, de vrouw van Frank (Engelse). Ik denk dat ze 62 jaar oud werd. Zoals in Chobe is dit ook weer een leuke avond. Ik ben nog lang buiten blijven zitten genietend van de omgeving.
Die avond vertellen de Engelsen over een ervaring die ze beleefd hadden in het Krugerpark een paar jaar geleden. In een rustkamp gaan ze ‘s avonds eten in een rustig restaurant. Toen ze terug naar buiten komen is er geen licht meer, een pikdonkere nacht. Ze moeten op de tast de weg naar hun chalet proberen terug te vinden. Op een gegeven moment voelen ze een draad en ze besluiten deze te volgen. Maar nog steeds kunnen ze niet veel van de omgeving onderscheiden. Dan zien ze in de verte een lichtje branden en ze besluiten er langs de draad naar toe te wandelen. Maar het licht bevindt zich aan de andere kant van de draad. Ze beginnen te roepen en een wachter komt naar buiten en vraagt wat zij aan die kant van de draad doen. Ze zijn namelijk buiten het afgebakende gebied beland. De draad dient ervoor om de mensen tegen de wilde dieren te beschermen. Hij heeft onmiddellijk zijn revolver getrokken en ze met een zaklamp terug naar de ingang begeleid. Op dat moment voelden ze zich niet al te best wetende dat er iets in de struiken op de loer kan liggen. Maar achteraf hebben ze er nog dikwijls mee kunnen lachen. Wij denken ook al aan ons bezoek aan het Krugerpark en besluiten om goed op te letten.
|
Oct 20, 1998 06:00 PM Towards Hwange
Several people out of the group went with us to see this video and they were impressed by it. And the next day even a bigger group of them is coming with to see Guy do his Bungie-jump. This morning of the 21 October was for Guy and Ria a very exciting day. Ria almost didn’t sleep that night. She was more nervous than Guy was. This jump is a more then 100-meter drop. Standing on that bridge, looking down on the Zambezi there below makes you very small. Guy was quiet and Ria even more. There were 2 persons for him to jump and seeing that was enough for me to know that I don’t want to do that and also the supporters for Guy were talking about the jumps and about the daring attempt. The bridge across the Zambezi is in nomansland, between Zimbabwe and Zambia. We had to ask a gate pass to get across the border, but had to be careful that they didn’t give us a stamp in our passports.
Well at this moment they are tiding Guys legs together. And they put the elastic on his feet. And then he had to stand at a platform across nothing. Countdown is progressing, 3, 2, 1, jump and he falls down, arms spread and face down, seeing the water closing fast. And then the rope gets in action and slows the fall. He bounced a few times up and forth and when he’s dangling there upside down, somebody of the organization is coming down on an separate rope and with a safety-rope attach to him. He’s the one who brings him back to the top. This took a long time Guy says. That hanging upside down and waiting on the moment to see him and to get back up.
When arriving at the buss, he got a big hand of applause from the others. A great experience he said and he hopes to do it again. Fine for him, but not my piece of cake. We are going now to Hwange, an other safari park. Here we went also for a gamedrive and saw now also a lot of other animals like there are Wild beast, giraffes, small fox, zebras,...... and the others we already saw, like lots and lots of impala, and a few elephants. This was an afternoon drive and we arrived back at the lodge after sunset. But we didn’t see the actual setting of the sun due to the trees. At the lodge there was a drinking hole for the wild. There were some big lights enlighten the area. And we saw some animals coming there, but no lions that attack an impala. nothing that spectacular. But the next day there was an attack, but I didn’t see that, but heard of it. Stay tuned for that. Eating was here outside and now for the first time all together at one table and some bottles of champagne. It was Barbara’s birthday, she turned I think 62 years. Like in Chobe this is a nice evening because you can sit outside for a long time.
|
Oct 19, 1998 06:00 PM Victoria Falls - Raften op de Zambezi - 1
Vandaag is het D-day, het is 20 oktober en we worden wakker met een brandende zon aan de hemel. Vandaag gaan we dus raften. Als we al kunnen beginnen met die zon aan de hemel, dan kan het niet anders dan een schitterende dag worden. Jean, Ria, Guy, Marianne en Bill zijn samen met mij kandidaat voor deze halve dag rafting-trip. ‘s Morgens gaan we allereerst naar het instructiecentrum en horen daar een amusante en zeer onderhoudende informatieve presentatie. Deze wordt gedaan door een verantwoordelijke van de Shearwater Company. We luisteren aandachtig naar de namen van de stroomversnellingen zoals “mother of oblivion” (moeder der vergetelheid) of “commercial suicide” (commerciële zelfmoord). De Zambezi is een graad 5 rivier. De stroomversnellingen worden gecatalogeerd volgens een systeem. Graad 6 is de hoogste graad en betekent bijna onmogelijk om te bevaren, dit is dus zeer gevaarlijk. Dit betekent dat een graad 5 zeer moeilijk is om te bevaren. En de 7 stroomversnellingen “rapids” die op het programma staan zijn bijna allemaal een graad 5, ik geloof dat er maar één stroomversnelling is met graad 3. Het klikt als een mooie tocht. Maar zijn boodschap is serieus. Bill is een beetje stil geworden omdat hij niet kan zwemmen. Maar dit is eigenlijk niet nodig omdat we allemaal een reddingsvest meekrijgen. De persoon vertelt alles zeer levendig met een hoop gebaren en bewegingen. Hij maakt er een echte show van, vertellend van mensen die overboord slaan, van rafts die omslaan en mensen die dan al dobberend de stroomversnelling doorglijden. Hij maakt een hele hoop grappige opmerkingen hierover en vertelt dan met een grappige stem over allerlei stomme dingen die je kan doen. Zoals vergeten je hand uit te steken als, je al drijvend, voorbij een boot komt waar iemand je aan boord van hun boot probeert te trekken. Hij is een echte komiek. Of als je in het water valt en je steekt wanhopig je armen uit om iemand in een boot proberen vast te nemen, maar zij wuiven dan mooi hallo naar jou en laten je verder drijven. Je moet dat gezicht zien als hij die uitleg doet, één en al expressie. Als je dit hoort blijf je lachen en lachen, maar als je er nadien aan terug denkt is zijn boodschap wel duidelijk aangekomen.
Er is ook een groep Fransen aangekomen, allemaal 60 of 70+. Wat komen deze mensen hier doen. Het lijkt in één keer allemaal minder heroïsch met deze oudjes hier. Hun gids probeert het betoog van de uitlegger zo goed mogelijk te vertalen.
Dan vraagt de persoon wie er wil peddelen en wie gewoon wil vasthouden. Wij besluiten om ons gewoon proberen vast te houden. Want de roeiers houden alleen hun peddels vast en de anderen kunnen zich aan de touwen vast houden en dit laatste lijkt ons toch verstandiger. De Fransen steken allemaal hun hand omhoog als ze vragen wie er wil peddelen. Maar de begeleiders van Shearwater steken hier snel een stokje voor. Onze gids is Obert, een zeer onderhoudend kereltje. We stappen allemaal in twee gereed staande bussen die ons naar de Victoria Falls brengen.
Hier starten we onze afdaling naar de rivier. Eerst is er een gemakkelijke wandeling van een goede 15 minuten, waar we een veiligheids-briefing krijgen. Zoals draag je reddingsvest en helm ten allen tijde. Zij leggen uit hoe je in het water moet reageren. Zoals probeer je aan de boot vast te klampen of zwem zo snel mogelijk naar een boot toe en houd altijd je voeten vooruit om eventuele rotsen te raken met je voeten in plaats van met je hoofd. In de Zambezi huizen ook nog altijd kleinere krokodillen (niet in de stroomversnellingen, maar in het rustige water). Een andere belangrijke les is dat we niet moeten proberen om recht te staan aan de zijkant van de rivier, want je kan met je benen onder een rots geklemd geraken en de kracht van het water zal je dan neerslaan. En je komt dan niet meer recht en je zal verdrinken. Het schijnt dat er eens een vrouw zo verdronken is.
Na deze verlichte briefing beginnen we aan de verdere afdaling, deze duurt een goede 20 minuten en is zeer steil. Soms heb je enkel een touw om je aan vast te houden. Er vloeit ook veel water over het pad en dit maakt de ondergrond zeer slipperig. Eén van die Franse oudere vrouwen schoof hier onderuit en heeft een bloedende wonde op haar been. Onder aan de rivier aangekomen straalt er een vreemde rust uit van het water. Het is hier een natuurlijke bocht waar er bijna geen stroming is.
|
Oct 19, 1998 06:00 PM Victoria Falls - Raften op de Zambezi - 2
Hier moeten we allemaal in ons vlot gaan plaats nemen en we krijgen enkele lessen hoe we ons moeten gedragen in dit vlot. Zoals als er iemand uit een boot valt om hem dan in onze boot te trekken. We beloven dat natuurlijk. Maar ja, beloftes beloftes zoals ze zeggen. We leren ook dat alvorens je iemand aan boord trekt je hem eerst onder water moet duwen. Waarom, wel als je hem eerst onder water duwt, dan krijg je extra stootkracht van het reddingsvest dat natuurlijk terug naar boven probeert te komen. We leren om links en rechts te houden of om met ons gewicht voor op de raft te gaan liggen. Maar deze lessen hebben we eigenlijk niet in de praktijk gebracht, we hebben gewoon meegedreven als ik dat achteraf bekijk. Ria, Guy, Jean en ik zitten vooraan en Bill en Marianne zitten tezamen met een koppel van Johannesburg achteraan. De gids Obert zit in het midden met 2 grote peddels om te roeien en te sturen. Met 4 personen voor en achteraan is er weinig ruimte om te bewegen. Een groep van 6 personen is beter, zegt ook onze gids, want hij pompt nog wat extra lucht in ons vlot om dit zware gewicht goed te dragen. De boten geraken klaar voor het vertrek, maar eerst moet iedereen uit de boot springen voor de video. Het water voelt fijn aan, een verfrissende duik bij deze hoge temperaturen. We krijgen ook een kruik water en fruitsap mee. Er wordt niets aan het toeval overgelaten. Er zijn een goede 10 raften op de rivier begeleid door een aantal mensen in een kajak die mensen zullen oppikken indien dit nodig blijkt te zijn.
Dan wordt de start gegeven, de eerste stroomversnelling is een graad 5. We duiken erin, de eerste golven slaan ons direct tegen de rivierwand, een loodrechte rotsformatie van 20 meter hoog. We slaan tegen de wand met alle kracht. Ongelukkig hangen onze drinkkruiken voor aan de boot, de waterkruik verliest zijn dop, deze is onbruikbaar nu. De tweede golf opent een gat in het water juist voor de boot en de voorkant van ons raft verdwijnt onder water. We voelen de kracht, van het water, wanneer het ons recht in ons gezicht en borst slaat. We worden naar achter geslagen en voelen de spieren in onze armen zich spannen als we ons wanhopig aan het touw vasthouden. Druipend nat en na een joyride komen we terug erdoorheen. Whooooaw whooooaw dat voelt goed. Was dit nu een grote stroomversnelling, eigenlijk voelde dit toch niet zo aan. Ik zal je later meer vertellen waarom wij dat dachten. Dit is stroomversnelling nummer 4 en is genaamd “Morning Glory” (morgen glorie), het voelt glorieus. Het smaakt naar meer en het was een graad 5.
In deze eerste stroomversnelling worden er al verschillende mensen overboord gegooid en de eersten komen dan ook al gauw langs gedreven. Een Fransman, hangend aan het uiteinde van een kajak, maar te bang om los te laten. De mensen in de achterkant van onze raft vergeten om hem van deze kajak los te trekken. We passeren hem dus en de volgende raft neemt positie om hem op te pikken. Denk nog eens aan de belofte die we hebben gemaakt. Ze hebben hem mond op mond beademing moeten geven. Het klinkt als een aardig uitstapje, he? Dat is het ook. Guy had gehoord dat er een tijdje geleden twee mensen waren verdronken tijdens zo’n trip, die vrouw waarvan ik je al verteld heb en Obert vertelt ons het ander verhaal. Een Amerikaan die uit zijn reddingsvest was gegleden. Het zat niet vast genoeg aangetrokken (hij had het namelijk wat losser gemaakt, want ik herinner me nog dat deze zeer vast worden aangetrokken). Voor de vrouwen voelt het aan als een wunderbra, je borsten worden omhoog gedrukt, eigenlijk meer geplet.
Verschillende stroomversnellingen volgen, de tweede is rapid nummer 5 en hij luistert naar de angstaanjagende naam “Stairway to Heaven” (trap naar de hemel) dan komt nummer 6, de “Devils Toilet Bowl” (toiletpot van de Duivel). Gevolgd door stroomversnelling nummer 7 en 7½ “Gulliver’s travels” (Gullivers reizen), dit zijn 2 stroomversnelling kort op elkaar gevolgd door nog een derde. Misschien denk je al waarom zijn ze gestart bij nummer 4, waar is de nummer 1. Wel nummer 1 is de Victoria Waterval en deze is natuurlijk niet te nemen. In de rustige gedeeltes heb je de kans om rond te kijken. We mogen zelfs ons reddingsvest los maken en Obert nodigt ons zelfs uit om te zwemmen. Maar enkel Guy gaat hierop in, want we zitten in een diep gedeelte van de Canyon en de zon die brandend aan de hemel staat werpt enkel een lange schaduw over ons heen. Wat maakt dat onze kleren die na iedere stroomversnelling weer gedroogd worden nog nat en kil aanvoelen.
|
Oct 19, 1998 06:00 PM Victoria Falls - Raften op de Zambezi - 3
We beginnen Obert te plagen omdat we moed gevat hebben. Zijn dit nu allemaal graad 5 stroomversnellingen, komaan, het voelt zo toch niet aan. We beginnen hem een beetje uit te dagen. Dan begonnen de gidsen van de verschillende boten met elkaar te praten en te lachen want stroomversnelling 8 komt eraan. Een graad 3 aan de zijkant en een graad 5 in het midden. We krijgen de keus? We besluiten rechtdoor te gaan, in het midden van de rivier. We hebben natuurlijk geen andere keus na ons gegrap met Obert. Hij laat bijna elke boot passeren voordat wij ons in stroomversnelling 8 begeven. Deze luistert naar de naam “Midnight dinner” (middernachts diner), wie bedenkt deze namen toch? Obert stuurt naar het midden waar de stroming het sterkste is, graad 5 materiaal. We wuiven en lachen naar de camera aan de kant. Op het moment dat we de stroomversnelling raken, gebeurt het. Het ene moment ben je op de top en het volgende moment lig je onder water. Ik heb nog altijd het touw vast en ik merk dat ik onder de omgekeerde boot zit. Ik voel met mijn hand en ja hoor ik zit onder de boot. Ik ga naar boven om lucht te scheppen en duw de boot vooruit en mijzelf naar achter om daar weg te komen. Dit lijkt een lange tijd te duren. Als ik achter de boot hang heb ik nog altijd het touw vast. Wanneer ik begin rond te kijken zie ik Ria, één meter achter de boot, spartelend in het wilde water. Ik reik mijn hand uit en trek haar naar de boot toe. We hagen daar achter de boot, voor en achteruit schommelend. Iedere keer stoot ik mijn hoofd tegen de boot en wordt dan weer onder water geduwd. Het is moeilijk om adem te halen want je weet niet wanneer je boven of onder water wordt gedrukt. Het is onmogelijk om de beweging van de boot te controleren in de stroomversnelling, je hangt daar maar en laat je meedrijven. Enkele momenten later komt Guy ook boven water en hij probeert in paniek over mij heen te klimmen om boven op de boot te komen. Hij duwt mij onder water. Hij weet niet meer wat hij aan het doen is. Ik schreeuw naar hem en hij kalmeert een beetje. Ook het water wordt kalmer. Dit lijkt wel minuten te duren, maar het is allemaal in nog geen 20 seconden voorbij. Aan de andere kant houden Bill en Marianne zich ook vast aan wat nu de voorkant van de boot is geworden. Een boot schiet op hen toe om hen te helpen en Bill raakt geklemd tussen de 2 boten in en gaat onder. Hij krijgt heel wat water binnen en denkt dat zijn laatste ogenblik geslagen is. Hij laat los en laat zich dan gewoon met de stroom meedrijven door de uitlaat van de stroomversnelling heen. Het stroomt hier nog wel fel, maar zonder de golven. We zien hem daar drijven terwijl we boven op de omgekeerde boot zijn gekropen. Maar juist voor dat we terug proberen op de boot te komen begint Obert te schreeuwen: “quickly the next one is coming” snel de volgende komt eraan, we moeten de boot omdraaien. Maar de volgende is nog ver weg. Andere boten hebben ondertussen het koppel van Johannesburg en Bill opgepikt en brengen hen terug naar onze boot die al terug in zijn normale houding ligt. Oef.
Dit is een beangstigende ervaring, hangende achter dat vlot, je kan niet zien wat er komt en je houdt je gewoon vast en probeert je hoofd boven water te houden. Hopend dat het snel zal eindigen. Maar dat gebeurt niet, het blijft maar komen, de golven, het vlot wat voor en achteruit schudt, er lijkt geen einde aan te komen. Maar het meest beangstigende is toch dat je enkel de golven kan zien die onder het vlot uitkomen en het vlot zelf, want dat is op dat moment het enige wat je ogen opnemen. Je kan niet zien wat er gaat komen en moet maar wachten tot het voorbij is. Het lijkt minuten te duren zoals ik al verteld heb, maar het is zeer snel voorbij als je de werkelijke tijd in rekening brengt. Tijd is relatief als je zo’n ervaring mee maakt.
|
Oct 19, 1998 06:00 PM Victoria Falls - Raften op de Zambezi - 4
Achteraf kunnen we erover praten en ermee lachen. Tot op de dag van vandaag verdenken we Obert ervan dat hij onze boot daar heeft omgeflipt, want wij zijn de enige boot die hier omgeslagen is. Plus het feit dat ze enkele ogenblikken voordat we de rapid induiken onder elkaar nog aan het praten zijn om een boot te laten omslaan. Maar als je erop terugkijkt, zijn we allemaal blij met deze ervaring en we hebben nog mooie foto’s ook om dit te bewijzen. Maar Bill was zeer stil achteraf, hij had gedacht dat zijn laatste uur geslagen was.
Dan komt stroomversnelling nummer 9 “Commercial suicide” (commerciële zelfmoord), een graad 6 en dus onmogelijk om te nemen. We moeten dan ook de vlotten rond deze stroomversnelling dragen. Een zware job over die gladde vlakke rotsen. We hebben Bill hier enkele minuten op de rotsen gelegd zodat hij terug op adem kan komen. Dan zijn we eens naar deze stroomversnelling gaan kijken. Whoooaw, wat een kracht zit er hier in dit water, dit is echt commerciële zelfmoord als je deze groep daaroverheen stuurt. Enkele kajakkers geven een demonstatie in het tegen de stroom oproeien van deze versnelling. Ze halen een paar mooie kunstjes uit.
Maar nu is het terug tijd voor het serieuze werk, eerst moeten de vlotten terug te water worden gelaten langs de steile rotsen. Dan gaat het verder naar nummer 10 “Gnashing Jaws of Death” (de knarsende tanden des doods), we hopen dat we recht kunnen blijven deze keer, gelukkig is dat zo. Want nog een keer omslaan zou echt te veel zijn geweest. We waren allemaal een beetje bang om om te slaan na onze vorige ervaring. Dit is tevens het einde van de ochtendsessie. We kunnen nu gaan eten en dan moeten we een wandeling maken om uit de canyon te geraken. Een mooie wandeling van 15 minuten, zegt Obert. Ja watte, een zeer moeilijke steile klim die ons ongeveer 30 minuten kost om boven te geraken. Sommige stukken zijn zeer steil en moeilijk om te doen. Onder een brandende zon, een reddingsvest en helm naar boven brengen is geen wandeling in het park. Het is moeilijk om goed adem te halen en je bent opgelucht als je de top bereikt. Druipend nat, nee geen water van de Zambezi, maar druipend nat van het zweet na deze klim. Ik heb geen conditie meer. Maar iedereen lijkt te puffen en te zuchten, zelfs de gidsen en de dragers die nog beladen met materiaal naar boven klauteren. Na een paar drankjes nemen we plaats in de bus die ons terugbrengt naar het centrum waar onze bus al staat te wachten. We worden uitgenodigd om ‘savonds naar de video te gaan kijken van deze dag. Deze zal de hele afvaart behandelen, zowel van de voormiddag als de namiddag waar ze nog doorgaan tot stroomversnelling 19. We hebben een aantal mensen van de trip die avond teruggezien.
Op ons certificaat dat we gekregen hebben staat vermeld: “Volumes of water up to four times that of the Colorado River are pumped through narrow gorges creating the world’s most exciting one day rafting experience over grade 5 rapids - one level below the impossible!” Vier keer het watervolume van de Colorado rivier wordt door de smalle ravijnen gepompt, hierdoor wordt de werelds meest opwindende één daags raftings ervaring gecreëerd over graad 5 stroomversnellingen - één niveau onder het onmogelijke.
|
Oct 19, 1998 06:00 PM Victoria Falls - The sunset cruise
Om 4 uur begint onze “sunset cruise” op de Zambezi, we zien een beetje wild langs de oevers van de rivier, krijgen wat te eten en te drinken en zien een adembenemende zonsondergang. OK, niet adembenemend maar toch prachtig. Nadien gaan we naar de video van ons raftingavontuur kijken. Ze starten met een commerciele video, met allerlei vlotten die omslaan in het wilde water van de stroomversnellingen en mensen die uit een vlot vliegen door de kracht van het water. Olala, dit water is zeer wild, gelukkig hebben we dit wilde water niet gehad. Dan denk je na over je eigen ervaring en je verwacht een video die veel minder spectaculair is. De video van de dag start met enkele montages van de introductie en de veiligheidsbriefing. Dan volgt de steile afdaling en de verplichte sprong in het water. Hier komen de stroomversnellingen eraan, met dat kalmere water. Maar onze verrassing was groot toon we zagen dat het water even wild was als op de commerciele video. Is dit nog altijd een onderdeel van die andere video? Nee toch niet, want we herkennen onze boot. En ja hoor, het water is even hard en wild. Het lijkt allemaal kalmer als je er met het vlot doorheen gaat. En we zien ook een knappe illustratie van ons omslaan; eerst dat wuiven en dan het water slikken. Ik zag mijn hoofd onder de boot uitkomen en het duurde maar 1 seconde op de tape. In dat water leek het toch allemaal veel langer te duren. Ja, het was zeer wild. Dit is waar wit water rafting voor staat. Een prachtige ervaring, die als ik de kans krijg nog eens wil overdoen.
|
Oct 19, 1998 06:00 PM Vic Falls - Rafting on the roaring Zambezi part 1
Today D-day, it’s the 20 October and we awake with a burning sun in the sky. Today we are going to raft. As we already can start with that smiling sun high in the heavens, it can be nothing else then a great day. Me, Jean, Rita, Guy, Marianne and Bill are the candidates to go for that half-day rafting trip. In the morning we go first to the instruction center and heard there an amusing and entertaining informative presentation done by an representative of the Shearwater Company. We listened to the names of the rapids like “the mother or oblivion” or “commercial suicide”.
The Zambezi is an grade 5 river. The rapids are categorized according a system. Grade 6 is the highest grade and means not to be done. A grade 6 is too dangerous to do. This means that grade 5 is very difficult to do. And the 7 rapids we are going to do are almost all of grade 5 only one of grade 3. It sounds like a nice rafting. But his message is serious but raped in a funny package. Bill is a little bit quiet because he can’t swim. But this is not necessary because we all get a life jacket. The person is telling everything very lively and does this with a lot of movements. He tells of people falling out of the rafts, rafts who are turning over and people floating on the water. He makes a lot of funny remarks about this and tells in a funny voice the stupid things that you can do. Like not putting out your hand out if the person in the boat wants to get you in. Or that you fall into the water and you reach to the person in the boat and that they wave at you, hello nice to see you and you float by them. You have to see his face and impressions and you laugh and keep on laughing. But at the end this is all a serious item to think about.
Then there is a group of French people arriving, all of them 60 or 70+. What do these people do here? Now it looks all less heroic with these old folks here. The magic from a few moments ago is gone. Their guide tries to translated as good as she can the explanation from the Shearwater guy.
Then we are asked if we want to peddle or that we just want to hold on. We decide to hold on. Because the peddlers only hold the paddle and the others can hold the ropes. We got a guide named Obert. A very entertaining guy. We are leaving in a buss to the starting point at the falls. There we have to start our decent to the river. A first easy walk of 15 minutes where we got the safety briefing. Like wear a life jacket and a helmet. They explained how to float in the water and to get as fast as possible into a boat when you fall out. Because the Zambezi is the house of small crocodiles (not in the rapids, but in the easy water). And also an very important lesson is don’t try to stand in the water at the side of the river because you can get trapped with your leg under a rock and the force of the water hits you over and you drown. Seemed that a women did this and drowned.
After this enlighten briefing we started our decent again, now for almost 20 minutes but it’s very steep. Sometimes the only thing to hold on is a rope. There is a lot of water running over the path and this makes it very slippery. Someone trips and hurt her leg. She has a nice bleeder.
At the river we have to board our raft and we are getting some lessons in how to behave in the raft like when someone falls out of an other boat and how to help him and pull him into our raft. We promised to do that, but promises promises like they say. We also learned that before you pull someone into the raft you have to push him below water and pull him in. Why? Well by pushing him down, you also gain the upward movement of the lifejacket to have an additional force. Then we learn to hold left or right or throw ourselves with our full weight on the front of the raft, this to balance the boat to avoid turning over. But if I look towards this now, we didn’t use any of these movements on the river. Me, Jean, Rita en Guy are sitting in front of the raft and Bill and Marianne with an other couple from Johannesburg are sitting in the back. The guide is sitting in the middle and has two big paddles to row and to steer with. With 4 persons in the front and 4 persons in the back, we don’t have much room to move. The guide concurs with us and agrees that 6 people in a boat is better, also for him. So he puts some extra air in the raft to compensate for the overload.
The boats are now ready to leave but first we have to jump out of our raft for the video. The water feels nice, it’s a refreshing dip with these high temperatures. In front of our raft we carry a jar of water and one with orange juice. You will see later that this is a stupid place to hang things out of the raft.
There are maybe a dozen rafts on the river and a lot of people on a kayak, they pick people out of the water if needed. They care a lot about security.
|
Oct 19, 1998 06:00 PM Vic Falls - Rafting on the roaring Zambezi part 2
Then the start is given, all rafts are ready and we approach the first rapid, this is a grade 5. We plunge into it, the first waves are taking us directly to the river walls, a straight rock-formation of more then 20 meters high. We hit the wall with all the force and momentum that we get from the white water. Unfortunately the jars with water and orange-juice were in front and are useless now. We lost the lid of both of them. The second big wave opens a gap in the water and the front of the raft is disappearing beneath the water. We felt the force, the force of the water when it hits us right in the face and chest. We are forced back by the water and feel the muscles in our arms when we pull the ropes to hold on and to get the nose out of the water. Soaking wet and after a joy ride we came through it. Whooooaw Whoooaw that felt great. Was this now a great rapid it didn’t feel like that. I will tell you later more why I thought lide that. This rapid was number 4 and is named “Morning Glory” , it felt glorious. It tasts for more. It was an grade 5.
In this first rapid, some people get thrown out of the boats and then we see the first one floating past us. It’s a Frenchman, hanging on the end of a kayak, he’s to afraid to let go, and the back-end of the our raft forgets to pull him off. So we go past him and the next raft had to pull him in. Think about that promise we made. They had to give him mouth to mouth. Sounds like a nice trip he, and it is. Guy had heard that 2 people had drowned some time ago, that women that I told about and Obert told us the other story. An American who slipped out of his life jacket. It was not tight enough (he had made it looser, because I remember that it was very tight. For the lady’s it felt like a wunderbra).
Several rapids followed, the second one is rapid number 5 and listens to the terrifying name “Stairway to Heaven” then comes number 6, the “Devils Toilet Bowl”. Followed by rapid number 7 and 7½ “Gulliver’s travels” this is a 2 followed by 1 rapid. Maybe you are already thinking they started with 4 why, were is the number 1. Well number 1 is the Victoria Falls and is off course not to be taken. We started to joke with Obert, is this all. Are these grade 5 rapids, come on, it doesn’t feel like that. We were pulling his leg. They started to talk among each other because rapid 8 was coming up. A grade 3 at the side and a grade 5 in the middle. We had the choice where we want to plunge through. We decide in our invincible state of mind to take off course that grade 5, we couldn’t do anything else after joking with Obert. He let’s almost all the boats pass us before we go in.
Rapid 8 called “Midnight dinner” , who makes up those names. He steered towards the middle, grade 5 material. We were waving and laughing to the camera’s at the shore. And at the moment that we hit the rapid, it happens. One moment you are on top and the next you are down and under the water. I’m still holding the rope and I noticed that I’m under the boat. I feel with my hand and yes, I’m under the boat, I can touch to inner of the raft, it’s also upside down. I take some air and push the boat forward or myself backwards so that I come behind the boat. Yes the boat is also turned around. While I’m hanging behind the boat, still holding that rope off course, I see Rita 1 meter behind the boat floating in the white water, so I extend my hand and pull her towards the boat. We are hanging there now behind this boat.
The boat is rocking forward and backwards on the waves and each time that the boat moves backwards it’s hitting my head on I go under. It’s hard to breathe because I don’t know when I’m upside or down. I can’t control or predict the movement of the boat in the rapid.
Some moments later Guy is also resurfacing and he tries to climb over me, pushing me down. He doesn’t know what he’s doing. I jell to him and he calms down. Also the water is calming down. This whole episode seems to last for minutes, but it only takes maybe 20 seconds. At the other side of the boat are Bill and Marianne holding on to the what is now the front end of the boat. Another boat is coming to help them and Bill is getting caught between them both and goes under. He swallows a lot of water and thinks that his last moment was there. He lets go and he just floats through the rapid exhaust (just faster water but no waves any more). We see him floating there when we got back on the bottom-side of the boat (it was still upside down). Just before that we were trying to get on and we heard Obert jelling quickly the next one is coming, we have to get the boat back upright. This brings back some panic and I’m thinking oh no do I have to float through another rapid. But the next one was far away. Other boats picked up the couple from Johannesburg and Bill. They brought them back when we were back in the right position.
This was a scary experience, hanging behind that raft, you don’t see what is coming and you just hold on and try to keep your head above water. Hoping that it will end soon. But it doesn’t, it keeps on coming, the waves, the raft rocking back and forward, it doesn’t seem to end. And the most scary off all is that you only can see the waves coming out below the raft and the raft itself, because this was at that moment the whole viewpoint. You can’t see what is coming and just have to wait until it’s over. It seemed to last for minutes as I already told, but it was over very fast if you count the real time. Time is relative if you having an experience like that.
|
Page:
15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25
|
|
|
